ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 850

เมื่อฉินฮูหยินได้ยินคำกร่นด่าของแม่นมซุน เธอก็กรอกตา เหมือนจะเป็นลม

นังคนงี่เง่า...

เซี่ยซานรีบวิ่งพุงออกจากเรือนไป เพื่อยืนยันว่าเป็นนายผู้หญิงของเธอหรือเปล่า แต่เธอเห็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดผ้าลินินเนื้อหยาบ มีผิวสีซีดและมีรูปร่างผอมเพรียว

ท้องของเธอนูนออกมา แต่พอนับดูเวลาแล้ว อายุครรภ์หน้าจะห้าหกเดือน แต่ดูๆแล้วเหมือนอายุครรภ์เพียงแค่สี่เดือนเท่านั้น

เซี่ยซานแทบไม่กล้าที่จะยืนยันว่าหญิงคนนี้คือฉางเล่อเหยียน นายหญิงของเธอ

ในขณะนั้นเอง เธอก็ถูกแม่นมซุนผลักเธอลงกับพื้น และยังเตะขาของฉางเล่อเหยียนอีกด้วย

เซี่ยซานรีบวิ่งเข้าไปด้วยความโกรธ เธอเตะแม่นมซุนเข้าที่ร่างกายของเขา แล้วคำรามเสียงดัง: “นังบ้าอย่างเจ้า กล้าดียังไงมาทำร้ายคุณหนูของข้า”

“โอ๊ย...” แม่นมซุนถูกเตะทำให้ล้มลงไปในทันที

จื่ออีและอีผิงถิงก็วิ่งออกจากเรือนพร้อมกับองครักษ์

ฉางเล่อเหยียนมองดูใบหน้าที่คุ้นเคยด้วยสีหน้าว่างเปล่าและดูตกใจไม่น้อย

“เซี่ยซาน หมอหลวงอี พวกเจ้า........มาที่นี่ได้ยังไง?”

ก่อนที่จื่ออีจะไป เธอได้พยุงเขาขึ้น

อีผิงถิงกล่าวว่า “เหนียงเหนียง รู้ว่าท่านตั้งครรภ์ และมีชีวิตที่ไม่ค่อยดีนัก แต่พระสนมก็ยังมีอาการเจ็บปวดจากการให้กำเนิดองค์ชายทั้งสามคนและองค์หญิงน้อย ร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดี ดังนั้นพระสนมจึงจัดให้พวกหม่อมฉันมารับใช้คุณหนูฉางสองอย่างใกล้ชิดเพคะ! "

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง!” ฉางเล่อเหยียนเพียงส่งจดหมายฉบับหนึ่งไปโดยไม่ได้คิดว่าจะมีการตอบรับใดๆ แต่ฮองเฮากับเป็นห่วงเธอมาก

จู่ๆเธอก็รู้สึกถึงพระคุณอันมากล้นขึ้นมาในใจ จนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี

เพราะเธอรู้ว่าถ้าหากฮองเฮาไม่มา เธอกับลูกคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว

แม้ว่าตระกูลฉินจะให้เธอให้กำเนิดเด็กได้ แต่อย่างไรซะพวกเขาก็คงจะไม่ปล่อยให้เด็กมีชีวิตอยู่ได้นานนักหรอก

พวกเขาต้องการใช้เด็กในท้องของเธอ เพื่อหุ้บสมบัติของตระกูลฉิน

“คุณหนู ทำไมท่านถึงโง่ขนาดนี้ล่ะเพคะ ทำไมถึงไม่หนีไปล่ะเพคะ ดูสิ คุณหนูดูผอมมาก นี่พวกเขาทำอะไรคุณหนูกันแน่”

“เสื้อผ้าพวกนี้ เป็นเสื้อผ้าที่คนควรใส่งั้นเหรอ? คุณหนูเกิดมาเพียบพร้อมทุกอย่าง เคยทนทุกข์ทรมานแบบนี้เสียที่ไหน”

เซี่ยซานกอดฉางเล่อเหยียนแล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง

และในขณะนี้เอง คนจากตระกูลฉินก็เดินออกมาจากเรือนมาแล้วเช่นกัน

เมื่อฉินฮูหยินเห็นใบหน้าของฉางเล่อเหยียน เธอก็กรอกตาและเป็นลมไป

เธอสั่งให้สาวใช้ของเธอ พาฉางเล่อเหยียนไปทำความสะอาดร่างกาย แล้วค่อยพาเธอไปในเรือน แต่ไม่ได้สั่งให้พวกเขาพาฉางเล่อเหยียนเข้าไปในทันที

เจ้าโง่พวกนี้...

พวกงี่เง่า......

“ท่านแม่ ท่านแม่!” ฉินหย่วนอี้ร้องเรียก ขณะที่พยุงฉินฮูหยินอยู่

นายท่านฉินกล่าวว่า: "หมอหญิงทุกท่าน ฮูหยินของข้าเป็นลมไปแล้ว พวกท่านเป็นหมอ โปรดช่วยตรวจดูฮูหยินของข้าเร็วเข้าเถิด"

ฉางเล่อเหยียนยิ้มเยาะและพูดว่า "หมออี ข้ารบกวนท่านแล้ว"

“ไม่มีปัญหา อย่างไรเสียนางก็ยังไม่สามารถเป็นลมตายไปง่ายๆแบบนี้ได้ ฮองเฮาสั่งให้เราจับตาดูคุณหนูฉางอย่างใกล้ชิด หากตระกูลฉินดูแลไม่ดี พวกเขาก็จะถูกลงโทษ"

หลังจากที่อีผิงถิงพูดจบ เธอก็หยิบเข็มเงินหนาๆ ออกมาแล้วเจาะเข้าไปบนร่างกายของฉินฮูหยิน

ฉินฮูหยินที่แสร้งทำเป็นเป็นลมล้มไป เมื่อแทงถูกลงไป ก็เบิกตากว้างขึ้นมาในทันที...

จากนั้นก็หายใจถี่ขึ้น

อีผิงถิงถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วพูดอย่างเย็นชา: “เรือนนี้รับรองคนไม่ไหวแล้ว ดูเหมือนว่าตระกูลฉินเองก็ไม่มีเรือนอื่นที่พอจะให้คนอาศัยอยู่ได้ พวกเราพาคุณหนูฉางสองไปพักที่โรงแรมที่แพงที่สุดในจิงโจว มานี่ ใช้เปลหามแบกคุณหนูฉางสองออกไป "