ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 801

หลังจากที่แทงอู่หลานอวี้ไปร้อยกว่าครั้ง เขาก็ทิ้งกระบี่บนมือ เดินไปหาหรงเยี่ยแล้วก็ใช้มือจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาพร้อมเขย่าด้วยแรงที่มี " หลานเฉินเฟิงนั้นเป็นผู้ช่วยที่ดี มีเขาเป็นเกาะหลังให้เจ้า ตำแหน่งจักรพรรดิของเจ้าถึงจะไร้กังวล ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้า"

"พอแล้ว" หรงเยี่ยตะคอกด้วยเสียงต่ำ

จักรพรรดิเหยาโต้กลับเขาว่า "ติ้งเป่ยโหวนั้นเป็นคนมีโทษติดตัวแล้ว เจ้ายังหวังให้เขามาช่วยเจ้าหรือ การเป็นจักรพรรดิไม่ได้ง่ายนะ และวังหลังไม่มีสิทธิ์จะยุ่งเกี่ยวกับราชการ แต่เจ้าคิดว่า...แค่คำพูดนี้มันก็จะห้ามวังหลังไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับงานราชการหรือ"

หรงเยี่ยลดสายตาลงและเอ่ยด้วยใบหน้าเย็นชา "นั่นคือสาเหตุที่เสด็จพ่อชอบนางอู่"

"เจ้า..."

หรงเยี่ยได้จุดไฟแห่งความโกรธของเขาอีกครั้ง คราวนี้เขาค่อนข้างโกรธ

แต่หรงเยี่ยนั้นมีคุณสมบัติของจักรพรรดิจริงๆ เขาทำใจไม่ได้ที่จะถอนตำแหน่งองค์รัชทายาท

แต่เขาก็อยากจะเอาลูกชายคนนี้ให้อยู่หมัดเหมือนกัน

"ได้ ได้ ข้า...จะทำให้เจ้ารับทุกสิ่งที่ข้าจัดเตรียมด้วยความเต็มใจ" หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปหาหรงเฉิน

ตอนนี้ หรงเฉินคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบหน้า

จักรพรรดิเหยาเตะหรงเฉินอย่างแรง

หรงเฉินล้มลงกับพื้น แต่เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเอ่ย "หากเสด็จพ่อจะฆ่าก็ฆ่าข้าเสียเถิด พี่เจ็ดไม่ได้ทำอะไรเลย มิหนามซ้ำยังได้ช่วยเสด็จพ่อเก็บกวาดเรื่องวุ่นวายด้วย ได้ไล่องครักษ์เหยี่ยวดำและทหารรักษาพระองค์ออกไป ถ้าไม่อย่างนั้น เสด็จพ่อคิดว่า...เรื่องในวันนี้จะปกปิดได้หรือ"

" บังอาจ" จักรพรรดิเหยายื่นมือออกมาและบีบคอของหรงเฉิน

หรงเฉินคุกเข่าตั้งหลังตรงและจ้องมองที่จักรพรรดิเหยาพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ

คอของเขาถูกบีบจนมีรอยมือสีแดง และเส้นเลือดดำบนหน้าผากก็นูนขึ้นเล็กน้อย

เมื่อถึงขีดจำกัดของเขา จักรพรรดิเหยาก็ปล่อยมือ หันหลังแล้วเดินออกจากวังเย็นไป

ไม่นานหลังจากนั้น ว่านฟู๋ก็เข้ามาพร้อมราชโองการ "เฉินอ๋องจะลอบสังหารฝ่าบาท ปลดตำแหน่งอ๋องแล้วก็ให้จำคุกไว้ ห้าวันต่อจากนี้ประหารชีวิต"

"องค์รัชทายาทช่วยปราบกบฏตกรางวัล กลับไปพักรักษาตัวที่ตำหนักเจาหยาง"

หลังจากพูดจบ หรงเฉินก็มองไปที่หรงเยี่ย ริมฝีปากบางของเขาโค้งเล็กน้อยแล้วพูดว่า "พี่เจ็ด รักษาตัวด้วย"

