ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 87

เขาใช้โอกาสนี้กอดนางและเพื่อควบคุมร่างกายที่ดิ้นกระสับกระส่ายของนาง

ทันใดนั้นไป๋ชิงหลิงก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวรุ่ง ที่เกือบจะมีความสัมพันธ์อะไรกับเขาในตำหนัก

ใบหน้าของนางแดงก่ำผิดไปจากปกติ และมือข้างหนึ่งได้แตะไปที่แผ่นอกของเขาเพื่อเตรียมจะผลักเขาออก

แต่อีกฝ่ายกลับโอบนางไว้และเดินออกไปจากเรือนยา

ขณะที่นางกำนัลของตำหนักฮุ่ยหนิงเดินผ่าน พวกนางได้แอบหันมองอยู่หลายครั้ง จากนั้นก็แอบหัวเราะชอบใจ และพูดคุยกันถึงเรื่องข่าวดีของท่านอ๋องหรง

ไป๋ชิงหลิงเห็นสายตาของนางกำนัลก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป คงต้องรู้กันทั้งวังหลวงอย่างแน่นอนว่าความสัมพันธ์ของนางและท่านอ๋องหรงนั้นไม่ธรรมดา ถึงตอนนั้นต่อให้ไทเฮาไม่ทรงตรัสรับสั่งอะไร จักรพรรดิเหยาคงต้องคิดพระราชทานงานอภิเษกสมรสให้กับหรงเยี่ยอย่างแน่นอน

ยิ่งคิดต่อไปเรื่อยๆ สีหน้าของไป๋ชิงหลิงก็แย่ลงมากขึ้น ใบหน้าที่เดิมที่แดงก่ำได้ซีดเผือดลงเล็กน้อย

"หรงเยี่ย!" น้ำเสียงของนางอ่อนโยนลงเล็กน้อย "ท่านปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ให้ข้าเดินเอง"

หรงเยี่ยก้มลงมองและพบว่าดวงตาของไป๋ชิงหลิงมีน้ำตาคลอ

เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่กลับไม่ยอมปล่อยนาง

ทั้งสองไปยังตำหนักข้างที่เป็นที่พักผ่อนเมื่อคืน

หรงเยี่ยผลักประตูและผลักนางเข้าไป แต่เขากลับยืนอยู่นอกประตูโดยไม่ก้าวเข้าไป "รออยู่ที่นี่ ประเดี๋ยวจะมีคนมาทาแผลที่ใบหน้าของเจ้า เจ้าเป็นเช่นนี้ อย่าให้ไทเฮาเห็นจะดีกว่า"

เขาหันหลังกลับและกำลังจะเดินออกไป ทว่าไป๋ชิงหลิงกลับเรียกเขา "ท่านอ๋องหรง"

ฝีเท้าของหรงเยี่ยหยุดชะงักและหันกลับไปหานาง "ยังมีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?"

"ข้าไม่มีทางเป็นนางสนมหรือพระชายาของใครทั้งนั้น" หากจักรพรรดิเหยาออกราชโองการรับสั่ง จะต้องไม่ยอมให้เขาแต่งตั้งนางเพื่อเป็นพระชายาเอกอย่างแน่นอน

นางเคยมีลูกมาก่อน ราชวงศ์ไม่มีทางอนุญาต

สมัยโบราณไม่มีความยุติธรรมเช่นนี้ ผู้ชายสามารถมีภรรยาสามสนมสี่ได้ ทว่าผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานแต่มีลูกกลับเป็นเรื่องต้องห้าม

หรงเยี่ยหันหน้าไป และแววตาของเขาได้จับจ้องที่ใบหน้าของนาง

เมื่อเห็นว่าแววตาของนางจริงจังกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา "ข้าเคยพูดไปตอนไหนหรือว่าจะรับเจ้าเป็นสนมและให้เจ้าเป็นพระชายารอง"

ไป๋ชิงหลิงยิ้มอย่างขมขื่น "ต่อให้เป็นพระชายาเอก ข้าก็ไม่เคยมีความคิดเช่นนั้นมาก่อน"