เมื่อแม่นมหยางกลับไปที่ศาลาชิงหลิง ไป๋ชิงหลิงนั่งลงอยู่ข้างเตียงของหรงจิ่งหลิน จับมือของเขา และมองดูอย่างเหม่อลอย
แม่นมหยางเรียกเบา ๆ “พระสนม……”
ไป๋ชิงหลิงค่อย ๆ หันศีรษะแล้วมองกลับไป นางมองออกไปนอกประตูโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่านางกำลังมองหาอะไรบางอย่าง เพียงเพื่อยืนยันว่านางในวังทั้งห้าคนอยู่ในตำหนักเจาหยางหรือไม่
ไม่มีใครอยู่นอกประตูนอกจากนางในสองคนที่เฝ้าประตู
นั่นหมายความว่านางในทั้งห้าคนสามารถอยู่ในตำหนักเจาหยางได้สำเร็จ
แม่นมหยางไม่รู้ว่าจะบอกไป๋ชิงหลิงอย่างไรถึงสิ่งที่องค์รัชทายาทบอกนาง ริมฝีปากของนางเปิดและปิด แต่ท้ายที่สุดก็ไม่พูดอะไรออกมา
ไป๋ชิงหลิงเข้าใจทุกอย่าง และไม่ได้ถามหรือสนใจ นางพูดว่า “พาอวิ๋นหยินเข้ามา ข้ามีคำถามสองสามข้อจะถามนาง”
“พระสนม!”แม่นมหยางยืนนิ่ง แต่นางมีคำพูดคำในใจที่อยากพูดกับไป๋ชิงหลิง
ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองนางแล้วพูดว่า “แม่นมหยาง ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการพูดอะไร มีบางสิ่งที่เจ้าต้องสูญเสีย และเจ้าไม่สามารถรักษามันไว้ได้ ข้าและองค์รัชทายาทไม่สามารถดีกันได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ”
ทันใดนั้นคำพูดของแม่นมหยางก็ติดอยู่ในลำคอของนาง เพราะไป๋ชิงหลิงเห็นได้อย่างชัดเจนแล้วว่า คำพูดของนางเป็นเพียงคำแนะนำที่ไม่เป็นอันตราย
แนะนำให้นางเกลี้ยกล่อมองค์รัชทายาท ชักชวนให้นางลดความสูงส่งลง และกลายเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่แย่งชิงความโปรดปรานในวังหลัง……
เมื่อเห็นท่าทางเฉยเมยของไป๋ชิงหลิงแล้ว บางที……บางทีนางอาจจะปิดตัวเองอยู่ในศาลาชิงหลิงแห่งนี้ ไม่สนใจมันไม่ถามคำถาม ไม่สนใจคำพูดและการกระทำขององค์รัชทายาท……เพื่อที่จะปล่อยตัวเองไป
นี่เป็นวิธีที่ฮองเฮาเต๋อเคยผ่านมาในอดีตมิใช่หรือ ?
ตรงกันข้ามนางเป็นหญิงที่สบายใจที่สุด ในบรรดาผู้หญิงในวังหลัง
“ใช่แล้วเพคะ พระสนม” หลังจากที่แม่นมหยางถอยกลับไป นางก็เรียกอวิ๋นหยินไปที่ห้องของไป๋ชิงหลิง
เมื่อไป๋ชิงหลิงกลับมาที่ห้อง อวิ๋นหยินก็คุกเข่าอยู่บนพื้นแล้ว
นางเดินไปหาอวิ๋นหยินแล้วพูดว่า “ลุกขึ้นพูด”
ไป๋ชิงหลิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา โดยถือหมอนนุ่มใบเล็กไว้ในอ้อมแขนของนาง แต่นางยังคงรู้สึกว่าค่ำคืนนี้หนาวกว่าที่เคย
นางทำได้เพียงกอดหมอนนุ่ม ๆ ให้แน่นเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น
อวิ๋นหยินยืนขึ้น
ไป๋ชิงหลิงถามตรงประเด็น “ทำไมเจ้าต้องติดตามจินจื่อเสวียนด้วย?”
ดวงตาของหยุนหยินเป็นสีแดง และนางสะอื้นขณะและพูดว่า “พี่สาวของหม่อมฉันหายตัวไป หม่อมฉันขอให้ป้าซ่งออกจากวังแล้ว ไปที่จวนอ๋องหรงเพื่อตามหาพี่สาว คนที่นั่นบอกว่าพี่อวิ๋นเซียงและอวิ๋นเยว่ไม่ได้อยู่ในจวน หม่อมฉันจึงกลับมาที่จวน เมื่อกลับมาที่จวนใต้เท้าจินจื่อเสวียนก็ขอตรวจร่างกายหม่อมฉันเพคะ”
“ในระหว่างการค้นหา เขาถือโอกาสลงมือกับหม่อมฉัน หม่อมฉันทะเลาะกับเขา และมีถุงหอมหลุดออกมาจากเสื้อผ้าของเขา และถุงหอมนั้นเป็นของพี่อวิ๋นเซียง เรื่องเป็นเช่นนี้เพคะ!”
หยุนหยินหยิบถุงหอมออกจากเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วส่งให้ไป๋ชิงหลิง
ไป๋ชิงหลิงหยิบถุงหอมขึ้นมา ซึ่งเผยให้เห็นใบสีเขียวยาวสามใบ และมีดอกไม้สีแดงเล็ก ๆ อยู่ตรงกลางมันเรียบง่ายแต่ก็สดมาก
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ?” ไป๋ชิงหลิงถาม
“หลังจากที่ถุงก็หลุดออกจากร่างกายเขา เขาก็หยุดการค้นหา และให้หม่อมฉันกลับเข้าไปในวังเพคะ” อวิ๋นหยินกล่าว
“ดังนั้น เจ้าสงสัยว่าพี่สาวของเจ้าเกี่ยวข้องกับจินจื่อเสวียนใช่ไหม?”
“ตอนแรกหม่อมฉันคิดว่าพี่อวิ๋นเซียงจะไปเก็บยากับพระสนม แต่จนกระทั่งพระสนมกลับมาที่วัง และหม่อมฉันก็ไม่เห็นพี่อวิ๋นเซียง ถึงตระหนักถึงปัญหานี้”
เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินสิ่งนี้ เปลือกตาของนางก็กระตุกสองสามครั้ง ด้วยนิสัยที่ดุร้ายของจินจื่อเสวียน หากเขาเริ่มสงสัยอวิ๋นหยิน เขาจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะฆ่าอวิ๋นหยินอย่างแน่นอน
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าได้ไปถามจินจื่อเสวียนหรือเปล่า”
“ไม่เพคะ หม่อนฉันไม่กล้า ! เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องขององค์รัชทายาท และหม่อมฉันต้องการหาหลักฐานก่อนแล้วจึงรายงานเขา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...