ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 91

อิงอู๋เหวี่ยงแส้และฟาดลงไปสามครั้งติดต่อกัน ไม่แม้แต่จะให้โอกาสเขาได้พักหายใจเลยสักนิด

น้ำตาของหลวนอี๋ไหลอาบแก้ม นางร้องไห้ต่อหน้าของฮองเฮาอู๋อย่างเจ็บปวด "เสด็จแม่ ท่านคอยปกป้องท่านพี่เสิ่นเช่นนั้น แต่ท่านกลับทำร้ายท่านพี่เจ็ด สิ่งที่ท่านพี่ไป๋พูดไปก็เป็นความจริงทั้งหมด ท่านพี่เสิ่นคอยพูดจายั่วยุให้เกิดความบาดหมางระหว่างท่านและเสด็จย่า ให้เกิดความบาดหมางระหว่างท่านและจิ่งหลินหลานชายของท่าน อีกทั้งยังทำให้เกิดความบาดหมางระหว่างท่านและท่านพี่ไป๋ ทำให้ท่านรู้สึกเกลียดชังท่านพี่ไป๋ นางต่างหากที่เป็นตัวซวย......"

"เพี้ยะ!"

ฮองเฮาอู๋ตบหน้าหลวนอี๋อย่างแรง

หลวนอี๋ถูกจบและล้มลงไปกองกับพื้นทันที ปิ่นหยกที่อยู่บนศีรษะก็ตกลงมา ทำให้มีเศษหยกสีดำตกกระจัดกระจายเต็มไปหมด

ปิ่นหยกหักออกเป็นสองส่วน

แววตาของหรงเยี่ยจ้องมองไปยังปิ่นหยกอย่างเยือกเย็น นั่นเป็นปิ่นหยกที่เขามอบให้กับหลวนอี๋หลังจากกลับมาจากประจำการอยู่ที่เมืองเยี่ยหนาน

นางเห็นมันไว้เหมือนสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่ง และต้องคอยใช้ประดับศีรษะอยู่ทุกวี่วัน

"หลวนอี๋ เจ้าถูกผู้หญิงคนนั้นหลอกลวงเข้าแล้ว ส่งคนมาที่นี่ นำตัวองค์หญิงไปกักบริเวณเดี๋ยวนี้" ฮองเฮาอู๋ออกคำสั่งออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

หลวนอี๋เอามือกุมใบหน้าที่ถูกฮองเฮาตบ จากนั้นลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากและหัวเราะเสียงหลง "วันนี้เสด็จแม่ตบหน้าหม่อมฉันและท่านพี่เจ็ด เสด็จแม่......ท่านไม่เคยตบหน้าเราสองคนเลย ท่านกลับตบหน้าลูกของตัวเองเพียงเพื่อเสิ่นโหรวเม่ย"

ฮองเฮาอู๋สั่นสะท้านเล็กน้อย จากนั้นจึงยกฝ่ามือของนางขึ้นมามองดู

หากหลวนอี๋ไม่เตือนสตินาง นางก็คงไม่รู้เลยว่าวันนี้นางได้ใช้มือข้างนี้ตบทั้งไป๋เจาเสวี่ย หรงเยี่ยและลูกสาวของนาง......

ทว่า......เสิ่นโหรวเม่ยนางผิดอะไร

"นำตัวองค์หญิงออกไปเดี๋ยวนี้" หรงเยี่ยออกคำสั่ง

หลวนอี๋มองดูบาดแผลบนร่างกายของหรงเยี่ยและร้องไห้สะอึกสะอื้น

จากนั้นจึงได้หันกลับและเดินตามนางกำนัลออกไปจากตำหนักเฉียนชิง

หลังจากที่เดินออกไปไกลแล้ว หลวนอี๋ได้ส่งนางกำนัลคนสนิทไปตำหนักฮุ่ยหนิงเพื่อรายงานให้ไป๋ชิงหลิงทราบ

ทางฝั่งฮองเฮาอู๋ นางได้เดินเข้าไปในตำหนักเฉียนชิง

จักรพรรดิเหยากำลังตรวจอ่านฎีกา

เรื่องที่เกิดขึ้นที่อุทยานหลวงอวี้ฮวาวันนี้นั้น หลวนอี๋ได้กราบทูลพระองค์ไปหมดแล้ว

ฮองเฮาอู๋เห็นว่าพระองค์ยังคงนิ่งเฉยเช่นนี้จึงเกิดความคับแค้นขึ้นในใจ ทว่ากลับไม่กล้าแสดงอาการอะไรออกไปต่อหน้าจักรพรรดิเหยา