ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 81

หรงเยี่ยบังเอิญอยู่ข้างหลังของนาง เขายกมือขึ้นและประคองรับตัวของนางไว้

ไป๋ชิงหลิงหันศีรษะไปเล็กน้อยและถอยหลังไป จากนั้นจึงรีบเก็บซ่อนอารมณ์ความลำบากใจและประคองตัวเองให้ยืนตรง จากนั้นจึงได้แสดงความเคารพหลวนอี๋ "องค์หญิงเพคะ เรื่องเหล่านั้นเป็นเพียงเรื่องเหลวไหลไม่เป็นความจริง แต่เรื่องที่หม่อมฉันรักษาพระอาการประชวรของไทเฮานั้นเป็นเรื่องจริงเพคะ ส่วนเรื่องทักษะทางการแพทย์นั้น หม่อมฉันเห็นว่าแต่ละคนมีความสามารถโดดเด่นแตกต่างกันออกไปเพคะ"

นางไม่เคยรู้สึกว่าทักษะทางการแพทย์ของนางนั้นเก่งกาจล้ำเลิศ นางเพียงแค่มีอุปกรณ์และยาที่ทันสมัยกว่าคนอื่นก็เท่านั้น

และเพียงชั่วพริบตา หลวนอี๋ก็ได้เดินเข้าไปหาและจับมือของไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงอย่างมากและก้มลงมองมือทั้งสองขององค์หญิงหลวนอี๋

นางไม่เข้าใจว่าองค์หญิงคนนี้ที่เพิ่งได้เจอกันครั้งแรกจะชื่นชอบนางเช่นนี้

นางดูออกว่าองค์หญิงไม่ได้เข้าใกล้นางเพราะมีจุดประสงค์ร้ายแอบแฝง

ขณะที่องค์หญิงมองนาง ในแววตาของนางเปล่งประกายราวกับ......

แฟนคลับที่ได้เจอไอดอลที่ตัวเองชื่นชอบ เป็นความร้อนแรงและความยกย่องชื่นชมแบบนั้น

"คนในวังต่างก็พูดถึงทักษะทางการแพทย์ของท่าน พวกเขาบอกว่าสำนักหมอหลวงไม่เคยทำการรักษาเช่นนั้นให้ผู้สูงศักดิ์มาก่อน ท่านได้ช่วยชีวิตของเสด็จย่าของข้า เช่นนั้นก็ถือเป็นผู้มีพระคุณอย่างสูงของข้าและท่านพี่เจ็ด" หลวนอี๋วางมือขวาไว้กับมือข้างซ้าย จากนั้นได้นำสร้อยข้อมือที่เปล่งประกายระยิบระยับส่งต่อไปที่ข้อมือของไป๋ชิงหลิง "นี่มือสร้อยข้อมือของข้า ข้ามอบให้กับท่าน"

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงอีกครั้งและก้มลงมองสร้อยข้อมือที่อยู่ในมือ จากนั้นจึงได้เตรียมที่จะถอดออก และขณะนี้เอง......

มือข้างหนึ่งได้จับข้อมือของนางเอาไว้ และดึงนางออกไปจากเงื้อมมือหลวนอี๋ ทำให้นางถอยหลังก้าวออกไปโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นหรงเยี่ยก็ได้มายืนขวางหน้านางเอาไว้

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขา

และได้ยินหรงเยี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "สนุกพอแล้วก็ออกไปได้แล้ว เสด็จย่าต้องการพักผ่อน"