ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 840

ว่านฝู๋หันกลับมามองไปที่ฉางเล่ออัน เขาไม่พอใจมานานแล้วกับพฤติกรรมที่ถืออำนาจของฉางเล่ออัน ตอนนี้ฝ่าบาทออกคำสั่งให้ว่านฝู๋ก็ถอดรองเท้า แล้วเดินไปหาฉางเล่ออัน และใช้พื้นรองเท้าตบฉางเล่ออันบนใบหน้าอย่าง

“โอ๊ย……”ฉางเล่ออันตะโกน

เสี่ยวเก๋อจื่อรีบคว้าผมของนางทันที และเงยหน้าเล็ก ๆ ของนางขึ้น

ว่านฝู๋หยิบรองเท้าขึ้นมา และตบไปอีกหลายสิบครั้งในคราวเดียว

ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ที่ละเอียดอ่อนของฉางเล่ออันก็บวมและแดงจากการถูกทุบตี และนางก็กำลังจะตาย

นางล้มลงต่อหน้าจักรพรรดิเหยา โดยมีฟองเลือดไหลออกมาจากปากของนาง

จักรพรรดิเหยาเอื้อมมือไปจับคอของนางและพูดด้วยความโกรธ “เจ้ามันนังสารเลว……ข้า……ปฏิบัติต่อเจ้า……แย่หรือ กล้าดียังไงมาทำร้ายข้า……”

ฉางเล่ออันเยาะเย้ย “ถ้าฝ่าบาทไม่ล้มลง แล้วจะเชื่อได้อย่างไรว่า นังสารเลวไป๋เจาเสวี่ยกำลังตั้งครรภ์ลูกที่เป็นลางร้าย แม้ว่าการสิ้นพระชนม์ของไทเฮาอาจทำให้พระองค์สงสัย แต่ฟางเส้นสุดท้ายที่สามารถทำลายพระองค์ได้ก็คือตัวพระองค์เอง”

“พูดตามตรง ……ฝ่าบาทเป็นคนเห็นแก่ตัว เมื่อชีวิตของพระองค์ตกอยู่ในอันตราย พระองค์จะฆ่าไป๋เจาเสวี่ยทุกวิถีทาง！”

จักรพรรดิเหยาโกรธมากจนบีบนางแรง

แต่เขาป่วยหนัก และไม่มีเรี่ยวแรงมากนัก

เมื่อเห็นว่าเขาอ่อนแอเพียงใด ฉางเล่ออันก็ยิ้มด้วยฟันที่เปื้อนเลือด และหัวเราะเบา ๆ

เมื่อฮองเฮาเต๋อเห็นจักรพรรดิเหยาอยู่ในสภาพที่อ้างว้างเช่นนั้น ความเย็นชาในดวงตาของนางก็ยิ่งลึกลงไปอีก

พระนางผิดหวังกับจักรพรรดิเหยามานานแล้ว

“ฝ่าบาท” ฮองเฮาเต๋อเรียกเขาอย่างไม่มีอารมณ์ใด ๆ “ฆาตกรที่ฆ่าที่ทำร้ายพระองค์คือฉางเล่ออัน แต่คนที่ฆ่าไทเฮาคือคนอื่น”

จักรพรรดิเหยาตัวแข็งทื่อ

ฮองเฮาเต๋ถามอีกครั้ง “ฝ่าบาทยังรู้ไหมว่าเป็นผู้ใด？”

ในเวลานี้ จักรพรรดิเหยาปล่อยมือ และหันศีรษะไปมองฮองเฮาเต๋อ

ฮองเฮาเต๋อก้าวไปด้านข้าง หันกลับมาและมองไปที่หลานวานเอ๋อร์ที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างหลังนาง

หลานวานเอ๋อร์ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ทำไมพระองค์ถึงมองหม่อมฉันแบบนี้ล่ะเพคะ？”

“ในเมื่อเรื่องมาถึงขึ้นนี้แล้ว เจ้ายังอยากเล่นลิ้นอยู่อีกหรือ？” จื่ออีถามกลับ

“หรือพวกท่านคิดว่า ข้าฆ่าไทเฮา ทำไมข้าต้องฆ่าไทเฮาด้วย ในเมื่อซุนชูอี้สามารถทำร้ายฝ่าบาทได้ เช่นนั้นนางจึงเป็นคนที่ฆ่าไทเฮา พวกท่านควรสงสัยนาง หม่อมฉันอยู่ในตำหนักจาวฮวาของตัวเองตลอด หม่อมฉันจะทำร้ายไทเฮาได้อย่างไร” หลานวานเอ๋อร์ปฏิเสธเสียงแข็ง

นางรู้สึกว่า นางแค่เอาธูปพิษเพื่อทำให้องค์รัชทายาทสับสน และความผิดของนางก็ไม่ถึงโทษตาย

และในเมื่อฉางเล่ออันถูกจับได้ เช่นนั้นนางก็ควรจะรับโทษทั้งหมด

นางยังมีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่

ฮองเฮาเต๋อมองดูนางอย่างเฉยเมย “พระชายาองค์รัชทายาท องค์รัชทายาท สามารถเชิญปราชญ์หญิงของชนเผ่าอูเซินมาที่นี่ได้ แน่นอนว่าเขาเตรียมตัวมาอย่างดี และก็รู้ด้วยว่าใครคือฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังการสิ้นพระชนม์ของไทเฮา”

“หม่อมฉันไม่ได้ทำ ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะกล่าวหาหม่อมฉันเพียงเพราะชอบนางสนมไป๋ไม่ได้ หลานวานเอ๋อร์มองไปที่หรงเยี่ยด้วยใบหน้าโทรมของนาง “ ฝ่าบาท หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์เคารพไทเฮา หม่อมฉันจะทำร้ายพระนางได้อย่างไร”

หลังจากพูดจบ นางก็รีบวิ่งไปหาหรงเยี่ย และกอดขาของหรงเยี่ยด้วยมือทั้งสองข้าง

หรงเยี่ยเตะนางออกไปด้วยท่าทางรังเกียจ และตะโกนว่า “เข้ามา！”

อิงซาเดินเข้ามาจากด้านนอก พร้อมกับกระเป๋าเดินทางสีดำในมือของเขา

จากนั้นเขาก็โยนสัมภาระในมือลงบนพื้น

สัมภาระถูกกางออก และด้านในนั้นก็พบเสื้อผ้าที่มาจากตำหนักจาวฮวา

หลานวานเอ๋อร์ตกตะลึง นางจ้องมองไปที่เสื้อผ้าบนพื้นด้วยความสับสน

ทั้งหมดนี้เป็นเสื้อผ้าของนางกำนัล