ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 818

จักรพรรดิเหยาไม่ได้สนใจเรื่องของจินจื่อหลินอีก ตอนที่จักรพรรดิเหยาเดินออกจากห้องโถงนั้นก็ได้เพ่งจุดสนใจไปบนตัวหลานวานเออร์แวบหนึ่ง เอ่ย " พระชายาองค์รัชทายาท"

หลานวานเออร์เอ่ยพร้อมตัวสั่นเทา " เพค่ะ หม่อมฉันอยู่เพค่ะ"

" การคัดเลือกนางงามนั้นก็ยังคงต้องทำต่อไป ช่วงนี้เจ้าพักอยู่ที่ตำหนักตงเถิด รอให้ถึงวันคัดเลือกเจ้าค่อยออกมา และหลังจากคัดเลือกก็กลับไปยังวัดชิงเติ้งซะ รอให้พี่ใหญ่เจ้ากลับจากสงคราม วันนั้นถึงจะเป็นวันเข้าวังของเจ้า ส่วนเรื่องของจิ่งหลินนั้น ข้า...ยังไม่หายโกรธ หากเขายังไม่ฟื้นขึ้นมา ข้าก็จะจับตาดูเจ้าอย่างใกล้ชิด " น้ำเสียงของจักรพรรดิเหยานั้นเต็มไปด้วยความกดดัน และเป็นการเตือนหลานวานเออร์ว่า นางห้ามคิดจะยุ่งเรื่องของศาลาชิงหลิงอีก

หลานวานเออร์นั้นผิดหวังยิ่งนัก

นางคิดว่าเมื่อจักรพรรดิได้ยินคำพูดของจินจื่อหลินแล้วก็จะเริ่มหวั่นเกรงเด็กในท้องของไป๋ชิงหลิง แต่เขากลับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ ไปปกป้องศาลาชิงหลิง

หลานวานเออร์นั้นแอบกัดฟัน แล้วคำนับ " เพค่ะ หม่อมฉันจะจำใส่ใจเพค่ะ"

" เจ้าเป็นพระชายาองค์รัชทายาทที่ข้าแต่งตั้งขึ้นมา แม่นางจินนั้นเป็นคนปากพล่อย เรื่องนี้ เจ้าจัดการเองเถิด อย่าให้ทุกคนผิดหวัง รวมถึงองค์รัชทายาทด้วย" เขาเอ่ยอย่างเย็นชาจากนั้นก็ออกจากตำหนักฮุ่ยหนิง

เมื่อจักรพรรดิเหยาเดินจากไปแล้ว จินจื่อหลินก็รีบคุกเข่าต่อหน้าหลานวานเออร์ ยกมือทั้งสองข้างกำชายกระโปรงหลานวานเออร์ไว้ ร้องไห้เอ่ย " พระชายา ท่านต้องช่วยข้านะ ข้าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องของท่าน ท่านจะดูข้า..."

" จื่อหลิน เจ้าวางใจเถิด ข้าจะส่งเจ้าออกจากวัง" หลานวานเออร์ลูบหัวนาง แล้วเอ่ยด้วยความอ่อนโยน

วันนั้น จินจื่อหลินถูกลากออกไป

และพี่ชายแท้ๆ ของนางจินจื่อเสวียนได้พานางกลับจวนจิน

ไป๋ชิงหลิงนั้นค้างอยู่ที่ตำหนักฮุ่ยหนิง

จนกระทั่งถึงวันคัดเลือกนางงาม ในวังนั้นเงียบตลอด

เพราะว่าตัวอย่างของจินจื่อหลินนั้นเป็นคำเตือนให้พวกนางงามที่จะมาคัดเลือก

แต่ว่าจวนฉินนั้นกลับไม่สงบ

คนทั้งน้อยใหญ่ในจวนฉินนั้นต่างก็ล้อมรอบฉางเล่อเหยียน แล้วก็จ้องมองนางที่นอนบนเตียงด้วยความฉงนสนเทศ

