ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 783

“ฮองเฮา ระวัง!” ไป๋ชิงหลิงเห็นไฟพุ่งเข้าหาเธอ จึงหันหลังกลับและพุ่งตัวไปที่ฮองเฮาเต๋อ

ไฟตกลงไปที่เสื้อผ้าของไป๋ชิงหลิงทันที และลุกอยู่บนเสื้อผ้าด้านหลังของเธอ

ไป๋ชงเซิงตะโกน: "ท่านแม่..."

ม่านตาของฮองเฮาเต๋อหดตัวอย่างรุนแรง และเธอก็อุทาน: "รีบดับไฟบนตัวพระสนมไป๋เร็วเข้า..."

คนในตำหนักก้าวไปข้างหน้าและตบเปลวไฟบนร่างของไป๋ชิงหลิง จักรพรรดิเหยาเห็นนางกำนัลที่อยู่ด้านข้างถือน้ำจึงเอื้อมมือไปคว้ามันแล้วโปรยลงบนร่างของไป๋ชิงหลิง

เปลวไฟบนหลังของไป๋ชิงหลิงดับลงในทันที และควันก็ออกมาจากบริเวณที่ถูกไฟไหม้ และกลิ่นไหม้ก็ฟุ้งเข้าจมูกของเขา

เด็กน้อยตกใจมาก เมื่อเธอเห็นไฟบนหลังของไป๋ชิงหลิงดับลง เธอจึงสะบัดนางกำนัลในตำหนักที่จับมือของเธอออก วิ่งไปอย่างรวดเร็ว เพื่อกอดขาของไป๋ชิงหลิง แล้วร้องว่า "ท่านแม่ ท่านทำให้ข้ากลัว"

“อย่าร้องนะ แม่ไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรได้ยังไง ไฟก็ไหม้เสื้อผ้าของท่านแม่ขึ้นมาเช่นนั้น ระหว่างทางที่เซิงเอ๋อร์มา ข้าได้ยินคนในตำหนักพูดว่า เห็นเสื้อผ้าของเสด็จอาองค์หญิงถูกไฟครอก และในไม่ช้า เธอก็ถูกไฟกลืนกินไป แม้แต่น้ำก็ดับไฟไม่ได้ "ไป๋ชงเซิงพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย

ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง

ขณะที่เปลวไฟดวงเล็กๆ ตกลงบนตัวแม่ของเธอ ไป๋ชงเซิงก็คิดว่าเธอกำลังจะสูญเสียไป๋ชิงหลิงไปจริงๆแล้ว

จะไม่ให้เธอกังวลได้อย่างไร

ไป๋ชงเซิงน้ำตาไหล

ร้องไห้ราวกับคนใจสลาย

และสิ่งที่เธอเพิ่งพูดทำให้จักรพรรดิเหยาแทบจะเป็นลม

ในขณะนี้ ทั้งสามคนที่เข้าไปก็วิ่งโดยถือร่างสีดำแวกควันไฟออกมา

และอาคารด้านหลังทั้งสามคนก็ยังถล่มลงมาอย่างต่อเนื่อง

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นสิ่งนี้ เธอก็ตะโกนเสียงดัง: "รีบวิ่งเร็วเข้า หอหนิงชุนกำลังจะพังทลายลง และของที่หล่นลงมาจะทำให้มีผู้บาดเจ็บล้มตาย"

ครั้งนี้จักรพรรดิเหยาและฮองเฮาเต๋อไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว พวกเขาหันหลังกลับ และรีบวิ่งไปที่ทางเดินฝั่งตรงข้าม

พวกคนในตำหนักก็หลบเช่นกัน

หรงเชินเองก็มาถึงเขตปลอดภัยโดยเร็วที่สุด

เขาเดินไปหาจักรพรรดิเหยาและฮองเฮาเต๋อ คุกเข่าลงอย่างแรง วางศพที่ถูกไฟไหม้และเต็วไปด้วยเลือดไว้ในอ้อมแขนของเขาบนพื้น แล้วร้องเสียงดัง...

“พี่สะใภ้เจ็ด ข้าช่วยหลวนอี๋ออกมาแล้ว แต่เธอถูกไฟคลอกแบบนี้ เธอยังจะรอดไหม?”

ไป๋ชิงหลิงเหมือนมีอะไรติดอยู่ในลำคอของเธอ

เมื่อจักรพรรดิเหยาเห็นศพอยู่ใกล้เท้าของเขา เขาก็ถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความหวาดกลัว เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลูกสาวของเขาซึ่งเตรียมอาหารให้เขด้วยตัวเองเมื่อเช้านี้ จะกลายเป็นศพที่ไม่สามารถจดจำได้ในพริบตาเดียว

ถ้าจะบอกว่าไม่ปวดใจก็คงจะไม่ใช่ความจริง

นี่คือเลือดเนื้อระหว่างเขากับฮองเฮาเซี่ยว

แต่เธอกลับจบลงด้วยการตายอย่างอนาถ

มันคงจะเจ็บปวดมากเมื่อร่างกายของเธอถูกไฟไหม้

แต่หลวนอี๋กลัวความเจ็บปวดที่สุด!

