ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 82

ไป๋ชิงหลิงหันหลังกลับและพาเด็กทั้งสองคนเดินไปหาฮองเฮาอู๋ จากนั้นได้แสดงความเคารพฮองเฮาอู๋อย่างนอบน้อม "หม่อมฉันไป๋เจาเสวี่ยคารวะฮองเฮาเพคะ"

ไป๋ชงเซิงเงยหน้าขึ้นมองท่านแม่ของตัวเองเล็กน้อย จากนั้นจึงได้แสดงความเคารพตาม

หรงจิ่งหลินกล่าวด้วยเช่นกัน "จิ่งหลินคารวะเสด็จย่าพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อฮองเฮาเดินเข้ามาใกล้ สายตาของฮองเฮาจับจ้องไปที่ไป๋ชิงหลิง โดยมีเด็กทั้งสองคนก็ยืนอยู่ทั้งสองข้างของนาง

ทั้งสามคนยืนเรียงกันเป็นแถว ทำให้ฮองเฮาอู๋หลงคิดไปว่าไป๋ชิงหลิงคือแม่ของเด็กทั้งสองคน

และสิ่งที่สำคัญก็คือ คิ้วและดวงตาของหรงจิ่งหลินเช่างเหมือนกันกับเด็กคนนี้อย่างมาก

นางแอบตกใจเล็กน้อย หากไม่รู้ว่าใครเป็นคนให้กำเนิดหรงจิ่งหลิน นางก็คงคิดว่า......ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เป็นแม่ของหรงจิ่งหลินอย่างแน่นอน

"ไป๋เจาเสวี่ย ข้าเคยเจอเจ้าที่ตำหนักฮุ่ยหนิง"

ไป๋เจาเสวี่ยยืนตรงและตอบกลับไปอย่างถ่อมตัว "เพคะ หม่อมฉันเองเพคะที่ทำการผ่าตัดรักษาพระอาการประชวรของไทเฮา"

"ข้ารู้ เจ้าไม่จำเป็นต้องมาโอ้อวดเรื่องนี้ต่อหน้าของข้า" น้ำเสียงของฮองเฮามีความจิกกัดแอบซ่อนอยู่ จากนั้นได้โบกมือให้กับหรงจิ่งหลิน "จิ่งหลิน มาหาย่าสิ"

หรงจิ่งหลินถอยหลังไปหนึ่งก้าวและส่ายหน้า "เสด็จย่า วันนี้กระหม่อมไม่สามารถอยู่กับเสด็จย่าได้ เสด็จย่าทวดบอกให้กระหม่อมคอยดูแลท่านแม่พ่ะย่ะค่ะ"

ท่านแม่......เมื่อคำนี้ถูกพูดออกไป แววตาของฮองเฮาอู๋ก็หรี่ลง และกล่าวตำหนิหรงจิ่งหลินออกมาด้วยน้ำเสียงดุ "จิ่งหลิน อย่าได้พูดจาเหลวไหล ท่านแม่ของเจ้าได้ตายจากโลกนี้ไปนานแล้ว จะเรียกหมอหญิงคนหนึ่งเป็นท่านแม่ของเจ้าตามอำเภอใจได้อย่างไร เสด็จแม่ของเจ้าจะต้องเป็นผู้ที่จะแต่งงานกับเสด็จพ่อของเจ้าในอนาคต ไม่ใช่นาง"

หรงจิ่งหลินไม่ยอมและจับมือของไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "นางคือท่านแม่ของกระหม่อม เสด็จพ่อจะแต่งงานกับนางและให้นางเป็นพระชายา นอกจากนางแล้ว กระหม่อมไม่มีทางยอมรับคนอื่นเป็นแม่ของกระหม่อมได้อีกพ่ะย่ะค่ะ"

"จิ่งหลิน!" ฮองเฮาอู๋ดุออกมา และเมื่อเงยหน้าขึ้น สายตาอันเยือกเย็นก็ได้จ้องมองไปยังไป๋ชิงหลิง "แม่นมจ้าน นำตัวซื่อจื่อจิ่งมาเดี๋ยวนี้"

"เพคะ!" แม่นมจ้านตอบรับ

จากนั้นจึงรีบเดินไปหาหรงจิ่งหลิน แต่กลับถูกเสิ่นโหรวเม่ยขัดขวางไว้และกล่าวว่า "พระสนมเพคะ ซื่อจื่อจิ่งอายุยังน้อยและยังเป็นเด็กไร้เดียงสา จะแยกออกได้อย่างไรว่าอะไรดีอะไรไม่ดี พระนางอย่าได้โกรธเด็กเลยนะเพคะ ให้เม่ยเอ๋อร์พูดกับซื่อจื่อจิ่งเองเถอะเพคะ"

นางยิ้ม แม้กำลังพูดเพื่อเกลี้ยกล่อม แต่ทว่าคำพูดของนางกลับแอบแสดงให้เห็นว่า ทุกคำพูดและการกระทำของหรงจิ่งหลินนั้นไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับไป๋ชิงหลิง

ทำให้ความเข้าใจผิดที่ฮองเฮาอู๋มีต่อไป๋ชิงหลิงนั้นยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้น

และตัดสินใจไปแล้วว่าไป๋ชิงหลิงจะต้องสั่งให้จิ่งหลินเรียกนางว่าท่านแม่ และยังสอนให้เขาเถียง

ฮองเฮาเหลือบมองไป๋ชิงหลิงด้วยความรังเกียจ และยอมทำตามคำพูดของเสิ่นโหรวเม่ย

เสิ่นโหรวเม่ยก้าวเท้าและเดินไปทางไป๋ชิงหลิง

ใบหน้าที่งดงามนั้นไม่หลงเหลือความเสียใจที่มีอยู่ก่อนหน้า แววตาของจ้องมองไป๋ชิงหลิงก็เต็มไปด้วยความยั่วยุหาเรื่อง

"หมอหญิงไป๋ ฮองเฮาจะพาซื่อจื่อจิ่งกลับไปยังตำหนักเฟิ่งหลิว เจ้าคงไม่ปฏิเสธหรอกนะ!" น้ำเสียงของนางอ่อนโยนและนุ่มนวล

และคำพูดนี้เอง กลับรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง......

ยังไม่ทันที่ไป๋ชิงหลิงจะตอบกลับไป ฮองเฮาอู๋ก็ได้กล่าวขึ้นมาด้วยความน้ำเสียงหนักแน่น "จิ่งหลินเป็นหลานชายของข้า เขาจะไปที่ไหนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาง เจ้าให้เกียรตินางมากเกินไปแล้ว"

เมื่อพูดจบ เสิ่นโหรวเม่ยได้เม้มริมฝีปากและจ้องมองไปยังฮองเฮาอู๋ด้วยสีหน้าเสียใจ "เสด็จป้าเพคะ แต่เมื่อสักครู่ซื่อจื่อจิ่งกล่าวว่า ไทเฮาสั่งให้ซื่อจื่อจิ่งพาแม่นางไป๋ออกมา หม่อมฉันจึงคิดว่าต้องถามแม่นางไป๋เสียก่อน"

"นางเป็นใครอย่างนั้นหรือ"

เมื่อฮองเฮาอู๋พูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ทันใดนั้นฮองเฮาอู๋ก็รู้สึกไม่พอใจและกล่าวด้วยสีหน้าโกรธเคือง "เจ้าหัวเราะอะไร!"