ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 772

ลิ้นขาดหลุดออกจากปากของอี้หรานและตกลงไปในกลุ่มของเหล่านางกำนัลในวัง พวกนางกำนัลมองดูวัตถุแปลกปลอมที่เปื้อนเลือดบนพื้น บางคนก็ตกใจและเป็นลมในขณะที่คนอื่น ๆ ก็กอดกันและกรีดร้อง "อ๊าก" ออกมา

ฉากนี้ควบคุมไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง

แม่นมหยางถือไม้ไว้ในมือแล้วตีนางกำนัลในวังที่พยายามวิ่งหนีอย่างแรง

ฉากที่สร้างความตื่นตระหนกก็ถูกระงับไว้ทันที

อี้หรานปิดปากของตัวเองและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่เลือดยังคงไหลออกจากปากของนาง

ไป๋ชิงหลิงถอยหลังหนึ่งก้าว มองไปที่กริชในมือของนาง และลดสายตาจ้องมอง "กริชนี้... มีประโยชน์จริงๆ"

อี้หรานจ้องไปที่กริชและจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยความโกรธ

“เจ้าพูดเก่งมากเลยไม่ใช่หรือ?” ไป๋ชิงหลิงถอยหลังไปหนึ่งก้าว “เจ้าคิดว่าถ้าเจ้าปฏิเสธเรื่องนี้ ข้าจะทำอะไรเข้าไม่ได้ ใครก็ได้ ลากนางออกไป และส่งนางไปที่ฮองเฮาเหนียงเหนียง”

“แค่บอกฮองเฮาว่า หานเซียงและอี้หราน ได้ตัดลิ้นของอี้หรานออกเพื่อชิงความโปรดปราน หานเซียงถูกข้าลงโทษด้วยการส่งไปยังค่ายทหาร ส่วนอี้หราน... ข้าเห็นเลือดในปากของนาง แล้วเป็นลมหมดสติไป”

"อืม...อ๋าอ๋า..." อี้หรานพยายามดิ้นรน

ถ้านางส่งไปที่นั่นแบบนี้ ชะตากรรมของนางก็จะเหมือนกับหานเซียง

เพราะการต่อสู้เพื่อความโปรดปรานได้ดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงฮองเฮาเลย หากถูกส่งไปยังฝ่าบาท เกรงว่านางจะจบไม่ดี

อี้หรานสะดุดเท้าเข้า และชนเข้ากับกำแพง แต่แม่นมหยางคว้ากลับมาแล้วโยนลงไปที่พื้น รีบ"มัดนางเร็วเข้า"

“เอ่อ อ๋า อ๋า...” อี้หรานร้องไห้ไปส่ายหัวไป และขณะที่นางส่ายหัวก็มีเลือดจำนวนมากไหลออกจากปากของนาง

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองนางและไม่แยแสกับความจริงที่ว่าปากของนางมีเลือดออกมาก ไม่ว่านางจะถูกส่งไปหาทั้งมีชีวิตหรือตาย ผลลัพธ์สุดท้ายคือตายอยู่ดี

ผู้หญิงในวังหลังอาจมีค่ามากกว่าสมบัติบนโลก หรืออาจต่ำต้อยเท่ากับทรายและโคลนใต้ฝ่าเท้า และในขณะนี้อี้หรานก็เป็นโคลนใต้ฝ่าเท้าของนาง

ในที่สุดนางก็ต้องเรียนรู้ที่จะใช้อำนาจในมือของนาง เพื่อปกป้องตัวเองและลูก ๆ

อี้หรานยังถูกมัดด้วยกระสอบ โดยมีผ้าหนาๆ ยัดอยู่ในปากของนางเป็นการแสดงความเมตตาครั้งสุดท้าย มันระงับเลือดออกชั่วคราว ทำให้นางได้หายใจเพื่อ "ร้องทุกข์ขอความเป็นธรรม" ต่อฮองเฮา

หลังจากที่อี้หรานถูกพาตัวไป ไป๋ชิงหลิงก็กลับมาที่โซฟานุ่มๆ และเดินอย่างเบา ๆ ผ่านกลุ่มนางกำนัลในสวนชิงหลิง

ในเวลานี้นางกำนัล ไม่มีความคิดที่จะแย่งชิงความโปรดปรานอีกต่อไป

เมื่อก่อน พวกนางยังไร้เดียงสาเกินไป

รู้สึกว่าหลังจากที่ไป๋ชิงหลิงกลับไปที่ศาลาชิงหลิง ถ้าไม่เป็นเจ้านายที่ดี คนรับใช้เหล่านี้ก็เกียจคร้านและวางใจในความระมัดระวัง

ใครจะรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้ที่พวกนางมองว่าอ่อนแอไร้ความสามารถ แม้แต่ตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาก็ยังถูกแย่งไป นางผู้นี้แหละคือนางมารร้ายตัวจริง

“อวิ๋นหยิน ยังมีอีกไหม?” ไป๋ชิงหลิงถาม

หยุนหยินรู้สึกหวาดกลัวกับการกระทำของไป๋ชิงหลิงในการตัดลิ้นเมื่อครู่ เมื่อตัวเองได้ยินไป๋ชิงหลิงเรียก ขาของนางก็อ่อนลงและก็คุกเข่าลงกับพื้น

ยกมือขึ้นและชี้ไปที่นางกำนัลทั้งห้าในแถวแรกแล้วพูดว่า "พระสนม เหล่านางกำนัลเหล่านี้อยู่ที่ศาลาชิงหลิงมาสิบวันกว่าแล้ว หม่อมฉันไม่เคยเห็นพวกนางทำงานมาก่อน และก็ชอบที่จะพูดจาดูหมิ่นพระสนมลับหลัง”

“พระสนมโปรดไว้ชีวิตด้วย ระสนมโปรดไว้ชีวิตด้วยเพคะ” นางกำนัลทั้งห้าต่างหวาดกลัว และก็คุกเข่าลงต่อหน้าไป๋ชิงหลิงและร้องขอความเมตตา

“หม่อมฉัน...หม่อมฉันก็แค่บ่นไม่กี่คำ คนอื่นในตำหนักเดียวกันต่างก็ไปแย่งชิงความโปรดปราน แต่หม่อมฉันเห็นพระชายาเอาแต่อยู่ในห้องปรุงยาเหล่านั้น โดยไม่สนใจองค์รัชทายาท หม่อมฉัน...หม่อมฉันเพียงแค่......”

“เกรงว่าถ้าองค์รัชทายาทไม่มา พวกเจ้าจะไม่มีโอกาสขึ้นไปบนเตียงขององค์รัชทายาท!” ไป๋ชิงหลิงอธิบายสิ่งที่อยู่ในใจของนางต่อนางกำนัล “พวกเจ้า... ล้วนถูกเหล่าเจ้านายวังหลังส่งมายังที่ของข้าเพื่อปีนขึ้นเตียงองค์รัชทายาทใช่หรือไม่？”

“ไม่ ไม่ใช่เพคะ...” เหล่านางกำนัลค้าน

แม้ว่าพวกนางจะถูกส่งมาขึ้นเตียง พวกนางก็ไม่กล้าที่จะทำ