ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 89

"เพี้ยะ!"

"อ๊า!"

เสิ่นโหรวเม่ยถูกฟาดด้วยแส้ที่อยู่ในมือของหรงเยี่ยเข้าอย่างแรง จากนั้นจึงได้โถมตัวไปในอ้อมแขนของฮองเฮาอู๋และกรีดร้องออกมา

นางกำนัลในตำหนักเฟิ่งหลิวทั้งหลายต่างพากันตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จากนั้นจึงพากันคุกเข่าลงกับพื้น

ฮองเฮาอู๋ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง จากนั้นจึงก้มมองดูรอยที่เสิ่นโหรวเม่ยถูกแส้ฟาดกลางแผ่นหลัง

รอยแผลจากไหล่ซ้ายของนางไปถึงส่วนล่างของเอวขวา และชุดสีขาวก็แปดเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงทันที

ฮองเฮาอู๋คำราม "หรงเยี่ย!"

นางกอดเสิ่นโหรวเม่ยเอาไว้แน่นและตะคอกออกมาด้วยความตกใจ "เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!"

เสิ่นโหรวเม่ยเจ็บปวดจนขดตัวและร้องไห้ฟูมฟาย

หรงเยี่ยเดินเข้าไปในตำหนักและเก็บแส้ที่ฟาดออกไป จากนั้นทำการเหวี่ยงออกไปอีกครั้ง

เมื่อฮองเฮาอู๋เห็นเช่นนั้นจึงได้กระโดดออกมาและใช้ตัวของตัวเองขวางเสิ่นโหรวเม่ยไว้

ได้ยินเพียง "อ๊า" และแส้เกือบจะฟาดไปถูกแผ่นหลังของฮองเฮาอู๋

หรงเยี่ยสะบัดอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงทำให้แส้ตกไปยังโต๊ะที่อยู่ข้างหัวเตียง

เมื่อแส้ตกลงสู่พื้น โต๊ะนั้นก็ได้กลายเป็นผุยผงแตกละเอียดลงสู่พื้น

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยเห็นเข้า ร่างกายของนางก็สั่นสะท้าน......

เขาจะฟาดนางให้ตายเลยอย่างนั้นหรือ

ท่านอ๋องหรงจะฟาดนางให้ตาย

เสิ่นโหรวเม่ยที่เมื่อสักครู่ยังฝันหวาน ตอนนี้กลับร้องไห้คร่ำครวญ "เสด็จป้า เสด็จป้า เขาจะฟาดข้าให้ตาย เขาต้องการให้ข้าตาย ข้าจะกลับบ้าน ข้าจะออกไปจากวังหลวง......"

"เสด็จแม่!" หรงเยี่ยเงยหน้าขึ้นและดวงตาของเขาได้หรี่ลง

ฮองเฮาอู๋ร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม จากนั้นยกมือขึ้นมาและชี้ออกไปนอกตำหนัก "ออกไปเดี๋ยวนี้ ข้าจะเป็นคนส่งโหรวเม่ยกลับตระกูลเสิ่นด้วยตัวเอง ท่านผู้เฒ่าเสิ่นจะต้องคอยจัดการเรื่องนี้อย่างแน่นอน เจ้าปีกกล้าขาแข็งแล้ว เจ้าไม่ต้องการข้าแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็ไปอธิบายเรื่องนี้กับท่านผู้เฒ่าเสิ่นเองแล้วกัน ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีกแล้ว"

"ได้ ข้าจะไปอธิบายเรื่องนี้กับท่านผู้เฒ่าเสิ่นเอง" เมื่อพูดจบเขาก็เริ่มจับแส้อีกครั้ง และใช้โอกาสขณะที่ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัวฟาดไปยังเสิ่นโหรวเม่ยอีกครั้ง

เสิ่นโหรวเม่ยกรีดร้อง "อ๊า......"

"เม่ยเอ๋อร์"

"เสด็จป้า เสด็จป้า ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากตาย" เสิ่นโหรวเม่ยกลิ้งลงจากเตียงและเกลือกกลิ้งไปหาฮองเฮาอู๋

ฮองเฮาอู๋เห็นรอยแส้ฟาดที่หลังของเสิ่นโหรวเม่ยเป็นรอยแผลถึงสองเส้น จึงได้กอดนางไว้แน่นและร้องร้องไห้คร่ำครวญ "หรงเยี่ย เช่นนั้นเจ้าก็ฟาดข้าให้ตายไปด้วยเลย"

"ความผิดของเสิ่นโหรวเม่ยโทษไม่ถึงตาย แต่ไม่สามารถปล่อยไว้ในวังหลวง มีนางอยู่ที่ไหนที่นั่นก็จะมีแต่ความเดือดร้อน เสด็จแม่......" แววตาของหรงเยี่ยเย็นชาและน้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น "หลวนอี๋และหรงเชินไฉต่างหากที่เป็นลูกของท่าน!"