ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 850

เมื่อฉินฮูหยินได้ยินคำกร่นด่าของแม่นมซุน เธอก็กรอกตา เหมือนจะเป็นลม

นังคนงี่เง่า...

เซี่ยซานรีบวิ่งพุงออกจากเรือนไป เพื่อยืนยันว่าเป็นนายผู้หญิงของเธอหรือเปล่า แต่เธอเห็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดผ้าลินินเนื้อหยาบ มีผิวสีซีดและมีรูปร่างผอมเพรียว

ท้องของเธอนูนออกมา แต่พอนับดูเวลาแล้ว อายุครรภ์หน้าจะห้าหกเดือน แต่ดูๆแล้วเหมือนอายุครรภ์เพียงแค่สี่เดือนเท่านั้น

เซี่ยซานแทบไม่กล้าที่จะยืนยันว่าหญิงคนนี้คือฉางเล่อเหยียน นายหญิงของเธอ

ในขณะนั้นเอง เธอก็ถูกแม่นมซุนผลักเธอลงกับพื้น และยังเตะขาของฉางเล่อเหยียนอีกด้วย

เซี่ยซานรีบวิ่งเข้าไปด้วยความโกรธ เธอเตะแม่นมซุนเข้าที่ร่างกายของเขา แล้วคำรามเสียงดัง: “นังบ้าอย่างเจ้า กล้าดียังไงมาทำร้ายคุณหนูของข้า”

“โอ๊ย...” แม่นมซุนถูกเตะทำให้ล้มลงไปในทันที

จื่ออีและอีผิงถิงก็วิ่งออกจากเรือนพร้อมกับองครักษ์

ฉางเล่อเหยียนมองดูใบหน้าที่คุ้นเคยด้วยสีหน้าว่างเปล่าและดูตกใจไม่น้อย

“เซี่ยซาน หมอหลวงอี พวกเจ้า........มาที่นี่ได้ยังไง?”

ก่อนที่จื่ออีจะไป เธอได้พยุงเขาขึ้น

อีผิงถิงกล่าวว่า “เหนียงเหนียง รู้ว่าท่านตั้งครรภ์ และมีชีวิตที่ไม่ค่อยดีนัก แต่พระสนมก็ยังมีอาการเจ็บปวดจากการให้กำเนิดองค์ชายทั้งสามคนและองค์หญิงน้อย ร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดี ดังนั้นพระสนมจึงจัดให้พวกหม่อมฉันมารับใช้คุณหนูฉางสองอย่างใกล้ชิดเพคะ! "

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง!” ฉางเล่อเหยียนเพียงส่งจดหมายฉบับหนึ่งไปโดยไม่ได้คิดว่าจะมีการตอบรับใดๆ แต่ฮองเฮากับเป็นห่วงเธอมาก

จู่ๆเธอก็รู้สึกถึงพระคุณอันมากล้นขึ้นมาในใจ จนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี

เพราะเธอรู้ว่าถ้าหากฮองเฮาไม่มา เธอกับลูกคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว

แม้ว่าตระกูลฉินจะให้เธอให้กำเนิดเด็กได้ แต่อย่างไรซะพวกเขาก็คงจะไม่ปล่อยให้เด็กมีชีวิตอยู่ได้นานนักหรอก

พวกเขาต้องการใช้เด็กในท้องของเธอ เพื่อหุ้บสมบัติของตระกูลฉิน

“คุณหนู ทำไมท่านถึงโง่ขนาดนี้ล่ะเพคะ ทำไมถึงไม่หนีไปล่ะเพคะ ดูสิ คุณหนูดูผอมมาก นี่พวกเขาทำอะไรคุณหนูกันแน่”

“เสื้อผ้าพวกนี้ เป็นเสื้อผ้าที่คนควรใส่งั้นเหรอ? คุณหนูเกิดมาเพียบพร้อมทุกอย่าง เคยทนทุกข์ทรมานแบบนี้เสียที่ไหน”

เซี่ยซานกอดฉางเล่อเหยียนแล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง

และในขณะนี้เอง คนจากตระกูลฉินก็เดินออกมาจากเรือนมาแล้วเช่นกัน

เมื่อฉินฮูหยินเห็นใบหน้าของฉางเล่อเหยียน เธอก็กรอกตาและเป็นลมไป

เธอสั่งให้สาวใช้ของเธอ พาฉางเล่อเหยียนไปทำความสะอาดร่างกาย แล้วค่อยพาเธอไปในเรือน แต่ไม่ได้สั่งให้พวกเขาพาฉางเล่อเหยียนเข้าไปในทันที

เจ้าโง่พวกนี้...

พวกงี่เง่า......

“ท่านแม่ ท่านแม่!” ฉินหย่วนอี้ร้องเรียก ขณะที่พยุงฉินฮูหยินอยู่

นายท่านฉินกล่าวว่า: "หมอหญิงทุกท่าน ฮูหยินของข้าเป็นลมไปแล้ว พวกท่านเป็นหมอ โปรดช่วยตรวจดูฮูหยินของข้าเร็วเข้าเถิด"

ฉางเล่อเหยียนยิ้มเยาะและพูดว่า "หมออี ข้ารบกวนท่านแล้ว"

“ไม่มีปัญหา อย่างไรเสียนางก็ยังไม่สามารถเป็นลมตายไปง่ายๆแบบนี้ได้ ฮองเฮาสั่งให้เราจับตาดูคุณหนูฉางอย่างใกล้ชิด หากตระกูลฉินดูแลไม่ดี พวกเขาก็จะถูกลงโทษ"

หลังจากที่อีผิงถิงพูดจบ เธอก็หยิบเข็มเงินหนาๆ ออกมาแล้วเจาะเข้าไปบนร่างกายของฉินฮูหยิน

ฉินฮูหยินที่แสร้งทำเป็นเป็นลมล้มไป เมื่อแทงถูกลงไป ก็เบิกตากว้างขึ้นมาในทันที...