หมอลุกขึ้นแล้วก็เอ่ยยินดีกับคนจวนฉิน " นายท่านฉิน ฮูหยินเฒ่าฉิน องค์ชายใหญ่ฉิน ฮูหยินฉินมีครรภ์แล้วขอรับ นางตั้งครรภ์ได้เกือบสองเดือนแล้วขอรับ"

เมื่อคนบ้านตระกูลฉินได้ยินคำพูดนี้ ก็มีทั้งสีหน้าที่แสดงความยินดีออกมา และยังมี...คนที่ทำหน้านิ่งด้วย

ฮูหยินฉินรีบเอาเงินให้หมอแล้วก็ส่งเขาออกไป

นายท่านฉินนั้นก็ตบไหลลูกชายเบาๆ เป็นนัยให้เขาว่าต้องดูแลฉางเล่อเหยียนให้ดี

เมื่อคนออกไปหมดแล้ว ฉินหย่วนอี้ที่นั่งอยู่บนรถเข็นไม้ก็ทำหน้ามือดำเขียวแล้วก็จ้องมองท้องของฉางเล่อเหยียน...

เขาไม่ได้แตะต้องนางเลย

ฉางเล่อเหยียนนั้นเป็นหญิงที่เขาหมายปองตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ที่แต่งกับนางแล้ว ฉินหย่วนอี้ก็ไล่ภรรยาน้อยออกไปหมด ในจวนหลังของเขานั้นก็มีเพียงแค่ฉางเล่อเหยียนที่เป็นภรรยาหลวง

เขาเคยรับปากกับนายผู้เฒ่าฉางว่าจะดีกับนาง

เขาทำได้แล้ว

คืนเข้าหอนั้น เขาสัมผัสได้ว่านางปฏิเสธการรุกของตัวเอง

เขาเลือกที่จะแต่งกับนางก่อนแล้วค่อยพัฒนาความสัมพันธ์ รอให้นางยอมรับตัวเองทั้งหมดแล้วค่อยหลับนอนกับนาง

แต่ว่า...

ฮูหยินใหม่ของเขากลับตั้งท้องแล้ว

ฉางเล่อเหยียนลืมตาก็เห็นสีหน้าที่ครุ่นคิดของฉินหย่วนอี้ นางตกใจ ร้องเอ่ย " หย่วนอี้"

ฉินหย่วนอี้ดึงสติกลับมาได้ หันหน้าไปทางอื่นเอ่ย " เจ้าตื่นแล้วหรือ"

"ข้าเป็นอะไรหรือ"

" ตอนที่เจ้าจะมาทักทายท่านพ่อท่านแม่นั้น จู่ๆ ก็สลบไป หมอเพิ่งออกไปเมื่อสักครู่"

" ช่วงนี้ข้า...รู้สึกอ่อนเพลียตลอด หมอบอกว่ากระไรหรือ"

" เจ้าต้องพักผ่อนให้มาก" เขาหันหน้ากลับไป แล้วก็ชำเลืองดูท้องของนางอีกครั้ง เอ่ย " หมอได้สั่งยาไว้ ข้าจะให้คนไปทำยาให้เจ้า เจ้าพักผ่อนเถิด"

พูดจบ ฉินหย่วนอี้ก็ให้คนข้างๆ ผลักรถเข็นพาเขาออกจากห้องไป

ฉานเล่อเหยียนก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของฉินหย่วนอี้

เมื่อครู่นั้นเขาได้มองท้องนางโดยไม่ได้ตั้งใจ...

