ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 788

" ข้าจะไปพบนาง"

"ข้าจะไปกับเจ้า" เขาจับมือนางแล้วมองไปที่ไป๋ชงเซิง "เซิงเอ๋อร์ ไปเรียกอาอ๋องเฉินเจ้าด้วย"

ภายในตำหนักเฟิงอี๋

ฮองเฮาเต๋อ จักรพรรดิ นางสนมในพระราชวัง รวมถึงฉางเล่ออันก็มากันทุกคน

หลวนอี๋เห็นคนมากมายรอบตัวก็ตกใจกลัวจนซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มและตะโกนเสียงดังว่า "อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา อย่าเข้าใกล้ข้า พวกเจ้าไปให้พ้น...”

ฮองเฮาเต๋อเดินไปข้างหน้า แล้วค่อยๆ เปิดผ้าห่มหลวนอี๋ออกเอ่ย "หลวนอี๋เป็นข้าเอง ตอนนี้เราอยู่ในวังแล้ว เจ้าปลอดภัยแล้ว..."

" ในวังหรือ ข้าอยู่ในวัง ในวังมีคนร้าย มีคนร้าย เจ้าคือคนร้าย เจ้าคือคนร้าย อย่ามาแตะต้องข้านะ" หลวนอี๋ผลักฮองเฮาเต๋ออย่างแรง

ฮองเฮาเต๋อไม่ได้ตั้งตัวจึงถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว

คนรับใช้ที่อยู่ข้างหลังนางรีบเข้าไปประคองนางไว้ จักรพรรดิเหยาก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วเอ่ยถาม "ฮองเฮา เจ้าเป็นไรไหม บาดเจ็บตรงไหนไหม"

"ฝ่าบาท ข้าไม่เป็นไร แต่ว่าสภาพขององค์หญิงในตอนนี้ไม่สู้ดีนัก" ทันทีที่ฮองเฮาเต๋อเอ่ยจบ ก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก " องค์รัชทายาทเสด็จ ท่านอ๋องเฉินเสด็จ..."

หลังจากนั้นไม่นาน หรงเยี่ยก็จูงมือฉายาพร้อมพระธิดาและอ๋องเฉินก็เดินเข้ามายังตำหนักเฟิงอี๋

จักรพรรดิเหยาและฮองเฮาเดินมาข้างหน้า สายตาทั้งสองตกอยู่บนตัวของหรงเยี่ย เพราะว่าองค์รัชทายาทก็ได้ยังบาดเจ็บไม่หาย บวกกับการดื่มหนักช่วงหลายวันก่อน ทำให้สีหน้าของเขาดูเขียวดำและซีดเซียว

"เจ้ามาด้วยหรือ" จักรพรรดิเหยายังคงโกรธเคืองหรงเยี่ย ท่าทีที่แสดงออกมาจึงไม่เป็นมิตรนัก เอ่ยถามด้วยสีหน้าเย็นชา

" กระหม่อมยังมีบาดเจ็บที่ขาทำให้ไม่สามารถคุกเข่าขออภัยโทษจากเสด็จพ่อได้ เรื่องไม่กี่วันมานี้ทำให้เสด็จพ่อกังวลพระทัยแล้ว สนมไป๋เองก็ได้ตำหนิหม่อมฉันไปแล้ว หม่อมฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องผิดพลาดอย่างนี้อีกพ่ะย่ะค่ะ"

สีหน้าของจักรพรรดิเหยาดีขึ้นเล็กน้อย

จู่ๆ ไป๋ชงเซิงก็ปล่อยมือของไป๋ชิงหลิง วิ่งไปที่เตียงด้วยความเร็วสูงแล้วก็ใช้แรงดึงผ้าห่มที่หลวนอี๋คลุมตัวไว้

เมื่อได้รับการยืนยันว่าคนตรงหน้าเขาคือหหลวนอี๋ ไป๋ชงเซิงก็ร้องไห้ " ฮือ" ออกมา " เสด็จน้า..."

หลวนอี๋รู้สึกหวาดกลัว รีบดึงผ้าห่มสูง ไม่ยอมพบหน้าใคร

หรงเฉินมองดูผ้าห่มที่ยกขึ้นด้วยดวงตาตกตะลึงและเอ่ย "นั่นคือหลวนอี๋จริงๆ ... นางยังไม่ตาย หลวนอี๋... "

"อย่าเข้าไป" ฮองเฮาเต๋อเค้นเสียง

แต่หรงเฉินได้เดินไปหาหลวนอี๋แล้วดึงผ้าห่มออกจากตัวนาง ทำให้หลวนอี๋ตกใจกลัวมาก นางโอบแขนตัวเองแล้วกรีดร้อง "อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา อย่างแตะตัวข้า เจ้าออกไป ไปให้พ้น...”

นางร้องไปด้วยถอยตัวด้วย จนกระทั่งถอยไปสุดมุมก็หยิบหมอนแล้วก็โยนใส่หรงเฉินด้วยแรงที่มี

หรงเฉินไม่คิดว่าหลวนอี๋จะตอบสนองอย่างนี้ เพราะอย่างนี้ตอนที่เห็นว่านางกลัวเขามาก เขาก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

เมื่อหมอนบินมากระทบหน้า เขาถึงรู้สึกตัว ก้มหน้ามองผ้าห่มในมือ และนัยน์ตาก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง หันกลับไปเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ " เกิดอะไรขึ้นกับนาง"

คนที่ปกติคนหนึ่ง ทำไมถึงตกใจกลัวได้ขนาดนี้

หรงเยี่ยเงยหน้ามองคนที่อยู่รอบๆ จักรพรรดิเหยาสังเกตเห็นบางสิ่งแปลก ๆ บนตัวเขา จึงเอ่ยสั่ง "พวกเจ้าทุกคน ออกไปให้หมด"

ฮองเฮาเต๋อหันหลังกลับ แล้วก็เอ่ยต่อหน้าเหล่านางสนมที่อยู่หลังนาง " ตอนนี้องค์หญิงได้รับกระทบกระเทือนทางจิตใจ ช่วงนี้พวกเจ้าไม่ต้องมาตำหนักเฟิงอี๋อีก เพื่อให้องค์หญิงได้รักษาตัวอย่างสงบ ถ้าหากใครมาตำหนักเฟิงอี๋นี้แล้วก็ทำให้องค์หญิงตกใจ ข้าจะไม่ละเว้นเด็ดขาด"

นางสนมทั้งหมดตอบพร้อมกัน "เพค่ะ"

ฮองเฮาได้นำทุกคนเดินออกไป ไป๋ชิงหลิงจึงสั่งให้อิงลี่อู๋ซวงเฝ้าประตูตำหนักไว้