ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 803

เมื่อคนของตำหนักเฉียนชิงเห็นว่านฝู๋กลับมาอย่างรวดเร็ว ต่างก็มองไปทางว่านฝู๋

สีหน้าของจักรพรรดิเหยานั้นเย็นชาและกวาดตาผ่านว่านฝู๋ ว่านฝู่ก้มหน้าแล้วก็เดินมาข้างหน้า แล้วก็กระซิบเบาๆ ข้างหูของจักรพรรดิเหยาเกี่ยวกับเรื่องของไป๋ชิงหลิง

หลังจากที่จักรพรรดิเหยาได้ฟังแล้ว นัยน์ตาของเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

หวู่ซือหลิงก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ จึงเอ่ยถามด้วยความระวัง " เสด็จพ่อ เกิดเรื่องหรือเพค่ะ"

จักรพรรดิเหยากำหมัดแน่น เอ่ย " นางสนมไป๋นั้นมาไม่ได้แล้ว"

"ทำไมหรือเพค่ะ"เหอเฟยถามอย่างตรงไปตรงมา

" เพราะว่าหมอหลวงจ้าวตรวจพบว่า สนมไป๋นั้นตั้งครรภ์แฝดสี่ และช่วงที่ผ่านมาก็เกิดเรื่องราวหลายอย่างทำให้ครรภ์นางได้รับความเสี่ยง จึงต้องรักษาตัวอย่างสงบ ในวังเองก็มีหมอหลวงหลายท่านที่ได้รับการถ่ายทอดวิชาจากนางสนมไป๋ ไปเรียนหมอหลวงฮั่วมาดูอาการให้รุ่ยเอ๋อร์ละกัน ว่านฝู๋ รีบไป"

ครรภ์แฝดสี่

คำนี้มันก็เปรียบดังสายฟ้าสายหนึ่ง ที่ฝ่าลงบนตัวของพระชายาอ๋องหราวและเหอเฟยอย่างจัง ทำให้พวกนางอ้ำอึ้งไปชั่วขณะ

เต๋อเฟยนั้นได้ให้แฝดสาม และได้ให้กำเนิดโอรสสององค์กับองค์หญิงหนึ่งองค์ เป็นการทุบสถิติของเชื้อพระวงศ์ แต่ตอนนี้ ไป๋ชิงหลิงนั้นมาแรงกว่าอีก เฮือกใจเดียวก็ตั้งครรภ์แฝดสี่

นี่มันเป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ สักอีก

โดยเฉพาะพระชายาอ๋องหราวนั้นในใจเกิดความอิจฉาอย่างแรงกล้า

ทำไมนางนั้นกว่าจะตั้งครรภ์หนึ่งก็ลำบากมาก และสุดท้ายก็ตกอยู่สภาพแบบนี้ แต่ไป่ชิงหลิงนั้นครั้งแรกได้ให้ลูกแฝดแล้ว แม้ว่าลูกชายจะมีร่างกายที่อ่อนแอ แต่ก็ยังไม่ตาย

ตอนนี้นางกลับตั้งครรภ์แฝดสี่ โชคของนางคงจะไม่ร้ายจนขนาดที่ว่าเป็นหญิงทั้งสี่หรอก มันต้องมีลูกชายสักหนึ่งหรือสองคนแน่นอน ต่อให้ลูกแฝดนั้นจะมีลูกชายแค่คนเดียว สำหรับครอบครัวเชื้อพระวงศ์นั้นก็เป็นเรื่องที่ยิ่งดียิ่งแล้ว

สิ่งที่กลัวก็คือว่า นางได้ให้กำเนิดลูกชายสี่คน ถ้าถึงตอนนั้น...

องค์รัชทายาทได้รักเจ้าตำหนักตงอย่างมั่นคง ส่วนนางสนมไป๋นั้นก็มีโอกาสที่จะเลื่อนขั้นจากสนมไปเป็นพระชายาองค์รัชทายาท

ก็จะกลายเป็นแม่ได้ดีเพราะลูกอย่างแท้จริง

ตอนแรกนั้นพระชายาอ๋องหราวไม่ได้สนใจครรภ์ของไป๋ชิงหลิงแม้แต่น้อย เพราะนางคิดว่าไป๋ชิงหลิงไม่สามารถให้กำเนิดครรภ์นี้ได้ แต่เรื่องที่ใครก็คิดไม่ถึงก็คือ เรื่องมันบานปลายมาถึงขั้นนี้ได้...

