ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 783

“ฮองเฮา ระวัง!” ไป๋ชิงหลิงเห็นไฟพุ่งเข้าหาเธอ จึงหันหลังกลับและพุ่งตัวไปที่ฮองเฮาเต๋อ

ไฟตกลงไปที่เสื้อผ้าของไป๋ชิงหลิงทันที และลุกอยู่บนเสื้อผ้าด้านหลังของเธอ

ไป๋ชงเซิงตะโกน: "ท่านแม่..."

ม่านตาของฮองเฮาเต๋อหดตัวอย่างรุนแรง และเธอก็อุทาน: "รีบดับไฟบนตัวพระสนมไป๋เร็วเข้า..."

คนในตำหนักก้าวไปข้างหน้าและตบเปลวไฟบนร่างของไป๋ชิงหลิง จักรพรรดิเหยาเห็นนางกำนัลที่อยู่ด้านข้างถือน้ำจึงเอื้อมมือไปคว้ามันแล้วโปรยลงบนร่างของไป๋ชิงหลิง

เปลวไฟบนหลังของไป๋ชิงหลิงดับลงในทันที และควันก็ออกมาจากบริเวณที่ถูกไฟไหม้ และกลิ่นไหม้ก็ฟุ้งเข้าจมูกของเขา

เด็กน้อยตกใจมาก เมื่อเธอเห็นไฟบนหลังของไป๋ชิงหลิงดับลง เธอจึงสะบัดนางกำนัลในตำหนักที่จับมือของเธอออก วิ่งไปอย่างรวดเร็ว เพื่อกอดขาของไป๋ชิงหลิง แล้วร้องว่า "ท่านแม่ ท่านทำให้ข้ากลัว"

“อย่าร้องนะ แม่ไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรได้ยังไง ไฟก็ไหม้เสื้อผ้าของท่านแม่ขึ้นมาเช่นนั้น ระหว่างทางที่เซิงเอ๋อร์มา ข้าได้ยินคนในตำหนักพูดว่า เห็นเสื้อผ้าของเสด็จอาองค์หญิงถูกไฟครอก และในไม่ช้า เธอก็ถูกไฟกลืนกินไป แม้แต่น้ำก็ดับไฟไม่ได้ "ไป๋ชงเซิงพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย

ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง

ขณะที่เปลวไฟดวงเล็กๆ ตกลงบนตัวแม่ของเธอ ไป๋ชงเซิงก็คิดว่าเธอกำลังจะสูญเสียไป๋ชิงหลิงไปจริงๆแล้ว

จะไม่ให้เธอกังวลได้อย่างไร

ไป๋ชงเซิงน้ำตาไหล

ร้องไห้ราวกับคนใจสลาย

และสิ่งที่เธอเพิ่งพูดทำให้จักรพรรดิเหยาแทบจะเป็นลม

ในขณะนี้ ทั้งสามคนที่เข้าไปก็วิ่งโดยถือร่างสีดำแวกควันไฟออกมา

และอาคารด้านหลังทั้งสามคนก็ยังถล่มลงมาอย่างต่อเนื่อง

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นสิ่งนี้ เธอก็ตะโกนเสียงดัง: "รีบวิ่งเร็วเข้า หอหนิงชุนกำลังจะพังทลายลง และของที่หล่นลงมาจะทำให้มีผู้บาดเจ็บล้มตาย"

ครั้งนี้จักรพรรดิเหยาและฮองเฮาเต๋อไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว พวกเขาหันหลังกลับ และรีบวิ่งไปที่ทางเดินฝั่งตรงข้าม

พวกคนในตำหนักก็หลบเช่นกัน

หรงเชินเองก็มาถึงเขตปลอดภัยโดยเร็วที่สุด

เขาเดินไปหาจักรพรรดิเหยาและฮองเฮาเต๋อ คุกเข่าลงอย่างแรง วางศพที่ถูกไฟไหม้และเต็วไปด้วยเลือดไว้ในอ้อมแขนของเขาบนพื้น แล้วร้องเสียงดัง...

“พี่สะใภ้เจ็ด ข้าช่วยหลวนอี๋ออกมาแล้ว แต่เธอถูกไฟคลอกแบบนี้ เธอยังจะรอดไหม?”

ไป๋ชิงหลิงเหมือนมีอะไรติดอยู่ในลำคอของเธอ

เมื่อจักรพรรดิเหยาเห็นศพอยู่ใกล้เท้าของเขา เขาก็ถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความหวาดกลัว เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลูกสาวของเขาซึ่งเตรียมอาหารให้เขด้วยตัวเองเมื่อเช้านี้ จะกลายเป็นศพที่ไม่สามารถจดจำได้ในพริบตาเดียว

ถ้าจะบอกว่าไม่ปวดใจก็คงจะไม่ใช่ความจริง

นี่คือเลือดเนื้อระหว่างเขากับฮองเฮาเซี่ยว

แต่เธอกลับจบลงด้วยการตายอย่างอนาถ

มันคงจะเจ็บปวดมากเมื่อร่างกายของเธอถูกไฟไหม้

แต่หลวนอี๋กลัวความเจ็บปวดที่สุด!

“ช่วยเธอเร็ว ๆ พี่สะใภ้เก่งขนาดนั้น เจ้าสามารถช่วยหลวนอี๋ได้อย่างแน่นอน…” หรงเชินคุกเข่าและเดินไปที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิง เขาดึงแขนของไป๋ชิงหลิงด้วยมือทั้งสองข้างและลังเลอยู่สองสามครั้งพร้อมกับขอร้องด้วยเสียงของเขา

ไป๋ชงเซิงที่ยืนอยู่ข้างๆไป๋ชิงหลิง ร้องไห้หนักกว่าเดิม: "เสด็จอา เสด็จอา เสด็จอา..."

ไป๋ชงเฉิงร้องไห้หนักมากจนหายใจไม่ออกและสะอื้นหลายครั้งในขณะที่เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอก็ถามว่า: “อาของข้าใจดีมาก ใครกันที่คิดจะฆ่าเสด็จอาของข้า ใครกันทำสิ่งที่โหดร้ายกับเสด็จอา เสด็จอาของข้าไปทำอะไรให้ใครในวังไม่พอใจเมื่อไรกัน ท่านแม่ ช่วยเสด็จอาด้วย…”