ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 867

ฉินซานหลิงหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเอื้อมมือไปหยิบกาน้ำชาและตักน้ำออกมาอีกครั้ง โดยไม่สนใจคำกล่าวของหวู่ซือหลิงเลย

หวู่ซือหลิงเพ่งมองเธอตาเขม็ง ไม่กล้าที่จะผ่อนปรนเลย

แต่อีกฝ่ายมองออกว่าจุดประสงค์ของการมาครั้งนี้ของหวู่ซื่อหลิงคืออะไร

ฉินซานหลิงกล่าวว่า "ซือหลิง เจ้าและข้าเคยเป็นเพื่อนสนิทก็จริง แต่ฝ่าบาทเองก็เป็นเพื่อนตายของข้าเช่นกัน เพราะฉะนั้นข้าจะไม่ยอมเป็นเบี้ยในมือของเจ้าเพื่อทำร้ายท่านเด็ดขาด"

หวู่ซือหลิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" ออกมา "ซานหลิง เจ้ากำลังกล่าวถึงอะไรงั้นหรือ?"

“เจ้าคงไม่คิดว่าข้ามาที่จิงโจวครั้งนี้เพื่อฝ่าบาทและฮองเฮาหรอกใช่หรือไม่”

ดวงตาของหวู่ซือหลิงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอเอื้อมมือออกไปคว้าแขนของฉินซานหลิง แล้วกล่าวว่า "เมืองซูโจวนั้นช่างเหน็บหนาวยิ่งนัก ข้าติดตามอ๋องหราวและพระชายาหราวมาถึงที่นี่ ถึงทำให้ข้าตระหนักถึงคุณค่าของญาติสนิทมิตรสหาย"

"แต่ข้าไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว ข้าเกิดเป็นคนของอ๋องหราว และตายเป็นผีของอ๋องหราว โชคดีที่เมืองซูโจวอยู่ใกล้กับเมืองจิงโจว เพราะเช่นนั้น ... ข้าถึงได้อยากหาพบเจ้า"

แต่ก็คาดไม่ถึงว่าจะทำให้เจ้าพบเจอกับความยากลำบาก ในเมื่อเป็นเช่นนั้น...อีกสักครู่ข้าก็จะไป ภายภาคหน้าคงไม่กล้ามาที่เมืองจิงโจวอีก”

เมื่อฉินซานหลิงได้ยินคำกล่าวนั้น ใจของเธอก็อ่อนลงเล็กน้อย

ตอนที่หวู่ซือหลิงดึงมือของเธอออก ฉินซานหลิงก็รีบคว้ามือของหวู่ซือหลิงไว้แล้วกล่าวว่า "อย่า!"

หวู่ซือหลิงก้มหน้าลงเพื่อเช็ดน้ำตาและสะอื้นเบาๆ "ซานหลิง ข้ารู้ว่าฐานะของเรานั้นแตกต่างออกไปแล้ว ทำให้เรานั้นหวาดกลัวที่จะกล่าวคุยกัน ข้าอยากกลับไปเป็นเด็กจริงๆ ตอนที่พวกเราเล่นกันในโรงเรียน อีกทั้งเจ้ายังเผาหนวดเคราที่ชายผู้นั้นไว้มาครึ่งชีวิตด้วย”

ฉินซานหลิงยิ้ม "ไม่คิดว่าเจ้าจะยังจำได้"

“จำได้สิ ข้าจะจำไม่ได้ได้อย่างไร!” น้ำตาของหวู่ซื่อหลิงไหลรินอย่างควบคุมไม่ได้

ฉินซานหลิงเห็นแบบนั้น เธอก็รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย "ข้าขอโทษ ข้าไม่ควรกล่าวแบบนั้นกับเจ้าเลย"

“หัวใจของเจ้าเป็นของฝ่าบาท ข้าเข้าใจดี และที่ข้ากล่าวเช่นนั้นเพราะข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าจะได้อยู่กับคนที่เจ้ารักโดยเร็ว”

