ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และมองข้ามผ่านเสิ่นโหรวเม่ยไป
และหัวเราะในความจงใจยั่วยุของเสิ่นโหรวเม่ย
ใช้ปากที่ไม่รู้จักพูดของนางก็สามารถทำให้ทั้งสองแตกแยกไม่ลงรอยกันได้
ฮองเฮาอู๋กลับไม่รู้ว่าตัวเองถูกตกเป็นเหยื่อของนางเข้าให้แล้ว
ไป๋ชิงหลิงเอามือกุมปิดปากเอาไว้และเก็บอั้นความเย้ยหยันนั้นไว้ จากนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "หม่อมฉันคิดว่า ฮองเฮาที่สามารถนั่งอยู่ในตำแหน่งสูงส่งและควบคุมวังหลังแห่งนี้ได้ จะต้องเป็นผู้ที่มีความสามารถและฉลาดหลักแหลม อีกทั้งไม่อาจถูกโน้มน้าวได้ง่ายเพียงคำพูดไม่กี่คำที่คอยยุแหย่เพคะ"
ทันใดนั้นฮองเฮาอู๋ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
เสิ่นโหรวเม่ยกลับหยุดชะงัก และขณะที่นางยังไม่ทันตั้งตัว ไป๋ชิงหลิงก็ได้จับมือของเสิ่นโหรวเม่ยและผลักนางออกไป
เสิ่นโหรวเม่ยอุทานออกมาแผ่วเบา
ฮองเฮาอู๋ก็ตกตะลึงกับการกระทำของนางอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงได้ยกมือขึ้นมาชี้ไปที่ไป๋ชิงหลิงและกล่าวตำหนิ "เจ้าปล่อยเสิ่นโหรวเม่ยเดี๋ยวนี้นะ"
"ฮองเฮาอย่าได้ใจร้อนไปเลยเพคะ หม่อมฉันไม่ได้คิดจะทำร้ายคุณหนูเสิ่น" ไป๋ชิงหลิงเพียงแค่ต้องการหันหน้าของเสิ่นโหรวเม่ไปทางฮองเฮาอู๋ เพื่อให้นางเผชิญหน้ากับฮองเฮาอู๋ จากนั้นจึงพูดต่อไปว่า "คุณหนูเสิ่นกลัวว่าโลกนี้จะไม่สงบ จึงได้พูดจายั่วยุเพื่อให้เกิดความบาดหมางซ้ำแล้วซ้ำเล่า"
"ประการแรก นางรู้ดีว่าซื่อจื่อจิ่งไม่มีทางไปไหนกับคนแปลกหน้าได้ จึงได้มาหาซื่อจื่อจิ่ง ทำให้ซื่อจื่อจิ่งเกิดการต่อต้าน และเมื่ือเป็นเช่นนี้ จึงทำให้เกิดความบาดหมางทางความรู้สึกระหว่างฮองเฮาและซื่อจื่อจิ่ง"
"ประการที่สอง นางรู้ดีว่าไม่ควรทำแต่ก็ยังทำ นางมาหาหม่อมฉันเพื่อถามว่าหม่อมฉันจะยินยอมให้นางพาซื่อจื่อจิ่งไปหรือไม่ เป็นการยั่วยุสันติภาพระหว่างหม่อมฉันและฮองเฮา หม่อมฉันคิดว่าหม่อมฉันไม่ได้ทำอะไรผิดต่อฮองเฮา ฉะนั้นหม่อมฉันเห็นว่าฮองเฮาไม่จำเป็นต้องแสดงความเกลียดชังหม่อมฉันลึกซึ้งถึงเพียงนั้น"
"ประการที่สาม นางกล่าวอ้างถึงไทเฮา เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำให้ฮองเฮาคิดว่าหม่อมฉันใช้ไทเฮาเป็นเครื่องมือในการกดขี่ฮองเฮา จึงทำให้เป็นการยั่วยุความสัมพันธ์ระหว่างลูกสะใภ้และแม่สามี"
"แต่ละคำพูดของคุณหนูเสิ่นล้วนทำให้ฮองเฮาตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย ทำให้ฮองเฮาและซื่อจื่อจิ่ง หม่อมฉันและไทเฮาไม่มีความสุขและเกิดความบาดหมางต่อกัน เช่นนี้......ทำให้ฮองเฮาจะทรงยิ่งสงสารและเห็นใจคุณหนูเสิ่นมากขึ้น"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...