ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 895

เธออุ้มอาหวงไว้ในอ้อมแขน แล้วเขย่าเบาๆสองสามครั้ง เห็นได้ชัดว่าอาหวงมีความสุขมาก โดยยกกำปั้นเล็กๆของตัวเองยัดใส่ปากแล้วหัวเราะ“คิกคัก”

หรงเยี่ยยืนมองอยู่ข้างๆด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู สีหน้าและท่าทางของเสี่ยวอาหวงทำให้หัวใจของเขาแทบละลาย

หรงเยี่ยยกมือขึ้นทันที ต้องการอุ้มอาหวงมาจากอ้อนแขนของไป๋ชิงหลิง

อาหวงหยุดหัวเราะทันที ขมวดคิ้วและจ้องมองหรงเยี่ย เบะปากเล็กน้อย ดูเหมือนว่านางกำลังจะร้องไห้แล้ว

ไป๋ชิงหลิงรีบหันกลับมาพูดว่า ：“นางอยากร้องไห้แล้ว นางไม่อยากให้ท่านอุ้ม อยากให้ข้าอุ้ม”

ขณะที่เธอเดินเข้าไปในห้องโถง ก็เล่นกับอาหวงไปด้วย

หรงเยี่ยเดินตามไปอย่างหมดปัญญา

คนในตำหนักก็ถอยออกไปด้านนอกห้องโถง

ทั้งสองนั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่ม และเล่นกับลูกอยู่พักหนึ่ง

จากนั้น หรงเยี่ยก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อของเขา แล้วยื่นให้เธอ ：“เจ้าดูนี่！”

“นี่คืออะไร?” ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเขาก่อนที่จะรับกระดาษเล็กๆแผ่นนั้น

เมื่อเธอเปิดกระดาษแผ่นนั้นออก หรงเยี่ยก็ได้อุ้มเสี่ยวอาหวงที่อยู่ในอ้อนแขนของเธอส่งให้กับแม่นม

หลังจากที่อาหวงจากไป หรงเยี่ยก็เขยิบเข้าไปหาไป๋ชิงหลิง และกอดเธอจากด้านหลัง ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงได้เปิดกระดาษเล็กๆแล้ว

หลังจากอ่านข้อความบนกระดาษแล้ว สีหน้าของไป๋ชิงหลิงก็ประหลาดใจ ：“จืออีนางยังมีชีวิตอยู่เหรอ?”

“ใช่ เจ้าดูสัญลักษณ์ที่อยู่ข้างล่างสิ”

มุมซ้ายล่าง มีเครื่องหมายอยู่

“นี่คือจดหมายที่มาจากตระกูลเว่ย? หรือว่าจืออีจะอยู่กับแม่ทัพน้อยเว่ยและฮูหยินเว่ย”

“องครักษ์เหยี่ยวดำมารายงานว่า ฮูหยินเว่ยเป็นคนช่วยจืออีไว้ ตอนนี้อยู่ระหว่างทางกลับเมืองหลวง แม่ทัพน้อยเว่ยและฮูหยินเว่ยก็มาเมืองหลวงด้วยเช่นกัน”

“อ๊ะ！” ไป๋ชิงหลิงเพิ่งจะจำข้อตกลงที่ให้ไว้กับฮูหยินเว่ยได้ และจู่ๆเธอก็ปวดหัว ：“นางน่าจะมาที่นี่เพื่อทวงหนี้”

“อะไร?” หรงเยี่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย และเอามือโอบไหล่ของเธอ เชยคางของเธอ แล้วหันใบหน้าของเธอกลับมา

ร่างของไป๋ชิงหลิงก็หันกลับมาตามแรง

“เจ้าติดหนี้คนข้างนอกอยู่เยอะมากเหรอ?”

“หนี้สินอะไรกัน ไม่น่าฟังซะเลย” ไป๋ชิงหลิงผลักมือเขาออกไปด้วยสีหน้าที่ประหม่า ：“มันคือหนี้บุญคุณ ต้นเหตุก็เป็นเพราะท่านไม่ใช่หรือ ท่านเป็นคนก่อ！”

หรงเยี่ยสีหน้าเคร่งขรึม ：“ข้าไปทำอะไรอีก?”

“ท่านว่าท่านทำอะไรไว้ล่ะ ถ้าไม่ใช่........” ไป๋ชิงหลิงแตะจมูกของตัวเอง และรู้สึกผิดเล็กน้อย ：“เฮ้อ อย่าเอ่ยถึงเลย ข้าเดาว่า นางต้องการให้ข้าไปต้าโจว”

ไม่ได้！ หรงเยี่ยขัดจังหวะความคิดที่ไม่สมจริงของเธอโดยตรง

เริ่มออกเดินทางจากเมืองหลวงของแคว้นหรง ไปยังเมืองหลวงของต้าโจว การเดินทางไปกลับต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งปี

หรงเยี่ยรู้สึกว่าตั้งแต่ไป๋ชิงหลิงเป็นฮองเฮาเธอก็ว่างเกินไป ไม่ว่าเรื่องอะไรก็กล้าคิด

“เจ้ารู้ไหมว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการเดินทางไปกลับ?” หรงเยี่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเย็นวูบที่ท้ายทอย และเหลือบมองดวงตาสีเข้มคู่นั้น

ในเวลานี้ ก็ได้ยินหรงเยี่ยพูดว่า ：“อย่างเร็วก็สามเดือน หากเดินทางผ่านทะเลทราย เจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด อย่างช้าก็ครึ่งปี ใครจะคาดเดาได้ว่า เวลาครึ่งปีนี้ในวังจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง หากเหล่าเสนาบดีเห็นว่าฮองเฮาหายตัวไป แล้วเสนอผู้หญิงให้ข้า ข้าสามารถบ่ายเบี่ยงได้แค่ครั้งสองครั้ง สามครั้ง ก็มาสามารถต้านทานความล่อลวงใจได้หนึ่งครั้งสองครั้งสามสี่ครั้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ข้าก็ไม่รับประกันว่าจะเกิดความคิดอื่นๆขึ้นในใจของข้า เจ้าไม่กลัวว่าตอนที่เจ้ากลับมา ข้างกายข้าจะมีผู้หญิงคนอื่นเหรอ”