“ตอนนี้ในวังมีฮองเฮาเพียงผู้เดียว ข้าคิดว่าฮองเฮา...จะไม่ปฏิเสธให้เจ้าเข้าไปรับใช้ฝ่าบาทในวังแน่ ซานหลิง ข้าหวังว่าเจ้าจะมีความสุข!” หวู่ซือหลิง จับมือของเธอแน่นและกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ฉินซานหลิงพยักหน้า และเมื่อน้ำในหม้อเดือด เธอก็ค่อยๆ ใส่ใบชาลงไป

เธอไม่ตอบรับคำกล่าวของหวู่ซือหลิงตรงๆ เพราะ...เธอเองก็มีความคิดเห็นของตัวเองเช่นกัน

จะใช้ชีวิตอยู่ข้างกายหรงเยี่ยอย่างไร เธอเองก็มีแผนการ

ถ้าเธอฟังคำกล่าวของหวู่ซือหลิงจริงๆ ก็จะกลายเป็นหมากที่เธอเพิ่งกล่าวไปเมื่อครู่

หวู่ซือหลิงก็พอเข้าใจความคิดของฉินซานหลิงเช่นกัน แต่ไม่ได้แสดงออก

เธอเชื่อว่าไม่ว่าฉินซานหลิงจะเลือกเส้นทางไหน เธอ ไป๋ชิงหลิง และหรงเยี่ยต่างก็จะต้องประสบกับความสูญเสียทั้งหมด

จวบจนถึงตอนนั้น...

ก็จะมีหลายสิ่งที่ฉินซานหลิงไม่สามารถควบคุมได้แล้ว

“ชาพร้อมแล้ว ข้าจะส่งไปก่อน” ฉินซานหลิงยิ้ม

หวู่ซือหลิงก็ยืนขึ้นและกล่าวว่า "ข้าเองก็อยู่นานไม่ได้"

“เจ้า...จะกลับแล้วงั้นหรือ?”

“ข้าพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมจ้าวชื่อสองสามวัน ถ้าเจ้านึกถึงข้า ก็ไปหาข้าที่โรงเตี๊ยมนั่นได้” หวู่ซือหลิงกล่าวติดตลก

ฉินซานหลิงยิ้มเคืองๆ และกล่าวว่า "ข้านึกขึ้นได้แน่นอน"

ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุข จากนั้นคนหนึ่งก็เดินไปทางตะวันออกและอีกคนก็มุ่งหน้าไปทางตะวันตก

แต่เมื่อฉินซานหลิงเดินไปถึงที่ลานหน้าบ้าน ก็มีนายผู้เฒ่าฉินอยู่ในห้องโถงเพียงคนเดียว

ฉินซานหลิงตกใจเล็กน้อยและกล่าวว่า "ท่านปู่ คนอื่นๆ ล่ะ?"

“เพิ่งไปเมื่อครู่ เจ้ามาช้าแค่ก้าวเดียว ฝ่าบาทไม่ประสงค์พำนักที่บ้านตระกูลฉิน” นายผู้เฒ่าฉินถอนหายใจและเหลือบมองชาในมือของฉินซานหลิง "แต่ก็ถือว่ามีเรื่องดีๆ เพราะวันนี้หลานสาวแสนรักของข้าลงมือต้มชาให้ข้าเองเลย”

แม้ว่าฉินซานหลิงจะผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอก็รีบเก็ยอารมณ์อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินไปหานายผู้เฒ่าฉินด้วยรอยยิ้ม...

ขณะที่เธอรินชาให้กับนายผู้เฒ่าฉินนั้น ผู้เฒ่าก็กล่าวว่า "ฮองเฮาเป็นอัจฉริยะทางการค้า!"

มือของฉินซานหลิงหยุดกะทันหัน...

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น