เข้าสู่ระบบผ่าน

ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 89

"เพี้ยะ!"

"อ๊า!"

เสิ่นโหรวเม่ยถูกฟาดด้วยแส้ที่อยู่ในมือของหรงเยี่ยเข้าอย่างแรง จากนั้นจึงได้โถมตัวไปในอ้อมแขนของฮองเฮาอู๋และกรีดร้องออกมา

นางกำนัลในตำหนักเฟิ่งหลิวทั้งหลายต่างพากันตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จากนั้นจึงพากันคุกเข่าลงกับพื้น

ฮองเฮาอู๋ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง จากนั้นจึงก้มมองดูรอยที่เสิ่นโหรวเม่ยถูกแส้ฟาดกลางแผ่นหลัง

รอยแผลจากไหล่ซ้ายของนางไปถึงส่วนล่างของเอวขวา และชุดสีขาวก็แปดเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงทันที

ฮองเฮาอู๋คำราม "หรงเยี่ย!"

นางกอดเสิ่นโหรวเม่ยเอาไว้แน่นและตะคอกออกมาด้วยความตกใจ "เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!"

เสิ่นโหรวเม่ยเจ็บปวดจนขดตัวและร้องไห้ฟูมฟาย

หรงเยี่ยเดินเข้าไปในตำหนักและเก็บแส้ที่ฟาดออกไป จากนั้นทำการเหวี่ยงออกไปอีกครั้ง

เมื่อฮองเฮาอู๋เห็นเช่นนั้นจึงได้กระโดดออกมาและใช้ตัวของตัวเองขวางเสิ่นโหรวเม่ยไว้

ได้ยินเพียง "อ๊า" และแส้เกือบจะฟาดไปถูกแผ่นหลังของฮองเฮาอู๋

หรงเยี่ยสะบัดอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงทำให้แส้ตกไปยังโต๊ะที่อยู่ข้างหัวเตียง

เมื่อแส้ตกลงสู่พื้น โต๊ะนั้นก็ได้กลายเป็นผุยผงแตกละเอียดลงสู่พื้น

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยเห็นเข้า ร่างกายของนางก็สั่นสะท้าน......

เขาจะฟาดนางให้ตายเลยอย่างนั้นหรือ

ท่านอ๋องหรงจะฟาดนางให้ตาย

เสิ่นโหรวเม่ยที่เมื่อสักครู่ยังฝันหวาน ตอนนี้กลับร้องไห้คร่ำครวญ "เสด็จป้า เสด็จป้า เขาจะฟาดข้าให้ตาย เขาต้องการให้ข้าตาย ข้าจะกลับบ้าน ข้าจะออกไปจากวังหลวง......"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น