ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 774

หยุนหยิน กลายเป็นหัวหน้านางกำนัลของศาลาชิงหลิง เพราะเธอฟ้องนางกำนัล 6 คนพร้อมกัน แม้ว่าทั้งห้าคนจะถูกส่งไปยังตำหนักเจาหยาง และยังไม่มีข่าวร้ายใด ๆ แต่ได้ยินมาว่ามีหนึ่งในนั้นรอดชีวิตจนถึงพบเจอกับฮองเฮาในตอนนั้น แต่ก็ยังถูกฮองเฮาสั่งให้ทุบตายลงโหดร้าย

ดังนั้นนางกำนัลที่อยู่ในศาลาชิงหลิงจึงกลัวหยุนหยินอย่างมาก

ไป๋ชิงหลิงก็รู้เรื่องทั้งหมด

ในที่สุดความวุ่นวายที่เกิดจากยาทำแท้งสองชามก็ถูกฮองเฮาจับได้ในที่สุด ไม่มีใครในวังกล้าพูดอะไรอีก แต่ในนอกวังข่าวก็แพร่กระจายต่อๆกันไปในหมู่ผู้คน ผู้คนในอาณาจักรก็กำลังพูดคุยเรื่องการตั้งครรภ์ของนางสนมไป๋ ว่าลูกในื้องเธอนั้นเป็นขององค์รัชทายาทหรือเปล่า!

องค์รัชทายาทได้มอบยาทำแท้งสองชามนั้นให้นางสนมไป๋หรือไม่?

ลูกในท้องนางสนมไป๋ยังอยู่หรือเปล่า?

ในไม่ช้าเรื่องนี้ก็ถูกแพร่กระจายไปยังพระราชวังจากภายนอก แต่คราวนี้มาจากปากซ่างวังในตำนาน

“ฝ่าบาท สายเลือดราชวงศ์จะต้องไม่ปนเปื้อน เด็กในท้องของนางสนมไป๋จะต้องได้รับการจัดการโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นความวุ่นวายนั้นก็จะเลวร้ายไปมากขึ้น”

“ใต้เท้าโจวผู้ตลกอะไร เจ้าจะให้ฝ่าบาทจัดการกับเด็กในท้องของนางสนมไป๋ได้อย่างไร เรื่องนี้เป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น”

“ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงเรื่องก็จะไม่เกิด หากนางสนมไป๋ไม่ได้ทำอะไร องค์รัชทายาทจะเตรียมยาทำแท้งสองชามได้อย่างไร”

“ใต้เท้าจางเจ้าใจอะไรผิดหรือเปล่า องค์รัชทายาทให้คนเตรียมยาทำแท้งสองขามเมื่อไหร่? เรื่องนี้ ข้าได้ยืนยันสิ่งนี้กับหมอหลวงแล้ว องค์รัชทายาทแค่ใช้ยานั้นขู่นางสนมไป๋เท่านั้น แม่ทัพหลานจึงทำให้นางสนมไป๋โกรธจนไปกระทบลูกในครรภ์ และด้วยองค์ชายก็ยังไม่ตื่น ทำให้นางสนมไป๋อารมณ์ไม่ดีและไม่ยอมกินยารักษาควรรภ์"

“เป็นเช่นนี้จริงหรือ? เหตุใดองค์ชาย ทรงไม่มาชี้แจงเรื่องนี้เลย?”

“เด็กนั้นเป็นขององค์รัชทายาอยู่แล้ว มีอะไรที่จะต้องชี้แจง!”

