ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 806

ฉางเล่อเหยียนพยักหน้าเบา ๆ เมื่อก้มลงมอง ดวงตาของนางมีน้ำตาคลออยู่ นางพยายามอย่างเต็มที่ไม่ให้น้ำตาไหลออกมาต่อหน้าไป๋ชิงหลิง

ทันใดนั้นไป๋ชิงหลิงก็จับคางของนางไว้ และเงยหน้านางขึ้น

ฉางเล่อเหยียนสีหน้าเปลี่ยนไป กะพริบตาไปมาหลายครั้ง และแทนที่จะซ่อนน้ำตาไว้ นางกลับร้องไห้ออกมา

ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจ และพูดว่า “เล่อเหยียน เจ้าไม่จำเป็นต้องลำบากตัวเองขนาดนี้ ถึงแม้ว่านายผู้เฒ่าจะใจแข็งแค่ไหน ข้าเชื่อว่า ถ้าเจ้ามีความสุข เขาก็จะมองเห็นได้”

“เจ้าไม่เข้าใจ!” ฉางเล่อเหยียนหันหลัง และเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเบา ๆ“ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ข้าจะไล่ตามความฝันของตัวเองโดยไม่ลังเล แต่ว่า......”

“แค่เพราะกฎห้ามของนายผู้เฒ่า เจ้ายอมที่จะใช้ชีวิตที่เหลือกับผู้ชายที่ตัวเองไม่ชอบอย่างนั้นหรือ?”

ใบหน้าของฉางเล่อเหยียนซีดลงเล็กน้อย

ใช่แล้ว นางเต็มใจหรือ ?

ทุกวันนี้นางไม่กล้าคิดถึงเรื่องนี้ เพราะกลัวว่าจะรู้สึกไม่พอใจ

แต่เมื่อไป๋ชิงหลิงถามคำถามนี้ นางรู้สึกเหมือนว่าตัวเองหายใจไม่ออก

มีเสียงในใจนางตะโกนว่า นางไม่เต็มใจ นางไม่เต็มใจ นางไม่เต็มใจ ! !

ฉางเล่อเหยียนถอนหายใจลึก ๆ และกัดฟันพูดว่า "เล่ออันทำร้ายจิตใจแม่ข้ามาก ตั้งแต่เล่ออันจากจวนฉางไป ร่างกายของนางก็อ่อนแอลง ข้าจะทำร้ายคนที่ข้ารักเพราะเรื่องส่วนตัวได้ยังไง นางสนมไป๋รู้แค่ว่า......ท่านปู่ข้าไม่เห็นด้วยกับการอภิเษกสมรสระหว่างลูกหลานตระกูลฉางกับราชวงศ์ แต่ที่เจ้าเข้าใจยังไม่ใช่ทุกเรื่อง !"

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเป็นประกาย และก็ถามว่า "ยังมีอะไรอีก？”

นางหันหน้ามองดูนางแล้วพูดว่า "ถ้าใครจากจวนฉางต้องการจะอภิเษกสมรสกับราชวงศ์หรืออภิเษกสมรสกับธิดาจริงๆ ก็จะมีได้แค่รุ่นละคนเท่านั้น"

ไป๋ชิงหลิงหน้าซีดลง นางคิดว่านางเข้าใจความคิดของฉางเล่อเหยียนแล้ว

"เจ้าไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับอ๋องเฉิน หรือว่าเป็นเพราะพี่ชายของเจ้า!"

"ข้าก็ไม่ปิดบังเจ้าหรอก" ฉางเล่อเหยียนเดินเข้าไปหานางแล้วจับมือไป๋ชิงหลิงไว้แล้วพูดว่า "พี่ชายข้าได้ยินว่าองค์หญิงเกิดเรื่องแล้ว เตรียมคำขอแต่งงานเรียบร้อยแล้ว ท่านปู่เองก็พยักหน้าตกลงแล้ว"

ไป๋ชิงหลิงหน้าซีดเซียว

หากมีการเปลี่ยนแปลงก่อนหน้านี้ ฝ่าบาทจะไม่พิจารณาฉางซิงเว่ยอีกอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นกับองค์หญิง หากฉางซิงเว่ยที่เป็นขุนนางผู้มั่งคั่งใหม่ในราชสำนัก ยังคงเต็มใจที่จะแต่งงานกับองค์หญิง ไม่น่ฝ่าบาทอาจพิจารณาเรื่องนี้อีกครั้ง

นางไม่ชอบฉางซิงเว่ยผู้นี้

และนางไม่ได้ปิดบังความไม่พอใจของนางกับฉางซิงเว่ย

“ด้วยความเคารพ ข้าไม่ชอบพี่ชายของเจ้า!” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

