ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 89

"เพี้ยะ!"

"อ๊า!"

เสิ่นโหรวเม่ยถูกฟาดด้วยแส้ที่อยู่ในมือของหรงเยี่ยเข้าอย่างแรง จากนั้นจึงได้โถมตัวไปในอ้อมแขนของฮองเฮาอู๋และกรีดร้องออกมา

นางกำนัลในตำหนักเฟิ่งหลิวทั้งหลายต่างพากันตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จากนั้นจึงพากันคุกเข่าลงกับพื้น

ฮองเฮาอู๋ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง จากนั้นจึงก้มมองดูรอยที่เสิ่นโหรวเม่ยถูกแส้ฟาดกลางแผ่นหลัง

รอยแผลจากไหล่ซ้ายของนางไปถึงส่วนล่างของเอวขวา และชุดสีขาวก็แปดเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงทันที

ฮองเฮาอู๋คำราม "หรงเยี่ย!"

นางกอดเสิ่นโหรวเม่ยเอาไว้แน่นและตะคอกออกมาด้วยความตกใจ "เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!"

เสิ่นโหรวเม่ยเจ็บปวดจนขดตัวและร้องไห้ฟูมฟาย

หรงเยี่ยเดินเข้าไปในตำหนักและเก็บแส้ที่ฟาดออกไป จากนั้นทำการเหวี่ยงออกไปอีกครั้ง

เมื่อฮองเฮาอู๋เห็นเช่นนั้นจึงได้กระโดดออกมาและใช้ตัวของตัวเองขวางเสิ่นโหรวเม่ยไว้

ได้ยินเพียง "อ๊า" และแส้เกือบจะฟาดไปถูกแผ่นหลังของฮองเฮาอู๋

หรงเยี่ยสะบัดอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงทำให้แส้ตกไปยังโต๊ะที่อยู่ข้างหัวเตียง

เมื่อแส้ตกลงสู่พื้น โต๊ะนั้นก็ได้กลายเป็นผุยผงแตกละเอียดลงสู่พื้น

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยเห็นเข้า ร่างกายของนางก็สั่นสะท้าน......

เขาจะฟาดนางให้ตายเลยอย่างนั้นหรือ

ท่านอ๋องหรงจะฟาดนางให้ตาย

เสิ่นโหรวเม่ยที่เมื่อสักครู่ยังฝันหวาน ตอนนี้กลับร้องไห้คร่ำครวญ "เสด็จป้า เสด็จป้า เขาจะฟาดข้าให้ตาย เขาต้องการให้ข้าตาย ข้าจะกลับบ้าน ข้าจะออกไปจากวังหลวง......"

ตั้งแต่ที่จำความได้ ทุกคนต่างบอกกับนางว่าต่อไปนางจะได้เป็นพระชายาหรง

ทว่าตอนที่แส้ของหรงเยี่ยฟาดเข้ามาที่แผ่นหลังของนาง ความฝันของเสิ่นโหรวเม่ยก็ได้พังทลายลงทันที

แม้แต่หัวใจของนางก็ถูกฉีกอย่างแหลกสลาย

นางร้องไห้คร่ำครวญเหมือนคนบ้าคลั่ง "ส่งข้าออกไปนอกวัง ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ ข้าจะกลับบ้าน......"

"หรงเยี่ยเจ้ามันคนบ้า" ฮองเฮาอู๋ลุกขึ้นและเดินไปยังหรงเยี่ย จากนั้นตบไปที่ใบหน้าของเขาอย่างจังและตะคอกด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด "เจ้าออกไปเดี๋ยวนี้ ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า"

หรงเยี่ยหัวเราะเยาะและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ผู้หญิงคนนี้สมควรโดนลงโทษ หากเสด็จแม่ยังคอยปกป้องนางเช่นนี้ เกรงว่าวันข้างหน้าคงต้องกลายเป็นปัญหาใหญ่"

"เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้" ฮองเฮาอู๋ชี้หน้าเขาและคำรามด้วยความโกรธ "ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยมีลูกมาก่อน เจ้ากลับสนใจใส่ใจนาง โหรวเม่ยเป็นลูกสาวของน้องสาวแท้ๆ ของข้า เจ้ากลับใช้แส้ฟาดนางต่อหน้าของข้า เหตุใดเจ้าถึงไม่ฟาดข้าให้ตายไปเลย"

"เสด็จแม่ก็มีส่วนผิดและสมควรถูกลงโทษ แต่โทษนั้นไม่ถึงตาย!"

"เจ้า......" ฮองเฮาอู๋โกรธมาก และร่างกายของนางเริ่มทรงตัวได้ไม่ดี

นางกำนัลที่อยู่ข้างหลังต่างพากันลุกขึ้นมาประคอง

หลังจากที่ฮองเฮาอู๋ทรงตัวได้ดีแล้ว นางก็ได้ตะคอกอย่างบ้าคลั่ง "ข้าเลี้ยงดูเจ้ามา แต่เจ้ากลับกลายเป็นคนอกตัญญู"

"เสด็จแม่!" หรงเยี่ยเงยหน้าขึ้นและดวงตาของเขาได้หรี่ลง

ฮองเฮาอู๋ร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม จากนั้นยกมือขึ้นมาและชี้ออกไปนอกตำหนัก "ออกไปเดี๋ยวนี้ ข้าจะเป็นคนส่งโหรวเม่ยกลับตระกูลเสิ่นด้วยตัวเอง ท่านผู้เฒ่าเสิ่นจะต้องคอยจัดการเรื่องนี้อย่างแน่นอน เจ้าปีกกล้าขาแข็งแล้ว เจ้าไม่ต้องการข้าแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็ไปอธิบายเรื่องนี้กับท่านผู้เฒ่าเสิ่นเองแล้วกัน ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีกแล้ว"

"ได้ ข้าจะไปอธิบายเรื่องนี้กับท่านผู้เฒ่าเสิ่นเอง" เมื่อพูดจบเขาก็เริ่มจับแส้อีกครั้ง และใช้โอกาสขณะที่ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัวฟาดไปยังเสิ่นโหรวเม่ยอีกครั้ง

เสิ่นโหรวเม่ยกรีดร้อง "อ๊า......"

"เม่ยเอ๋อร์"

"เสด็จป้า เสด็จป้า ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากตาย" เสิ่นโหรวเม่ยกลิ้งลงจากเตียงและเกลือกกลิ้งไปหาฮองเฮาอู๋

ฮองเฮาอู๋เห็นรอยแส้ฟาดที่หลังของเสิ่นโหรวเม่ยเป็นรอยแผลถึงสองเส้น จึงได้กอดนางไว้แน่นและร้องร้องไห้คร่ำครวญ "หรงเยี่ย เช่นนั้นเจ้าก็ฟาดข้าให้ตายไปด้วยเลย"

"ความผิดของเสิ่นโหรวเม่ยโทษไม่ถึงตาย แต่ไม่สามารถปล่อยไว้ในวังหลวง มีนางอยู่ที่ไหนที่นั่นก็จะมีแต่ความเดือดร้อน เสด็จแม่......" แววตาของหรงเยี่ยเย็นชาและน้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น "หลวนอี๋และหรงเชินไฉต่างหากที่เป็นลูกของท่าน!"