ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 90

"อย่าให้ความโง่เขลาเบาปัญญาของท่าน ต้องทำร้ายพวกเขาสองคน"

"เจ้า......" ฮองเฮาอู๋โกรธจัด และไม่ฟังคำพูดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว และได้ตะคอกใส่เขา "ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!"

คืนนั้น ฮองเฮาอู๋ได้ส่งเสิ่นโหรวเม่ยออกไปจากวังหลวงด้วยตัวเอง

หลังจากที่เสิ่นโหรวเม่ยกลับไปยังจวนเสิ่นก็ได้เป็นไข้ตัวร้อนและเนื้อตัวสั่นเทา จากนั้นได้ล้มป่วยลงทันที

บาดแผลที่หน้าผาก สำหรับนางแล้วนั้นไม่ถือว่าทำให้ร่างกายของนางต้องเสียหายอะไร แต่ความเจ็บปวดที่หรงเยี่ยมอบให้กับนางนั้น ทำให้หัวใจที่บอบช้ำอยู่เดิมของนางเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น

อาการไข้ของนางไม่มีทีท่าจะลดลง ทำให้ท่านผู้เฒ่าเสิ่นโกรธเคืองอย่างมากและกล่าวกับฮองเฮาอู๋ว่า "ฮองเฮา โหรวเม่ยทำอะไรผิดไปอย่างนั้นหรือ เหตุใดจึงถูกทำร้ายเช่นนี้ นางเพียงแค่หลงรักและมีใจให้ท่านอ๋องหรง โทษกระหม่อมเอง และโทษท่านแม่ของนางที่ให้ความฝันเช่นนี้กับนางตั้งแต่นางยังเด็ก โหรวเม่ยได้มอบความหวังของนางไว้ที่ท่านอ๋องหรง การแต่งงานถูกเลื่อนออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปีนี้โหรวเม่ยก็อายุสิบแปดปี ตอนนี้นางกลับเป็นเช่นนี้......เช่นนั้นตายไปก็คงจะดี กระหม่อมเห็นแล้วรู้สึกสงสารนางอย่างมาก"

ฮองเฮาอู๋ลุกขึ้นจากเก้าอี้ "เหตุใดถึงพูดเช่นนั้นออกมา เรื่องนี้เป็นความผิดของท่านอ๋องหรง ข้าไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างเด็ดขาด ข้าจะทวงความยุติธรรมคืนมาให้กับโหรวเม่ยอย่างแน่นอน"

"ฮองเฮา" ท่านแม่ของเสิ่นโหรวเม่ย ฮูหยินเสิ่นคุกเข่าลง

ฮองเฮาอู๋รีบเดินเข้าไปประคองนาง "เจ้าคุกเข่าเพื่ออะไร รีบลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้"

"ฮองเฮาได้โปรดให้ความยุติธรรมกับโหรวเม่ยด้วยเพคะ อาการป่วยของโหรวเม่ยหนักหนาอย่างมาก หม่อมฉันมีลูกทั้งหมดสี่คน อีกสามคนที่เหลือนั้นเป็นพี่ชายของนาง นางเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของหม่อมฉัน หม่อมฉันยอมไม่ได้ที่จะปล่อยให้นางตายไปเพคะ" ฮูหยินเสิ่นร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด

เสิ่นโหรวเม่ยตัวร้อนจนเสียสติ นางกรีดร้องตะโกนอย่าทำอะไรนางๆ นางจะกลับบ้านเช่นนี้ตลอดเวลา

เป็นครั้งแรกที่ฮูหยินเสิ่นเห็นลูกสาวของตัวเองต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้

ในใจของนางนั้นไม่กล้าโกรธเกลียดท่านอ๋องหรง นางโกรธแค้นไป๋เจาเสวี่ยที่อยู่ข้างกายท่านอ๋องหรง

นางจะต้องทิ่มแทงผู้หญิงคนนั้นด้วยมีด เพื่อแก้แค้นให้กับลูกสาวของนาง

ฮองเฮาอู๋ประคองฮูหยินเสิ่นลุกขึ้นจากพื้น และให้สัญญาว่า "พวกเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล โหรวเม่ยเป็นเด็กที่ข้าเห็นตั้งแต่ยังเล็กๆ ข้าก็เห็นนางเป็นลูกสาวของข้าอีกคน เยี่ยเอ๋อร์ก็เป็นลูกของข้า ข้าจะอบรมสั่งสอนเขาให้ดี และให้เขาจัดการเรื่องนี้อย่างดี"

เมื่อท่านผู้เฒ่าเสิ่นได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกคลายความขับข้องใจและไม่พูดอะไรอีก