“ช่วยเธอเร็ว ๆ พี่สะใภ้เก่งขนาดนั้น เจ้าสามารถช่วยหลวนอี๋ได้อย่างแน่นอน…” หรงเชินคุกเข่าและเดินไปที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิง เขาดึงแขนของไป๋ชิงหลิงด้วยมือทั้งสองข้างและลังเลอยู่สองสามครั้งพร้อมกับขอร้องด้วยเสียงของเขา

ไป๋ชงเซิงที่ยืนอยู่ข้างๆไป๋ชิงหลิง ร้องไห้หนักกว่าเดิม: "เสด็จอา เสด็จอา เสด็จอา..."

ไป๋ชงเฉิงร้องไห้หนักมากจนหายใจไม่ออกและสะอื้นหลายครั้งในขณะที่เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอก็ถามว่า: “อาของข้าใจดีมาก ใครกันที่คิดจะฆ่าเสด็จอาของข้า ใครกันทำสิ่งที่โหดร้ายกับเสด็จอา เสด็จอาของข้าไปทำอะไรให้ใครในวังไม่พอใจเมื่อไรกัน ท่านแม่ ช่วยเสด็จอาด้วย…”

“ข้าขขอออกคำสั่งให้ปิดประตูวังและค้นหานักฆ่าทุกซอกทุกมุมในวัง ซอกอิฐ ซอกกระเบื้อง หรือมุมใด ๆอย่าให้รอดพ้นไปเป็นอันขาด” จักรพรรดิเหยากล่าว

“เสด็จพ่อ” หรงเชินเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า และพูดว่า “เรื่องนี้ปล่อยให้ลูกจัดการได้ไหม”

ฮองเฮาเต๋อมองดูอาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขาแล้วพูดว่า "แต่เจ้าก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน เจ้าต้องให้หมอหลวงรักษาเจ้าก่อน"

“ขอบพระทัยฮองเฮาเต๋อที่เป็นห่วง น้องสาวของข้าสิ้นพระชนม์ ในฐานะพี่ชาย ข้าไม่กล้านอนบนเตียงเพื่อพักฟื้น ข้าอยากจะจับฆาตกรด้วยตัวข้าเองและล้างแค้นให้น้องสาวของข้า ข้าขอร้องให้เสด็จพ่ออนุญาตให้ข้าไปจับฆาตกรด้วยตัวเองเถิด” หลังจากพูดอย่างนั้น หรงเชินก็ก้มหัวอย่างแรง

หัวใจของจักรพรรดิเหยาดูเหมือนจะถูกบางสิ่งข่วนอย่างหนัก และเขากล่าวว่า: "ข้าจะส่งองครักษ์ลับจักรพรรดิไปกับเจ้าด้วย"

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่อนุญาต” หน้าผากของหรงเชินกดลงกับพื้นเป็นเวลานาน

“หลวนอี๋” ถูกพาตัวไป

ไป๋ชิงหลิงพาหรงเชินและไป๋ชงเซิงกลับไปที่ตำหนักเจาหยาง และมีหมอหลวงจำนวนมากติดตามพวกเขา

หรงเยี่ยรออยู่ด้านนอกตำหนักเจาหยางมานานแล้ว

เขาได้ยินเสียงร้องของไป๋ชงเซิงจากมาจากไกลๆ เมื่อไป๋ชิงหลิงและหรงเชินเข้ามา หรงเยี่ยก็เห็นว่าดวงตาของคนทั้งสามเป็นสีแดงและบวมจากการร้องไห้

เมื่อไป๋ชงเซิงเห็นหรงเยี่ย เธอก็วิ่งไปหาเขาอย่างรวดเร็ว นอนบนตักของเขาแล้วร้องไห้

และสถานที่ที่ไป๋ชงเซิงกดทับอยู่คือจุดที่มีอาการบาดเจ็บของหรงเยี่ย

เขาเจ็บปวดและหน้าซีดไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยที่นั่งบนตัก เขาก็อดทนอีกครั้ง หายใจออกช้าๆ วางมือบนศีรษะของไป๋ชงเซิงเซิง แล้วพูดว่า "เจ้าร้องไห้ทำไม?”

“เสด็จอาของข้าถูกไฟครอกตายแล้ว”

มือที่วางบนหัวของไป๋ขงเซิงก็หยุดไปชั่วขณะ

“ร่างกายของนางมองไม่เห็นเลย เสด็จอาคงจะเจ็บปวดมาก ข้าได้ยินมาว่าคนในตำหนักหลายคนได้ยินเสียงกรีดร้องของเสด็จอา” ความตายไม่ได้น่ากลัว แต่เมื่อใดก็ตามที่ไป๋ชิงหลิงคิดถึงความตายอันน่าสลดใจของหลวนอี๋ เธอก็รู้สึกแย่และรู้สึกเสียใจมาก!