จากนั้นก็หายใจถี่ขึ้น

อีผิงถิงถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วพูดอย่างเย็นชา: “เรือนนี้รับรองคนไม่ไหวแล้ว ดูเหมือนว่าตระกูลฉินเองก็ไม่มีเรือนอื่นที่พอจะให้คนอาศัยอยู่ได้ พวกเราพาคุณหนูฉางสองไปพักที่โรงแรมที่แพงที่สุดในจิงโจว มานี่ ใช้เปลหามแบกคุณหนูฉางสองออกไป "

“เจ้า!” สีหน้าของฉินหย่วนอี้เปลี่ยนไปในทันที

ฉางเล่อเหยียนเพิกเฉยต่อเขาและพูดต่อ:หากเจ้าต้องการให้ข้าอยู่ที่นั่น ข้าจะไปอยู่ที่เรือนของท่านแม่ และให้ท่านแม่ย้ายไปอยู่โรงไม้ที่ข้าเคยอยู่ "

“ฉางเล่อเหยียน นั่นท่านแม่ของข้า!”

“ใช่ นางคือท่านแม่ของเจ้า ข้าอาศัยอยู่ในโรงไม้นั่นมานานกว่าสามเดือนแล้ว และข้าก็ยังดูสบายดีอยู่เลยไม่ใช่หรือ แล้วทำไมท่านแม่ของเจ้าถึงอยู่ที่นั่นไม่ได้”

“ท่านแม่ของเจ้าเองไม่ใช่หรอกหรือที่บอกข้าว่า นี่เป็นสถานที่ที่ดีที่สุด สามารถทำเตียงได้โดยใช้กิ่งไม้ใบไม้ และมันจะเป็นเหมือนฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปีทั้งยังอบอุ่นมากด้วย”

“ในเมื่อมันเป็นที่ที่ดีที่สุด งั้นก็ให้ท่านแม่ของเจ้าย้ายไปอยู่ที่โรงไม้นั่นสิ แบบนี้ข้าก็จะได้แสดงความกัญญูกับท่านด้วย”

องครักษ์และนางกำนัลที่มาจากตระกูลฉางพร้อมกับเธอ ต่างก็ถูกฉินหย่วนอี้ไล่ออกไปอย่างเงียบ ๆ หรือบางคนก็ถูกเขาลอบสังหาร และกำจัดคนของเธอจนหมด

เธอก็กลับไปที่ตระกูลฉางไม่ได้ และยังถูกตระกูลฉินซึ่งเป็นบ้านของสามีรังแก เพราะเห็นแก่ลูกในท้อง เธอจึงต้องยอมจำนนต่อฉินฮูหยิน

เธอจะยอมทำทุกอย่าง ที่ฉินฮูหยินสั่งให้เธอทำ

เมื่อเธอตระหนักถึงจุดประสงค์จริงๆของตระกูลฉิน เธอจึงได้ขอความช่วยเหลือจากไป๋ชิงหลิง...

เพราะเธออยากมีชีวิตอยู่ เธอจึงอยากพาลูกไปจากตระกูลฉิน

แต่ถ้าเธอไม่สามารถออกจากบริเวณจวนตระกูลฉินได้ด้วยตัวคนเดียว เพราเธอจะถูกตระกูลฉินจับได้และนำตัวกลับมาเหมือนเดิม

และตอนนี้มันไม่ง่ายเลยที่เธอจะอยู่ในจุดเหนือนกว่าเช่นนี้ได้ เธอต้องการให้ผู้หญิงเลวทรามคนนี้ได้ลิ้มรสการใช้ชีวิตอยู่ในโรงไม้นั้น ว่ามันเป็นอย่างไร!

นายท่านฉินกล่าวว่า "ข้าจะไปอยู่ที่นั่นเอง"

“ไม่ได้!” ฉางเล่อเหยียนกุมท้องของเธอแล้วขอให้เซี่ยซานช่วยพยุงเธอลุกขึ้น: “ เด็กในท้องของข้ายังต้องใช้เวลาอีกสามสี่เดือนกว่าจะคลอด และตระกูลฉินของเจ้าก็วางแผนที่จะใช้เลือดเนื้อในท้องของข้าเพื่อจะยึดสมบัติของตระกูลอีกด้วย ข้าตกลงที่จะยอมให้พวกเจ้าใช้ลูก ๆของข้า แต่ก่อนหน้านั้น ถ้าเจ้าไม่แสดงความจริงใจออกมา เจ้าคิดหรือว่า... ข้าจะปล่อยให้เจ้าใช้ลูกในท้องของข้าโดยเปล่าประโยชน์ "

“ฉางเล่อเหยียน เจ้าอย่าอวดดีให้มันมากไปนะ”

“เจ้านั่นแหละที่อย่าอวดดีให้มาก!” จู่ๆฉางเล่อเหยียนก็ตะโกนใส่ฉินหย่วนอี้: “ข้าถูกโจรลักพาตัวไป และข้าก็ท้อง มันเป็นความผิดของข้าหรือ พวกเจ้าขับไล่ และฆ่าคนของข้าทั้งหมด พวกเจ้าไม่สามารถปกป้องข้าได้ และทำให้ข้าถูกคนของค่ายไป๋หูลักพาตัวไป แถมเจ้ายังกล้ามาว่าข้า ว่าที่ลูกที่ข้าอุ้มท้องอยู่ไม่ใช่สายเลือดของตระกูลฉิน "