ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 853

เมื่อหรงเฉินได้ยินคำว่า "จิงโจว"เมื่อครู่นี้ สีหน้าของเขาก็ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

เมืองหวานใจที่จิงโจวงั้นหรือ?

หญิงฉางเล่อเหยียนคนนั้นแต่งงานที่จิวโจว

หลงรักแม่นางที่มีครอบครัวแล้ว!

เมื่อเขาคิดถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของหรงเยี่ยก็มืดลง เขาไม่ต้องการให้น้องชายของเขาเดินตามเส้นทางของจักรพรรดิผู้ล่วงลับและดูหมิ่นไม่เคารพภรรยาใต้เท้า

แม้ว่าตระกูลฉินจะเป็นเพียงพ่อค้า แต่ในฐานะอ๋อง การชื่นชมผู้หญิงที่แต่งงานแล้วจะไม่เป็นผลดีต่ออาชีพของเขา และอาจถึงขั้นทำลายอนาคตเขาด้วยซ้ำ

ในขณะนี้ ไป๋ชิงหลิงได้ไล่คนในวังทั้งหมดออกไปแล้ว เหลือเพียงหรงเฉินเพียงลำพัง...

หรงเยี่ยก็ได้รู้สึกตัวเช่นกัน

ในเวลานี้ ก็ได้ยิน ไป๋ชิงหลิง พูดอีกครั้งว่า: "เรื่องนี้ร้ายแรงกว่าที่หม่อนฉันจินตนาการไว้ ผิงถิงกล่าวว่าเนื่องจากคุณหนูฉางสองถูกลักพาตัวโดยพวกชั่วค่ายไป๋หู เธอจึงสูญเสียความบริสุทธิ์และตั้งท้องหลังจากกลับมาบ้านตระกูลฉิน"

“คุณชายตระกูลฉินกล่าวว่าเพื่อที่จะไล่ตามคุณหนูฉางสองและทำให้เธอยอมรับเขาอย่างสุดใจ เขาไม่ได้นอนกับคุณหนูฉางสองในทันที และปฏิเสธว่าเด็กคนนั้นไม่เป็นสายเลือดของตระกูลฉิน”

“ยิ่งกว่านั้น หลังจากที่ผุ้เฒ่าฉินฮูหยินฉินทราบเรื่องนี้ พวกเขาก็ขังคุณหนูฉางสองไว้ในห้องเก็บของและทรมานเธอมานานกว่าสามเดือน!”

หรงเฉินกำหมัดด้วยมือทั้งสองทันที

เด็กในท้องของเล่อเหยียนไม่ใช่ของตระกูลฉิน

ครั้งหนึ่ง เล่อเหยียนเคยถูกพวกชั่วค่ายไป๋หูข่มขืน!

เป็นไปไม่ได้

ตอนที่เขาไปถึงเธอยังไม่เป็นอะไรเลย

เธอจากไปกับเขาด้วยไม่พูดอะไร

ทำไมเธอถึงไม่พูด...

มิฉะนั้น เขาจะฆ่าผู้คนทั้งหมดของค่ายไป๋หูอย่างแน่นอน

เธอกลับได้ทนทุกข์ทรมานในตระกูลฉินมากมายแบบนี้...

หรงเยี่ยสังเกตการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของหรงเฉินอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเขามืดมิดราวกับหมึก...

“มีใครในตระกูลฉางได้รู้เรื่องนี้บ้างแล้วไหม” หรงเยี่ยถาม

“ผู้เฒ่าฉางรีบกลับไปที่เหลียนเฉิงแล้ว ดูเหมือนว่าฮูหยินสามจะยังไม่รู้เรื่องนี้ และข้าก็พบปัญหาแปลกๆ ด้วยเช่นกัน”

เธอหยิบจดหมายสองสามฉบับออกมาจากปกของเธอแล้วพูดว่า: "นี่คือจดหมายที่คุรหนุฉางสองเขียนถึงฮูหยินสาม แต่... หม่อนฉันพบว่าลายมือในจดหมายฉบับนี้แตกต่างออกไปเล็กน้อย ฝ่าบาทโปรดดู ดูสิ ว่ามันเป็นอย่างที่หม่อนฉันคิดหรือเปล่า?”

เธอเรียงจดหมายไว้บนโต๊ะทีละใบ

หรงเฉินยืดคอของเขาออกและมองไปที่โต๊ะลายมือบนจดหมายนั้นละเอียดอ่อนมาก

แต่เขาอยู่ไกลออกไปเล็กน้อยและไม่สังเกตเห็นปัญหาใดๆ

หรงเยี่ยเคยทำเรื่องเลียนแบบลายมือของคนอื่นในกองทัพมาก่อน ดังนั้นเขาจึงดูออกได้ทันทีว่าจดหมายเหล่านี้เขียนโดยคนสองคน

จดหมายเหล่านี้ล้วนเป็นจดหมายการยืนยันความปลอดภัย!

แต่ ชิงหลิงได้ส่งคน้ปิดประตูตำหนักเป็นพิเศษ แต่กลับหยุดอ๋องเฉินไว้ตามลำพัง เธอหมายความว่าอย่างไร?

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หรงเฉินแล้วพูดว่า: "หรงเฉิน เจ้าลงไปก่อน ข้ามีเรื่องส่วนตัวที่จะคุยกับฮองเฮา"

หรงเฉินเก็บสายตาด้วยความผิดหลังคืน โค้งคำนับแล้วถอยกลับ

หรงเยี่ยรีบลุกขึ้นและเดินไปที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิง แล้วพูดว่า "ชิงชิง เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ และทำไมเจ้าถึงสนใจเรื่องของผู้หญิงคนนี้จริงๆ"

"ท่านรู้ไหมว่าหม่อนฉันค้นพบอะไร" ไป๋ชิงหลิงตรวจสอบสถานการณ์ที่ค่ายไป๋หูในเวลาต่อมาและค้นพบความลับอันยิ่งใหญ่

“ตอนที่อ๋องเฉินทำประจำการอยู่ที่เมืองชีเหวย เขาได้ออกจากค่ายทหารชีเหวย ได้ยินมาว่าเป็นเพราะเขาได้ยินว่านางฮูหยินตระกูลฉินถูกกลุ่มคนชั่วค่ายไป๋หูลักพาตัวไป”

“เรื่องนี้ ท่านสามารถสอบถามทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่มกล้ตัวเขาได้ เขาจากไปนานกว่าครึ่งเดือนก่อนจะกลับมา และเขาก็ปกปิดเรื่องนี้ไว้ในภายหลัง”

“ไม่ถึงสองเดือนต่อมา มีการเปิดเผยว่าคุณหนูฉางสองได้ตั้งครรภ์ เมื่อ เซี่ยซาน เกือบโดนคุณชายฉินข่มขืน เธอก็ให้เซี่ยซานไปตามหาอ๋องเฉินจะเห็นได้ว่า... คุณหนูฉางสองนั้นเชื่อถืออ๋องเฉินอย่างมาก!”

“ท่านไม่คิดหีือว่าทารกในท้องของคุณหนูฉางสองนั้นแปลกมาก?”

ไป๋ชิงหลิงให้แม่นมและนางกำนัลที่ดูแลเข้ามา ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดให้องค์หญิงน้อย ให้นมเธอ แล้วพาเธอกลับไปที่อ้อมแขนของหรงเยี่ย

ในเวลานี้ หรงเยี่ยก็ได้เปลี่ยนชุดไปเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดแล้วเช่นกัน มองดูองค์หญิงน้อยที่ได้ดื่มนมอิ่มแล้วและมองดูเขาดูตาโตอยู่

หัวใจของหรงเยี่ยกำลังจะละลาย...

“เธอดู...คล้ายข้าเลยเนี่ย !”

ไป๋ชิงหลิงเม้มริมฝีปากของเธอและยิ้ม และเดินเข้ามามองอย่างใกล้ชิด: "แม่นมหยางก็พูดเช่นเหมือนกัน อาฮวงดูคล้ายท่านมาก ไม่เหมือนพี่สาวเซิงเอ๋อร์ ที่ดูคล้ายข้ามาก และอีกคนสองก็ ... "

องค์ชายอีกสองคนงั้นเหรอ...

ผสมกันไทั้งด้ค่อนข้างดี

ได้รวมยีนของคนสองคนเข้าด้วยกันก็สวยงามมากเช่นกัน

ทันใดนั้นอาหวงก็อ้าปากยิ้ม ยิ้มให้กับทั้งสองคน รอยยิ้มนั้นน่ารักมากจนทำให้หัวใจของหรงเยี่ยละลาย

เขาตัดสินใจจะเลี้ยงดูองค์หญิงด้วยมือของเขาเอง โดยหวังว่าจะชดเชยปีก่อนๆของเซิงเอ๋อร์

“ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะให้อาหวงอาศัยอยู่ในตำหนักของข้า ข้าจะพาเธอไปงานประชุมด้วย ข้าจะพาเธอไปทุกที่ที่ข้าไป”

ไป๋ชิงหลิง: "..."

เธอมองเขาราวกับว่าเธอกำลังมองจักรพรรดิที่มีปัญหาทางจิตอยู่

ตั้งแต่เมื่อก่อนจนตอนนี้ไม่มีจักรพรรดิคนใดทำเช่นนี้ ไม่ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับลูกๆ ของเขามากแค่ไหน เขาก็จะไม่นำพวกเขาขึ้นประชุมด้วยเลย

สิ่งนี้จะทำให้ใต้เท้าพวกงั้นมองเขายังไง

หลังจากที่เขาขึ้นครองแล้ว ได้ทำเรื่องใหญ่โตอะไรบ้าง จนทำให้ใต้เท้าพวกนั้นใส่สีหน้าและเสรยหน้ากัน

“ถ้ามีใต้เท้าขึนประชุมพร้อมลูกๆ อยู่ในอ้อมแขน คุณอยากเห็นเด็กๆที่ร้องไห้โวยวายอยู่ในตำหนักใหญ่ไหม?”

การแสดงออกของหรงเยี่ยเปลี่ยนไป และเขาพูดอย่างเด็ดขาดว่า: "ไม่เห็นด้วย ทนไม่ได้-"

อาฮวงตัวน้อยในอ้อมแขนของเขาหรี่ตาลงทันที...