ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 776

จักรพรรดิเหยามองไปที่ฮองเฮาเต๋อโดยไม่รู้ตัว ด้วยแววตาที่แสดงความขอบคุณ

คำพูดของฮองเฮาเต๋อก็ขว้างคำพูดคำถามที่พวกใต้เท้าโยนมานั้นคืนกลับไป

เมื่อรวมกับความประพฤติของฮองเฮาเต๋อในพระราชวัง ใต้เท้าเหล่านั้นซึ่งแต่เดิมกำลังพูดพล่อยๆ ก็มีช่องในการถอนคำพูด

ในสายตาของใต้เท้าเหล่านี้ ฮองเฮาเต๋อคู่ควรกับคำว่า "เต๋อ"

เธอเป็นคนใจดีและไม่เคยทะเลาะวิวาทกับผู้อื่น ไม่มีใครเป็นปราชญ์ และไม่เคยทำความผิด...

พวกเขายอมให้ฮองเฮาเต๋อทำผิดพลาดครั้งหนึ่ง ดังนั้นพวกเขาจึงค่อนข้างให้อภัยกับฮองเฮาเต๋อ

สีหน้าของจักรพรรดิเหยาอ่อนลง เขาหันกลับไปชี้ไปที่กลุ่มนางหำนัลแล้วพูดว่า: "นางกำนัลเหล่านี้จะเก็บไว้อีกไม่ได้"

“ใช่ ใช่ ” เป็นคนเสกองค์รัชทายาและอ๋องเฉินเช่นนี้ไม่ควรเอาไว้ หลังจากพูดจบ ฮองเฮาเต๋อก็พูดกับคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ เธอว่า: "ส่งผู้หญิงเหล่านี้ไปที่ค่ายทหาร"

หลังจากได้รับคำสั่งจากฮองเฮาเต๋อ นางกำนัลทั้งสี่ก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าพวกเธอยังคงเมาและไม่รู้ว่าชีวิตของพวกเธอได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงไปอย่างสั่นสะเทือนแล้ว

ขันทีหลายคนเดินไปข้างหน้าและลากพวกเธอทั้งหมดออกจากตำหนักตง

จักรพรรดิเหยาเดินเข้ามาจับมือฮองเฮาเต๋อ และจ้องมองไป๋ชิงหลิงอย่างดุเดือด: "นางสนมไป๋ เจ้าก็ลุกขึ้นมาเถอะ การจัดการเรื่องตำหนักตงนั้นเจ้ายังต้องเรียนรู้จากฮองเฮา ถ้าวันนี้ไม่มีฮองเฮาเต๋อ ข้าไม่ให้อภัยเจ้าแน่ๆ”

“พะยะค่ะ บ่าวจะเรียนรู้การจัดการตำหนักตงกับฮองเฮาอย่างดีเลยค่ะ” หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงพูดจบ เธอก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

และแม่นมหยางข้างหลังเธอก็เดินมาพยุงเธอ

ฮองเฮาเต๋อจบหลังมือของจักรพรรดิเหยาแล้วกล่าวว่า: "ฝ่าบาท เรื่องที่จะโทษนางสนมไป๋ไม่ได้ เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้าเลือกนางกำนัลที่หน้าตาดีและรูปลักษณ์ที่โดดเด่นเป็นพิเศษโดยหวังว่าจะมาช่วยนางสนมไป๋แทนองค์รัชทายาได้ ไม่คิดว่า พวกเธอไม่เพียงแต่จะล้มเหลวในการดูแลองค์รัชทายาให้ดีเท่านั้น แต่ยังเป็นต้นเหตุของเรื่องเหล่านี้ ดูเหมือนว่าเรื่องแบบนี้… อนาคตเราควรระวังให้มากขึ้นและต้องไม่ปล่อยนางพวกนี้มาเป็นตัวปัญหาให้กับองค์ชายทั้งสอง ถ้าจะโทษก็โทษข้าได้เลย นางสนมไป๋ก็เห็นว่านางกำนัลเหล่านี้ถูกจัดไว้พร้อมแล้วจึงไม่กล้าที่จะเอาผิด”

ไป๋ชิงหลิงแอบอึ้งในใจ

วิธีการจัดการวังหลังของฮองเฮาเต๋อนี่สุดยอดจริงๆ

ในขณะที่เอาใจจักรพรรดิ และยังช่วยเธอแก้ตัว แล้วยังได้รับคำชมว่าเป็น "คนมีคุณธรรม" ต่อหน้าพวกใต้เท้า

ถ้าในวังหลังนี้เธอจัดการได้ไม่ดี เกรงว่าจะไม่มีใครสามารถทำได้ดีกว่านี้แล้ว

เธอไม่อาจเรียนรู้ได้แม้แต่ครึ่งนึงในชีวิตของเธอ เพาะยังไงแล้ว เธอไม่สามารถรับใช้สามีคนเดียวกับผู้หญิงมากมายขนาดนี้ได้

จักรพรรดิเหยาเหลือบมองไป๋ชิงหลิงอย่างดุเดือด: "หึ คราวนี้ เพื่อเห็นแก่ฮองเฮา ข้าจะไม่ลงโทษเจ้า หากมีครั้งต่อไป เจ้าก็เลี้ยงดูเด็กที่ศาลาชิงหลิง ไม่ต้องมาจัดการเรื่องตำหนักตงอีก และเรื่องขององค์รรัชทายาเจ้าก้ไม่ต้องกังวลอีก”

“พะยะค่ะ!” ไป๋ชิงหลิงทำตัวเชื่อฟัง

ฮองเฮาเต๋อเหลือบมองเธออย่างอ่อนโยน: "ฝ่าบาท ในตำหนักตงนี่มีเพียงนางสนมไป๋เพียงผู้เดียว หากท่านไม่ปล่อยให้เธอดูแลมัน ข้าเกรงว่าจะไม่มีใครสามารถดูแลมันได้ ท่านดูดิไม่ว่าในวังหรือนอกวังต่างก็ลือเรื่องนางสนมไป่กับองค์รัชทายา ลือกันว่านางสนามไป๋กับองคืรัชทายาตอนนี้ทะเลาะกัน หากไม่ให้นางสนามไป่ดูแลองคืรัชทายาอีก ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก”

“จะเกิดอะไรขึ้นได้” จักรพรรดิเหยากล่าว

“หม่อมฉันสามารถหยุดข่าวลือในวังได้แต่ไม่สามารถหยุดข่าวลือของประชาชนได้!”

จู่ๆ จักรพรรดิเหยาก็นึกสิ่งที่เหล่าใต้เท้านั้นเพิ่งพูดคุยกันในที่ประชุมเช้าได้ และอาการปวดหัวของเขาก็กำเริบอีกครั้ง...

ในเวลานี้ หมอหลวงจ้าวรีบเดินออกจากห้องโถงด้านใน

จักรพรรดิเหยาหันกลับไปมองแล้วพูดว่า "องค์รัชทายาเป็นยังไงบ้าง"

หมอหลวงจ้าว มองไปที่ ไป๋ชิงหลิง และกระซิบว่า: "นางสนามไป๋เข้าไปดูหน่อยเถอะ ฝ่าบาทตะโกนเรียก ... พระชายา!"