ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 794

หวู่ซือหลิงถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วพูดว่า: “เสด็จแม่ ลูกก็ได้ยินข่าวข้างนอกเหมือนกัน เหตุผลที่พระสนมไป๋เสี่ยงตั้งครรภ์ก็เพราะว่าคุณชายจิ่งกำลังทรมานจากพิษแปลกๆ และเลือดจากสายสะดือจากเด็กที่เกิดจากมารดาผู้ให้กำเนิดของคุณชายเป็นสิ่งจำเป็นในการล้างพิษ "

ดวงตาของเหอเฟยเป็นประกาย และเธอก็หันกลับไปจ้องมองที่หวู่ซือหลิง และมุมริมฝีปากของเธอก็ยกขึ้นอย่างช้าๆ

แต่แล้ว เหอเฟยก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงแล้วพูดว่า: “แต่หากการตั้งครรภ์นี้ไม่ล้มเหลว เธอก็จะท้องอีกไม่ได้งั้นเหรอ? ตราบใดที่เธอมีลูกอีกคน คุณชายจิ่งก็สามารถล้างพิษได้เช่นกัน”

“เสด็จแม่ มีโอกาสเพียงครั้งเดียว คุณชายจิ่งรอนานเกินไปไม่ไหวแล้ว”

หัวใจของเหอเฟยก็เต้นแรง "ตึกๆๆ" และเธอก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที: “เจ้ากำลังจะบอกว่าเธอสามารถช่วยคุณชายจิ่งได้ก็ต่อเมื่อทารกคนนี้เกิดมาอย่างปลอดภัย หากทารกคนนี้หายไป ลูกชายคนเดียวขององค์รัชทายาทจะไม่รอด”

หวู่ซือหลิงแสดงรอยยิ้มที่น่ากลัว พยักหน้าและพูดว่า "ใช่แล้วเพคะ"

เหอเฟยไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอไว้ได้ เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า "แล้วเจ้าคิดว่าเราจะทำอย่างไรดี"

“เสด็จแม่เป็นห่วงที่ลูกเพิ่งคลอดบุตร และทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้ข้าดูแลลูกตามลำพัง ให้ลูกอาศัยอยู่ในวังช่วงหนึ่ง เสด็จแม่จะได้ดูแลลูกอย่างใกล้ชิด และสามารถเรียกคนมาดูแลลูก

“บ่าวของข้า เตรียมห้องให้พระชายาหราวเดี๋ยวนี้ พระชายาหราวจะได้รับอนุญาตให้อยู่ในวังเพื่อพักฟื้นในในช่วงนี้”

ส่วนทางด้านไป๋ชิงหลิงเอง ก็กลับไปที่สำนักหมอหลวงแห่งแคว้นหรงแล้ว

หวู่โป๋หย่วนกล่าวว่า: "ระวังอย่าให้พระชายาหราวเข้าใกล้องค์หญิงอีก"

“พระชายาหราวมาที่นี่งั้นหรือ?” ไป๋ชิงหลิงถาม

“เคยมาที่นี่เพคะ เมื่อกี้องค์หญิงเพิ่งไล่ตามนางออกไป และองค์หญิงก็เกือบจะเกิดอาการกำเริบอีกครั้ง” แม่นมเจินกล่าวว่า: “โชคดีที่ยาของพระสนมไป๋ช่วยยับยั้งอาการขององค์หญิงไว้ได้เพคะ”

“พระชายาหราวพูดอะไรอย่างนั้นหรือ?” ไป๋ชิงหลิงคิดว่าคนที่ฉลาดอย่างพระชายาหราวจะไม่สามารถยั่วยุองค์หญิงในที่สาธารณะได้ เพราะมันจะเป็นอันตรายต่อตัวเธอเองได้

แม่นมเจินเล่าให้เธอฟังถึงสิ่งที่หวู่ซือหลิงพูด ไป๋ชิงหลิงสรุปและได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับอาการของหลวนอี๋

