ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 814

จินจื่อหลินรู้สึกตกใจกับการกระทำของหลานวานเออร์ เธอรีบหันกลับไปมองไปรอบ ๆ จึงพบว่ายกเว้นตัวเองและพระชายาองค์รัชทายาท ก็ไม่มีคนนอกอยู่เลย ดังนั้นจึงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ขอโทษเพคะท่านพี่!”

หลานวานเออร์ถอนหายใจ: “ตอนนี้พระสนมไป๋กำลังตั้งท้อง เมื่อเจ้าเข้าไปอยู่ในตำหนักตง เจ้าต้องช่วยกันกับข้าเพื่อรับใช้องค์รัชทายาทและแบ่งปันความกังวลของพระสนมไป๋ ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถสานสัมพันธ์กับองค์รัชทายาทให้ได้เร็วที่สุด”

เมื่อจินจื่อหลินได้ยินประโยคถัดไป ใบหน้าที่ร้อนผ่าวก็ปรากฏขึ้น

“ไปกันเถอะ ข้าจะพาไปพบไทเฮา”

จินจื่อหลินตกใจและถามว่า "เมื่อกี้ท่านพี่ไม่ได้บอกว่าจะพาข้าไปพบองค์รัชทายาทหรอกหรือหรือ?"

ตอนนี้เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นพระชายาองค์รัชทายาท

ว่ากันว่าองค์รัชทายาทมีความสามารถทั้งในด้านพลเรือนและการทหาร และเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา เมื่อเธอคิดว่าชายที่เธอจะแต่งงานด้วยในอนาคตเป็นผู้ชายที่โดดเด่นเช่นนี้ จินจื่อหลินแทบจะรอไม่ไหวที่จะพบองค์รัชทายาทในทันที

หลานวานเออร์รวบรวมความคาดหวังในดวงตาของเธอ ดวงตาของเธอเย็นชาเล็กน้อย และเธอก็พูดว่า: “พระสนมไป๋เข้าไปแล้ว เจ้าและข้าจะมีที่ยืนที่ไหนอได้อีกล่ะ อย่าไปรบกวนพระสนมไป๋เลยดีกว่า”

“อะไรนะ?” ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

จินจื่อหลินโกรธ: “ผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไรขนาดนั้น ท่านพี่ท่านเป็นถึงพระชายาองค์รัชทายาท ท่านจะไปกลัวนางทำไม”

เมื่อเห็นท่าทางโกรธของเธอ หลานวานเออร์รู้สึกภูมิใจมากขึ้น นี่คือสิ่งที่เธอต้องการ

เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า: “ต่อไปเจ้าจะรู้เอง ว่าพระสนมไป๋ไม่ใช่คนที่เจ้าและข้าจะทำให้ขุ่นเคืองได้ เมื่อเจ้าพบนางในอนาคตอย่าผลีผลามไปหาเธอ เพราะนางยังตั้งท้องลูกทั้งสี่ขององค์รัชทายาทอยู่”

ใบหน้าของจินจื่อหลินมืดลง เธอแอบกำหมัดแน่นและคิดกับตัวเองว่า: ถ้าเธอสูญเสียลูกสี่คนนี้ไป นั่นหมายความว่าเธอจะไม่ได้รับความนิยมอีก?

หากเธอสามารถตั้งท้องลูกขององค์รัชทายาทได้ งั้นตำหนักตงก็จะเป็นเธอที่สามารถควบคุมได้ และแม้แต่พระชายาองค์รัชทายาทลูกพี่ลูกน้องของเธอก็ยังต้องยอมจำนนต่อเธอแล้ว?

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ความชั่วร้ายในหัวใจของจินจื่อหลินก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอโดยไม่รู้ตัว

เพียงแต่เธอไม่รู้ ว่าหลานวานเออร์เห็นความอาฆาตพยาบาทในดวงตาบนใบหน้าของเธอ

เหตุผลที่เธอเลือกจินจื่อหลินเป็นผู้ช่วยของเธอ ก็เพราะว่าเธอมีนิสัยโหดเหี้ยมตอนที่อยู่ในจวนจิน

จินจื่อหลินเคยชินกับการใช้อุบายสกปรก เป็นคนที่เลวทรามและขี้อิจฉา...

ณ ตำหนักเจาหยาง

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงเข้ามา ใบหน้าของเธอดูมืดมนและอารมณ์ของเธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ต่อหน้าไป๋ชงเซิง หรงเยี่ยบีบใบหน้ากลมๆของไป๋ชิงหลิงเนื่องจากการตั้งครรภ์ของเธอ ทำให้เธอต้องดูแลตัวเองจนอ้วนท้วมสมบูรณ์

ไป๋ชิงหลิงเอื้อมมือออกไปตบฝ่ามือของเขาออก แล้วจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

หรงเยี่ยรู้สึกหดหู่เล็กน้อย: "เจ้าทำอะไร ถึงได้ทำหน้าแบบนี้ใส่ข้าตั้งแต่เช้าเลย?"

