ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 787

หวู่โป๋หย่วนพูดคำพูดที่ค้างคาไว้ด้วยใบหน้าที่ทารุณ " และชีวิตของเถ้าแก่หลิวด้วย"

บวกกับชีวิตของเถ้าแก่หลิว

แม่เล้ารู้สึกว่าหนังหัวชาไปทันที

นางเพิ่งจะได้มารับช่วงต่อในการดูแลหอเยียนหลิวได้เพียงครึ่งปี ยังมีอนาคตอีกยาวไกล นางจึงไม่อยากมาตายในสภาพแบบนี้

ส่วนชื่อเสียงในด้านความเสเพลและน่ากลัวของหวู่โป๋หย่วนนั้นเป็นที่เลื่องลือทั่วกัน รอบตัวเขานั้นมีคนทุกรูปแบบ และคนที่เขาฆ่าไปนั้นก็นับไม่ถ้วน หากเขาต้องการฆ่านางจริงๆ นั้น...เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น

แม่เล้าไม่กล้าเอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่น เมื่อรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่คอ จึงยกมืออีกข้างขึ้นด้วยอาการสั่น แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า " ถอยไปเร็วเข้า "

พวกอันธพาลถอยกลับไป

ปิ่นปักผมในมือของหวู่โป๋หย่วนแทงทะลุเนื้อของเธออย่างแรงอีกครั้ง

แม่เล้าตะโกน "คุณชายหวู่ ท่านเบามือหน่อย ข้ารู้สึกว่าสิ่งของในมือท่านจะแทงคอข้าทะลุไปแล้ว"

"ส่งมีดมาให้ข้า"หวู่โป๋หย่วนจ้องมองอันธพาลที่ถือมีดไว้ในมือ

แม่เล้าโบกมือ

อันธพาลขว้างมีดไปที่เท้าของหวู่โป๋หย่วน

หวู่โป๋หย่วนคุมแม่เล้าไว้แน่นแล้วก็เดินไปสองสามก้าว จากนั้นใช้เท้าแตะมีดไปข้างหลัง เอ่ย " องค์หญิง หยิบมีดขึ้นมาแล้วก็ตัดนิ้วนางคนนี้ซะ"

"อะไร...อะไร...นะ" หลวนอี๋ตกใจ

หวู่โป๋หย่วนเอ่ย " หยิบมันขึ้นมาแล้วตัดมือนางซะ"

หลวนอี๋เดินไปจับมีดด้วยมือที่สั่นเทา แต่ว่าเมื่อนางมาถึงหน้าแม่เล้าแล้วก็ไม่กล้าลงมือ

หวู่โป๋เอ่ย " องค์หญิง หญิงคนนี้ได้หาชายแก่ที่หน้าตาน่าเกลียดมารังแกเจ้า เจ้ายังจะเมตตาต่อนางอีกหรือ ถ้าเจ้าไม่โหดหน่อย วันหน้าเรื่องแบบนี้ก็อาจจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ครั้งหน้า...เกรงว่าจะไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้อีก ตัดเถิด"

"ไม่ไม่ไม่...อย่านะ อย่า ขอองค์หญิงไว้ชีวิตด้วย ข้าไม่ได้เป็นคนทำ ไม่ใช่ข้า ข้ารับผิดชอบแค่เป็นหัวหน้างานเท่านั้น ข้าไม่ใช่เถ้าแก่ของหอเยียนหลิว" แม่นางหลิวเอ่ยด้วยเสียงสั่นเทา

เมื่อหลวนอี๋ได้ยินดังนั้น ความกลัวในใจนางก็ผ่อนคลายลง และดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความโกรธ "เถ้าแก่ของพวกเจ้าคือใคร"

ถึงกับกล้าส่งนางมาที่นี่ แสดงว่าต้องมีความเกี่ยวพันกับคนในวังแน่นอน

"ข้าไม่รู้"

"ฉวบ"

"อ้า ... " มือที่ถูกหวู่โป๋หย่วนหักนั้นยิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสกว่าเดิม

นางคุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวด แต่หวู่โป๋หย่วนนั้นไม่ได้ให้นางสมหวัง เขาใช้แรงพยุงนางขึ้นมา เค้นเสียงถาม " บอกมา ว่าเป็นใคร"

" ข้าไม่รู้จริงๆ เถ้าแก่ของเราไม่เคยมาหอเยียนหลิว หรือต่อให้มา ข้าก็ไม่รู้ว่าคนไหนคือเถ้าแก่ของหอเยียนหลิว"

"ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะทำเรื่องสกปรกไว้มากมาย แม้แต่องค์หญิงยังกล้าลักพาตัว ที่ผ่านมาคุณหนูตระกูลต่างๆ คงถูกทำร้ายไม่น้อยสินะ" หวู่โป๋หย่วนกวาดตามองไปหาพวกอันธพาลด้วยสายตาที่เคร่งขรึม " ให้พวกเขาออกไปซะ เปิดทางให้ข้า"

"ออกไปเร็วเข้า ให้ทางคุณชายหวู่" เมื่อแม่เล้าออกคำสั่ง พวกอันธพาลเหล่านั้นก็ทยอยออกจากห้อง

หวู่โป๋หย่วนเอ่ย " องค์หญิง เดินตามข้า อย่าให้คนในหอเยียนหลินเข้าใกล้ตัวท่าน มีดในมือท่านนั้นสามารถใช้ป้องกันตัวได้"

หลวนอี๋พยักหน้าเหมือนลูกไก่จิกข้าวเปลือก แล้วก็เดินตามหวู่โป๋หย่วนออกจากห้องไป

อย่างที่คาดไว้มีอันธพาลอยู่ทั้งสองข้างทาง

หลวนอี๋โบกมีดในมือแล้วตะโกน "ถอยไป อย่าเข้าใกล้ตัวข้า ถ้าไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าผู้หญิงนี้"

นางจ่อมีดไปที่คอของแม่เล้า

นางตกใจแทบเป็นลมเพราะเคยเห็นพวกอันธพาลตัดหัวหมู

ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว หัวหมูก็ตกลงสู่พื้น

เหมือนการตัดผม