ใต้เท้าทั้งสองฝ่ายได้ทำการโต้วาทีต่อหน้าจักรพรรดิเหยา

จักรพรรดิเหยาโกรธมากขึ้น เมื่อเห็นสิ่งนี้ เขากำหมัดแน่นแล้วตะโกนว่า: "องค์รัชทายาอยู่ไหน"

ว่านฟู่รีบเดินออกจากห้องโถงหมิงคุน แต่ไม่นานเขาก็กลับมา

จักรพรรดิเหยากล่าวว่า "เจ้าชายอยู่ที่ไหน"

ว่านฝู๋เหลือบมองใต้เท้าด้านล่างด้วยสีหน้าลำบากใจ

จักรพรรดิเหยาตะโกนอีกครั้ง: "ข้าถามว่าองค์รัชทายาอยู่ไหน"

ว่านฝู๋รีบคุกเข่าลงและกล่าวว่า: "ฝ่าบาท องค์รัชทายาทและอ๋องเฉินกำลังร้องเพลงและเต้นรำในตำหนักเจาหยาง จัดงานเลี้ยงทุกคืน และตอนนี้ก็... เมา... เมา... หมดสติไปแล้ว!"

“นี้เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร!” ทันใดนั้นจักรพรรดิเหยาก็โยนพับบนโต๊ะลงไปและเสียงคำรามของเขาก็ดังกว่าเดิม

นั่นคือองค์รัชทายาที่เขาเลือกเป็นการส่วนตัว หลังจากตรวจสอบมาหลายวัน เขาก็ได้ค้นพบว่าหรงเยี่ยโดดเด่นมาก ดีกว่าเขาด้วยซ้ำ

นับตั้งแต่ได้เขาเป็นทายาท งานราชการของตัวเองก็ผ่อนคลายลงมาก

ตอนนี้มีคนบอกเขาว่าลูกชายที่ขยันหมั่นเพียรและมีวินัยของตัวเองกำลังจัดงานเลี้ยงอยู่ในวังทั้งวันทั้งคืน เขาไม่อยากจะเชื่อเลย

ว่านฝู๋เก็บพับด้วยอาการสั่นสะท้านและตอบว่า: "ได้ยินจากคนใช้ในตำหนักเจาหยางว่า นางกำนัลทั้งห้าที่อยู่ดื่มด้วยนั้น...นั้น เลือกมาจากลานบ้านของนางสนมไป๋ แล้วส่งไป"

“นางกำนัลเป็นเพื่อนดื่ม!” จักรพรรดิเหยากัดฟันและพ่นคำสี่คำนี้ออกมาทีละคำ และกล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาก็สั่นเล็กน้อย

ว่านฝู๋เก็บพับเรียบร้อยแล้ว เดินไปที่โต๊ะโดยคุกเข่าและวางพับไว้ในตำแหน่งเดิม จากนั้นจึงลดเสียงลงแล้วพูดว่า "นางกำนัลทั้งห้านั้นฝ่าบาทเลือกเองเป็นการส่วนตัว"

ดวงตาของจักรพรรดิเหยาราวกับลูกศรพิษ และจ้องมองไปที่ว่านฝู๋อย่างดุเดือด

ดังนั้น เขากำลังเตือนตัวเองว่า เขาทำตัวเอง

แน่อนว่าเขามีจุดประสงค์ในการจัดนางกำนัลจากศาลาชิงหลิงด้วยตัวเอง เขาเพียงแต่หวังว่าเมื่อองค์รัชทายาไปที่ศาลาชิงหลิง เขาจะใส่ใจกับสาวงามเหล่านั้นด้วย ใส่ใจผู้หญิงอื่นมากขึ้น และมีหลานให้เขาเยอะขึ้น

แต่ใครจะคิดว่า...องค์รัชทายานี้จะเสเพลเหมือนเขา?

ไอ้บ้านี้!

จักรพรรดิเหยาโกรธมากจึงไปที่ตำหนักตง

ใต้เท้าทุกคนก็คุกเข่าลงต่อหน้าจักรพรรดิเหยาด้วย อยากเห็นว่าองค์รัชทายานั้นจัดงานเลี้ยงยังไงถึงได้บ้าคลั่งเช่นนี้!

เมื่อมาถึงตำหรักเจาหยาง ใบหน้าของจักรพรรดิเหยาก็มืดมนมาก