ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 817

ไทเฮาทรงไอสองสามครั้ง หมดเรี่ยวหมดแรง เอนตัวนอนในอ้อมกอดของอวี่อันแล้วก็หมดสติไป

พวกหมอหลวงเข้ามาอย่างรวดเร็ว และบ่าวรับใช้ก็ช่วยกันพาไทเฮากลับไปห้องบรรทมของพระองค์

แม้ว่าจักรพรรดิจะสั่งให้ไป๋ชิงหลิงออกจากตำหนักฮุ่ยหนิง แต่นางก็ไม่ได้ออกไป นางยังรออยู่นอกตำหนัก พวกหมอหลวงเข้าไปเป็นเวลานานแต่ก็ไม่ออกมา

ตอนนี้แย่กว่าเดิมไปอีก จักรพรรดิอาจจะคิดว่าครรภ์แฝดสี่ของนางนั้นเป็นลางร้าย สงสัยว่าเป็นดาวอาเพศของไทเฮา และในที่สุดเขาก็อาจจะสงสัยว่าเด็กในท้องนั้นจะเกิดมาเพื่อขัดขวางจักรพรรดิ

จากนิสัยที่ช่างสงสัยของจักรพรรดิเหยา มันเป็นไปได้จริงๆ

ถ้าหากว่าเขาฟันธงว่าเด็กในท้องนางเป็นลางไม่ดีแล้ว...

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ดวงตาของไป๋ชิงหลิงก็มืดลง และดวงตาของนางก็จ้องมองไปที่จินจื่อหลิงที่ยังคงคุกเข่าอยู่กับที่ จากนั้นมองไปที่หลานวานเออร์...

ดี ครั้งนี้พวกนางเป็นฝ่ายชนะการต่อสู้ แต่นางก็จะไม่มีวันยอมให้ใครทำร้ายลูกของนางเด็ดขาด

จากนั้นไม่นาน องค์หญิงใหญ่ก็เดินออกมาจากห้องนอนไทเฮาพร้อมกับอิงหมิงหยาง

อิงหมิงหยางเดินมาข้างไป๋ชิงหลิง เอ่ย " พี่หญิงไป๋ ไทเฮาตื่นแล้ว ท่านได้เรียกเจ้าเข้าไปเฝ้า"

"ได้" ไป๋ชิงหลิงยืนขึ้นและมองไปที่องค์หญิงใหญ่

องค์หญิงใหญ่เอ่ย "ข้าว่าคราวนี้เจ้าต้องลำบากอีกแล้ว"

มีรอยยิ้มสงบบนใบหน้าของนาง ราวกับว่านางมองทุกอย่างอย่างทะลุปรุโปร่ง

ไป๋ชิงหลิงยิ้มแหย "ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คนที่ต้องการแตะต้องลูกข้าก็ต้องข้ามศพข้าไปก่อน ของคุณกูหน่ายนายที่เตือนสติเพค่ะ"

" เอ้ เข้าไปเถิด " องค์หญิงใหญ่เอ่ยตอบ

ไป๋ชิงหลิงหันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้องบรรทมไทเฮา

เมื่อไทเฮาเห็นนางเดินเข้ามา ก็พยายามยกมือขึ้น ไป๋ชิงหลิงเดินเข้ามาประคองมือนางไว้ เอ่ยด้วยเสียงแผ่ว " ไทเฮา"

"เรียก...เสด็จ...ย่า" ไทเฮาตรัสด้วยความยากลำบาก

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าและเอ่ย "เสด็จย่า ท่านมีเรื่องรับสั่งหรือ"

"เจ้าต้อง...ให้...กำเนิด...ลูกทั้งสี่...ออกมาให้ได้" แค่ประโยคนี้ ไทเฮาก็ใช้พลังงานมากในการพูดมันออกมา

จักรพรรดิเหยาและฮองเฮาเต๋อซึ่งอยู่ที่นั่นได้ยินเรื่องนี้อย่างชัดเจน

ไทเฮาทรงกระชับมือนางอีกครั้ง " เจ้าต้อง...ให้กำเนิด...ให้ได้...ข้า...ถึงจะ...ตายตาหลับ..."

"เสด็จย่าวางใจเถิด ท่านต้องฟังคำของหมอหลวง กินยาให้ตรงเวลา พระยายมไม่กล้าปลิดชีวิตท่านหรอก ท่านยังต้องดูลูกทั้งสี่ของข้าเกิดอย่างปลอดภัย ละยังต้องฟังเสียงเรียกเสด็จย่าทวดจากพวกเขาด้วย พวกเขาจะล้อมรอบท่าน ถ้าจิ่งหลินตื่นขึ้นมา อาเสวี่ยจะพาจิ่งหลินมาอยู่กับเสด็จยาด้วย"

ไทเฮายิ้มและพยักหน้า แต่น้ำตาก็ไหลลงมา " ข้า...ไม่ต้องการ...หมอหลวง.. ข้า...ต้องการ...ให้เจ้ามารักษาข้า..."

"เสด็จแม่ " จักรพรรดิเหยาต้องการหยุดนาง

หรงเยี่ยเอ่ยทันความ " เสด็จพ่อ นางสนมไป๋นั้นตั้งครรภ์ได้เพียงสี่เดือนเท่านั้น นางยังดูแลเสด็จย่าได้ และที่ผ่านมานั้นก็เป็นนางที่คอยส่งอาหารและค่อยดูแลพระวรกายของเสด็จย่าเอง"

ส่วนเรื่องของจินจื่อหลิงนั้นเขาไม่ได้พูดถึงมันอย่างชัดเจน แต่ถ้าเสด็จพ่อของเขากล้าแตะต้องผู้หญิงและลูก ๆ ของเขา เขา... คงจะไม่พูดง่ายแบบนี้แน่นอน

หลังจากได้ยินคำพูดของหรงเยี่ย ฮองเฮาเต๋อเอ่ยเสริม "ฝ่าบาท หมอหลวงกล่าวไว้ว่า เสด็จแม่นั้นต้องมีความสุข มองโลกในแง่ดี และไม่โกรธ นางสนมไป๋นั้นมีความเชี่ยวชาญในทักษะทางการรักษา ดังนั้นปล่อยนางไว้ข้างกายเสด็จแม่ นางก็ช่วยดูอาการให้เสด็จแม่ได้ตลอดเวลา ส่วนสิ่งที่คุณหนูจินพูดนั้นแท้จริงอย่างไรก็ไม่อาจทราบ เพราะนางก็ได้ยินมาเท่านั้น องค์จักรพรรดิเป็นผู้มีบุญวาสนา ถึงได้เห็นคนที่ตั้งครรภ์แฝดสี่ หม่อมฉันเชื่อว่าโอรสมังกรอย่างฝ่าบาทต้องปราบปรามสิ่งชั่วร้ายได้แน่นอน และจะช่วยคุ้มครองนางสนมไป๋และลูกในท้องให้ออกมาอย่างปลอดภัย"

เมื่อได้ยินคำพูดของฮองเฮาเต๋อแล้ว จักรพรรดิเหยาที่ขมวดคิ้วตลอดเวลาก็คลายลง