ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 840

ว่านฝู๋หันกลับมามองไปที่ฉางเล่ออัน เขาไม่พอใจมานานแล้วกับพฤติกรรมที่ถืออำนาจของฉางเล่ออัน ตอนนี้ฝ่าบาทออกคำสั่งให้ว่านฝู๋ก็ถอดรองเท้า แล้วเดินไปหาฉางเล่ออัน และใช้พื้นรองเท้าตบฉางเล่ออันบนใบหน้าอย่าง

“โอ๊ย……”ฉางเล่ออันตะโกน

เสี่ยวเก๋อจื่อรีบคว้าผมของนางทันที และเงยหน้าเล็ก ๆ ของนางขึ้น

ว่านฝู๋หยิบรองเท้าขึ้นมา และตบไปอีกหลายสิบครั้งในคราวเดียว

ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ที่ละเอียดอ่อนของฉางเล่ออันก็บวมและแดงจากการถูกทุบตี และนางก็กำลังจะตาย

นางล้มลงต่อหน้าจักรพรรดิเหยา โดยมีฟองเลือดไหลออกมาจากปากของนาง

จักรพรรดิเหยาเอื้อมมือไปจับคอของนางและพูดด้วยความโกรธ “เจ้ามันนังสารเลว……ข้า……ปฏิบัติต่อเจ้า……แย่หรือ กล้าดียังไงมาทำร้ายข้า……”

ฉางเล่ออันเยาะเย้ย “ถ้าฝ่าบาทไม่ล้มลง แล้วจะเชื่อได้อย่างไรว่า นังสารเลวไป๋เจาเสวี่ยกำลังตั้งครรภ์ลูกที่เป็นลางร้าย แม้ว่าการสิ้นพระชนม์ของไทเฮาอาจทำให้พระองค์สงสัย แต่ฟางเส้นสุดท้ายที่สามารถทำลายพระองค์ได้ก็คือตัวพระองค์เอง”

“พูดตามตรง ……ฝ่าบาทเป็นคนเห็นแก่ตัว เมื่อชีวิตของพระองค์ตกอยู่ในอันตราย พระองค์จะฆ่าไป๋เจาเสวี่ยทุกวิถีทาง！”

จักรพรรดิเหยาโกรธมากจนบีบนางแรง

แต่เขาป่วยหนัก และไม่มีเรี่ยวแรงมากนัก

เมื่อเห็นว่าเขาอ่อนแอเพียงใด ฉางเล่ออันก็ยิ้มด้วยฟันที่เปื้อนเลือด และหัวเราะเบา ๆ

เมื่อฮองเฮาเต๋อเห็นจักรพรรดิเหยาอยู่ในสภาพที่อ้างว้างเช่นนั้น ความเย็นชาในดวงตาของนางก็ยิ่งลึกลงไปอีก

พระนางผิดหวังกับจักรพรรดิเหยามานานแล้ว

“ฝ่าบาท” ฮองเฮาเต๋อเรียกเขาอย่างไม่มีอารมณ์ใด ๆ “ฆาตกรที่ฆ่าที่ทำร้ายพระองค์คือฉางเล่ออัน แต่คนที่ฆ่าไทเฮาคือคนอื่น”

จักรพรรดิเหยาตัวแข็งทื่อ

ฮองเฮาเต๋ถามอีกครั้ง “ฝ่าบาทยังรู้ไหมว่าเป็นผู้ใด？”

ในเวลานี้ จักรพรรดิเหยาปล่อยมือ และหันศีรษะไปมองฮองเฮาเต๋อ

ฮองเฮาเต๋อก้าวไปด้านข้าง หันกลับมาและมองไปที่หลานวานเอ๋อร์ที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างหลังนาง

หลานวานเอ๋อร์ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ทำไมพระองค์ถึงมองหม่อมฉันแบบนี้ล่ะเพคะ？”

“ในเมื่อเรื่องมาถึงขึ้นนี้แล้ว เจ้ายังอยากเล่นลิ้นอยู่อีกหรือ？” จื่ออีถามกลับ

“หรือพวกท่านคิดว่า ข้าฆ่าไทเฮา ทำไมข้าต้องฆ่าไทเฮาด้วย ในเมื่อซุนชูอี้สามารถทำร้ายฝ่าบาทได้ เช่นนั้นนางจึงเป็นคนที่ฆ่าไทเฮา พวกท่านควรสงสัยนาง หม่อมฉันอยู่ในตำหนักจาวฮวาของตัวเองตลอด หม่อมฉันจะทำร้ายไทเฮาได้อย่างไร” หลานวานเอ๋อร์ปฏิเสธเสียงแข็ง

นางรู้สึกว่า นางแค่เอาธูปพิษเพื่อทำให้องค์รัชทายาทสับสน และความผิดของนางก็ไม่ถึงโทษตาย

และในเมื่อฉางเล่ออันถูกจับได้ เช่นนั้นนางก็ควรจะรับโทษทั้งหมด

นางยังมีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่

ฮองเฮาเต๋อมองดูนางอย่างเฉยเมย “พระชายาองค์รัชทายาท องค์รัชทายาท สามารถเชิญปราชญ์หญิงของชนเผ่าอูเซินมาที่นี่ได้ แน่นอนว่าเขาเตรียมตัวมาอย่างดี และก็รู้ด้วยว่าใครคือฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังการสิ้นพระชนม์ของไทเฮา”

