ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างเมื่อมองดูผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างแนบชิด
หรงเยี่ยเพียงแค่กอดนางและนางจูบ ก็ไม่เหลือพื้นที่ให้นางขัดขืนหรือปฏิเสธอีกต่อไป
การจูบของเขานั้นลึกซึ้งและหนักหน่วง ทำให้นางเข้าไปพัวพันกับลิ้นและริมฝีปากของเขา
นางครวญครางเล็กน้อย สองมือจับเสื้อผ้าของเขาแน่น จากนั้นร่างกายก็ยิ่งอ่อนโน้มแนบชิดไปหาเขาอย่างอ่อนแรง
ทว่าการจูบนี้ไม่ได้เนิ่นนาน จากนั้นผู้ชายก็ผละออกจากริมฝีปากของนาง เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "รับรู้ได้หรือยัง?"
"อะไรนะ?" นางทำสีหน้างุนงง
หรงเยี่ยจัดผมของนางที่ยุ่งเหยิงเพราะลมที่พัด และกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "แม่ของจิ่งหลินคือผู้หญิงคนแรกที่ข้าเคยหลับนอนด้วย ส่วนเจ้าคือผู้หญิงคนที่สองที่ข้าอยากจะหลับนอนด้วย เจ้าคิดว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปหรือไม่"
ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นสะท้านเล็กน้อย และจู่ๆ สองขาของนางก็แทบอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง
ความรู้สึกอับอายได้ถาโถมขึ้นมาในใจ ความรุ่มร้อนเดือดพล่านพุ่งขึ้นไปที่ใบหน้าของนางอีกครั้งจนแดงลามไปถึงหู
นางจ้องมองเขาอย่างโกรธเคือง "ท่านช่างไร้ยางอาย จิตใจสกปรกโสโครก"
หรงเยี่ยไม่โกรธแต่กลับยิ้มออกมา "แล้วเจ้าล่ะ?"
"ข้า?"
ทันใดนั้นหรงเยี่ยก็ก้มหน้าลงและริมฝีปากของเขาได้แนบชิดไปที่ข้างหูของนาง "วันนี้เมื่อตอนฟ้าสาง เจ้าบอกข้าว่า......ข้าต้องการ!"
เมื่อพูดจบยังไม่ทันที่ไป๋ชิงหลิงจะระเบิดออกมา หรงเยี่ยก็ได้ปล่อยมือจากนาง จากนั้นจัดระเบียบเสื้อผ้าของเขาและหันหลังเดินออกไป
ไป๋ชิงหลิงยังคงยืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิม
นางไม่รู้เลยว่าเหตุใดถึงฝันถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน วันที่เจ้าของร่างเดิมสูญเสียพรหมจารี
ก่อนหน้านี้นางไม่เคยฝันเช่นนี้มาก่อนเลย ก่อนที่เจ้าของร่างเดิมจะเสียชีวิตไปก็ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องคืนนั้นมากนัก เพียงแค่คิดว่าตัวเองได้เข้าห้องหอไปกับท่านอ๋องต้วน
แต่เมื่อคืนนาง นางจับผลัดจับผลูกลับคิดว่าผู้ชายในฝันก็คือคนคุ้นเคยข้างกายของนาง......
แต่นางกลับมองไม่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย และเมื่อตื่นขึ้นมาก็ได้เจอกับหรงเยี่ย
ฉะนั้น......
ตอนที่นางกำลังฝัน นางได้พูดอะไรกับหรงเยี่ยไปบ้างนะ
เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ ไป๋ชิงหลิงรู้สึกใบหน้าแดงก่ำ จากนั้นจนยกมือขึ้นมาปิดหน้าไว้
ไป๋ชิงหลิง เจ้าฝันตอนไหนไม่ฝัน แต่กลับดันมาฝันเช่นนั้นตอนที่ต้องอยู่ร่วมห้องกับท่านอ๋องหรง เจ้าไม่อายบ้างเลยหรือ!