" เสด็จพ่อ" หรงเยี่ยยกมือขึ้นแล้วก็ร้องขอ

ในที่สุดเขาก็รู้ว่าคำพูดของเสด็จพ่อเมื่อครู่หมายถึงอะไร

หรงเฉินถูกทหารรักษาพระองค์นำตัวออกจากวังเย็น ส่งไปยังคุกประหาร ส่วนองค์รัชทายาทก็ถูกส่งกลับไปตำหนักเจาหยาง พูดว่าให้ไปรักษาอาการบาดเจ็บ แต่จริงๆ แล้วเป็นการกักบริเวณ

เมื่อเหอเฟยรู้เรื่องนี้ นางก็มองหน้าอ๋องหราวลูกชายนางด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข "ไม่รู้ว่า...ฝ่าบาทและอ๋องเฉินรวมถึงองค์รัชทายาทเกิดเรื่องอะไรในวังเย็นกันแน่ ถึงได้ก่อให้เกิดความปั่นป่วนครั้งใหญ่เช่นนี้ ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทยังได้ชื่นชอบอ๋องหรงอยู่เลย แต่ตอนนี้... ช่วงเวลาดีๆ ก็ได้หมดลงแล้ว อารมณ์จักรพรรดินั้นเดายากยิ่งนัก"

เหอเฟยรู้สึกมีความสุข

เพราะแบบนี้คือสิ่งที่นางต้องการ

อ๋องเฉินต้องโทษตัดศีรษะ และถ้าหากองค์รัชทายาททำให้จักรพรรดิโกรธโดยไม่ได้ตั้งใจ ทุกอย่างก็จบ...นี่นะ

"เรื่องนี้ถูกปิดผนึกแล้ว แต่ข้าได้ยินมาว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับน้องสิบด้วย" อ๋องหราวหรี่ตา " แต่ข้าคิดว่าพระทัยของเสด็จพ่อนั้นคือต้องการกักบริเวณองค์รัชทายาท ในตำหนักเจาหยางนั้นมีองครักษ์ลับจักรพรรดิประจำการอยู่ไม่น้อยเลย แม้ว่าเสด็จพ่อจะบอกว่าเป็นการปกป้ององค์รัชทายาท แต่ข้าคิดว่า เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด"

" เอาอย่างนี้ ข้าจะไปเยี่ยมเสด็จพ่อเจ้าที่ตำหนักเฉียนชิง เรื่องนี้อย่าให้มันได้มีโอกาสแก้ตัวอีก" เหอเฟยรับสั่งคนบ่าวรับใช้ให้เตรียมขนมโปรดของจักรพรรดิเหยาอย่างมีความสุข

อ๋องหราวเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของเหอเฟย "เสด็จแม่วางใจเถิด ถ้าหากขาขององค์รัชทายาทไม่หายสักที ขุนนางน้อยใหญ่ต้องมีการซุบซิบกันแน่นอน ตอนนี้ก็แค่ต้องรอเวลาเท่านั้น"

"เจ้าต้องดีกับชายาหน่อย อย่ามันแต่ไปเข้าห้องนางพวกนั้น ผลิตลูกชายเยอะหน่อยเจ้าโอกาสชนะของเจ้าถึงจะมีมาก ข้าได้ยินมาว่า สนมนั้นนั้นตั้งครรภ์เป็นแฝดด้วย ถ้าหากนางได้คลอดลูกชายสองคนมันจะไม่ดีต่อเราทั้งคู่"

" สิ่งที่สำคัญที่สุดที่เสด็จพ่อเจ้าให้นั้นคือทายาทของพวกเจ้า ทุกวันนี้ ในบรรดาโอรสนั้น พระชายาอ๋องเฉินก็ยังไม่ทันได้ให้กำเนิดลูกก็เสียไปแล้ว ลูกขององค์รัชทายาทก็ขี้โรค อ๋องต้วน...คนตายคนนั้นก็ยิ่งไม่ต้องไปพูดถึง พวกอนุชาของเจ้านั้นก็ยังเยาว์วัยนัก กำลังหาว่าที่พระชายากันอยู่ มีแต่โอรสของเจ้าเท่านั้นที่แข็งแรงดีในตอนนี้ และเพราะเด็กคนนี้ ช่วงนี้เสด็จพ่อเจ้ามาหาเสด็จแม่บ่อยขึ้นด้วย"