“หม่อมฉันไม่ได้ทำ ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะกล่าวหาหม่อมฉันเพียงเพราะชอบนางสนมไป๋ไม่ได้ หลานวานเอ๋อร์มองไปที่หรงเยี่ยด้วยใบหน้าโทรมของนาง “ ฝ่าบาท หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์เคารพไทเฮา หม่อมฉันจะทำร้ายพระนางได้อย่างไร”

หลังจากพูดจบ นางก็รีบวิ่งไปหาหรงเยี่ย และกอดขาของหรงเยี่ยด้วยมือทั้งสองข้าง

หรงเยี่ยเตะนางออกไปด้วยท่าทางรังเกียจ และตะโกนว่า “เข้ามา！”

อิงซาเดินเข้ามาจากด้านนอก พร้อมกับกระเป๋าเดินทางสีดำในมือของเขา

จากนั้นเขาก็โยนสัมภาระในมือลงบนพื้น

สัมภาระถูกกางออก และด้านในนั้นก็พบเสื้อผ้าที่มาจากตำหนักจาวฮวา

หลานวานเอ๋อร์ตกตะลึง นางจ้องมองไปที่เสื้อผ้าบนพื้นด้วยความสับสน

ทั้งหมดนี้เป็นเสื้อผ้าของนางกำนัล

“แน่นอนว่า ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งเดือนไทเฮาก็สิ้นพระชนม์ หม่อมฉันใช้ประโยชน์จากการสิ้นพระชนม์ของไทเฮา เพื่อเผยแพร่ข่าวลือว่านาวสนมไป๋กำลังตั้งครรภ์แฝดสี่ที่เป็นลางร้าย มาสังหารไทเฮาเหนียงเหนียง”

“แต่หม่อมฉันคิดไม่ถึงว่า ฝ่าบาทจะไม่ฆ่านาง ดังนั้น……หม่อมฉันจึงร่วมมือกับซุนชูอี๋ และมอบยาให้กับฝ่าบาท และขอให้ซุนชูอี๋ลงมือ ให้ฝ่าบาทถูกวางยาพิษด้วย”

“แน่นอนใช้เวลาไม่นาน ฝ่าบาทก็ล้มป่วย แล้วพระวรกายของพระองค์ก็แก่ชราลงอย่างรวดเร็ว การฆ่านางสนมไป๋คือเป้าหมายสูงสุดของหม่อมฉันเพคะ”

“ใครให้นางเป็นเพียงคนเดียวที่ได้รับความรัก เห็นได้ชัดว่าคุณหนูของหม่อมฉันคือพระชายาองค์รัชทายาท แต่นางต้องการให้องค์รัชทายาทไม่สนใจ นางมีสิทธิ์อะไรทำแบบนั้น？”

“ผั๊วะ！”

“อ๊าก！” หรงเยี่ยก้าวไปข้างหน้า และเตะไปที่หน้าอกฝูฮวาอย่างแรง

ฝูฮวาลอยออกไป ซี่โครงของนางหักหมด แต่นางยังไม่ตาย

นางนอนอยู่บนพื้น และมองดูหลานวานเอ๋อร์ขณะที่นางกำลังจะตาย “พระชายาองค์รัชทายาท ขอโทษ หม่อมฉันไม่สามารถ……รับใช้ท่านได้อีกแล้ว……”

หลานวานเอ๋อร์มองไปที่ฝูฮวาที่น่าสมเพชและร้องไห้ “ฝูฮวา ทำไมเจ้าถึงโง่ขนาดนี้ เจ้าฆ่าไทเฮาได้อย่างไร ได้รับความโปรดปรานมาแบบนี้ ข้าจะยอมรับมันได้อย่างไร เจ้าจะให้ข้าปกป้องเจ้าได้อย่างไร”

“ไม่จำเป็นต้อง……ปกป้อง……หม่อมฉัน พระชายาองค์รัชทายาท ทรงดูแลพระองค์ด้วย” ฝูฮวากัดลิ้นฆ่าตัวตาย

หลานวานเอ๋อร์คุกเขาคลานเข้าไป กอดฝูฮวาและร้องไห้อย่างขมขื่น “ฝูฮวา ฝูฮวา เจ้าตายแล้วข้าจะอยู่อย่างไร”

เสียงร้องของนางยังคงดังอยู่ในห้องโถง

แต่กลับไม่มีใครเห็นใจนางเลยแม้แต่คนเดียว

ในเวลานี้ ไป๋ชิงหลิงนั่งบนโซฟา ดวงตาของนางเบิกกว้าง และเดินไปข้างหลังหลานวานเอ๋อร์ ด้วยดวงตาที่แดงระเรื่อ

นางถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “หลานวานเอ๋อร์_____”

“เจ้าแน่ใจนะ……ว่าไม่เคยมีส่วนร่วมในการฆาตกรรมไทเฮามาก่อน！”