"อย่าให้ความโง่เขลาเบาปัญญาของท่าน ต้องทำร้ายพวกเขาสองคน"
"เจ้า......" ฮองเฮาอู๋โกรธจัด และไม่ฟังคำพูดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว และได้ตะคอกใส่เขา "ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!"
คืนนั้น ฮองเฮาอู๋ได้ส่งเสิ่นโหรวเม่ยออกไปจากวังหลวงด้วยตัวเอง
หลังจากที่เสิ่นโหรวเม่ยกลับไปยังจวนเสิ่นก็ได้เป็นไข้ตัวร้อนและเนื้อตัวสั่นเทา จากนั้นได้ล้มป่วยลงทันที
บาดแผลที่หน้าผาก สำหรับนางแล้วนั้นไม่ถือว่าทำให้ร่างกายของนางต้องเสียหายอะไร แต่ความเจ็บปวดที่หรงเยี่ยมอบให้กับนางนั้น ทำให้หัวใจที่บอบช้ำอยู่เดิมของนางเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
อาการไข้ของนางไม่มีทีท่าจะลดลง ทำให้ท่านผู้เฒ่าเสิ่นโกรธเคืองอย่างมากและกล่าวกับฮองเฮาอู๋ว่า "ฮองเฮา โหรวเม่ยทำอะไรผิดไปอย่างนั้นหรือ เหตุใดจึงถูกทำร้ายเช่นนี้ นางเพียงแค่หลงรักและมีใจให้ท่านอ๋องหรง โทษกระหม่อมเอง และโทษท่านแม่ของนางที่ให้ความฝันเช่นนี้กับนางตั้งแต่นางยังเด็ก โหรวเม่ยได้มอบความหวังของนางไว้ที่ท่านอ๋องหรง การแต่งงานถูกเลื่อนออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปีนี้โหรวเม่ยก็อายุสิบแปดปี ตอนนี้นางกลับเป็นเช่นนี้......เช่นนั้นตายไปก็คงจะดี กระหม่อมเห็นแล้วรู้สึกสงสารนางอย่างมาก"
ฮองเฮาอู๋ลุกขึ้นจากเก้าอี้ "เหตุใดถึงพูดเช่นนั้นออกมา เรื่องนี้เป็นความผิดของท่านอ๋องหรง ข้าไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างเด็ดขาด ข้าจะทวงความยุติธรรมคืนมาให้กับโหรวเม่ยอย่างแน่นอน"
"ฮองเฮา" ท่านแม่ของเสิ่นโหรวเม่ย ฮูหยินเสิ่นคุกเข่าลง
ฮองเฮาอู๋รีบเดินเข้าไปประคองนาง "เจ้าคุกเข่าเพื่ออะไร รีบลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้"
"ฮองเฮาได้โปรดให้ความยุติธรรมกับโหรวเม่ยด้วยเพคะ อาการป่วยของโหรวเม่ยหนักหนาอย่างมาก หม่อมฉันมีลูกทั้งหมดสี่คน อีกสามคนที่เหลือนั้นเป็นพี่ชายของนาง นางเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของหม่อมฉัน หม่อมฉันยอมไม่ได้ที่จะปล่อยให้นางตายไปเพคะ" ฮูหยินเสิ่นร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด
เสิ่นโหรวเม่ยตัวร้อนจนเสียสติ นางกรีดร้องตะโกนอย่าทำอะไรนางๆ นางจะกลับบ้านเช่นนี้ตลอดเวลา
เป็นครั้งแรกที่ฮูหยินเสิ่นเห็นลูกสาวของตัวเองต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้
ในใจของนางนั้นไม่กล้าโกรธเกลียดท่านอ๋องหรง นางโกรธแค้นไป๋เจาเสวี่ยที่อยู่ข้างกายท่านอ๋องหรง
นางจะต้องทิ่มแทงผู้หญิงคนนั้นด้วยมีด เพื่อแก้แค้นให้กับลูกสาวของนาง
ฮองเฮาอู๋ประคองฮูหยินเสิ่นลุกขึ้นจากพื้น และให้สัญญาว่า "พวกเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล โหรวเม่ยเป็นเด็กที่ข้าเห็นตั้งแต่ยังเล็กๆ ข้าก็เห็นนางเป็นลูกสาวของข้าอีกคน เยี่ยเอ๋อร์ก็เป็นลูกของข้า ข้าจะอบรมสั่งสอนเขาให้ดี และให้เขาจัดการเรื่องนี้อย่างดี"
