ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 807

ตำหนักเฉียนชิง

ว่านฟู่เดินเข้าไปในพระราชวังและรายงานว่า “ฝ่าบาท องค์หญิงสิบถูกนำตัวกลับไปที่ตำหนักเฟิงอี๋”

“ตอนนี้องค์หญิงเป็นอย่างไรบ้าง ? ” จักรดิพรรดิเหยาถามด้วยความกังวล

ว่านฟู่กล่าวว่า “คุณชายหวู่ยังคงพูดคุยกับองค์หญิง หลังจากที่องค์หญิงกลับไปตำหนักเฟิงอี๋ นางก็นอนลงบนโซฟานุ่ม ๆ และผล็อยหลับไปพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงผลักคุณหนูฉางสองลงจากบันไดร้อยขั้นของตำหนักเจาหยางเมื่อวานนี้ แล้วคุณหนูฉางสองเป็นอะไรหรือไม่？”

“เสี่ยวเก๋อบอกว่าอ๋องเฉินปกป้องคุณหนูฉางสองได้ทันเวลา เพื่อป้องกันไม่ให้คุณหนูฉางสองได้รับบาดเจ็บมากยิ่งขึ้น” หลังจากพูดจบแล้ว ว่านฟู่ก็เพิ่งรู้ตัวว่า เมื่อครู่เขาบังเอิญพูดถึง “อ๋องเฉิน” ออกมากโดยไม่รู้ตัว”

ตอนนี้ อ๋องเฉินกลายเป็นสิ่งต้องห้ามในหมู่เสนาบดีในวัง ถ้าใครกล้าไปขึ้นศาลเพื่อวิงวอนแทนอ๋องเฉิน ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ลากขุนนางออกไปแล้วให้ไม้ฟาดเขานับร้อยครั้ง

ขุนนางหลายคนถูกขัดจังหวะและโกรธทันที เพราะไม่รอดจากไม้นับร้อย

เป็นผลให้ไม่มีใครในบรรดาเสนาบดีในศาล ยกเว้นขุนนางเหยียนที่กล้าก้าวไปตายข้างหน้า

ตามที่คาดไว้ เมื่อจักรพรรดิเหยาได้ยินว่านฟู๋พูดถึง “อ๋องเฉิน” สีหน้าของเขาก็มืดลงและพูดว่า “เตรียมของขวัญและส่งไปที่จวนฉาง เพื่อปลอบใจคุณหนูฉางสอง”

“พ่ะย่ะค่ะ” ว่านฟู่กำลังเตรียมออกจากตำหนัห ก็มีขันทีอีกคนรีบเข้ามารายงานว่า “ฝ่าบาท คุณชายจินจากจวนหลานต้องการเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ！”

“จวนหลาน ? คุณชายจินคนไหน？” จักรพรรดิเหยาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ในช่วงนี้เขารู้สึกกระวนกระวายใจมาก และลังเลใจมากที่จะพบกับคนเหล่านั้นที่ไม่สำคัญเหล่านั้น ขณะที่เขากำลังจะส่งบุคคลนั้นออกไป ขันทีก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เป็นลูกพี่ลูกน้องของแม่ทัพหลาน ซึ่งก็คือจินจื่อเสวียนลูกพี่ลูกน้องของพระชายาองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิเหยาจำได้แล้ว

ตอนนี้เว่ยเฉิงยังคงได้รับการดูแลโดยหลานเฉิงเฟิง ไม่ว่ายังไงเขาต้องการให้ตระกูลหลานช่วยเหลือบ้าง ดังนั้นจึงให้คนไปพาจินจื่อเสวียนเข้ามา

หลังจากที่จินจื่อเสวียนแอบออกจากวัง เขาาก็กลับไปที่จวนหลานเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ และกลับไปมายังพระราชวัง

ในขณะนี้เขาคุกเข่าต่อหน้าจักรพรรดิ และถวายบังคมด้วยสีหน้าจริงจัง “กระหม่อมผู้ต่ำต้อยถวายบังคมฝ่าบาท！”

“มีเรื่องอะไร？” จักรพรรดิเหยาถามตรงประเด็น

จินจื่อเสวียนกล่าวว่า “ฝ่าบาท วันนี้กระหม่อมมาที่พระราชวังเพื่อขอร้องฝ่าบาท กระหม่อมต้องการอภิเษกสมรสกับองค์หญิงหลวนอี๋พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อคนในวังได้ยินเช่นนี้ ก็ต่างตกใจเป็นอย่างมาก

ตอนนี้องค์หญิงตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ทุกคนที่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้คงจะหลีกเลี่ยงนาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมาขออภิเษกสมรส

ดวงตาของจักรพรรดิเหยาเฉียบคมเล็กน้อย “เจ้ารู้ไหมว่าในตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงสิบของข้า？”

“กระหม่อมได้ยินข่าวซุบซิบจากภายนอก และได้รู้บางอย่างมา องค์หญิงทรงได้รับการตกใจอย่างรุนแรง และต้องการใครสักคนดูแล กระหม่อมชื่นชมองค์หญิงมาโดยตลอด แต่องค์หญิงมีสถานะสูงส่ง กระหม่อมไม่กล้าดูหมิ่นองค์หญิง ดังนั้นจึงทำได้แค่ปกป้ององค์หญิงลับหลังอย่างเงียบ ๆ แต่กระหม่อมสมควรตายจริง ๆ ไม่สามารถปกป้ององค์หญิงได้ทันท่วงที ในตอนที่องค์หญิงต้องการกระหม่อม”

