ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 771

เมื่อทุกคนได้ยินคำสามคำของไป๋ชิงหลิง พวกนางก็ตกตะลึงและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองไปทางหยุนหยิน

หยุนหยินนั้นมีรูปร่างหน้าตาธรรมดาและมีผิวคล้ำเล็กน้อย ทุกคนคิดว่ารูปลักษณ์ของหยุนหยินนั้นทำให้ไป๋ชิงหลิงเชื่อใจนางถึงได้ช่วยนางไว้

แต่หยุนหยินยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้นและไม่ยอมลุกขึ้น นางซบราบกับพื้น โดยให้หน้าผากติดพื้น แล้วเอ่ยกับไป๋ชิงหลิงซึ่งนั่งอยู่เหนือนางว่า " เหนียงเหนียง หม่อมฉันไม่เคยทำเรื่องผิดต่อพระนาง ถ้าหากมีก็ขอให้สวรรค์ลงโทษทาสหญิงของท่านเถิด หม่อมฉันนั้นภักดีต่อเหนียงเหนียง ที่องค์รัชทายาทได้รับหม่อมฉันและพี่อวิ๋นเซียงกับพี่อวิ๋นเยว่เข้ามายังศาลาชิงหลิงนั้นก็เพื่อให้พวกหม่อมฉันได้รับใช้ท่าน แต่ท่านพี่ทั้งสองนั้นออกจากศาลาชิงหลิงแล้วก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย..."

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่ามีบางอย่างติดอยู่ในลำคอของนาง และหัวใจของนางก็รู้สึกอัดอั้นจนเจ็บปวด

แท้จริงแล้วที่นี่ยังมีคนรอพวกนางกลับมา

นางพยายามกลั้นน้ำตาที่กลิ้งไปมารอบเบ้าตาและเอ่ย"เจ้าลุกขึ้นก่อน หลังจากที่ข้าจัดการเรื่องนี้แล้ว ข้าจะพาเจ้าไปพบพวกนาง"

"เพค่ะ" หยุนหยินปาดน้ำตา ลุกขึ้นยืนช้าๆ แล้วเดินไปที่มุมหนึ่งของจวน

ไป๋ชิงหลิงหันหน้ามาด้วยสายตาที่มืดครึ้ม และนางก็ไม่มีความเห็นใจต่อคนที่ไม่ซื่อสัตย์อีกต่อไป

นางยกมือขึ้นแล้วก็ชี้ไปทางอี้หราน "ลากนางออกไป..."

อี้หรานตัวแข็งทื่อและเอ่ยด้วยความไม่สมยอม "นางสนมไป๋ รู้ไหมว่าใครส่งข้าเข้ามา

รวมถึงหานเซียงที่ถูกแม่นมจ้านลากออกไปก่อนหน้านี้ด้วย"

"ข้ารู้" ไป๋ชิงหลิงจ้องมองนางด้วยสายตาเย็นชา " ฝ่าบาทเป็นคนส่งเจ้ามา ฝ่าบาทให้เจ้าหาวิธีทุกอย่างเพื่อที่จะได้นอนกับองค์รัชทายาท และถ้าให้ดีต้องให้เหมือนกับข้าที่ได้ลูกแฝดเชื้อพระวงศ์ด้วย"

ถ้าไม่เช่นนั้น จะเย่อหยิ่งและไม่เห็นใครในสายตาได้อย่างไร

แต่...

“แต่เจ้าลืมไปว่าฝ่าบาทให้พวกเจ้าหาทางขึ้นเตียงองค์รัชทายาทเท่านั้น ไม่ได้ให้พวกเจ้าไปแพร่งพรายข่าวเสียของนายหญิงศาลาชิงหลิงทำลายชื่อเสียงของราชวงศ์ ในสายตาของฝ่าบาทนั้นเจ้าเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่ง แต่ข้านั้นเป็นถึงแม่เด็กสองคน และลูกในครรภ์ของข้ายังได้รับความโปรดปรานมากด้วย" ความเยือกเย็นในดวงตาของไป๋ชิงหลิงแข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าเดิม

อี้หรานไม่เชื่อว่าจักรพรรดิจะทอดทิ้งนาง

นางนั้นงดงามที่สุดในท่ามกลางนางกำนัล

ในตอนนั้นจักรพรรดิเองก็เกือบจะเลือกนางแล้ว แต่เมื่อคิดได้ว่าตำหนักตงขององค์รัชทายาทนั้นมีหญิงไม่มากนัก เขาจึงได้จัดนางไว้ที่ตำหนักตง

นางมายังตำหนักตงนั้นก็เพื่อจะเป็นเหนียงเหนียงเหมือนกับนางสนมไป๋ ไม่ใช่ปล่อยให้นางเหยียบย่ำและเอาเปรียบแบบนี้ นางยังเชื่อเสมอว่านางเป็นผู้หญิงขององค์รัชทายาท

" หม่อมฉันไม่อยากจะพูดคำพูดเหล่านี้ แต่พระสนมไป๋นั้นเข้าข้างหยุนหยิน ก็เพราะว่าหม่อมฉันนั้นสวยกว่าหยุนหยิน ดังนั้นพระสนมไป๋จึงต้องการใช้โอกาสนี้ขับไล่หม่อมฉันออกจากศาลาชิงหลิง" อี้หรานชี้ไปทาหยุนหยิน แล้วเอ่ยด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

"เจ้าทำไมไม่พูดว่า" ไป๋ชิงหลิงหยิบป้ายรายชื่อจากมือของแม่นมหยาง " อี๋หราน ลิ้นหนึ่งจากวังหลัง สามารถเอาชีวิตคนคนหนึ่งได้ เจ้าคิดว่าปากพล่อยอย่างเจ้า มันจะช่วยเจ้าได้หรือ"

อี้หรานไม่เชื่อว่านางจะเอาโทษตัวเองอย่างไม่มีมูลเหตุได้ "นางสนมไป๋ ถ้าคำพูดที่มีแต่พิษสงของเจ้าแพร่งพรายออกไป มันจะทำร้ายซื่อจื่อน้อยและองค์หญิง"

อี้หรานได้ใช้ลูกของนางมาสาปแช่งนางอีกแล้ว

ไป๋ชิงหลิงเป็นหญิงประเภทที่ชั่วช้าแบบนี้จริงๆ

นางเดินไปหาอี้หรานจากใต้ชายคาอย่างรวดเร็ว จับใบหน้าของอี้หรานแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เจ้าพูดคำพูดเมื่อครู่อีกครั้งซิ"

นางได้หักหน้าไป๋ชิงหลิงอย่างไม่มีทางหวนกลับแล้วจึงไม่จำเป็นต้องยกยอนางอีกแล้ว นางจึงเอ่ยอีกครั้ง "ข้าบอกว่า สนมไป๋เลวขนาดนี้ สักวันต้องได้รับผลกรรม ... "

"อ้า......"