ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 866

นางสวมชุดกระโปรงยาวสีฟ้า ผมที่ยาวผูกด้วยเชือกสีแดงเพียงเส้นเดียวเท่านั้น ผมยามสลวย ผิวเนียนและขาว

มองไกลๆ ราวกับหญิงสาวที่งามตระการตาในภาพวาด

ไป๋ชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะมองอีกครั้ง

“หญิงสาวที่อยู่ข้างๆนายผู้เฒ่าฉิน นั้นช่างงดงามนัก！” ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

หรงเยี่ยยกม่านระหว่างนิ้วของเขาขึ้นอีกเล็กน้อย สายตาจ้องมองไปที่หญิงสาวคนนั้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบว่า ：“การทำน้ำปรุงของนางก็เหมือนกับทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของเจ้า เป็นทักษะเฉพาะตัวอย่างหนึ่ง”

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองมือของหรงเยี่ยที่ปิดม่าน เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วถามว่า ：“ดูเหมือนว่าท่าน จะรู้จักนะ！”

“รู้จัก！” เขาปิดม่านลง หันกลับไปมองไป๋ชิงหลิง ：“เจ้าหึงข้า”

“เชอะ！” ไป๋ชิงหลิงเบือนหน้าหนี ：“ข้าไม่ได้หึง”

เขากอดร่างของไป๋ชิงหลิง ก้มหัวลง แล้วหอมที่แก้มของเธออย่างแรง ：“เจ้าหึงหรือไม่หึง ข้าแค่ดูก็รู้แล้ว สายตาของเจ้าเมื่อกี้ บ่งบอกว่าหึงอย่างชัดเจน！”

“นางสวยมากเลย ตอนนั้นทำไมไม่คิดดูก่อน”

เขาวางนิ้วบนริมฝีปากของเธอ แล้วขัดจังหวะเธอ ：“ถ้ายังกล้าพูดจาไร้สาระอีก พูดไปเรื่อยเปื่อย ข้าจะลงโทษเจ้าที่นี่ทันที”

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกมีความสุข แม้ว่าเธอจะบอกกับตัวเองว่า ไม่ควรอิจฉาจนเป็นนิสัย

แต่สำหรับความรัก จะมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ได้อย่างไร

เธอไม่ต้องการแบ่งปันสามีตัวเองให้กับผู้หญิงคนอื่น แน่นอนว่าเธอเองก็ไม่ต้องการให้เขา มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น

รถม้าหยุดลง นายผู้เฒ่าฉินเดินนำสมาชิกครอบครัวหลายคนเข้ามา ทำความเคารพคนที่อยู่ในรถม้า

หรงเยี่ยจูงมือของไป๋ชิงหลิง เดินออกมาจากรถม้า

เขาลงจากรถม้าก่อน จากนั้นค่อยอุ้มไป๋ชิงหลิงลงจากรถม้า โดยไม่ต้องเหยียบที่ลงจากรถม้า

นายผู้เฒ่าฉินก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า ：“คุณชายเดินทางมาเมืองจิงโจว ทำไมไม่บอกข้าน้อยล่วงหน้า ข้าน้อยจะได้เตรียมการต้อนรับคุณชายและฮูหยิน”

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าให้นายผู้เฒ่าฉินเล็กน้อย จากนั้นก็มองดูหรงเยี่ยด้วยรอยยิ้ม

หรงเยี่ยพูดว่า ：“เดิมทีก็ออกมาพักผ่อนเป็นเพื่อนภรรยาข้า ผ่อนคลายจิตใจ นายผู้เฒ่าฉินไม่ต้องเกรงใจมากเกินไป”

“ระหว่างทาง ข้าได้ฟังเรื่องราวของนายผู้เฒ่าฉินสมัยยังหนุ่มจากสามีข้ามากมาย ข้าชื่นชมพฤติกรรมของนายผู้เฒ่าฉินตอนหนุ่มมาก” ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

นายผู้เฒ่าฉินหัวเราะสองสามครั้ง ：“ไม่คิดว่าคุณชายจะพูดเรื่องเหล่านี้กับฮูหยินด้วย เรื่องของข้า เมื่อเทียบกับเรื่องสมัยหนุ่มของคุณชาย ไม่มีอะไรเทียบได้เลย เรื่องที่คุณชายทำตอนยังหนุ่มนั้นต่างหากที่เรียกว่าตำนาน”

ในเวลานี้ หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างนายผู้เฒ่าฉิน ก็ค่อยๆเดินเข้ามา ยิ้มแล้วพูดว่า ：“คุณชายหรงตอนหนุ่มนั้นเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก ส่วนท่านปู่ก็เป็นนักธุรกิจที่ดี แต่ละคนต่างมีตำนานของตัวเอง คุณชายหรง ฮูหยินน้อย เชิญเข้าไปพูดคุยกันในจวนตระกูลฉินดีกว่า ข้าน้อยขอให้ท่านแม่เตรียมอาหารและสุราไว้ ทั้งสองพักผ่อนให้สบาย เรื่องอื่นตระกูลฉินจะดูแลให้เอง”