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็มองดูเด็กน้อยอีกครั้ง: "แล้วก็เจ้า"

ไป๋ชงเซิงตะคอกและมองไปทางอื่น “หญิงสาวสวยๆหลายคนถูกเรียกเข้ามาจากนอกวัง ตำหนักตงจะคึกคักในไม่ช้าแล้ว องค์รัชทายาทก็จะมีภรรยาและนางสนมหลายคนในอ้อมแขนของท่าน และจะมีช่วงเวลาที่ดี.. ”

"เปี๊ยะ!" หรงเยี่ยไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไปและตบตะเกียบลงบนโต๊ะทันที: "ไร้สาระ!"

ไป๋ชงเซิงวางตะเกียบลงอย่างหนักและปกป้องท่านแม่ของตัวเอง: “ข้าไม่ได้พูดไร้สาระ เมื่อกี้พระชายาองค์รัชทายาทได้พาหญิงสาวมาหาท่านแม่ พระชายาองค์รัชทายาทยังบอกอีกว่าเธอจะเก็บผู้หญิงคนนั้นไว้คอยรับใช้องค์รัชทายาท!”

"พูดดีๆนะ!"

เขาทนไม่ได้ที่ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่กำลังแสดงท่าทีแปลก ๆ ต่อเขา

เขาเคยอยู่ในอารมณ์ที่มีความสุขและผ่อนคลายที่สุดทุกเช้า แต่ตอนนี้เขาถูกเด็กคนนี้ทำลายมัน

ไป๋ชงเซิงกลอกตามาที่เขา: "อีกไม่นานเซิงเอ๋อร์จะมีแม่เลี้ยงหลายคนแล้ว"

หรงเยี่ยไม่มีเวลาสนใจเธอในขณะนี้ เขาให้ความสนใจกับอารมณ์ของไป๋ชิงหลิง ใครให้เธอเป็นหญิงท้องกันล่ะ และเป็นท้องที่ใหญ่ที่สุดด้วย!

“เจ้าอย่ากังวล เจ้ากำลังอุ้มท้องลูกสี่คนเสด็จพ่อจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจอย่างแน่นอน” หรงเยี่ยลูบผมของเธอเบา ๆ : “ข้าจะดูแลร่างกายของเจ้าให้มากขึ้น”

“อื้ม ช่วงนี้เสด็จพ่อให้ความสนใจกับท้องของข้าอย่างใกล้ชิด” ไป๋ชิงหลิงก้มหน้าลงและมองดูหน้าท้องที่ปูดของเธอ เธอนึกไม่ถึงจริงๆ ว่าท้องของเธอจะใหญ่ขนาดไหนในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องการเลือกนางสนม เสด็จพ่อของข้าผ่อนปรนการกักบริเวณข้าแล้ว วันนี้ข้าจะไปส่งเซิงเอ๋อร์ไปโรงเรียนกับเจ้าด้วย”

ไป๋ชงเซิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นสีหน้าของเขาก็อ่อนลงและเขาก็พูดว่า "แบบนี้ค่อยดีหน่อย"

หลังอาหารเช้า ไป๋ชิงหลิงเข็ญหรงเยี่ยออกจากตำหนักเจาหยาง

หรงเยี่ยพูดว่า: "เจ้าให้เสี่ยวเก๋อมาเข็นข้า ข้าจะจับมือเจ้าไว้"

หลังจากพูดแล้ว เขาก็หยุดชั่วคราวและดวงตาของเขาก็ตกลงไปที่ท้องของไป๋ชิงหลิง: "เจ้าหยุดก่อน"

“มีอะไรผิดปกติเหรอ?” ไป๋ชิงหลิงหยุดและถาม

หรงเยี่ยวางมือบนที่วางแขนของรถเข็น ยืนขึ้น หันกลับไปแล้วพูดกับเธอ: "เจ้านั่งลง ข้าจะเข็นเจ้าเอง"

“เจ้าล้อเล่นหรือเปล่า ขาของเจ้ายังขยับมากไม่ได้ นั่งลงเร็วเข้า” ​​ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง

“ข้ารู้ว่าอาการขาของข้าเป็นอย่างไร แต่ข้าอยากให้เจ้านั่งลง!” เขาเดินเข้ามาหาเธอ จับแขนเธอแล้วผลักเธอเข้าไปบนรถเข็น

ไป๋ชิงหลิงดิ้นรน แต่ก็ไม่เกิดประโยชน์ และยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก

“พวกเราไม่มีใครอยากนั่งรถเข็น งั้นให้เสี่ยวเก๋อเตรียมเกี้ยว เราจะนั่งเกี้ยวกัน!”

“ได้สิ ข้าก็ลืมไปเลยว่ามีสื่งนี้อยู่!”

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเขา และเธอก็ตระหนักว่าไม่ใช่เธอที่ท้องแล้วการเป็นคนงี่เง้า แต่เป็นพ่อของเด็กที่ต่างหากที่งี่เง้า! ! !