“ข้ารู้!” ฉางเล่อเหยียนลดสายตาลง “พี่ชายคือความหวังของท่านแม่ พี่ชายอารมณ์ไม่ดีมาระยะหนึ่งแล้ว เพราะเขาไม่สามารถอภิเษกสมรสกับองค์หญิงได้ ท่านแม่ก็กังวลเรื่องนี้ทุกวัน ข้ารู้สึกเป็นทุกข์กับนาง”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว

ฉางเล่อเหยียนไม่ต้องการอภิเษกสมรสกับอ๋องเฉิน ไม่ใช่เพราะพี่ชายของนาง แต่เพื่อทำให้ท่านแม่ของนางมีความสุข

เพราะเมื่อพี่ชายมีความสุขแล้วเท่านั้น ท่านแม่ของข้าก็จะมีความสุข

แม่นางผู้โง่เขลาผู้นี้

นางคิดมาตลอดว่านางมีบุคลิกที่กล้าหาญ แต่คิดไม่ถึงเลยว่า......

ในเวลานี้ ลี่ว์อีเดินเข้ามาจากด้านนอก "พระสนม คุณหนูฉางสอง ใต้เท้าฉางกำลังรอคุณหนูฉางสองอยู่ข้างนอก บอกว่าเขาจะรับคุณหนูฉางสองกลับไปที่จวนฉาง"

ฉางเล่อเหยียนรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วพูดว่า "ข้าไปก่อนนะ"

"เจ้าไปเถอะ"

นางรีบปล่อยมือของฉางเล่ออันอย่างรวดเร็ว ก้าวถอยหลัง กลับมามีสีหน้าเย็นชาอีกครั้ง และพูดเบา ๆ "พี่ชาย เราไปกันเถอะ"

ก่อนที่เซี่ยซานจะจากไปได้ช่วยประคองฉางเล่ออเหยียนเดินผ่านหน้าฉางเล่อออัน แต่ฉางเล่ออันกลับพูดเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของอ๋องเฉิน "ได้ยินมาว่าอ๋องเฉินกำลังเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลำบากในคุก เนื่องจากกรณีที่ไม่ยุติธรรมในศาลต้าหลี่ ทำให้หลายคนขุ่นเคือง และหลังจากเข้าไป...ผ่าบาทก็ไม่สนใจด้วย และในตอนนี้องค์รัชทายาทก็ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ คราวนี้ อ๋องเฉินคงจะสูญสิ้นชีวิตแน่ "

ร่างกายของฉางเล่อเหยียนสั่นอย่างรุนแรงราวกับถูกฟ้าผ่า

นางหันกลับไปมองที่ฉางเล่ออัน และในที่สุดก็หมดสติไปในอ้อมแขนของเซี่ยซาน !

ตำหนักเจาหยาง！

“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?” หรงเยี่ยถามอย่างสบายๆ หลังจากอ่านข้อความที่ตัดตอนมา

อิงซาไม่ใช่คนที่ตอบเขาแต่เป็นเสี่ยวเก๋อ "ทูลฝ่าบาท องค์ชายน้อยฟื้นแล้ว เหอเฟยรีบไปปกป้ององค์ชายน้อยที่ตำหนักเฟิ่งหลิวทันทีพ่ะย่ะค่ะ "

“ส่วนจักรพรรดิ เมื่อเช้าวันนี้ จักรพรรดิทรงรับสั่งให้นอกเหนือจากราชองครักษ์และทหารรักษาพระองค์แล้ว องครักษ์ลับจักรพรรดิที่เหลือไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในวัง องครักษ์เหยี่ยวดำและองครักษ์ลับจักรพรรดิก็ล้วนถูกถอนออกจากวัง” เสี่ยวเก๋อกล่าว

หรงเยี่ยขมวดคิ้วแน่น และมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้านนอก

ครั้งนี้ ราชวงศ์ต้องเปลี่ยนแปลงแล้วจริงๆ......

เขาก้มศีรษะลงอีกครั้งและพูดว่า “ไปสำรวจอีกครั้ง และให้ความสนใจเรื่ององค์ชายน้อยอย่างใกล้ชิด”

“กระหม่อมรับคำสั่ง” เสี่ยวเก๋อออกจากตำหนักเจาหยางอย่างเร่งรีบ

หลังจากองครักษ์เหยี่ยวดำถูกถอนออกไปแล้ว คนคนหนึ่งก็ปีนขึ้นมาจากบ่อร้าง คนคนนั้นคือจินจื่อเสวียน"

เขาคิดไม่ถึงว่าหลบซ่อนที่นี่เพียงชั่วข้ามคืน วังหลวงนี้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ องค์หญิงกลายเป็นบ้า และนางอู่ก็ตายแล้ว

เขาคิดหาทางออกได้ทางหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องไปที่เมืองชีเพื่อปกป้องประตูเมือง ก็สามารถติดตามพระญาติของจักรพรรดิได้