ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 815

ไป๋ชงเซิงและหรงเยี่ยนั่งอยู่บนเกี้ยวเดียวกัน เหล่านางในที่ผ่านไปมาก็หันไปมอง ด้านหลังของไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยด้วยความอิจฉา

ทั้งสองคนเดินทางเคียงข้างกันเกี้ยวนั่ง พูดคุยและหัวเราะไป

คนในวังเหล่านี้ ไม่เคยเห็นองค์รัชทายาทยิ้มแบบนี้มาก่อน มีเพียงเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้านางสนมไป๋เท่านั้น องค์รัชทายาทถึงจะแสดงรอยยิ้มแบบเด็ก ๆ ออกมา

เมื่อเกี้ยวของพวกเขาเดินผ่านหน้าคนในวัง คนในวังก็สังเกตเห็นว่ามือขององค์รัชทายาทจับมือของนางสนมไป๋อยู่

แน่นอนว่า การเดินทางของพวกเขา ก็ยังได้รับความสนใจจากหญิงสาวงามมากมายอีกด้วย

เห็นสาวงามเรียงกันเป็นแถวที่ป้าซ่งพามา คุกเข่าลงทั้งสองข้างทาง

หญิงที่กล้าหาญสองสามคนแอบเงยหน้าขึ้น มองชายบนเกี้ยว

ด้านข้างของชายหนุ่มรูปงาม ถูกเก็บไว้ในดวงตาของสาวงามเหล่านี้ พวกนางต่างแอบประหลาดใจ และดีใจที่องค์รัชทายาทช่างหล่อเหลาถึงเพียงนี้

คงจะดีไม่น้อยหาก พวกนางได้รับเลือกเข้าสู่ตำหนักตง

” หลังจากที่เกี้ยวจากไปไกล ป้าซ่งก็ลุกขึ้น หันกลับมามองดูสาวงามหลายสิบคนที่อยู่ข้างหลังเธอ จ้องมองไปที่สาวงามเหล่านี้แล้วพูดว่า "พวกเจ้าควรจะอดทนและสงบเสงี่ยมหน่อยนะ อย่ามองคนที่ไม่ควรมอง”

“คุณป้า เมื่อกี้นั่นคือนางสนมคนโปรดขององค์รัชทายาทหรือเปล่า” แม้ว่าป้าซ่งจะเตือนพวกนางแบบนั้น แต่ก็ยังมีสุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์บางคน อดไม่ได้ที่จะถาม

ป้าซ่งเหลือบมองสาวสวยที่ถามคำถาม สีหน้ายังคงเคร่งขรึม “ในเมื่อเจอแล้ว เช่นนั้นข้าจะสอนบทเรียนให้แก่พวกเจ้านะ คนเมื่อกี้นี้ไม่เพียงแต่เป็นนางสนมคนโปรดของฝ่าบาทเท่านั้น นางยังเป็นพระมารดาของซื่อจื่อจิ่งและองค์หญิงเซิง มีสถานะสูงส่ง ในภายภาคหน้าหากได้พบกับพระชายารองขององค์รัชทายาท พวกเจ้าจะต้องระมัดระวังและไม่ทำให้พระนางขุ่นเคือง”

“เพคะ!” หญิงสาวงามเหล่านั้นในนั้นพูดพร้อมกัน

“ไปกันเถอะ!” ป้าซ่งเป็นผู้นำพาหญิงสาวงามอยู่ข้างหลังไปยังตำหนักอื่นเพื่อเรียนรู้กฎเกณฑ์

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงส่งลูกเข้าตำหนักเรียน ก็หันกลับมาและมองไปที่ชายที่อยู่ข้างหลัง แล้วเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “น่ารักจริง ๆ ！”

หรงเยี่ยขมวดคิ้วแน่นและพูดว่า “ไม่ใช่ว่าตกลงที่จะไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้วหรือ”

“ข้าแค่คุยเรื่องนี้โดยสามัญสำนึกก็เท่านั้น ทำไมหรือ ท่านไม่ใช่ขโมย แล้วท่านจะกลัวอะไร?” ไป๋ชิงหลิงเดินเข้ามาหาเขา จับมือเขาแล้วถามว่า “ข้าจะไปหาไทเฮา ท่านจะเสด็จกลับตำหนักตง หรือว่า....”

“ข้าอยากไปกับเจ้า!”

"ตกลง เราไปด้วยกัน" เมื่อทั้งสองคนขึ้นไปบนเกี้ยวและไปที่ตำหนักฮุ่ยหนิงของไทเฮา ก็พบว่าพระชายาองค์รัชทายาท จินจื่อหลิน องค์หญิงใหญ่และองค์หญิงหมิงหยางก็อยู่ที่นั่นด้วย

วันนี้ตำหนักฮุ่ยหนิงมีชีวิตชีวามาก

เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปในตำหนักฮุ่ยหนิง ผู้คนในห้องโถงต่างพูดคุยและหัวเราะกัน

เมื่อไทเฮาเห็นไป๋ชิงหลิงท้องโตเดินเข้ามา และเดินเข้าในห้องโถงพร้อมกับหรงเยี่ย รอยยิ้มบนใบหน้าก็ไม่ลดลงเลย พระนางยกมือขึ้นทันที โบกมือให้ไป๋ชิงหลิง แล้วพูดคำหนึ่งว่า “เสวี่ย ... ....มา！”

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในห้องโถงโดยมีหรงเยี่ยประคองเข้าไป นางคารวะไทเฮา องค์หญิงใหญ่ และพระชายาองค์รัชทายาทเป็นอันดับแรก

จากนั้นเจ้าหญิงหมิงหยางและจินจื่อหลินก็ยืนขึ้นและคารวะเธอและหรงเยี่ยด้วย

หลังจากทำความเคารพกันแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็เดินไปหาไทเฮา ไทเฮาจึงดึงนางมานั่งบนเตียงบัลลังก์

หลานวานเอ๋อร์จ้องมองที่นั่งว่างข้างไทเฮาและแอบบีบผ้าเช็ดหน้าด้วยมือ ไทเฮาทรงมอบตำแหน่งนั้นให้นางสนมต่อหน้านาง สิ่งนี้ทำให้คิดว่านางอยู่ที่ไหนกัน?

