ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 84

นางพูดพลางโขกศีรษะลงไปกับพื้นพลาง ศีรษะกระแทกลงไปกับพื้นอย่างแรงและทำไปกว่าสี่ห้าครั้ง ทำให้หน้าผากของเสิ่นโหรวเม่ยเต็มไปด้วยเลือด

ฮองเฮาอู๋ไม่สามารถห้ามปรามนางไว้ได้ จากนั้นจึงได้หันไปว่ากล่าวนางกำนัล "ยังไม่รีบเข้ามาอีก"

"ฮองเฮาเพคะ โหรวเม่ยผิดไปแล้ว ฮองเฮาให้โหรวเม่ยโขกศีรษะต่อไปเถอะนะเพคะ ไม่เช่นนั้นโหรวเม่ยคงรู้สึกไม่ดีไปตลอด" ขณะที่นางถูกประคองลุกขึ้น น้ำตาก็ได้เอ่อนองเต็มใบหน้า

เลือดที่หน้าผากไหลลงตรงกลางระหว่างคิ้ว และผสมผสานกับน้ำตาของนาง

เมื่อฮองเฮาอู๋เห็นฉากนี้ ความคิดความสงสัยที่มีในตัวเสิ่นโหรวเม่ยก็ได้หลงเหลือเพียงความสงสารและความรู้สึกผิด

โหรวเม่ยเป็นเด็กที่นางเห็นตั้งแต่ยังเล็กๆ มีหรือที่จะไม่รู้นิสัยของนาง และมีหรือที่คำพูดของคนอื่นเพียงไม่กี่คำก็จะสามารถตัดความสัมพันธ์ระหว่างนางและโหรวเม่ยลงได้

เมื่อคิดเช่นนี้ ฮองเฮาอู๋ก็เหลือเพียงความเกลียดชังให้กับไป๋เจาเสวี่ยเท่านั้น

นางรีบเดินไปข้างหน้าและยกฝ่ามือตบใบหน้าของไป๋เจาเสวี่ยอย่างแรง และกล่าวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง "พอได้แล้วแผนการยั่วยุของเจ้า คำพูดของโหรวเม่ยกลับถูกเจ้านำออกมาแตกแยกประเด็น จึงทำให้เกิดการยั่วยุให้บาดหมางต่างๆ นานา แท้ที่จริงแล้ว......เจ้าต่างหากที่เป็นคนชั่วที่คอยยุแหย่ให้คนอื่นแตกแยก คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!"

"เสด็จย่า!" หรงจิ่งหลินเห็นไป๋ชิงหลิงถูกตบทำให้แววตาของเขาเดือดพล่านทันที จากนั้นจึงได้กำหมัดและเดินไปตรงหน้าของไป๋ชิงหลิงและจ้องมองเสิ่นโหรวเม่ยด้วยความโมโห "เสด็จย่าตบท่านแม่ได้อย่างไร ที่ท่านแม่พูดไปเป็นความจริงต่างหาก ที่จริงแล้วผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่เป็นคนพูดยั่วยุ......"

"สั่งคนมาที่นี่เดี๋ยวนี้ พาตัวซื่อจื่อจิ่งไปเดี๋ยวนี้" ฮองเฮาอู๋กล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง

จากนั้นแม่นมจำหนึ่งหนึ่งก็ได้เข้ามาทันที

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาลง และเมื่อแม่นมเหล่านั้นเดินเข้ามา นางจึงได้ยื่นมือออกไปคว้าแขนหรงจิ่งหลินและนำตัวเขาไปอยู่ข้างหลังของนาง

ฮองเฮาอู๋ตกตะลึง นางนึกไม่ถึงว่าไป๋ชิงหลิงจะกล้าขัดคำสั่งของนาง

นางเป็นถึงฮองเฮา เป็นถึงผู้นำแห่งวังหลัง เมื่อนางพูดออกไป ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง และเพราะเหตุนี้เอง การกระทำของไป๋ชิงหลิงทำให้ฮองเฮารู้สึกได้เป็นครั้งแรกว่า อำนาจของนางถูกเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า