เข้าสู่ระบบผ่าน

ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 85

แม่นมจ้านร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และขณะที่ต้องยกมือขึ้นมาผลักไป๋ชงเซิงออกไปนั้น นางกลับพบว่ามือขวาของนางได้ถูกคนกดเอาไว้

และคนคนนั้นคือหรงจิ่งหลิน

เขากัดมือของนางอย่างแรง ราวกับเสือดาวที่กำลังกัดกินเหยื่อ ทั้งโหดเหี้ยมทั้งดุร้าย

ขณะที่แม่นมจ้านตกใจกับการกระทำของหรงจิ่งหลิน และเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น นางได้เห็นความน่าเกรงขามของท่านอ๋องหรงในตัวของหรงจิ่งหลิน

นางร้องโอดครวญขอความช่วยเหลือ "ฮองเฮาเพคะ ฮองเฮา ช่วยด้วยเพคะ"

ฮองเฮาอู๋ "รีบนำตัวพวกเขาไปเดี๋ยวนี้"

นางกำนัลจำนวนหนึ่งพุ่งเข้าไปที่เด็กๆ

ไป๋ชิงหลิงตะโกนออกไปเสียงดัง "ชงเซิง ซื่อจื่อจิ่ง วิ่งหนีไป"

เด็กทั้งสองรีบลุกออกจากแม่นมจ้านและเหยียบร่างของนางวิ่งหนีออกไปจากอุทยานหลวงอวี้ฮวา

แม่นมจ้านตะโกนร้องโอดครวญ "โอ้ยๆ"

ฮองเฮาอู๋ชี้หน้าไป๋ชิงหลิง "ไป๋เจาเสวี่ย เจ้าบังอาจ......"

"ฮองเฮาเพคะ คุณหนูเสิ่นเป็นลมหมดสติไปแล้วเพคะ"

ฮองเฮาอู๋หันไปมอง เลือดที่หน้าผากของเสิ่นโหรวเม่ยไหลท่วมเกือบครึ่งของใบหน้านาง ซึ่งเห็นแล้วน่าหวาดกลัวอย่างมาก นางถูกประคองโดยนางกำนัลสองคน และตอนนี้ก็ไม่มีเวลามากพอที่จะตำหนิติเตียนไป๋ชิงหลิงอีกต่อไป

นางรีบกล่าว "เร็วเข้า รีบตามหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้ รีบกลับไปตำหนักเฟิ่งหลิวเร็วเข้า"

แม่นมจ้านถูกประคองขึ้นมาจากพื้น ส่วนเสิ่นโหรวเม่ยถูกนางกำนัลที่มีรูปร่างสูงใหญ่หามกลับไปยังตำหนักเฟิ่งหลิว

จากนั้นอุทยานหลวงอวี้ฮวาก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงหมดอารมณ์จะชื่นชมดอกไม้อีกแล้ว จึงได้เดินกลับตำหนักฮุ่ยหนิงไป

และขณะนี้เองมีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ปลายทางเดิน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น