ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 84

นางพูดพลางโขกศีรษะลงไปกับพื้นพลาง ศีรษะกระแทกลงไปกับพื้นอย่างแรงและทำไปกว่าสี่ห้าครั้ง ทำให้หน้าผากของเสิ่นโหรวเม่ยเต็มไปด้วยเลือด

ฮองเฮาอู๋ไม่สามารถห้ามปรามนางไว้ได้ จากนั้นจึงได้หันไปว่ากล่าวนางกำนัล "ยังไม่รีบเข้ามาอีก"

"ฮองเฮาเพคะ โหรวเม่ยผิดไปแล้ว ฮองเฮาให้โหรวเม่ยโขกศีรษะต่อไปเถอะนะเพคะ ไม่เช่นนั้นโหรวเม่ยคงรู้สึกไม่ดีไปตลอด" ขณะที่นางถูกประคองลุกขึ้น น้ำตาก็ได้เอ่อนองเต็มใบหน้า

เลือดที่หน้าผากไหลลงตรงกลางระหว่างคิ้ว และผสมผสานกับน้ำตาของนาง

เมื่อฮองเฮาอู๋เห็นฉากนี้ ความคิดความสงสัยที่มีในตัวเสิ่นโหรวเม่ยก็ได้หลงเหลือเพียงความสงสารและความรู้สึกผิด

โหรวเม่ยเป็นเด็กที่นางเห็นตั้งแต่ยังเล็กๆ มีหรือที่จะไม่รู้นิสัยของนาง และมีหรือที่คำพูดของคนอื่นเพียงไม่กี่คำก็จะสามารถตัดความสัมพันธ์ระหว่างนางและโหรวเม่ยลงได้

เมื่อคิดเช่นนี้ ฮองเฮาอู๋ก็เหลือเพียงความเกลียดชังให้กับไป๋เจาเสวี่ยเท่านั้น

นางรีบเดินไปข้างหน้าและยกฝ่ามือตบใบหน้าของไป๋เจาเสวี่ยอย่างแรง และกล่าวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง "พอได้แล้วแผนการยั่วยุของเจ้า คำพูดของโหรวเม่ยกลับถูกเจ้านำออกมาแตกแยกประเด็น จึงทำให้เกิดการยั่วยุให้บาดหมางต่างๆ นานา แท้ที่จริงแล้ว......เจ้าต่างหากที่เป็นคนชั่วที่คอยยุแหย่ให้คนอื่นแตกแยก คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!"

"เสด็จย่า!" หรงจิ่งหลินเห็นไป๋ชิงหลิงถูกตบทำให้แววตาของเขาเดือดพล่านทันที จากนั้นจึงได้กำหมัดและเดินไปตรงหน้าของไป๋ชิงหลิงและจ้องมองเสิ่นโหรวเม่ยด้วยความโมโห "เสด็จย่าตบท่านแม่ได้อย่างไร ที่ท่านแม่พูดไปเป็นความจริงต่างหาก ที่จริงแล้วผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่เป็นคนพูดยั่วยุ......"

"สั่งคนมาที่นี่เดี๋ยวนี้ พาตัวซื่อจื่อจิ่งไปเดี๋ยวนี้" ฮองเฮาอู๋กล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง

จากนั้นแม่นมจำหนึ่งหนึ่งก็ได้เข้ามาทันที

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาลง และเมื่อแม่นมเหล่านั้นเดินเข้ามา นางจึงได้ยื่นมือออกไปคว้าแขนหรงจิ่งหลินและนำตัวเขาไปอยู่ข้างหลังของนาง

ฮองเฮาอู๋ตกตะลึง นางนึกไม่ถึงว่าไป๋ชิงหลิงจะกล้าขัดคำสั่งของนาง

นางเป็นถึงฮองเฮา เป็นถึงผู้นำแห่งวังหลัง เมื่อนางพูดออกไป ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง และเพราะเหตุนี้เอง การกระทำของไป๋ชิงหลิงทำให้ฮองเฮารู้สึกได้เป็นครั้งแรกว่า อำนาจของนางถูกเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า

"เจ้ากล้าขัดคำสั่งของข้าอย่างนั้นหรือ" ฮองเฮาตะคอกและจ้องเขม็ง

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าที่ถูกฮองเฮาอู๋ตบไปเมื่อสักครู่ได้เกดิอาการบวมและแดงเป็นจ้ำ

แต่ถึงกระนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกหวาดกลัวฮองเฮาอู๋ได้

นางไม่กลัวว่าฮองเฮาอู๋จะนำเรื่องนี้ไปกราบทูลจักรพรรดิเหยา เพราะ......นางไม่ได้เป็นคนผิด!

ในเมื่อเสินโหรวเม่ยบอกเป็นนัยว่านางมีไทเฮาคอยให้ท้ายอยู่เบื้องหลัง เช่นนั้นนางก็จะพูดไปตามที่นางได้กล่าวเอาไว้

ไม่เช่นนั้น คงรู้สึกผิดต่อความรักและความหวังดีที่ไทเฮามีให้

"หม่อมฉันไม่กล้าขัดคำสั่งฮองเฮาเพคะ แต่หม่อมฉันได้รับคำสั่งจากไทเฮามาอยู่ก่อนหน้าว่าจะต้องพาซื่อจื่อจิ่งกลับไปยังตำหนักฮุ่ยหนิงอย่างปลอดภัย หากฮองเฮานำตัวซื่อจื่อจิ่งไป เช่นนั้นก็ควรต้องส่งคนไปกราบทูลไทเฮาและท่านอ๋องหรงที่ตำหนักฮุ่ยหนิงเสียก่อน เพราะอย่างไรเสีย เมื่อวานไทเฮาได้ทรงรับสั่งกับหม่อมฉันว่าให้ซื่อจื่อจิ่งอยู่ในตำหนักฮุ่ยหนิงเพื่อคอยปรนนิบัติและพูดคุยกับไทเฮา ตอนนั้นหมอหญิงเสิ่นก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยเช่นกัน ฉะนั้น หม่อมฉันรู้สึกลำบากใจมากเหลือเกินเพคะ หากฮองเฮารู้สึกไม่สบายพระทัย เช่นนั้นก็ระบายกับหม่อมฉันได้เลยเพคะ แต่เหตุใดต้องลงมือกับเด็กน้อยที่อายุเพียงห้าขวบคนหนึ่ง หากเขาได้รับบาดเจ็บไป เช่นนั้นจะอธิบายกับไทเฮาได้อย่างไรเพคะ"

"เจ้า......"

คำพูดของไป๋ชิงหลิงทำให้ฮองเฮาอู๋พูดไม่ออก

แม่นมจ้านโกรธแทนฮองเฮาอู๋ และรีบพุ่งตัวออกมายกฝ่ามือไปทางใบหน้าของไป๋ชิงหลิง "นางคนชั่ว......"

"อ๊า!" ยังไม่ทันที่ฝ่ามือของแม่นมจ้านจะตกกระทบไปยังใบหน้าของไป๋ชิงหลิง จู่ๆ ก็ถูกร่างของเด็กน้อยสองคนโถมเข้าไปที่ตัวอย่างหนักหน่วง......

แม่นมจ้านไม่ทันระวังตัว จึงทำให้นางล้มลงกับพื้น

เมื่อทุกคนเห็นร่างของเด็กทั้งสอง สีหน้าของทุกคนก็ดูตื่นตระหนก

ไป๋ชงเซิงได้นั่งลงบนร่างกายของแม่นมจ้าน จากนั้นได้ยกมือขึ้นมาโบกไปยังใบหน้าของแม่นมจ้าน

"อ้าย......"