ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 80

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงส่งยาเข้าไปในตำหนักฮุ่ยหนิง หรงเยี่ยก็ได้พาหรงจิ่งหลินกลับมา

และหลังจากที่ไทเอาฮุ่ยเสวยพระโอสถเสร็จ นางกำนัลก็ได้เข้ามากราบทูล "ไทเฮาเพคะ ท่านอ๋องหรงเพคะ องค์หญิงหลวนอี๋เสด็จมาเข้าเฝ้าเพคะ"

ไทเฮาฮุ่ยพยักหน้ายิ้มและตรัสว่า "รีบเรียกเด็กคนนั้นเข้ามา"

นางกำนัลออกไปและไม่นานก็มีเงาหนึ่งก็ได้เดินเข้ามา

ไป๋ชิงหลิงหันไปดู ผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กสาวที่สวมใส่ชุดสีชมพู

ผิวพรรณของนางขาวนวลเนียน ใบหน้างดงามหยดย้อย นางเหมือนผีเสื้อที่โบยบินท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้ ซึ่งเปล่งประกายความมีชีวิตชีวาและความอ่อนเยาว์ไปทั่วร่างกายของนาง

นางวิ่งเข้ามาอย่างเชื่องช้าและใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทำให้เผยให้ลักยิ้มที่สองแก้มของนาง

ทำให้คนที่พบเห็นรู้สึก......นางเป็นคนที่มีจิตใจดี

เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นเข้าก็รู้สึกดีและไม่รู้สึกรังเกียจเมื่อได้พบเจอ นางอายุประมาณสิบสี่หรือสิบห้าขวบ

"เสด็จย่า เสด็จย่าเพคะ!" หลวนอี๋ร้องตะโกนออกมา

เสียงหัวเราะของไทเฮาฮุ่ยดังออกมา จากนั้นได้โบกพระหัตถ์เรียกหลวนอี๋ "เจ้าเด็กคนนี้ หลายวันแล้วนะที่เจ้าไม่ได้มาหาข้าเลย"

หลวนอี๋รีบเดินเข้าไป และขณะที่กำลังจะโถมตัวเข้ากอดไทเฮานั้น แม่นมอวี่อันก็ได้รีบเข้ามาตักเตือน "องค์หญิงเพคะ บาดแผลของไทเฮายังไม่หายดี ไม่อาจถูกสัมผัสได้เพคะ"

หลวนอี๋หยุดการเดินและท่าทางจะสวมกอดลงได้ทันเวลา จากนั้นจึงได้ค่อยๆ นั่งลงที่เก้าอี้ข้างกายของไทเฮาฮุ่ย ทว่าสายตาของนางกลับมองไปรอบพระที่นั่ง และสุดท้ายสายตาของนางก็ไปหยุดลงที่ไป๋ชิงหลิง

วันนี้ไป๋ชิงหลิงไม่ได้สวมผ้าคลุมใบหน้า ทำให้หลวนอี๋รู้สึกเหน็บหนาวจนขนลุก

ทว่าหลวนอี๋กลับรู้สึกว่านางสวมงามมากเหลือเกิน

สวยงามและดูดีกว่าเสิ่นโหรวเม่ย ไม่เสแสร้งไม่บอบบาง

เมื่อไทเฮาฮุ่ยเห็นว่าสายตาของนางหยุดชะงักลงที่ไป๋ชิงหลิงก็ได้หัวเราะออกมาและตรัสว่า "หลวนอี๋ เจ้าเอาแต่จ้องมองเจาเสวี่ยทำไมหรือ?"

หลวนอี๋รีบดึงสติและหัวเราะ "เสด็จย่า เมื่อสักครู่ท่านพี่เสิ่นไปหาเสด็จแม่ และบอกเสด็จแม่ว่าที่นี่มีหมอหญิงไม่ดีคนหนึ่ง อีกทั้งยังร้องไห้ฟูมฟายและบอกกับเสด็จแม่ว่า หมอหญิงคนนั้นแย่งชิงท่านพี่เจ็ดไป หม่อมฉันจึงมาที่เสด็จย่าเพื่อจะมาทำความรู้จักท่านพี่คนนี้เสียหน่อยเพคะ"

"ฮ่าๆๆ!" เมื่อไทเฮาฮุ่ยได้ยินเช่นนี้ พระนางไม่เพียงไม่รู้สึกโกรธที่เสิ่นโหรวเม่ยไปฟ้องฮองเฮา แต่กลับหัวเราะออกมาเพราะความตรงไปตรงมาของหลวนอี๋

ไป๋ชิงหลิงกลับมองไปที่หลวนอี๋ด้วยสีหน้าสับสนมึนงง

ความตระหนักของนางและไทเฮาไม่เหมือนกันเลย

สิ่งที่นางตระหนักก็คือ เสิ่นโหรวเม่ยกลับไปพูดกับฮองเฮาว่านางแย่งชิงท่านอ๋องหรงไปจากนาง!

ผู้หญิงคนนี้......

นางบ้าไปแล้วหรือ!

ตาข้างไหนของนางหรือที่เห็นว่านางต้องการจะแย่งชิงท่านอ๋องหรง

"เสด็จน้า ท่านต้องการจะทำอะไรอย่างนั้นหรือ?" หรงจิ่งหลินเดินมาขวางหน้าไป๋ชิงหลิงเอาไว้ เพราะเกรงกลัวว่าใครจะมาแย่งชิงไป๋ชิงหลิงไปจากเขา

หลวนอี๋จ้องมองหรงจิ่งหลิน จากนั้นจึงหันไปทางไป๋ชิงหลิงด้วยความประหลาดใจ "ข้าแค่อยากรู้จักนาง"

"นางคือท่านแม่ของข้า" หรงจิ่งหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบและน่าเกรงขาม

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไปอีกครั้ง "ซื่อจื่อจิ่ง อย่าได้พูดจาเหลวไหลไปเลย"

"จริงหรือ เจ้าคิดจะแย่งท่านพี่เจ็ดไปจากท่านพี่เสิ่น เพื่อจะเป็นเสด็จแม่ของจิ่งหลินอย่างนั้นหรือ?" หลวนอี๋กระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้และวิ่งไปตรงหน้าของไป๋ชิงหลิง จากนั้นได้จับมือของไป๋ชิงหลิงด้วยความตื่นเต้น

เปลือกตาของไป๋ชิงหลิงกระตุกด้วยความโกรธเล็กน้อย

จากนั้นนางถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อนางถอย หลวนอี๋ก็ได้ขยับไปข้างหน้าและกล่าวอย่างดีใจจนแอบซ่อนไว้ไม่อยู่ "ท่านพี่ไป๋ ท่านสวยงามอย่างมาก สวยงามและดูดีกว่าท่านพี่เสิ่นของข้าเสียอีก ได้ยินมาว่าทักษะทางการรักษาของท่านก็ดีกว่านาง ท่านได้รักษาอาการประชวรของเสด็จย่าจนหาย ท่านพี่เจ็ดของข้าเขาเป็นคนดีมาก เขาสุภาพและอ่อนโยน อีกทั้งยังเป็นคนจิตใจดี หากท่านแต่งงานกับเขา ท่านต้องมีความสุขอย่างมากแน่ๆ"

ไป๋ชิงหลิงถอยแล้วถอยอีก จากนั้นนางได้สะดุดเก้าอี้ที่อยู่ข้างหลังของนางด้วยคำพูดประโยคสุดท้ายของหลวนอี๋ ทำให้ร่างกายของนางค่อยๆ เอนไปข้างหลัง......