หลวนอี๋ไม่สามารถฟังคำพูดที่เกี่ยวกับอุบัติเหตุของเธอได้ ไม่เช่นนั้นเธอก็จะคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น หลวนอี๋กำลังปิดกั้นความทรงจำทั้งหมดที่ไม่ดีสำหรับตัวเธอเอง

แต่คำพูดของหวู่ซือหลิงกลับนำความทรงจำอันเลวร้ายเหล่านี้กลับมาหาเธอ

“ข้าไม่ตำหนิพระชายาหราวสำหรับเรื่องนี้ จำไว้ว่าถ้าข้าไม่ได้อยู่กับองค์หญิง เจ้าไม่ควรทิ้งองค์หญิงไว้ลำพัง ยาที่ข้าให้เจ้าแบ่งให้ทุกคคนๆละขวด หากองค์หญิงมีอาการผิดปกติ ให้รีบเอายาให้นางสูดดมทันที เพื่อทำลายความคิดของนาง” ไป๋ชิงหลิงมองไปที่คนรับใช้ข้างๆหลวนอี๋

ทุกคนตอบพร้อมกันว่า “เพคะ!”

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้ามาจับมือหลวนอี๋แล้วถามเบา ๆ : "หลวนอี๋ เจ้ายังอยากตามข้าไปที่ตำหนักตงเพื่อพบพี่เจ็ดของเจ้าและจิ่งหลินหรือไหม?"

“อยากไปเพคะ” หลวนอี๋เดินเข้ามาหาไป๋ชิงหลิงและมองกลับไปที่หวู่โป๋หย่วน: “คุณชายหวู่ เจ้าพักฟื้นอยู่ที่สำนักหมอหลวงแห่งแคว้นหรงก่อนนะ”

“อย่ากังวลไปเลยองค์หญิง ข้าจะไม่ไปวิ่งเล่นที่ไหนเรื่อยเปื่อยแน่นอนแต่เจ้าต้องกินของหวานให้ตรงเวลานะ”

“ข้าเข้าใจแล้ว” จากนั้นหลวนอี๋และไป๋ชิงหลิงก็ออกจากโรงหมอไป

เมื่อเธอไปถึงประตูตำหนักตง ไป๋ชิงหลิงก็เห็นฉางเล่อเหยียนยืนอยู่นอกประตู

เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจับมือของหลวนอี๋แล้วเดินไปหาฉางเล่อเหยียนอย่างรวดเร็ว: "คุณหนูฉางสอง!"

ฉางเล่อเหยียนหันกลับมามองไป๋ชิงหลิง และเคารพไป๋ชิงหลิงและหลวนอี๋: "เล่อเหยียนคำนับพระสนมไป๋และองค์หญิงสิบ"

“นางเป็นใครเพคะ?” หลวนอี๋ขยับไปใกล้ด้านหลังไป๋ชิงหลิงและถามอย่างระมัดระวัง

ฉางเล่อเหยียนและฉางซิงเว่ยค่อนข้างคล้ายกัน เมื่อหลวนอี๋เห็นฉางเล่อเหยียน สิ่งที่เข้ามาในใจคืออีกใบหน้าหนึ่ง

นั่นก็คือใบหน้าของฉางซิงเว่ย!

ไป๋ชิงรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของหลวนอี๋ เธอหันไปหาแม่นมเจินแล้วพูดว่า "ก่อนอื่นพาองค์หญิงไปที่ตำหนักเจาหยางเพื่อไปพบพระชายาองค์รัชทายาทก่อนนะ"

“เพคะ!” ก่อนจากไป แม่นมเจินก็พาหลวนอี๋เข้าไปที่ตำหนักตงก่อน หลังจากที่หลวนอี๋ออกไปแล้ว ฉางเล่อเหยียนก็ถามว่า “องค์หญิง นาง...”