ภาพที่ติดตานั้นเป็นภาพของฉินหย่วนอี้ทับบนตัวของเซี่ยซาน แล้วก็ฉีกเสื้อผ้าของเซี่ยซานออก

ฉางเล่อเหยียนเดินไปด้วยความโกรธ แล้วก็เตะฉินหย่วนอี้ออก เค้นเสียงเอ่ย " ฉินหย่วนอี้ เจ้ากล้าแตะต้องคนของข้าหรือ เจ้ามันสัตว์เดรัจฉาน"

"ตุบตับ"

ขาข้างเดียวของฉินหย่วนอี้ไม่สามารถยืนได้ แค่ฉางเล่อเหยียนทำเบาๆ เขาก็ล้มลงกับพื้นแล้ว

เซี่ยซานนั้นรีบปิดเสื้อผ้าที่ถูกฉีกออก แล้วก็พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของฉางเล่อเหยียน ร้องโห่ร้องไห้

นางกำลังจะส่งของกินไปให้คุณหนูของตัวเอง พอดีระหว่างทางได้เจอคุณชายใหญ่ คุณชายใหญ่ให้นางเอาของไปส่งที่ห้องชา เมื่อนางเข้าไปแล้ว คุณชายใหญ่ก็ตามเข้าไปด้วย แล้วนางก็ถูกคุณชายใหญ่กอดไว้แน่น

เซี่ยซานนั้นตกใจกลัวนัก

นั่นเขาเป็นถึงสามีของคุณหนูของนาง นางไม่ยอมเป็นภรรยาน้อยของคุณชายใหญ่ฉิน ดังนั้นนางจึงขัดขืนสุดขีด

แม้ว่านางจะไม่ได้เสียตัวให้ฉินหย่วนอี้ แต่ว่าเรือนร่างของนางนั้นถูกเขาเห็นหมดแล้ว เซี่ยซานรู้สึกเศร้ามาก

ฉินหย่วนอี้ที่ถูกฉางเล่อเหยียนถีบนอนกับพื้นนั้นก็เค้นเสียงด้วยความโกรธ " เจ้ากล้าแตะข้าเชียวหรือ"

และบ่าวหลายคนก็รีบวิ่งเข้ามาแล้วประคองฉินหย่วนอี้ให้นางบนรถเข็น

ฉางเล่อเหยียนกอดเซี่ยซานไว้แน่น เอ่ยด้วยสีหน้าที่โกรธเป็นไฟ " เมื่อครั้งข้าเข้ามายังจวนนี้ ข้าก็ได้พูดต่อหน้าคนตระกูลฉินแล้วว่า นางรับใช้ข้างกายข้านั้นจะไม่เป็นภรรยาน้อยในจวนตระกูลฉิน แต่เจ้า...กลับทำต่อหน้าข้า อยู่ในจวนของข้า เจ้ากล้าขืนใจเซี่ยซาน หากเซี่ยซานยินยอมนั้นก็ว่าเป็นอย่าง แต่ว่านางไม่ยินยอม"

"ในเมื่อนางเป็นเด็กรับใช้ที่ติดตัวมากับเจ้า ข้าต้องการนางนั้นถือเป็นบุญวาสนาของนาง เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเตะข้า"

พูดจบ ฉางเล่อเหยียนก็ปล่อยเซี่ยซาน แล้วเดินไปอย่างเร็ว ตบฝ่ามือลงไปบนหน้าของฉินหย่วนอี้อย่างแรง

ฉินหย่วนอี้อ้ำอึ้งไปอีกครั้ง

เตะเขาก่อน จากนั้นก็ตนหน้าเขาไปหนึ่งฝ่ามือ นางบ้าไปแล้วหรือ

นางนี้เป็นคุณหนูที่ตระกูลฉางบอกว่าเป็นหญิงมีกิริยามารยาทและรู้หนังสือหรือ

"เจ้า..."

"ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไปหาท่านแม่ให้ตัดสินเถิด เจ้าลองถามท่านแม่ดูว่าจะยินยอมให้เซี่ยซานเข้าบ้านเจ้าหรือไม่ " พูดจบ ฉางเล่อเหยียนก็ดึงมือของเซี่ยซาน เดินออกจากจวนด้วยฝีเท้ารีบเร่ง