ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 882

พอไป๋ชิงหลิงเดินไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงรถม้าดังมาจากด้านหลัง

ไม่นาน รถม้าคันนั้นก็ได้จอดอยู่ข้างๆ เธอ

หวู่ซือหลิงก้าวลงออกมาจากรถม้า

ฉางเล่อเหยียนและอีผิงถิงต่างก็มองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยความที่แปลกใจ

จริงๆ ก่อนหน้านั้นไป๋ชิงหลิงก็คาดเดาไว้แล้ว แต่ทั้งสองก็คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะพลิกผันเร็วขนาดนี้

ก่อนที่หวู่ซือหลิงจะไป เธอเหลือมองเห็นเชือกบนมือของไป๋ชิงหลิง จากนั้นก็พูดว่า "แก้มัดเชือกบนมือฮองเฮาออก"

องครักษ์ยามเดินออกมาข้างนอกเพื่อแก้มัดเชือกให้ไป๋ชิงหลิง แต่ว่าไป๋ชิงหลิงเดินถอยหลังออกมา มองไปที่ฉางเล่อเหยียนและอีผิงถิงจากนั้นก็พูดว่า "แก้เชือกให้พวกเธอทั้งสองด้วย"

หวู่ซือหลิงพูดด้วยใบหน้าเย็นชา "แก้มัดสองคนนั้นซะ"

องครักษ์อีกสองคนเดินเข้ามาและตัดเชือกที่มือของฉางเล่อเหยียนและอีผิงถิง

เชือกบนมือของไป๋ชิงหลิงก็หลุดออกเหมือนกัน จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วแล้วถาม "ไม่คิดเลยว่าพระชายาจะตามข้าทัน หรือว่าอยากจะวางแผนต่อต้านอะไรข้าอีก"

“พูดคนอื่นไม่มีความละอาย ฮองเฮากำลังใช้มาตรการเพื่อไม่ให้ตัวเองแพ้คนเหล้านั้น” ตอนนี้ในใจของหวู่ซือหลิงร้อนเป็นไฟ และอยากจะฆ่าไป๋ชิงหลิงทั้งเป็น

เป็นเพราะเธอ เกมของเธอจึงพังไม่เป็นท่า

แต่เธอก็อดทนและพูดอย่างเย็นชาว่า "เอายาแก้พิษมาให้ข้า!"

ไป๋ชิงหลิงเม้มริมฝีปากของเธอ จากนั้นก็ยิ้มเยาะเย้ย "ยาแก้พิษอะไร"

สายตาของหวู่ซือหลิงเต็มไปด้วยความโกรธ จากนั้นก็กัดฟันแล้วพูดว่า "เจ้าวางยาเหอไท้เฟย"

"อืม แค่นั้นเหรอ!" ไป๋ชิงหลิงจับจมูกตัวเอง "ตอนแรก....วันนี้ที่ข้าออกไปซื้อยาก็เพราะว่าตั้งใจไปซื้อให้เหอไท้เฟยนั่นแหละ แค่เธอกินยาตรงตามเวลาเธอก็จะไม่มีไข้อะไร แต่ดูเจ้าสิ เดินบนทางเสี่ยงแบบนี้ อีกอย่างหมอปีศาจฉายานี้ไม่ใช่ได้มาง่ายๆ ก่อนที่ข้าจะเข้าไปที่จวนอ๋องหราว ข้าก็คิดทางหนีได้หลายทางแล้ว”

"เจ้า......"

"ยาแก้พิษอยู่ในมือข้า มันสามารถทำให้อาการของเหอไท้เฟยดีขึ้น แต่ว่า..." เธอมองไปที่หวู่ซือหลิง "เจ้าคิดว่า ข้าจะให้เจ้าง่ายๆ แบบนั้นเหรอ?"

“ข้าจะปล่อยนายผู้เฒ่าฉิน” หวู่ซือหลิงพูด

“อย่างแรกคือปล่อยผู้เฒ่าฉินไป อย่างที่สองคือข้าต้องการครอบครัวของฉินหย่วนอี้ แล้วก็ข้าได้ยินมาว่าฉินซานหลิงก็อยู่ที่จวนอ๋องหราวด้วย อย่าให้ขาดเด็ดขาด”

"ได้ ข้าปล่อย" หวู่ซือหลิงกัดฟันพูด "ถ้าอย่างงั้นตอนนี้เจ้าให้ยาแก้พิษได้หรือยัง?"

