ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 787

หวู่โป๋หย่วนพูดคำพูดที่ค้างคาไว้ด้วยใบหน้าที่ทารุณ " และชีวิตของเถ้าแก่หลิวด้วย"

บวกกับชีวิตของเถ้าแก่หลิว

แม่เล้ารู้สึกว่าหนังหัวชาไปทันที

นางเพิ่งจะได้มารับช่วงต่อในการดูแลหอเยียนหลิวได้เพียงครึ่งปี ยังมีอนาคตอีกยาวไกล นางจึงไม่อยากมาตายในสภาพแบบนี้

ส่วนชื่อเสียงในด้านความเสเพลและน่ากลัวของหวู่โป๋หย่วนนั้นเป็นที่เลื่องลือทั่วกัน รอบตัวเขานั้นมีคนทุกรูปแบบ และคนที่เขาฆ่าไปนั้นก็นับไม่ถ้วน หากเขาต้องการฆ่านางจริงๆ นั้น...เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น

แม่เล้าไม่กล้าเอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่น เมื่อรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่คอ จึงยกมืออีกข้างขึ้นด้วยอาการสั่น แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า " ถอยไปเร็วเข้า "

พวกอันธพาลถอยกลับไป

ปิ่นปักผมในมือของหวู่โป๋หย่วนแทงทะลุเนื้อของเธออย่างแรงอีกครั้ง

แม่เล้าตะโกน "คุณชายหวู่ ท่านเบามือหน่อย ข้ารู้สึกว่าสิ่งของในมือท่านจะแทงคอข้าทะลุไปแล้ว"

"ส่งมีดมาให้ข้า"หวู่โป๋หย่วนจ้องมองอันธพาลที่ถือมีดไว้ในมือ

แม่เล้าโบกมือ

อันธพาลขว้างมีดไปที่เท้าของหวู่โป๋หย่วน

หวู่โป๋หย่วนคุมแม่เล้าไว้แน่นแล้วก็เดินไปสองสามก้าว จากนั้นใช้เท้าแตะมีดไปข้างหลัง เอ่ย " องค์หญิง หยิบมีดขึ้นมาแล้วก็ตัดนิ้วนางคนนี้ซะ"

"อะไร...อะไร...นะ" หลวนอี๋ตกใจ

หวู่โป๋หย่วนเอ่ย " หยิบมันขึ้นมาแล้วตัดมือนางซะ"

หลวนอี๋เดินไปจับมีดด้วยมือที่สั่นเทา แต่ว่าเมื่อนางมาถึงหน้าแม่เล้าแล้วก็ไม่กล้าลงมือ

หวู่โป๋เอ่ย " องค์หญิง หญิงคนนี้ได้หาชายแก่ที่หน้าตาน่าเกลียดมารังแกเจ้า เจ้ายังจะเมตตาต่อนางอีกหรือ ถ้าเจ้าไม่โหดหน่อย วันหน้าเรื่องแบบนี้ก็อาจจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ครั้งหน้า...เกรงว่าจะไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้อีก ตัดเถิด"

"ไม่ไม่ไม่...อย่านะ อย่า ขอองค์หญิงไว้ชีวิตด้วย ข้าไม่ได้เป็นคนทำ ไม่ใช่ข้า ข้ารับผิดชอบแค่เป็นหัวหน้างานเท่านั้น ข้าไม่ใช่เถ้าแก่ของหอเยียนหลิว" แม่นางหลิวเอ่ยด้วยเสียงสั่นเทา

เมื่อหลวนอี๋ได้ยินดังนั้น ความกลัวในใจนางก็ผ่อนคลายลง และดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความโกรธ "เถ้าแก่ของพวกเจ้าคือใคร"

ถึงกับกล้าส่งนางมาที่นี่ แสดงว่าต้องมีความเกี่ยวพันกับคนในวังแน่นอน

"ข้าไม่รู้"

"ฉวบ"

"อ้า ... " มือที่ถูกหวู่โป๋หย่วนหักนั้นยิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสกว่าเดิม

นางคุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวด แต่หวู่โป๋หย่วนนั้นไม่ได้ให้นางสมหวัง เขาใช้แรงพยุงนางขึ้นมา เค้นเสียงถาม " บอกมา ว่าเป็นใคร"

" ข้าไม่รู้จริงๆ เถ้าแก่ของเราไม่เคยมาหอเยียนหลิว หรือต่อให้มา ข้าก็ไม่รู้ว่าคนไหนคือเถ้าแก่ของหอเยียนหลิว"

"ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะทำเรื่องสกปรกไว้มากมาย แม้แต่องค์หญิงยังกล้าลักพาตัว ที่ผ่านมาคุณหนูตระกูลต่างๆ คงถูกทำร้ายไม่น้อยสินะ" หวู่โป๋หย่วนกวาดตามองไปหาพวกอันธพาลด้วยสายตาที่เคร่งขรึม " ให้พวกเขาออกไปซะ เปิดทางให้ข้า"

"ออกไปเร็วเข้า ให้ทางคุณชายหวู่" เมื่อแม่เล้าออกคำสั่ง พวกอันธพาลเหล่านั้นก็ทยอยออกจากห้อง