เมื่อท่านผู้เฒ่าเสิ่นได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกคลายความขับข้องใจและไม่พูดอะไรอีก
ฮูหยินเสิ่นเป็นคนส่งฮองเฮาอู๋กลับออกจากจวนเสิ่นด้วยตัวเอง
เมื่อฮองเฮาอู๋กลับถึงยังวังหลวงก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว
นางไปยังตำหนักเฉียนหลงเพื่อเข้าเฝ้าจักรพรรดิเหยา ทว่ากลับคาดไม่ถึงว่าหรงเยี่ยกำลังคุกเข่าอยู่ที่หน้าประตูตำหนัก
ชุดส่วนบนของเขาถูกปลดลงมาถึงเอวโดยที่ช่วงบนของเขานั้นเปลือยเปล่า
ในมือของอิงอู๋ถือแส้ที่วันนี้เขาใช้ฟาดเสิ่นโหรวเม่ยไว้ และฟาดไปที่ร่างกายของหรงเยี่ย
ผิวหนังบนร่างกายของเขาได้ฉีกขาดออกจากกัน แม้แต่แขน ใบหน้า และลำคอของเขาก็มีรอยแผลเต็มไปหมด
โดยมีหลวนอี๋คุกเข่าร้องไห้ฟูมฟายอยู่ข้างๆ "ท่านพี่เจ็ด หยุดให้เขาฟาดได้แล้ว หากฟาดเช่นนี้ต่อไป ท่านจะต้องตายอย่างแน่นอน"
"อิงอู๋ เจ้ารีบหยุดเดี๋ยวนี้" เมื่อหลวนอี๋เห็นว่าอิงอู๋ฟาดลงไปอีกครั้ง นางจึงคุกเข่าและคลานไปยังหรงเยี่ย
พลังความแข็งแกร่งของแส้นั้นร้ายกาจอย่างมาก ขณะที่หลวนอี๋เข้าไปนั้น ก็ได้ถูกแรงที่หลงเหลืออยู่จนทำให้ไม่สามารถขยับตัวต่อไปได้
ฮองเฮาอู๋สูดลมหายใจ และขณะที่อิงอู๋จะฟาดลงไปอีกครั้ง ฮองเฮาอู๋ก็ได้ตะโกนขึ้นมา "หยุดเดี๋ยวนี้"
แม้ว่านางจะไม่ได้ให้กำเนิดหรงเยี่ย แต่เขากลับเป็นลูกชายของพี่สาวของนาง
ตอนที่ท่านพี่ของนางมีชีวิตอยู่นั้นได้ปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี ทำให้นางเห็นหรงเยี่ยเป็นลูกแท้ๆ ของนางไปเสียแล้ว
ตอนที่หรงเยี่ยฟาดแส้ไปที่เสิ่นโหรวเม่ย นางรู้สึกโกรธมาก แต่เมื่อเห็นคนอื่นเอาแส้ฟาดเขา นางกลับรู้สึกว่าหัวใจของนางกำลังถูกกรีด
อิงอู๋ไม่กล้าขัดคำสั่งของฮองเฮาอู๋ จึงได้หยุดการกระทำของเขาลง
หรงเยี่ยกลับกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ทำต่อไป"
"หยุด หยุดเดี๋ยวนี้" ฮองเฮาอู๋วิ่งเข้ามาและมองดูร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมา และสีหน้าของเขาก็ซีดเผือด "เยี่ยเอ๋อร์ เขาตีเจ้าจนตายแน่ๆ เจ้ารีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ หลวนอี๋ รีบไปตามหมอหลวง"
"ไม่ต้อง!" หรงเยี่ยทำสีหน้านิ่งเฉย "อิงอู๋ ทำต่อไป ยังเหลืออีกสามครั้ง"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...
อ่านถึงตรงนี้แล้วยอมรับเลยว่าเหนื่อยแทนไป่ชิงหลิงจริงๆ...มีเรื่องตลอด...ช่วงดีๆแทบจะไม่มีเลย..แอดขาาาาตามอ่านจนจะทันแล้วนะคะลงต่อเถอะค่ะเข้ามาส่องทุกวันว่าขยับจาก 460ไปบ้างรึยังพรีสสสสส😽😽😽...
เจอแล้ว..เจอแล้ว..เป็นเรื่องที่อยากอ่านมากๆอีกเรื่องนึง..กรี๊ดลั่นรถจนลูกผัวตกอกตกใจ55555....แอดขาาา..อัพต่อไปเรื่อยๆนะคะจะตามอ่านให้ทันแน่นอนค่ะ😄🤗😊...
ตอนนี้ชื่อหรงฉี่กับอ๋องต้วนสลับกันอยู่นะอย่าทำให้สับสนสิคะ...
บท 433 แล้วมีต่อใช่มั้ยคะ...
อ่านแล้ว ยังไม่จบ แต่สถานะทำไมเสร็จสิ้นแล้ว น่าจะยังอีกหลายตอน ทำไมไม่มีการลงต่อคะ...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...