ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 883

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเป็นประกาย พร้อมกับพูดน้ำเสียงเยาะเย้ย "หากประสงค์จะช่วยไท้เฟยก็ได้ แต่ท่านหญิงต้องฟังความจริงเสียก่อน"

อ๋องหราวหันหน้าไปมองหวู่ซือหลิงด้วยสายตาเย็นชา

และเมื่อหวู่ซือหลิงมองเขา หัวใจของเธอก็เย็นชาเช่นกัน

ชายที่เธอทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ สุดท้ายก็ทิ้งเธอไป

เธอค่อยๆ หลับตา พยายามกลั้นน้ำตาไว้ จากนั้นก็หันหลังกลับแล้วพูดว่า "เป็นข้าที่วางแผนแต่เพียงผู้เดียว ใต้เท้าอ๋องหราวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ เลย อีกทั้งยังไม่เกี่ยวข้องกับจวนอ๋องหราวด้วย ส่วนครอบครัวของฉินหย่วนอี้ทั้งสาม ก็เป็นข้าเองที่แนะนำและพาเขากลับไปที่จวนอ๋องหราว”

“เหล่านักฆ่าที่ลอบสังหารฝ่าบาทและฮองเฮานั้น ก็เป็นข้าที่ใช้เงินจำนวนมากเพื่อฝึกฝนพวกเขาในฐานะ 'มือสังหารหมากสุดท้าย' หัวหน้าของมือสังหารหมากสุดท้ายนั้นเคยเป็นผู้ทรยศต่อทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ข้าติดสินบนเขาและใช้ประโยชน์จากที่เขาเคยร่ำเรียนอยู่ในทหารองครักษ์เหยี่ยวดำดึงดูดเหล่านักฆ่า จากนั้นค่อยๆ ฝึกฝนนักฆ่าเหล่านั้นให้แข็งแกร่งเทียบเท่ากับทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ”

“นี่คือสาเหตุที่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำไม่สามารถจับมือสังหารเหล่านั้นได้ หลังจากนั้นภรรยาหลวงตระกูลฉินข้อมูลรั่วไหล ข้าเดาว่านายผู้เฒ่าฉินคงจะไม่ยอมนั่งเฉยๆ ไม่สนใจเป็นแน่ เพราะฉะนั้นจึงใช้โอกาสขณะที่เขารีบไปที่คฤหาสน์ของภรรยาหลวงตระกูลฉิน ลักพาตัวเขาและพาเขากลับมาที่ซูโจว แล้วใช้ซานหลิงบังคับนายผู้เฒ่าฉินมอบสิทธิ์ทางการเงินของเขา”

หลังจากที่ฉินซานหลิงได้ยินประโยคสุดท้ายจบ เธอก็รีบวิ่งเข้าไปตบหน้าหวู่ซือหลิงอย่างแรง และตวาดลั่นว่า "ทำไมเจ้าถึงต่ำช้าเลวทรามได้ถึงเพียงนี้!"

“เหตุใดถึงต่ำช้า!” หวู่ซือหลิงเงยหน้าขึ้นมองฉินซานหลิง ใบหน้าของเธอแดงเพราะตบของฉินซานหลิง “ฉินซานหลิง การรักผู้ชายคนหนึ่ง ปรารถนาสายตาและการยอมรับจากเขามากกว่านี้ เจ้าเคยประสบมาหรือไม่”

เธอหัวเราะเยาะเย้ยฉินซานหลิง "เจ้าไม่เคยมีเจอมาก่อน เพราะเจ้าไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะก้าวออกไป ผู้ชายที่เจ้าชอบก็อยู่ข้างหลังเจ้า เจ้ากล้าที่จะมองเขาไหม? ข้าแค่ทำในสิ่งที่เจ้าไม่กล้าทำ แม้ว่าข้าจะถูกทอดทิ้ง แต่อย่างน้อยข้าก็เคยได้มันมาครอบครองแล้ว แต่เจ้าไม่ได้!”

"เพี้ยะ!"

“หุบปาก!” ฉินซานหลิงตบหวู่ซือหลิงอีกครั้งด้วยความโกรธจัด “ข้าแตกต่างจากเจ้า ข้าไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเขา แต่สุดท้ายเจ้าเลือกหลอกใช้ข้า ทำร้ายคนของข้า ทำให้พ่อลูกตระกูลฉินแตกหักกัน ทำผิดแล้วก็ทำผิดไป แล้วทำไมเจ้าต้องหาเหตุผลมากมายเพื่อแก้ตัวให้ความผิดพลาดของเจ้าด้วย”

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านหลังฉินซานหลิง

คนคนนั้นถือดาบคมกริบ และแทงหวู่ซือหลิงเข้าที่กลางหัวใจ

หวู่ซือหลิงสะอึกและจ้องมองชายตรงหน้าเธอด้วยความตกใจ

ผู้ชายที่แทงเธอด้วยดาบคือฝ่าบาทอ๋องหราวที่เธอรักสุดหัวใจ

เลือดในปากของเธอไหลออกมาอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าก็หยดลงบนดาบที่สัมผัสกับอากาศ

แต่เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลงด้วยมือของชายคนนี้

เธอค่อยๆ ลดศีรษะลงแล้วมองดูดาบที่แทงหัวใจของเธอ

ดาบของเขาหัก นี่เป็นดาบที่เธอใช้เงินจำนวนมากสั่งให้คนสร้างมันขึ้นมาและมอบให้เขาเป็นของขวัญ

ตอนนี้เขาแทงเธอด้วยดาบที่เธอมอบให้

ไม่นานหลังจากนั้น คำตำหนิที่พยายามอดกลั้นและสำลักสะอึกสะอื้นก็ออกมาจากปากของอ๋องหราว "เจ้าไม่ควรมีความโลภและทำร้ายเสด็จแม่เช่นนี้!"

มือที่สั่นเทาของหวู่ซือหลิงจับดาบไว้ ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ปากของเธอก็เต็มไปด้วยเลือด และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา

เสียงของเธอสั่นเทาและอ่อนแออย่างมาก และชีวิตของเธอเหมือนจะหายไปอย่างชัดเจน

เธอยิ้มและพูดว่า "ท่านพี่ ดูแลตัวเองด้วย"

หลังจากพูดจบ เธอก็ดึงดาบออกมาด้วยพละกำลังทั้งหมดแล้วแทงมันเข้าไปในหัวใจของเธออีกครั้ง

ม่านตาของอ๋องหราวหดตัวลง เขาปล่อยดาบในมือโดยไม่รู้ตัว และรีบโผกอดหวู่ซือหลิงไว้!

เขาพูดไม่เก่งและเขาคิดเสมอว่าเขาไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งอะไรต่อเธอ แต่ทันทีที่เขาเห็นเธอล้มลง อ๋องหราวรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังแตกสลาย!

เขากอดหวู่ซือหลิงที่จากไปตรงนั้น และคุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ฝ่าบาท โปรดช่วยสนมของข้าด้วย ข้าขอร้อง!"

เขาก้มศีรษะลง ใบหน้าของเขาแนบกับหน้าผากของหวู่ซือหลิง และร่างกายของเขาก็สั่นอย่างรุนแรง

ฉินซานหลิงถอยหลังไปสองสามก้าว รู้สึกสงสารจับใจและเกลียดสิ่งที่เกิดขึ้นกับหวู่ซือหลิง

หวู่ซือหลิงเคยพูดกับเธอว่า "ถ้าเจ้ารักใครสักคน เจ้าสามารถตายเพื่อเขาได้"