ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 808

ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลง และมองดูท้องของตัวเอง นางเพิ่งจะสามเดือน แต่ท้องของนางกลับเห็นชัดเจนแล้ว

นางนึกภาพไม่ออกว่าท้องของนางจะเป็นอย่างไร ในช่วงไตรมาสที่สามของการตั้งครรภ์

“ตอนนี้มีหลายตาในวังกำลังจ้องมองไปที่ครรภ์ของเจ้า ข้าอยากให้เจ้าดูแลตัวเองให้ดี”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ดวงตาของไป๋ชิงหลิงก็มืดลง นางคิดถึงชีวิตของนางในหุบเขาเซียนไหล ที่ซึ่งไม่มีการสมรู้ร่วมคิดชั่วร้ายอะไร

ยิ่งคิด ก็ยิ่งอยากหนี

แต่นางก็รู้ว่า นางหนีไม่พ้น นางเป็นนางสนมขององค์รัชทายาท

นางยังเป็นแม่ของลูกทั้งสองคน และยังมีทารกในครรภ์ที่ยังไม่คลอดอีก

นางไม่มีทางหนีรอดได้อีกเลย นับตั้งแต่วินาทีที่นางก้าวเข้าไปในวัง

เมื่อหรงเยี่ยเห็นนางเงียบ ก็ยื่นมือออกมาเชยคางขึ้น มองเข้าไปในดวงตาที่เจ็บปวดของนางแล้วพูดว่า “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่？”

นางเองก็มองเขาเช่นกัน แล้วส่ายหัว

เขาพูดว่า “อย่าเก็บมันไว้ในใจ หากเจ้ามีอะไรจะพูดกับข้า ไม่อย่างนั้นข้าจะรู้สึกว่าเราสองคนเริ่มห่างกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ”

ทันใดนั้นใจของนางก็เต้นแรงขึ้นด้วยความเจ็บปวด

จริง ๆ แล้วในช่วงนี้ ในพระราชวังมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากเกินไปแล้ว

และระหว่างนางกับหรงเยี่ย เพราะเรื่องของหยางไค จึงมีช่องว่างระหว่างกันเล็กน้อย

แม้ว่าทั้งสองคนไม่อยากพังหน้าต่างนั้นอีก แต่พวกเขาก็……รู้สึกอยู่เสมอว่ายังมีช่องว่างอยู่

เมื่อเห็นทั้งสองกำลังคุยกัน เสี่ยวเก๋อและถอยกลับไปอย่างเงียบ ๆ แม้แต่คนรับใช้ในวังก็ถอยกลับไปโดยสมัครใจเช่นกัน

จู่ ๆ ไป๋ชิงหลิงก็เอื้อมมือไปกอดเอวของเขา โน้มหน้าของนางไปที่อ้อมแขนของเขาอีกครั้งหลับตาแล้วพูดว่า “ข้าไม่รู้จะพูดอะไร ข้าเหนื่อยมาก หรงเยี่ย ท่านเหนื่อยไหม”

คราวนี้เป็นเขาที่เงียบลง

เขายุ่งมากทุกวัน เสด็จพ่อของเขาจะขอให้ผู้คนนำฎีกามาให้เขาทุกวัน เขาไม่มีเวลามาคิดว่าเขาเหนื่อยหรือไม่

เขารู้สึกเหมือนเป็นคนไร้อารมณ์ เมื่อต้องเผชิญกับฎีกาเหล่านี้

เขามึนงงไปหมดแล้ว

แม้ว่าเขาจะไม่ตอบสนองต่อคำพูดของไป๋ชิงหลิง แต่เขาก็กอดหญิงสาวแน่นขึ้น “เจ้าอยากออกจากวังไปเดินเล่นหน่อยไหม”

“ข้าไม่อยากไปไหนทั้งนั้น”

“แล้วเจ้า……อยากพักผ่อนไหม”

เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว ไป๋ชิงหลิงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา ๆ จ้องมองไปที่ใบหน้าของเขาแล้วพูดว่า “ท่านไม่เข้าใจจริง ๆ หรือแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ”

เขาเข้าใจ !

นางต้องการไปจากเมืองหลวง

ทันใดนั้นเขาก็ก้มลงจูบนางที่หน้าผากแล้วพูดว่า ชิงชิง ให้เวลาเราอีกสักหน่อย แล้วข้าจะพาเจ้าไปใช้ชีวิตตามที่เจ้าต้องการ”

ดวงตาของนางค่อย ๆ แดงขึ้น

“เป็นไปได้จริงหรือ？”

นางเองก็ถามคำถามนี้กับตัวเองเช่นกัน

แต่มีคำตอบอยู่ในใจ มันเป็นไปไม่ได้

ในอนาคต เขาจะเป็นจักรพรรดิ เขาจะรับช่วงต่อภาระของจักรพรรดิเหยาในปัจจุบัน และเขาจะยุ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ และแม้ในระยะยาว บางทีผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็อาจปรากฏตัวเคียงข้างเขา

ไม่ว่าเขาจะต้องการมันหรือไม่ก็ตาม

นางมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้ชัดเจนเกินไปแล้ว