ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 795

“เจ้ากับอ๋องเฉินมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ไป๋ชิงหลิงถามกลับ

เวลานี้ แม่นมหยางถือของหวานเดินเข้ามา แม่นมจ้านได้จัดถ้วยชาสองถ้วย

ฉางเล่อเหยียนหยิบชาแล้วพูด "ขอบคุณ"

แม่นมจ้านยิ้มแล้วพูดว่า "คุณหนูฉางสองไม่ต้องเกรงใจ"

เธอก้มหน้าลงและค่อยๆ จิบชา

ไป๋ชิงหลิงเป็นห่วงเธอมากๆ "เล่อเหยียน เจ้าเคยจมน้ำรึ? มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?"

เซี่ยซานที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เริ่มเป็นห่วงจึงพูดก่อนว่า "นางสนมไป๋ สองสามวันก่อนคุณหนูของเราจมน้ำจริง วันนั้นคุณหนูไปปล่อยโคมลอยที่วัดชิงเติ้ง พอเธอลงจากภูเขาเพื่อเข้ามาในเมือง ม้าได้เสียการควบคุม จากนั้นได้วิ่งลงทะเลสาบหมิงหู คุณหนูของเราเกือบจมน้ำ แต่อ๋องเฉินเดินทางผ่านพอดี”

“ไม่น่าเชื่อว่าเกิดเรื่องแบบนี้!” ไป๋ชิงหลิงรู้สึกตกใจอย่างมาก

“คุณหนูได้หมดสติ อ๋องเฉิงเห็นว่าอาการไม่ดี จากนั้นได้พาคุณหนูกลับวังเพื่อรักษา” ดวงตาของเซี่ยซานแดงก่ำ

ฉางเล่อเหยียนวางชาลง "เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ หลังจากที่ข้าฟื้นข้าได้ไปที่จวนอ๋องเฉินเพื่อที่จะขอบคุณเขา แต่ไม่คิดเลยว่ายังไม่ทันได้รอก็ได้ยินว่าอ๋องเฉินไปอยู่กับองค์รัชทายาทที่ตำหนักเจาหยาง ข้าคิดว่า...."

“เจ้าอยากเจอเขา”

“พรุ่งนี้ข้าจะไปจากเมืองหลวง ถ้าวันนี้ข้ายังไม่ได้พูดขอบคุณ เกรงว่าข้าจะไม่มีโอกาสอีก” ฉางเล่อเหยียนมองไป๋ชิงหลิงและพูด "ข้ามาที่นี่เพื่อพบอ๋องเฉิน ข้าไม่ใช่มาหาเจ้า เจ้าจะว่าอะไรไหม?”

พอเห็นฉางเล่ออันเป็นแบบนี้ ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกเห็นใจเธอเล็กน้อย

เธอเอื้อมมือออกไปจับมือของฉางเล่อเหยียนแล้วพูดว่า "เจ้าวางแผนที่จะแต่งงานจริงๆ เจ้าดูไม่เหมือนคนที่เดินตามโชคชะตา"

“ข้าหามานานมาก แต่ก็ไม่มีใครที่เหมาะสม ข้าจะแต่งกับใครมันก็ไม่ได้สำคัญอะไร” ฉางเล่อเหยียนเอามือออกจากนั้นก็จับมือของไป๋ชิงหลิง ใบหน้าของเธอยิ้มแต่ว่าสายตาของเธอไม่ได้บอกแบบนั้น

“แล้วอ๋องเฉินล่ะ?”

สายตาของฉางเล่อเหยียนสั่นเล็กน้อยสักพัก เธอลดสายตาแล้วพูดว่า "เขาคือคนที่ช่วยชีวิตข้า"

"เจ้าชอบเขาใช่ไหม?"

ฉางเล่อเหยียนเงยหน้าขึ้นมาทันทีและมองไปในตาของไป๋ชิงหลิง

ครั้งนี้ฉางเล่อเหยียนไม่ได้หลบมัน

แต่ก็ไม่ได้ตอบเธอทันที

เธอแค่ยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า:"นางสนมไป๋ เจ้าคิดว่าข้าเป็นถึงองค์รัชทายาทไม่ได้ จึงต้องหันมาตกหลุมรักอ๋องเฉินเหรอ ข้าไม่ได้เป็นคนที่มีความรู้สึกง่ายแบบนั้นนะ ข้าแค่มาที่นี่ก็เพื่อจะขอบคุณเขาก็แค่นั้น"

"จริงเหรอ?" ไป๋ชิงหลิงมองเข้าไปในดวงตาของเธอพร้อมกับดวงตาที่ลุกเป็นไฟ "แต่สายตาของเจ้ามันไม่ได้บอกแบบนั้นนะ"

ฉางเล่อเหยียนก้มหน้าอย่างเร็ว รอยยิ้มของเธอก็ค่อยๆ หายไป จากนั้นเธอก็เริ่มเงียบ "ถ้าใช่แล้วมันจะทำไมรึ?"

