ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 883

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเป็นประกาย พร้อมกับพูดน้ำเสียงเยาะเย้ย "หากประสงค์จะช่วยไท้เฟยก็ได้ แต่ท่านหญิงต้องฟังความจริงเสียก่อน"

อ๋องหราวหันหน้าไปมองหวู่ซือหลิงด้วยสายตาเย็นชา

และเมื่อหวู่ซือหลิงมองเขา หัวใจของเธอก็เย็นชาเช่นกัน

ชายที่เธอทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ สุดท้ายก็ทิ้งเธอไป

เธอค่อยๆ หลับตา พยายามกลั้นน้ำตาไว้ จากนั้นก็หันหลังกลับแล้วพูดว่า "เป็นข้าที่วางแผนแต่เพียงผู้เดียว ใต้เท้าอ๋องหราวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ เลย อีกทั้งยังไม่เกี่ยวข้องกับจวนอ๋องหราวด้วย ส่วนครอบครัวของฉินหย่วนอี้ทั้งสาม ก็เป็นข้าเองที่แนะนำและพาเขากลับไปที่จวนอ๋องหราว”

“เหล่านักฆ่าที่ลอบสังหารฝ่าบาทและฮองเฮานั้น ก็เป็นข้าที่ใช้เงินจำนวนมากเพื่อฝึกฝนพวกเขาในฐานะ 'มือสังหารหมากสุดท้าย' หัวหน้าของมือสังหารหมากสุดท้ายนั้นเคยเป็นผู้ทรยศต่อทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ข้าติดสินบนเขาและใช้ประโยชน์จากที่เขาเคยร่ำเรียนอยู่ในทหารองครักษ์เหยี่ยวดำดึงดูดเหล่านักฆ่า จากนั้นค่อยๆ ฝึกฝนนักฆ่าเหล่านั้นให้แข็งแกร่งเทียบเท่ากับทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ”

“นี่คือสาเหตุที่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำไม่สามารถจับมือสังหารเหล่านั้นได้ หลังจากนั้นภรรยาหลวงตระกูลฉินข้อมูลรั่วไหล ข้าเดาว่านายผู้เฒ่าฉินคงจะไม่ยอมนั่งเฉยๆ ไม่สนใจเป็นแน่ เพราะฉะนั้นจึงใช้โอกาสขณะที่เขารีบไปที่คฤหาสน์ของภรรยาหลวงตระกูลฉิน ลักพาตัวเขาและพาเขากลับมาที่ซูโจว แล้วใช้ซานหลิงบังคับนายผู้เฒ่าฉินมอบสิทธิ์ทางการเงินของเขา”

หลังจากที่ฉินซานหลิงได้ยินประโยคสุดท้ายจบ เธอก็รีบวิ่งเข้าไปตบหน้าหวู่ซือหลิงอย่างแรง และตวาดลั่นว่า "ทำไมเจ้าถึงต่ำช้าเลวทรามได้ถึงเพียงนี้!"

“เหตุใดถึงต่ำช้า!” หวู่ซือหลิงเงยหน้าขึ้นมองฉินซานหลิง ใบหน้าของเธอแดงเพราะตบของฉินซานหลิง “ฉินซานหลิง การรักผู้ชายคนหนึ่ง ปรารถนาสายตาและการยอมรับจากเขามากกว่านี้ เจ้าเคยประสบมาหรือไม่”

เธอหัวเราะเยาะเย้ยฉินซานหลิง "เจ้าไม่เคยมีเจอมาก่อน เพราะเจ้าไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะก้าวออกไป ผู้ชายที่เจ้าชอบก็อยู่ข้างหลังเจ้า เจ้ากล้าที่จะมองเขาไหม? ข้าแค่ทำในสิ่งที่เจ้าไม่กล้าทำ แม้ว่าข้าจะถูกทอดทิ้ง แต่อย่างน้อยข้าก็เคยได้มันมาครอบครองแล้ว แต่เจ้าไม่ได้!”

"เพี้ยะ!"

“หุบปาก!” ฉินซานหลิงตบหวู่ซือหลิงอีกครั้งด้วยความโกรธจัด “ข้าแตกต่างจากเจ้า ข้าไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเขา แต่สุดท้ายเจ้าเลือกหลอกใช้ข้า ทำร้ายคนของข้า ทำให้พ่อลูกตระกูลฉินแตกหักกัน ทำผิดแล้วก็ทำผิดไป แล้วทำไมเจ้าต้องหาเหตุผลมากมายเพื่อแก้ตัวให้ความผิดพลาดของเจ้าด้วย”

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านหลังฉินซานหลิง

คนคนนั้นถือดาบคมกริบ และแทงหวู่ซือหลิงเข้าที่กลางหัวใจ

หวู่ซือหลิงสะอึกและจ้องมองชายตรงหน้าเธอด้วยความตกใจ

ผู้ชายที่แทงเธอด้วยดาบคือฝ่าบาทอ๋องหราวที่เธอรักสุดหัวใจ

เลือดในปากของเธอไหลออกมาอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าก็หยดลงบนดาบที่สัมผัสกับอากาศ

แต่เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลงด้วยมือของชายคนนี้

เธอค่อยๆ ลดศีรษะลงแล้วมองดูดาบที่แทงหัวใจของเธอ

ดาบของเขาหัก นี่เป็นดาบที่เธอใช้เงินจำนวนมากสั่งให้คนสร้างมันขึ้นมาและมอบให้เขาเป็นของขวัญ

ตอนนี้เขาแทงเธอด้วยดาบที่เธอมอบให้

ไม่นานหลังจากนั้น คำตำหนิที่พยายามอดกลั้นและสำลักสะอึกสะอื้นก็ออกมาจากปากของอ๋องหราว "เจ้าไม่ควรมีความโลภและทำร้ายเสด็จแม่เช่นนี้!"

มือที่สั่นเทาของหวู่ซือหลิงจับดาบไว้ ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ปากของเธอก็เต็มไปด้วยเลือด และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา

เสียงของเธอสั่นเทาและอ่อนแออย่างมาก และชีวิตของเธอเหมือนจะหายไปอย่างชัดเจน

เธอยิ้มและพูดว่า "ท่านพี่ ดูแลตัวเองด้วย"

หลังจากพูดจบ เธอก็ดึงดาบออกมาด้วยพละกำลังทั้งหมดแล้วแทงมันเข้าไปในหัวใจของเธออีกครั้ง

ม่านตาของอ๋องหราวหดตัวลง เขาปล่อยดาบในมือโดยไม่รู้ตัว และรีบโผกอดหวู่ซือหลิงไว้!

เขาพูดไม่เก่งและเขาคิดเสมอว่าเขาไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งอะไรต่อเธอ แต่ทันทีที่เขาเห็นเธอล้มลง อ๋องหราวรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังแตกสลาย!

เขากอดหวู่ซือหลิงที่จากไปตรงนั้น และคุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ฝ่าบาท โปรดช่วยสนมของข้าด้วย ข้าขอร้อง!"

เขาก้มศีรษะลง ใบหน้าของเขาแนบกับหน้าผากของหวู่ซือหลิง และร่างกายของเขาก็สั่นอย่างรุนแรง

ฉินซานหลิงถอยหลังไปสองสามก้าว รู้สึกสงสารจับใจและเกลียดสิ่งที่เกิดขึ้นกับหวู่ซือหลิง

หวู่ซือหลิงเคยพูดกับเธอว่า "ถ้าเจ้ารักใครสักคน เจ้าสามารถตายเพื่อเขาได้"

อ๋องหราวอุ้มหวู่ซือหลิงกลับไปที่ห้องนอนของตนก่อน ค่อยไปอยู่เหอไท้เฟย

เหอไท้เฟยมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรงและทุบข้าวของหลายอย่างในห้อง หลังจากที่อ๋องหราวให้ยาเธอ เหอไท้เฟยถึงได้ฟื้นคืนสติ นอนแผ่อยู่บนเตียง หายใจเข้าลึกๆ แล้วถามว่า "นี่เป็นยาของผู้ใด?"

อ๋องหราวนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบสนองต่อเธอ เหอไท้เฟยก็หันกลับมามอง ก็เห็นว่าดวงตาของอ๋องหราวบวมแดง

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป และถามอย่างกังวลว่า "เซิ่นเอ๋อร์ เจ้าร้องไห้งั้นหรือ?"

อ๋องหราวหันหน้าหนีและพูดว่า "เสด็จแม่ พักผ่อนให้สบายก่อนเถิด ข้าจะเรียกให้คนเข้ามารับใช้ท่าน"

“เดี๋ยวก่อน!” เหอไท้เฟยคว้าแขนของอ๋องหราวทันที “เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่หรือไม่ ทำไมพระชายาหราวถึงไม่ได้มาด้วย? เวลาปกติเธอเดินเข้าออกจวนข้าบ่อยยิ่งกว่าผู้ใด ยานี่นางเป็นคนขอมาใช่หรือไม่”

อ๋องหราวพยักหน้า และมองลงไปที่มือที่ใช้ดาบแทงหวู่ซือหลิง จากนั้นก็พูดเสียงแผ่วว่า "นางตายแล้ว"

“ใครตายหรือ?” เหอไท้เฟยร้องออกมาเสียงต่ำ เปลือกตาของเธอกระตุกอย่างรุนแรง

อ๋องหราวเดินออกไปอย่างอ่อนแรง และไม่ได้ตอบสิ่งที่เหอไท้เฟยถาม

เหอไท้เฟยรีบเรียกหาผู้ดูแลเข้ามาทันที หลังจากการซักถาม ก็พบว่ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นจริงๆ ในจวนอ๋องหราว

อีกทั้งยังเป็นเพราะเธอ

เหอไท้เฟยวิตกกังวลอยู่พักหนึ่ง "ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ เป็นเรื่องดีที่หวู่ซือหลิงยอมรับผิดทั้งหมด ไม่เช่นนั้นจวนอ๋องหราวของเราคงหมดสิ้นแน่ ขอบคุณฟ้าดินเสียจริง"

หลังจากจัดการร่างของหวู่ซือหลิงแล้ว อ๋องหราวก็ถึงหน้าประตูพอดี

หลังจากได้ยินคำพูดข้างใน เขาก็หยุดก้าวทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและการเย้ยหยัน

เขายิ้มเยาะเย้ยตัวเอง หมุนตัวหันหลังกลับ และจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ก้าวเข้าไปในห้องเหอไท้เฟยเลย...