เสียงของนางเหมือนเสียงนกขมิ้น ไพเราะและเสนาะหู

บวกกับการถ้อยคำและบรรยากาศการต้อนรับที่อบอุ่น ทำให้ไป๋ชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะมองหญิงสาวคนนั้นมากขึ้น

ส่วนเธอก็พบว่าหรงเยี่ยปฏิบัติต่อนางอย่างสุภาพ และดีกว่าที่ปฏิบัติต่อผู้หญิงคนอื่น

เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้กับหญิงสาวคนนั้น ：“ไม่รีบร้อน ฮูหยินของข้ามาที่เมืองจิงโจวเพื่อพบปะกับเพื่อนอีกท่านหนึ่ง”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันกลับมา ถามไป๋ชิงหลิง ：“ฮูหยิน เจ้ามีแผนการอย่างไร ข้าเชื่อฟังเจ้าทุกอย่าง”

ไป๋ชิงหลิงเม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม จากนั้นก็แอบหยิกที่เอวของเขา

“ในเมื่อคุณหนูฉินและนายผู้เฒ่าฉินมาต้อนรับด้วยตัวเอง เราก็ไปที่บ้านตระกูลฉินก่อนเถอะ พอดีว่าท่านก็มีธุระ ที่จะคุยกับนายผู้เฒ่าฉินไม่ใช่หรือ?”

หรงเยี่ยเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แล้วพยักหน้า ：“ไปเถอะ”

พวกเขาต่างขึ้นรถม้าของตัวเอง

ส่วนนายผู้เฒ่าฉินก็นั่งรถม้าคันเดียวกับฉินซานหลิง

ฉินซานหลิงถอนหายใจ ：“ท่านปู่ ไม่คิดเลยว่าจักรพรรดิจะรักและปกป้องฮองเฮาขนาดนี้”

“ตอนนี้ตายใจแล้วใช่ไหม อายุของเจ้าหากยังรอต่อไป เกรงว่าคงจะไม่ได้รับคำตอบใดๆจากเขา ซานซานเอ๋ย อย่ารออีกต่อไปเลย——”

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่เครื่องประดับบริเวณเอวของตัวเอง แล้วพูดว่า ：“ข้าไม่มีความเคยชินเช่นนี้จริงๆ”

“ถ้าเช่นนั้นฮูหยินคงมีทักษะการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม”

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า ：“ข้าได้ยินมาว่าทักษะการทำน้ำปรุงของคุณหนูฉิน ไม่มีใครเทียบได้”

“ชมเกินไปแล้ว เดาว่าคุณชายหรงน่าจะเป็นคนบอกท่าน ฉินซานหลิงมองหรงเยี่ยที่เดินอยู่ข้างหน้า ดวงตาของนางก็ระงับความคิดของนางไว้”

แต่ไป๋ชิงหลิงไม่เห็นความผิดปกติในแววตาของนาง

ในเวลานี้ หรงเยี่ยหันกลับมา และยื่นมือให้ไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม วางมือเล็กๆของเธอลงบนฝ่ามือใหญ่ของเขา แล้วเดินตามเขาเข้าไปที่ลานบ้านของตระกูลฉิน

ฉินซานหลิงชะลอฝีเท้า และพูดกับสาวใช้ที่อยู่ข้างหลังว่า ：“วันนี้ข้าจะเป็นคนชงชาเอง เจ้าออกไปเถอะ”

“เจ้าคะ คุณหนูเจ็ด！”

ฉินซานหลิงไปที่ห้องชงชา ผลักประตูห้องชงชาออก

ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะชงชา ถือแหนบในมือ และคีบใบชาใส่ลงในกาน้ำชาทีละใบ

หญิงสาวคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น ก็คือพระชายาท่านอ๋องหราวที่เพิ่งมาถึงเมืองจิงโจว หวู่ซือหลิง！

ฉินซานหลิงรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว และนั่งข้างหน้าหวู่ซือหลิง

หวู่ซือหลิงถามว่า ：“เจอคนหรือยัง?”

“ฮองเฮาหมิงเจินช่างงดงามจริงๆ ดูเหมือนว่าจักรพรรดิจะทรงโปรดปรานนางมาก” ชื่อของไป๋ชิงหลิงที่ถูกแต่งตั้งคือหมิงเจิน

แววตาของฉินซานหลิง เผยให้เห็นถึงความอิจฉา

หวู่ซือหลิงวางแหนบลง ยิ้มแล้วพูดว่า ：“แต่เมื่อเทียบกับเจ้าแล้ว ฮองเฮาองค์ปัจจุบันก็แค่งดงาม แต่ซานหลิงของเรานั้นช่างน่าหลงใหล บวกกับจักรพรรดิรู้สึกผิดต่อเจ้า！”