ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 88

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างเมื่อมองดูผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างแนบชิด

หรงเยี่ยเพียงแค่กอดนางและนางจูบ ก็ไม่เหลือพื้นที่ให้นางขัดขืนหรือปฏิเสธอีกต่อไป

การจูบของเขานั้นลึกซึ้งและหนักหน่วง ทำให้นางเข้าไปพัวพันกับลิ้นและริมฝีปากของเขา

นางครวญครางเล็กน้อย สองมือจับเสื้อผ้าของเขาแน่น จากนั้นร่างกายก็ยิ่งอ่อนโน้มแนบชิดไปหาเขาอย่างอ่อนแรง

ทว่าการจูบนี้ไม่ได้เนิ่นนาน จากนั้นผู้ชายก็ผละออกจากริมฝีปากของนาง เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "รับรู้ได้หรือยัง?"

"อะไรนะ?" นางทำสีหน้างุนงง

หรงเยี่ยจัดผมของนางที่ยุ่งเหยิงเพราะลมที่พัด และกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "แม่ของจิ่งหลินคือผู้หญิงคนแรกที่ข้าเคยหลับนอนด้วย ส่วนเจ้าคือผู้หญิงคนที่สองที่ข้าอยากจะหลับนอนด้วย เจ้าคิดว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปหรือไม่"

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นสะท้านเล็กน้อย และจู่ๆ สองขาของนางก็แทบอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง

ความรู้สึกอับอายได้ถาโถมขึ้นมาในใจ ความรุ่มร้อนเดือดพล่านพุ่งขึ้นไปที่ใบหน้าของนางอีกครั้งจนแดงลามไปถึงหู

นางจ้องมองเขาอย่างโกรธเคือง "ท่านช่างไร้ยางอาย จิตใจสกปรกโสโครก"

หรงเยี่ยไม่โกรธแต่กลับยิ้มออกมา "แล้วเจ้าล่ะ?"

"ข้า?"

ทันใดนั้นหรงเยี่ยก็ก้มหน้าลงและริมฝีปากของเขาได้แนบชิดไปที่ข้างหูของนาง "วันนี้เมื่อตอนฟ้าสาง เจ้าบอกข้าว่า......ข้าต้องการ!"

เมื่อพูดจบยังไม่ทันที่ไป๋ชิงหลิงจะระเบิดออกมา หรงเยี่ยก็ได้ปล่อยมือจากนาง จากนั้นจัดระเบียบเสื้อผ้าของเขาและหันหลังเดินออกไป

ไป๋ชิงหลิงยังคงยืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิม

นางไม่รู้เลยว่าเหตุใดถึงฝันถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน วันที่เจ้าของร่างเดิมสูญเสียพรหมจารี

ก่อนหน้านี้นางไม่เคยฝันเช่นนี้มาก่อนเลย ก่อนที่เจ้าของร่างเดิมจะเสียชีวิตไปก็ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องคืนนั้นมากนัก เพียงแค่คิดว่าตัวเองได้เข้าห้องหอไปกับท่านอ๋องต้วน

แต่เมื่อคืนนาง นางจับผลัดจับผลูกลับคิดว่าผู้ชายในฝันก็คือคนคุ้นเคยข้างกายของนาง......