“ตอนนี้ องค์หญิงต้องการการดูแล กระหม่อมยินดีดูแลองค์หญิงไปตลอดชีวิต ทำทุกอย่างเพื่อองค์หญิง และในชีวิตนี้จะอภิเษกสมรสกับองค์หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้น ขอ……ฝ่าบาทประทานอนุญาต！”หลังจากพูดจบ จินจื่อเสวียนก็ถวายบังคมจักรพรรดิเหยา

ดวงตาของจักรพรรดิเหยาเป็นประกายด้วยความหมายที่ซับซ้อน

การแต่งงานที่เขาพูดถึงก่อนหน้านี้ ตอนนี้มันได้หายไปแล้ว

แม้ว่าเขาจะสามารถบังคับตระกูลชนชั้นสูงเหล่านั้นให้อภิเษกสมรสกับองค์หญิงได้ แต่ว่า……

ท้ายที่สุดแล้วตระกูลชนชั้นสูงเหล่านั้นคือคนที่เขาต้องการเอาชนะ เขาไม่จำเป็นต้องทำให้คนเหล่านี้ขุ่นเคืองจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่มีเจตนานั้น

จินจื่อเสวียนตรงหน้าเขา ในตอนที่หลวนอี๋ต้องการคนดูแลมากที่สุด กลับมาขอแต่งงานกับลูกสาวเขา เขาพอใจจริง ๆ ……กับการแสดงของจินจื่อเสวียน

อย่างไรก็ตาม แต่เขาไปไม่ถึงจุดที่จะมอบให้ใครก็ตามที่ขอแต่งงาน

“ข้าไม่เห็นข้อได้เปรียบอะไรในตัวเจ้าเลย เจ้าจะดูแลองค์หญิงได้อย่างไร！”

สีหน้าเสี่ยวเก๋อดดูลำบากใจและตอบเบา ๆ “หลังจากที่อ๋องเฉินถูกฝ่าบาทตัดสินประหารชีวิต เขาก็เขียนจดหมายนองเลือด จดหมายเลือดนี้บอกเล่าเรื่องราวของฝ่าบาทและภรรยาของเสนาบดีคนหนึ่ง หลังจากฝ่าบาททราบเรื่องแล้ว อ๋องเฉินก็ถูกตรึงลงกับพื้นถูกมัดและทุบตี หลังจากการทุบตี คนเหล่านั้นก็ปฏิเสธที่จะให้อาหารและน้ำแก่อ๋องเฉิน อ๋องเฉินไม่ได้กินข้าวมาหนึ่งวันแล้ว！”

ไป๋ชิงหลิงหายใจไม่ออก

นางรู้ว่า ต้องเป็นฝ่าบาทที่แอบสัญญากับใครบางคนในคุกให้ทำแบบนั้น

“น้องแปดทำไมถึงโง่ขนาดนี้ ! เขาหุนหันพลันแล่นมีประโยชน์อะไรกับตัวเอง หรือว่าเขาวางแผนที่จะไปพบเสด็จแม่เซี่ยวของเขาแบบนี้จริง ๆ หรือ” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

นางและหรงเยี่ยยังคงพยายามจับเขาข้างนอกอย่างเงียบ ๆ แต่เขากลับยอมจำนนต่อคุกด้วยตัวเอง

นางค่อนข้างโกรธกับการกระทำของอ๋องเฉิน

พูดตามหลักเหตุผลแล้ว หลังจากถูกส่งตัวไปรับโทษประหาร สมองของเขาก็น่าจะฟื้นดีขึ้นไม่น้อยแล้ว แต่เขากลับยังสับสนและทำเรื่องเลวร้ายต่อไป

ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ นางกระชับมือนาง แล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

ไป๋ชิงหลิงสะดุ้ง ก่อนที่นางจะได้สติกลับมา ใบหน้าของนางก็อยู่ใกล้กับหัวใจของเขา และหัวใจของเขาก็เต้นแรงมีจังหวะ “ตุ๊บตุ๊บตุ๊บ” อยู่ข้างหูของนาง

“ชิงชิง ถ้าเจ้าใส่ใจผู้ชายแบบนี้ ข้าจะหึงเอาได้นะ！”

เอ่อ……

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขา พูดอย่างตกตะลึง “นั่นคือน้องแปดของท่าน”

“เขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเหมือนกัน”

ไป๋ชิงหลิงกระตุกมุมปากของนาง แต่ไม่สามารถที่จะหาคำที่จะตอบเขาได้ “หรือว่าท่านไม่เป็นห่วงเขาหรือ”

ข้าจะต้องช่วยเขาออกมา และชิงชิงเพียงแค่สัญญากับข้า ว่าจะให้กำเนิดทารกในครรภ์อย่างปลอดภัย” เขาให้ความสนใจกับเรื่องต่าง ๆ ภายนอกเสมอ แต่ไม่ว่าเรื่องภายนอกจะสำคัญเพียงใด ก็ไม่สำคัญเท่ากับไป๋ชิงหลิงและทารกในครรภ์ของนาง……