“ข้าจะไม่ให้ยาแก้พิษเจ้าตอนนี้ แต่ว่าข้าสามารถกลับจวนอ๋องหราวกับเจ้าได้ และจะรอคนมารับข้า”

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงพูดจบ เธอก็ก้าวขึ้นรถม้าไป จากนั้นเปิดม่านแล้วพูดกับอีผิงถิงว่า "ผิงถิง รีบพยุงคุณหนูฉางขึ้นรถ"

“เฮ้ย!” อีผิงถิงมองหวู่ซือหลิงอย่างเย็นชา จากนั้นก็ช่วยฉางเล่อเหยียนขึ้นรถ

พอไป๋ชิงหลิงถึงจวนอ๋องหราว อ๋องหรงก็ได้นำเสิ่นรูเลียนมาเฝ้าจวนอ๋องหราว

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ใต้ชายคา

เขาสวมชุดมังกรสีดำและมงกุฎสีเงินบนหัว เขามีรูปร่างที่สูงพร้อมกับใบหน้าทรงเพชรของเขา

เธอลดความเร็วและเดินไปหาเขา

พอเขาเห็นว่าเธอเดินเข้ามา เขาก็เดินไปหาเธอด้วย

ขณะที่ทั้งสองเดินเข้าหาใกล้กัน หรงเยี่ยก็ได้สวมเสื้อคลุมฟีนิกซ์ให้กับเธอ

ไป๋ชิงหลิงตกใจอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็มองลงเสื้อคลุมสีแดงบนตัวเธอ ในใจเกิดความสับสน มันเหมือนถูกละลายไปกับเสื้อคลุมตัวนี้

เธอถอยหลังและพูดว่า “หม่อมฉัน...”

ฉินซานหลิงพูดว่า "ทำไมเจ้าถึงโกหกข้า"

หวู่ซือหลิงตกใจและไม่ได้ตอบกลับเธอ แต่เธอรับรู้ได้ว่าฉินซานหลิงมีคำถามมากมายที่อยากถาม

“เจ้าบอกว่าเจ้าไม่มีเพื่อนที่เมืองซูโจว เจ้าก็เลยมาหาข้า แถมยังพูดออกมาดูจริงจังมาก ข้าก็เลยเชื่อเจ้า เจ้าคงนึกถึงเรื่องวัยเด็กที่ข้าเป็นพวกของเจ้า ข้าก็ไม่รังเกียจเจ้าด้วย แต่พอเจ้ามาถึงเมืองจิงโจววันแรก บ้านของฉินหย่วนอี้ก็เกิดเรื่องแล้ว และตอนนี้ครอบครัวพวกเขาก็อยู่ที่นี่ด้วย”

ฉินซานหลิงถามพร้อมกับสายตาที่แดงก่ำ

หวู่ซือหลิงสีหน้าไม่ดี ไม่สามารถตอบเธอได้

“ทำไมไม่พูดล่ะ ก่อนหน้านั้นก็พูดเก่งไม่ใช่เหรอ?” ฉินซานหลิงเดินไปหาเธอช้าๆ พร้อมกับน้ำตา “เจ้าเป็นคนพาคุณตาของข้ามาที่นี่ใช่ไหม พวกเจ้าต้องการจะทำอะไรกันแน่?”

หวู่ซือหลิงเห็นเธอเดินเข้ามา เธอเดินถอยหลังไม่กี่ก้าว

ไป๋ชิงหลิงพูดออกมาด้วยสายตาที่เย็นชา "พวกเขาต้องการแย่งบัลลังก์!"

ร่างกายของอ๋องหราวแข็งไปหมด

เขาไม่คิดเลยว่าไป๋ชิงหลิงจะพูดออกมาแบบนี้

ทันใดนั้นอ๋องหราวก็คุกเข่าลงแล้วพูดว่า "ฝ่าบาท สิ่งที่ฮองเฮาพูดออกมามันเริ่มจะหนักไปแล้ว"

ไป๋ชิงหลิงโยนดอกไม้ในมือของเธอทิ้ง "เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับว่าจะเกิดขึ้นหรือไหม แต่พอมองจากวันนี้แล้ว เรื่องนี้ก็ไม่ได้หนักขนาดนั้น แต่เรื่องที่ข้ากังวลที่สุดคือเรื่องไฟไหม้”

พอพูดถึงจุดนี้ เธอก็หันกลับมาและเผชิญหน้ากับหวู่ซือหลิง น้ำเสียงของเธอใจเย็นลง "อ๋องหราวของเจ้ากล้ามาหนัก กล้าจุดไฟเผาแถมล้อมสังหารข้าด้วย"

เสียงของเธอเต็มไปด้วยความขู่

พอหวู่ซือหลิงมองตาเธอ มันทำให้รู้สึกความตายกำลังจะเกิดขึ้น

ขาของเธออ่อนแรงและคุกเข่าลงบนพื้น มือของเธอที่ซ่อนอยู่ในผ้าก็เริ่มกำแน่นขึ้น จากนั้นก็พูดด้วยเสียงสั่นว่า "เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับจวนอ๋องหราว!"