ฝ่าบาทเคยให้สัญญากับปู่ของเธอ ไม่ว่าจะแต่งงานกับใครเขาก็จะไม่มียุ่งด้วย

แม้แต่ฝ่าบาทก็ไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้

“ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่อ๋องเฉิน แต่เจ้าก็ไม่ควรที่จะแต่งกับใครก็ได้" ผู้ชายแบบนี้จะเป็นคนดีได้อย่างไรในเมื่อเขาก็แอบรักกับนางสนมตั้งมากมาย

“หม่อมฉันก็คิดแบบนั้น แม่นางสามสร้างปัญหา แต่คุณหนูฉางสองต้องมาค่อยห้าม” เซี่ยซานยังโมโหไม่หายที่ฉางเล่อเหยียนทำแบบนี้ “คุณหนู ท่านก็ฟังคำแนะนำของไป๋ชิงหลิง ไม่ต้องสนว่าคือองค์รัชทายาทแต่ก็ยังเป็นคำแนะนำของไป๋ชิงหลิง แค่พวกเขาช่วยท่านโน้มน้าวนายผู้เฒ่า ไม่ว่าอย่างไงนายผู้เฒ่าก็ฟังแน่นอน”

“นายผู้เฒ่าฉางก็ชอบสับสนเหมือนกัน ข้าไปกับเจ้าดีกว่า” ไป๋ชิงหลิงพูด

ถ้าเจ้าชายฉินเป็นสามีที่ดีได้ เธอก็ไม่ต้องมาพูดมากแบบนี้

แต่ก่อนที่ภรรยาจะเหยียบเข้าบ้านนั้น หลังบ้านก็มีนางสนมไปสิบกว่าคนแล้ว เรื่องนี้ก็พูดออกไปเยอะไม่ได้

ด้วยความสามารถและพรสวรรค์ของฉางเล่อเหยียนไม่จำเป็นต้องแต่งกับผู้ชายคนไหนก็ได้ ทำไมตระกูลฉางต้องแต่งกับตระกูลฉินอีก

แต่ฉางเล่อเหยียนยังคงยิ้ม "พาข้าไปหาอ๋องเฉินเถอะ"

สายตาของหรงเชินแดงก่ำ แถมคอของเขาเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ติดอยู่ มองดูน้องสาวตัวเองอย่างน่าเห็นใจ

เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งน้องสาวต้องมาลงเอ่ยแบบนี้

“เจ้ายังจำข้าได้ไหม?” หรงเชินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่น “เสด็จแม่ของเขาก็คือเสด็จแม่ของเจ้า พวกเราเป็นญาติที่สนิทที่สุด”

หลวนอี๋มองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เธอเชื่อหวู่โป๋หย่วนมากที่สุด เพราะว่าเขาเป็นคนช่วยหลวนอี๋จากหอเยียนหลิว

และหรงเยี่ยเป็นผู้ชายคนที่สองที่เธอไว้ใจ เพราะทหารองครักษ์เหยี่ยวดำได้ช่วยชีวิตเธอและหวู่โป๋หย่วน

พอมาตอนนี้เมื่อเจอหน้ากับหรงเชิน เธอทำได้แค่มองหน้าเขาเท่านั้น

ไม่ใช่แค่หรงเชินที่เสียใจ แต่มันทำให้หรงเยี่ยเห็นใจน้องสาวคนนี้ด้วย

“ไม่เป็นไร นึกไม่ออกก็ไม่เป็นไร เจ้าแค่จำไว้ว่า เขาและพี่เจ็ดจะเป็นคนที่ปกป้องเจ้าเอง!” หรงเยี่ยพูดออกมาเบาๆ

หลวนอี๋โต้ตอบกลับด้วยการยืนขึ้น กำลังจะเดินไปหาหรงเชิน ไป๋ชิงหลิงก็ได้พาฉางเล่อเหยียนเข้ามาตำหนักเจาหยางพอดี

พอหลวนอี๋เห็นฉางเล่อเหยียน เดินหยุดเดินทันทีและสีหน้าของเธอเริ่มเคร่งขรึม

เธอถอยหลังไปสองสามก้าว

สายตาของทุกคนมองไปที่ฉางเล่อเหยียนและไป๋ชิงหลิง พวกเขาไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าของหลวนอี๋

ฉางเล่อเหยียนเดินมาอย่างช้าๆ และพูดว่า "ถวายบังคมองค์รัชทายาท ข้าน้อยขอเข้าพบอ๋องเฉิน"

"ลุกขึ้นเถอะ" หรงเยี่ยพูดอย่างใจเย็น แต่สายตาของเขามองไปที่ไป๋ชิงหลิง

หรงเชินมองไปที่ฉางเล่อเหยียนแล้วพูดว่า "เจ้าหายดีแล้วหรือ? "

“ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วง ข้าน้อยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก ข้าน้อยมาที่นี่ก็เพื่อที่จะขอบคุณฝ่าบาท ไม่ทราบว่าฝ่าบาทต้องการอะไรหรือไม่ ข้าน้อยสามารถหามาเพื่อตอบแทนท่านได้ หากข้าน้อยได้ตอบแทนท่านข้าน้อยถึงจะไปจากที่นี่”

มือข้างที่หรงเชินจับดาบก็เริ่มแน่นขึ้น...