ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 775

“ขันทีว่าน สีหน้าเจ้าดูไม่ค่อยดีเลย” ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองขึ้นไปบนบันไดแล้วถามว่า “หรือว่าองค์รัชาทยาทรงทำให้จักรพรรดิโกรธอีกแล้ว?”

ว่านฝู๋ปัดมือเบา ๆ ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อเย็น ที่เกิดจากความหวาดกลัวของจักรพรรดิเหยา ก้มตัวลงและโค้งหลังแล้วกระซิบว่า: "พระสนมไป๋ท่านไม่รู้จริงๆ หรือว่าองค์รัชทายาทำอะไรในตำหนักเจาหยาง"

เวลาสามวัน ถ้าพระสนมไป๋มาส่งอาหารยาทุกวัน คงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ว่าองค์รัชทายาทรงดื่มในตำหนักทั้งวัน เว้นแต่...

“เสด็จพ่อของข้าทำอะไรในตำหนักเจาหยางของท่าน?” เมื่อเห็นว่าเขาลังเลที่จะพูด ไป๋ชงเซิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถาม

ว่านฝู๋พูดว่า "โอ้" แล้วเดินไปหาไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว และกระซิบข้างหูของไป๋ชิงหลิง: "องค์รัชทายาและอ๋องเฉินทรงโปรดปรานนางกำนัลทั้งห้าในตำหนักเจาหยางทุกวัน!"

มีเพียงไป๋ชิงหลิงเท่านั้นที่ได้ยินเสียงนี้ ไป๋ชงเซิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาเข้าใกล้และกระซิบกับเสด็จแม่ของเธอ ดังนั้นเธอจึงปล่อยมือของ ไป๋ชิงหลิง และวิ่งไปยังตำหนักเจาหยางอย่างรวดเร็ว

เมื่อว่านฝู๋เห็นแล้ว เขาก็กังวลมากและพูดว่า "พระสนม ในขณะนี้ตำหนักเจาหยางนั้นวุ่นวายกันมาก มันไม่เหมาะที่องค์หญิงน้อยจะเข้าไปในเวลานี้"

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงมืดลง และเธอก็พูดว่า " เร็วเข้า หยุดองค์หญิงน้อยเอาไว้"

หลังจากนั้นไม่นาน นางกำนัลหลายคนก็หยุดไป๋ชงเซิง และอาลู่ก็เดินไปจับมือของไป๋ชงเซิงแล้วเดินกลับ

ไป๋ชงเซิงพูดอย่างไม่พอใจว่า: "ท่านแม่ ทำไมท่านถึงหยุดข้า ข้าอยากเข้าไปพบเสด็จพ่อ"

“วันนี้ให้แม่นซั่งไปสำนักกับเจ้า ท่านแม่จะเข้าไปพบเสด็จพ่อของเจ้าเอง รอเจ้าเลิกจากสำนักแล้วค่อยมาทักทายท่านก็ไม่สาย”

“มีอะไรเกิดขึ้นกับเสด็จพ่อหรือเปล่า? ทำไมเขาถึงกระซิบกับท่านเมื่อกี้?” ไป๋ชงเซิงชี้ไปที่ว่านฝู๋แล้วพูด

ว่านฝู๋ก้มหัวลงอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ามองไป๋ชงเซิง

ด้านในนั้นมันวุ่นวายเกินไป จะให้เด็กเข้าไปดูได้ยังไง ถ้ามันส่งผลเสียทางจิตแก่องค์หญิง มันก็บาปละสิ?

“รอเจ้ากลับจากสำนัก เสด็จแม่จะเล่าเรื่องของเสด็จพ่อให้ฟัง แม่นมซั่งพาเธอลงไป”

ไป๋ชงเซิงเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ข้าเดินเองได้"

เธอหันหลังกลับและออกจากตำหนักเจาหยาง

ไป๋ชิงหลิง มองกลับไปที่ร่างเธอที่จากไปจนกระทั่ง ไป๋ชงเซิง หายตัวไปสุดทางเดินใตำหนักเธอจึงจะเข้าไปในตำหนักเจาหยางพร้อมกับว่านฝู๋

ในเวลานี้ ใต้เท้าและจักรพรรดิเหยาทั้งหมดอยู่ในตำหนัก

จักรพรรดิเหยาโกรธมากจนไม่สามารถนั่งนิ่งได้ และเดินไปอยู่ในตำหนัก

ไป๋ชิงหลิงค่อยๆ เดินเข้าไปและคำนับจักรพรรดิเหยา

และจากหางตาของเธอ เธอเหลือบมองร่างของนางกำนัลที่นอนอยู่ข้างโต๊ะ

นางกำนัลสวมเสื้อผ้าเพียงชิ้นบางๆซึ่งแทบมีไว้คลุมตำแหน่งสำคัญได้ อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ชุดที่นางกำนัลที่เสียชีวิตไปแล้วใส่อยู่ก็ยังคงดูเผยให้เห็น

เมื่อเธอโค้งคำนับจักรพรรดิเหยา ใต้เท้าที่อยู่ข้างๆ เธอก็กล่าวหาเธอว่า: "นางสนมไป๋ ทำไมท่านไม่ดูแลองค์รัชทายาดีๆ"

“แม้ว่าจะเป็นนางกำนัลที่ได้รับโปรดปราน ก็ควรดูขอบเขต จะให้องค์รัชทายามาโปรดปรานหญิงสาวทุกวันแบบนี้ได้อย่างไร”

“ในฐานนะนายหญิงของตำหนักตง ท่านมีหน้าที่รับผิดชอบในการให้คำแนะนำองค์ขรัชทายา”

ข้อกล่าวหาอย่างท่วมท้นมุ่งเป้าไปที่เธอไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิง แอบเยาะเย้ย หากพวกเขารู้ว่าจักรพรรดิเหยานั้นเป็นคนที่ส่งนางกำนัลเหล่านี้ให้กับองค์ชายรัชชทายา พวกเขาก็ไม่กล้าพูดแบบนี้

“ไป๋เจาเสวี่ย ดูสิ่งที่เจ้าทำลงไปสิ” จักรพรรดิเหยาพูดด้วยความโกรธ