หวู่โป๋หย่วนเอ่ย " องค์หญิง เดินตามข้า อย่าให้คนในหอเยียนหลินเข้าใกล้ตัวท่าน มีดในมือท่านนั้นสามารถใช้ป้องกันตัวได้"

หลวนอี๋พยักหน้าเหมือนลูกไก่จิกข้าวเปลือก แล้วก็เดินตามหวู่โป๋หย่วนออกจากห้องไป

อย่างที่คาดไว้มีอันธพาลอยู่ทั้งสองข้างทาง

หลวนอี๋โบกมีดในมือแล้วตะโกน "ถอยไป อย่าเข้าใกล้ตัวข้า ถ้าไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าผู้หญิงนี้"

นางจ่อมีดไปที่คอของแม่เล้า

นางตกใจแทบเป็นลมเพราะเคยเห็นพวกอันธพาลตัดหัวหมู

ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว หัวหมูก็ตกลงสู่พื้น

เหมือนการตัดผม

หวู่โป๋หย่วนล้มลงในอ้อมแขนของนาง แล้วก็เปิดเปลือกตาของเขาอย่างอ่อนแรง จ้องมองผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ตรงหน้า ฝืนขยับมุมปากของเขาเอ่ยด้วยเสียงแผ่ว "อย่าร้องไห้ ข้าเป็นคนดวงแข็ง ไม่ตายง่ายๆ หรอก"

" คุณชายหวู่ หัวของเจ้าเลือดออกมาก ข้าจะพาเจ้ากลับวัง ในวังมีหมอหลวง" หลวนอี๋ใช้มือข้างหนึ่งปิดบริเวณเลือดออกของหวู่โป๋หย่วน แล้วเงยหน้าขึ้นเอ่ยกับอิงซา " พาเขากลับวังด่วน เขาได้ช่วยข้าไว้ จะให้เขาตายไม่ได้เด็ดขาด"

"องหญิงมอบเขาให้กระหม่อมเถิด กระหม่อมได้เตรียมเสื้อผ้าให้องค์หญิงด้วย ขอองค์หญิงทรงแต่งทรงก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ" อิงซาพยุงหวู่โป๋หย่วนขึ้นจากพื้น

องครักษ์เหยี่ยวดำหญิงสองคนได้พยุงหลวนอี๋ขึ้นแล้วก็พานางเข้าไปในห้องกั้นเพื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาด

แม้ว่าหลวนอี๋จะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่นางก็บอบช้ำทางจิตใจ แม้ว่าตอนนี้จะปลอดภัยแล้ว แต่นางก็ยังเต็มไปด้วยความกังวล

แม้ว่าตอนที่องครักษ์เหยี่ยวดำหญิงกำลังหวีผมของนางนั้น หลวนอี๋ก็ยังหันหน้ามาอย่างเร็วแล้วจับแขนของอีกฝ่ายไว้แน่น เอ่ย " ตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหน"

" องค์หญิง ท่านปลอดภัยแล้วเพค่ะ"

" คนพวกนั้นล่ะ คนพวกนั้นยังไม่ถูกจับกุม ข้าก็ยังไม่ปลอดภัย พวกนั้นยังไม่ถูกจับกุม..." หลวนอี๋กอดแขนของอิงฉือไว้แน่น และร่างกายของนางก็สั่นเทาไม่หยุด

คิ้วของอิงฉือขมวดขึ้นเล็กน้อย นางพบว่าหลวนอี๋นั้นผิดปกติไปจึงได้จับไหล่ทั้งสองข้างของนางแล้วก็ปลอบใจยกใหญ่

ตำหนักเจาหยาง

เสี่ยวเก๋อกระโจนเข้าไปอย่างรวดเร็ว ชี้ไปยังนอกประตู เอ่ย" กลับมาแล้ว กลับมาแล้ว..."

หรงเยี่ยขมวดคิ้วแล้วเอ่ย " ค่อยๆ พูด"

เสี่ยวเก๋อคุกเข่าลงข้างๆ หรงเยี่ยแล้วเอ่ยด้วยอาการหอบ เสียงพูดขาดๆ หายๆ " องครักษ์เหยี่ยวดำกลับมาแล้ว ข้าน้อยเห็นพวกเขาจากประตูวังก็รีบกลับมารายงานท่านอ๋องทันที"

ทันทีที่เขาพูดจบ อิงซาก็เดินเข้ามาจากด้านนอก โค้งคารวะแล้วเอ่ย "องค์รัชทายาท นายหญิงไป่ หาองค์หญิงกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

หัวใจของไป๋ชิงหลิงเต้นอย่างแรงหลายครั้ง เอ่ยด้วยความรีบร้อน " นางเป็นยังไงบ้าง พวกเจ้าหานางพบที่ใด"

"ตรอกเยียนฮวา หอเยียนหลิวพ่ะย่ะค่ะ"

"นาง...นางไม่เป็นอะไร ไม่มีส่วนไหนได้รับบาดเจ็บ"

อิงซารู้ว่านางต้องการถามอะไร "องค์หญิงถูกคุณชายหวู่ช่วยไว้ แม้ว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ว่าจิตใจได้รับการกระทบกระเทือน ทำให้สติฟั่นเฟือนเล็กน้อย"