" แฝดสี่เลยหรือ" เหอเฟยดึงสติกลับมา แล้วกรีดร้องออกมา " ผู้หญิงคนเดียวจะตั้งครรภ์เด็กมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร แล้วนางจะให้กำเนิดบุตรได้อย่างไร"

เมื่อพูดจบ พระชายาอ๋องหราวก็ขมวดคิ้วทันที

และสีหน้าของจกรพรรดิเหยาก็มืดดำไป แล้วยกมือขึ้นกะทันหัน ตบลงไปยังเหอเฟย " หุบปาก"

เหอเฟยถูกเขาตบจนลงไปนอนกับพื้น

นางปิดอกตัวเองไว้ด้วยความตะลึงงัน ด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ " ฝ่าบาท ทำไมพระองค์ต้องตีหม่อมฉันด้วย สิ่งที่หม่อมฉันพูดนั้นไม่เป็นความจริงหรือเพค่ะ ลูกแฝดสี่จะคลอดได้อย่างไรกัน คนปกตินั้นแค่ให้กำเนิดลูกคนเดียวก็เหมือนก้าวขาข้างหนึ่งเข้าไปในประตูเห็นความตายแล้ว นางสนมไป๋สี่ครรภ์..."

"เสด็จแม่หุบปาก" อ๋องหราวทำหน้าเคร่งแล้วเอ่ยด้วยเสียงต่ำ

คำพูดของลูกชายทำให้เหอเฟยสะดุ้ง ตัวก็สั่นแวบหนึ่งแล้วก็หันหน้ามามองอ๋องหราว

ถึงคิดได้ว่า เมื่อครู่นั้นตัวเองพูดผิดไป ทำให้จักรพรรดิทรงพิโรธ

ตอนแรกนั้นหัวใจของจักรพรรดินั้นเอียงมาทางพวกเขา แต่เมื่อได้ยินว่านางสนมไป๋นั้นตั้งครรภ์แฝดสี่ ใจก็เอียงไปทางองค์รัชทายาททันที

" ไปเชิญหมอหลวงฮั่วมา" จักรพรรดิเหยาเค้นเสียงสั่งอีกครั้ง

และว่านฝู๋นั้นหลังจากที่ได้ยินคำสั่งของจักรพรรดิเหยาครั้งแรกนั้นก็ได้เดินออกจากตำหนักเฉียนชิงอีกครั้ง ไปหาหมอหลวงฮั่วเพื่อมารักษาหรงจิ่งรุ่ย

ส่วนเหอเฟยนั้น เป็นเพราะคำพูดของนางเมื่อครู่ทำให้จักรพรรดิเหยามองนางไม่เข้าหูเข้าตาอีกครั้ง " ข้าจะไม่ให้มีเรื่องเกิดกับรุ่ยเอ๋อร์แน่นอน เขาเป็นคนที่มีบุญวาสนา ข้าจะให้หมอหลวงฮั่วมารักษาเขา เจ้าสาม เจ้าพาชายาเจ้ากลับตำหนักรอง ส่วนเหอเฟยก็อยู่ที่ตำหนักตัวเอง ถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากข้า ห้ามเข้าตำหนักเฉียนชิงเป็นอันขาด ข้าจะให้ฮองเฮาเป็นคนดูแลรุ่ยเอ๋อร์"

" ฝ่าบาท รุ่ยเอ๋อร์นั้นเป็นลูกในไส้ของลูกหม่อมฉัน ทำไมต้องให้ฮองเฮาเป็นคนดูแลรุ่ยเอ๋อร์ นาง..."

" ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงจัดเตรียม กระหม่อมซาบซึ้งยิ่งนัก และขอขอบพระทัยเสด็จแม่ด้วย" อ๋องหราวตัดคำพูดของเหอเฟย แล้วก็น้อมรับคำสั่งของจักรพรรดิ

สีหน้าของจักรพรรดิค่อยๆ ดีขึ้น แล้วก็ได้รับสั่งให้คนรับใช้รับลูกจากอ้อมอกของหวู่ซือหลิง ส่งไปยังตำหนักยวี่เฟิง

ส่วนเหอเฟยนั้น สีหน้าของนางเหมือนกับกินหนูเข้าไปทั้งตัว ทำหน้าดูไม่ได้เลย

" เจ้าตรวจอย่างละเอียดแล้วหรือ"

เมื่อหมอหลวงจางได้ยินอย่างนี้ก็ถึงกับอึ้งไปสักพัก เงยหน้ามองหรงเยี่ย " เรียนองค์รัชทายาท หม่อมฉันทำคลอดในวังเกือบสามสิบปี ถึงแม้ว่าท้องของพระสนมไป๋นั้นจะมีเพียงสามเดือนกว่า แต่ว่า หม่อมฉันแค่เห็นท้องอของพระสนมไป๋ ก็กล้าฟันธงว่าท้องของพระนางนั้นมีลูกเท่าไหร่ พระสนมไป๋ตั้งครรภ์แฝดสี่จริง ไม่ผิดแน่นอนเพค่ะ"

" ดี เจ้ากลับไปรายงานเถิด" หรงเยี่ยเอ่ย

" ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันขอทูลลา" หมอหลวงจางหันหลังแล้วก็เดินออกจากตำหนักเจาหยางไป

หรงเยี่ยเดินเข้ามาในตำหนักนั้นพอดีกับเห็นไป๋ชิงหลิงลุกจากเตียง เขาเอ่ย " คนยังไปไม่ไกล"

ไป๋ชิงหลิงเก็บคอนิดหน่อย แล้วก็มุดเข้าไปในผ้าห่มอย่างรวดเร็ว

เขาทำหน้าเคร่งขรึม แล้วก็เผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย ล้อเข็นพาเขาไปข้างกายนาง เขาเอื้อมมือเข้าไปในผ้าห่มดึงนางออกมา เอ่ย " ต่อให้คนยังอยู่ เจ้าอยากทำอะไร พวกมันก็ต้องตามเจ้าเหมือนเจ้าเป็นบรรพบุรุษของพวกเขา"

เขากระชากมือทีเดียวก็ดึงนางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด รอยยิ้มทั้งหมดได้จางหายไปทันที

แล้วนัยน์ตานั้นก็เหลือเพียงความโศกเศร้าที่ขุ่นมัว

ถอนหายใจแล้วเอ่ย " แฝดสี่ ร่างอันเล็กและเบาะบางของเจ้าจะรับไหวหรือ"

เขายังจำได้ว่านางเคยบอกว่าครรภ์แรกของนางนั้นต้องฝ่าออกมา ถ้าหากมีครรภ์ที่สองนางก็อาจจะเสี่ยงที่มดลูกจะฉีกขาด

ความเสี่ยงนี้อาจคาดชีวิตนางไปได้

ในตอนนี้นั้นในท้องของนางมีเด็กสี่คน หมายความว่าความเสี่ยงนี้จะเพิ่มเป็นสี่เท่า

" ข้าจะเตรียมตัวคลอดอย่างดี ความเสี่ยงนั้นมันมีแน่นอน" หลังจากที่ทำการรักษาแล้ว อย่าว่าเป็นแฝดสี่เลย ต่อให้แค่ลูกคนเดียวก็ไม่อาจรับรองได้ว่าจะคลอดอย่างราบรื่น

แม้ว่าครรภ์แฝดสี่นี้จะทำให้นางหลีกหนีจากปัญหาคืนนี้ได้ แต่ว่าในฐานะหมอนั้น นางก็ไม่อาจมองข้ามอาการของหรงจิ่งรุ่ยได้

" เด็กน้อยนั้นไม่มีความผิด" ไป๋ชิงหลิงเอ่ย

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว " เจ้ามีใจเมตตาต่อเด็กน้อย แต่คนรอบข้างกลับมีใจอยากจะทำร้ายลูกของเรา"