"หมอหญิงไป๋ ท่านอ๋องหรงสั่งให้บ่าวมาประคบแผลให้เจ้าค่ะ"
เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงที่ดังขึ้นจึงได้วางมือลง จากนั้นจึงเห็นว่ามู่ซินได้ถือถุงประคบเย็นมาหนึ่งอัน
ไป๋ชิลหลิงยื่นมือออกไปรับและกล่าวว่า "ข้าทำเองได้"
"ท่านอ๋องหรงได้รับสั่งไว้ว่าจะต้องให้บ่าวประคบให้ท่านเจ้าค่ะ หมอหญิงไป๋อย่าได้ทำให้บ่าวต้องลำบากใจเลยนะเจ้าคะ" มู่ซินยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร จากนั้นจึงได้เดินเข้าไปในตำหนักข้าง
ฮองเฮาอู๋เรียกหมอหญิงสามคนเพื่อมาทำแผลให้กับเสิ่นโหรวเม่ย
จากนั้นสั่งให้เสิ่นโหรวเม่ยอยู่พักรักษาตัวที่ตำหนักเฟิ่งหลิว อีกทั้งยังสั่งให้คนไปตามท่านอ๋องหรงมาหา
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม ในที่สุดท่านอ๋องหรงก็มาถึง
เสิ่นโหรวเม่ยทั้งตื่นเต้นและดีใจ "เสด็จป้า ข้า......ข้าควรทำอย่างไรดี ข้าจะมีหน้าไปพบเขาได้อย่างไรในตอนนี้?"
ฮองเฮาอู๋จับมือของนางและพูดปลอบใจ "เม่ยเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องทำอะไร ข้าจะสั่งให้หรงเยี่ยอยู่ดูแลเจ้าที่นี่ ประเดี๋ยวข้าจะสั่งให้คนนำชาและของว่างเข้ามา"
เมื่อพูดถึงน้ำชา ฮองเฮาอู๋ได้ขยิบตาส่งสัญญาณให้นาง
เสิ่นโหรวเม่ยรู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างมาก "เราสองคน......เราต้องทำเช่นนั้นจริงๆ หรือ ข้ารู้สึกประหม่าเหลือเกิน"
"เจ้าจะกลัวอะไร แม่ของจิ่งหลินให้กำเนิดจิ่งหลินมาได้อย่างไร หากนางไม่อายุสั้นและจากไปเพราะให้กำเนิดลูกยาก เจ้าคงไม่มีโอกาสที่จะได้เป็นพระชายา ท่านอ๋องหรงไม่ยอมแสดงออกถึงความรู้สึกที่มีต่อเจ้าเสียที เจ้าก็เอาแต่รออยู่เช่นนี้หรือ ข้าจะคอยพูดให้เจ้าเอง เจ้าเพียงทำให้เรื่องนี้สำเร็จก็พอ" ฮองเฮาอู๋หรี่ตาที่เต็มไปด้วยแผนการอันเลวร้าย
เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยได้ยินเช่นนั้น จึงได้พยักหน้าอย่างเขินอาย "เม่ยเอ๋อร์เชื่อเสด็จป้าเจ้าค่ะ"
เมื่อพูดจบ หรงเยี่ยก็ได้เดินเข้ามาถึงประตูห้องนอน เขาถือแส้ในมืออย่างเย็นชาแล้วเหวี่ยงไปทางผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียง......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...
อ่านถึงตรงนี้แล้วยอมรับเลยว่าเหนื่อยแทนไป่ชิงหลิงจริงๆ...มีเรื่องตลอด...ช่วงดีๆแทบจะไม่มีเลย..แอดขาาาาตามอ่านจนจะทันแล้วนะคะลงต่อเถอะค่ะเข้ามาส่องทุกวันว่าขยับจาก 460ไปบ้างรึยังพรีสสสสส😽😽😽...
เจอแล้ว..เจอแล้ว..เป็นเรื่องที่อยากอ่านมากๆอีกเรื่องนึง..กรี๊ดลั่นรถจนลูกผัวตกอกตกใจ55555....แอดขาาา..อัพต่อไปเรื่อยๆนะคะจะตามอ่านให้ทันแน่นอนค่ะ😄🤗😊...
ตอนนี้ชื่อหรงฉี่กับอ๋องต้วนสลับกันอยู่นะอย่าทำให้สับสนสิคะ...
บท 433 แล้วมีต่อใช่มั้ยคะ...
อ่านแล้ว ยังไม่จบ แต่สถานะทำไมเสร็จสิ้นแล้ว น่าจะยังอีกหลายตอน ทำไมไม่มีการลงต่อคะ...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...