แต่ไม่มีใครสนใจพระชายาองค์รัชทายาท ดวงตาของทุกคนจับจ้องไปที่ท้องของไป๋ชิงหลิง

องค์หญิงใหญ่ยิ้มและพูดว่า “นางสนมไป๋เป็นคนที่ได้รับพรจริงๆ ครรภ์แรกของนางก็กำเนิดองค์ชายและธิดาให้แก่องค์รัชทายาท และตอนนี้ยังตั้งครรภ์ทารกแฝดสี่อีก！”

องค์หญิงหมิงหยางยังหัวเราะเห็นด้วยและกล่าวว่า “ใช่แล้ว พี่สาวไป๋โชคดีมาก มีบุตรหกคนให้องค์รัชทายาทในคราวเดียว ท่านคนเดียว... ได้เติมเต็มบุตรขององค์รัชทายาทตั้งมากมายถึงเพียงนี้”

เมื่อไมเฮาได้ยินเช่นนั้น พระนางก็ยิ้มอย่างมีความสุข

มือเก่าคู่หนึ่งที่คุ้นเคยจับมือของไป๋ชิงหลิงแน่น ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

แต่ในขณะที่ทุกคนหัวเราะ ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “ไทเฮาเหนียงเหนียง องค์หญิงใหญ่ ผู้หญิงที่กำลังตั้งครรภ์แฝดสี่คน ในเมืองของพวกเราคือจะนำโชคร้ายมาสู่ตระกูล！”

เสียงหัวเราะของทุกคนหยุดกะทันหัน โดยเฉพาะไทเฮาซึ่งใบหน้าแก่ชราของนางดูยาวขึ้นทันที

“เพี๊ยะ！”

ก่อนที่หลานวานเอ๋อร์จะพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็ตบไปยังหน้าของหลานวานเอ๋อร์

หลานวานเอ๋อร์และจินจื่อหลินต่างตกตะลึงกับการตบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลานวานเอ๋อร์ ซึ่งตกตะลึงไปหมดแล้ว

ดวงตาของนางเบิกกว้าง และมองไปที่ไป๋ชิงหลิงที่อยู่ต่อหน้าด้วยความไม่เชื่อ

นางไม่เข้าใจว่า การตบของไป๋ชิงหลิงนี้หมายถึงอะไร

“เจ้า...ตบข้าทำไม！”

“เจ้ารู้ว่านางไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ แต่ก็พาคนแบบนี้เข้ามาในตำหนักตง และยังพานางมาอับอายต่อหน้าไทเฮาด้วย เจ้าคงไม่กลัว คนแบบนี้จะทำให้ไทเฮาขุ่นเคือง และทำร้ายสุขภาพของไทเฮา พระชายาองค์รัชทายาทการตบนี้ถ้าข้าไม่ตบ เกรงว่าองค์รัชทายาทก็คงจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ การตบของข้านี้ ข้าตบแทนองค์รัชทายาท”

สีหน้าของหลานวานเอ๋อร์ซีดลง

แต่ก่อนที่นางจะได้สติกลับมา ก็มีเสียงตบดังขึ้นอีกครั้ง

เสียงกรีดร้องของจินจื่อหลินก็ออกมาเช่นกัน “โอ๊ย......”

ไป๋ชิงหลิงใช้มือที่มีแหวนรูปดอกไม้ และใช้หลังมือตบไปยังใบหน้าของจินจื่อหลิน

การโจมตีครั้งนี้รุนแรงมาก เมื่อโจมตีไปที่จินจื่อหลิน จินจื่อหลินก็ล้มลงกับพื้นทันที

ลวดลายบนแหวนของไป๋ชิงหลิงทำให้เกิดรอยบาดที่เปื้อนเลือดบนใบหน้าของจินจื่อหลินโดยตรง และเลือดก็ไหลออกจากใบหน้าที่สวยและละเอียดอ่อนของนางทันที

หลานวานเอ๋อร์ดูหวาดหวั่นสะพรึง

จินจื่อหลินปิดหน้าตัวเองแล้วร้องไห้พูดว่า “หน้าข้า......”

“จินจื่อหลินสาปแช่งองค์รัชทายาท สมควรตาย แต่เนื่องจากพระชายาองค์รัชทายาทไม่ได้สอนกฎเกณฑ์แก่เจ้า และการเลือกสาวงามที่กำลังจะเกิดขึ้น ข้าจึงไม่เต็มใจที่จะฆ่าใครสักคนในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ พระชายาองค์รัชทายาท... ไป๋ชิงหลิงเลิกคิ้วและมองไปที่หลานวานเอ๋อร์ “ไม่รู้ว่าเจ้าวางแผนจะจัดการกับนางอย่างไร？”