ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 88

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างเมื่อมองดูผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างแนบชิด

หรงเยี่ยเพียงแค่กอดนางและนางจูบ ก็ไม่เหลือพื้นที่ให้นางขัดขืนหรือปฏิเสธอีกต่อไป

การจูบของเขานั้นลึกซึ้งและหนักหน่วง ทำให้นางเข้าไปพัวพันกับลิ้นและริมฝีปากของเขา

นางครวญครางเล็กน้อย สองมือจับเสื้อผ้าของเขาแน่น จากนั้นร่างกายก็ยิ่งอ่อนโน้มแนบชิดไปหาเขาอย่างอ่อนแรง

ทว่าการจูบนี้ไม่ได้เนิ่นนาน จากนั้นผู้ชายก็ผละออกจากริมฝีปากของนาง เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "รับรู้ได้หรือยัง?"

"อะไรนะ?" นางทำสีหน้างุนงง

หรงเยี่ยจัดผมของนางที่ยุ่งเหยิงเพราะลมที่พัด และกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "แม่ของจิ่งหลินคือผู้หญิงคนแรกที่ข้าเคยหลับนอนด้วย ส่วนเจ้าคือผู้หญิงคนที่สองที่ข้าอยากจะหลับนอนด้วย เจ้าคิดว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปหรือไม่"

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นสะท้านเล็กน้อย และจู่ๆ สองขาของนางก็แทบอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง

ความรู้สึกอับอายได้ถาโถมขึ้นมาในใจ ความรุ่มร้อนเดือดพล่านพุ่งขึ้นไปที่ใบหน้าของนางอีกครั้งจนแดงลามไปถึงหู

นางจ้องมองเขาอย่างโกรธเคือง "ท่านช่างไร้ยางอาย จิตใจสกปรกโสโครก"

หรงเยี่ยไม่โกรธแต่กลับยิ้มออกมา "แล้วเจ้าล่ะ?"

"ข้า?"

ทันใดนั้นหรงเยี่ยก็ก้มหน้าลงและริมฝีปากของเขาได้แนบชิดไปที่ข้างหูของนาง "วันนี้เมื่อตอนฟ้าสาง เจ้าบอกข้าว่า......ข้าต้องการ!"

เมื่อพูดจบยังไม่ทันที่ไป๋ชิงหลิงจะระเบิดออกมา หรงเยี่ยก็ได้ปล่อยมือจากนาง จากนั้นจัดระเบียบเสื้อผ้าของเขาและหันหลังเดินออกไป

ไป๋ชิงหลิงยังคงยืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิม

นางไม่รู้เลยว่าเหตุใดถึงฝันถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน วันที่เจ้าของร่างเดิมสูญเสียพรหมจารี

ก่อนหน้านี้นางไม่เคยฝันเช่นนี้มาก่อนเลย ก่อนที่เจ้าของร่างเดิมจะเสียชีวิตไปก็ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องคืนนั้นมากนัก เพียงแค่คิดว่าตัวเองได้เข้าห้องหอไปกับท่านอ๋องต้วน

แต่เมื่อคืนนาง นางจับผลัดจับผลูกลับคิดว่าผู้ชายในฝันก็คือคนคุ้นเคยข้างกายของนาง......

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม ในที่สุดท่านอ๋องหรงก็มาถึง

เสิ่นโหรวเม่ยทั้งตื่นเต้นและดีใจ "เสด็จป้า ข้า......ข้าควรทำอย่างไรดี ข้าจะมีหน้าไปพบเขาได้อย่างไรในตอนนี้?"

ฮองเฮาอู๋จับมือของนางและพูดปลอบใจ "เม่ยเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องทำอะไร ข้าจะสั่งให้หรงเยี่ยอยู่ดูแลเจ้าที่นี่ ประเดี๋ยวข้าจะสั่งให้คนนำชาและของว่างเข้ามา"

เมื่อพูดถึงน้ำชา ฮองเฮาอู๋ได้ขยิบตาส่งสัญญาณให้นาง

เสิ่นโหรวเม่ยรู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างมาก "เราสองคน......เราต้องทำเช่นนั้นจริงๆ หรือ ข้ารู้สึกประหม่าเหลือเกิน"

"เจ้าจะกลัวอะไร แม่ของจิ่งหลินให้กำเนิดจิ่งหลินมาได้อย่างไร หากนางไม่อายุสั้นและจากไปเพราะให้กำเนิดลูกยาก เจ้าคงไม่มีโอกาสที่จะได้เป็นพระชายา ท่านอ๋องหรงไม่ยอมแสดงออกถึงความรู้สึกที่มีต่อเจ้าเสียที เจ้าก็เอาแต่รออยู่เช่นนี้หรือ ข้าจะคอยพูดให้เจ้าเอง เจ้าเพียงทำให้เรื่องนี้สำเร็จก็พอ" ฮองเฮาอู๋หรี่ตาที่เต็มไปด้วยแผนการอันเลวร้าย

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยได้ยินเช่นนั้น จึงได้พยักหน้าอย่างเขินอาย "เม่ยเอ๋อร์เชื่อเสด็จป้าเจ้าค่ะ"

เมื่อพูดจบ หรงเยี่ยก็ได้เดินเข้ามาถึงประตูห้องนอน เขาถือแส้ในมืออย่างเย็นชาแล้วเหวี่ยงไปทางผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียง......