ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 896

แต่ว่านางฉลาด ยืนกรานที่จะบอกว่าผู้หญิงในภาพวาดนั้น ก็คือไทเฮา เพื่อที่ตระกูลสวี่จะได้ไม่มีความผิดฐานหลอกลวงองค์จักรพรรดิ จักรพรรดิเองก็ทรงพอพระทัยที่ตระกูลสวี่ยืนยันว่าไทเฮาไม่ได้อ้างตัวแทนบุตรสาวคนโตของตระกูลสวี่เพื่อเข้าวัง

เขาขอให้นำตัวฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ไปที่ห้องโถงใหญ่ ให้ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่บอกกับเหล่าเสนาบดีด้วยตัวเอง หลังจากที่เหล่าเสนาบดีต่างก็ซักถาม ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ก็ยังยืนยันคำเดิม ผู้หญิงในภาพวาดก็คือไทเฮาตอนเด็ก ไม่มีการแอบอ้างใดๆทั้งสิ้น

เมื่อเหล่าเสนาบดีเห็นว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิ ก็ทำได้เพียงถอยออกไปจากราชสำนัก

อย่างไรก็ตาม ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่คิดว่าตัวเองสามารถรอดพ้นจากเคราะห์กรรมครั้งนี้ได้อย่างปลอดภัยแน่นอน แต่ใต้เท้าเผยกลับตั้งข้อหาว่านางแพร่ข่าวลือและทำให้ไทเฮาเสื่อมเสียชื่อเสียง ทำการโบยฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ด้วยไม้ยี่สิบครั้ง จากนั้นก็ปล่อยตัวไป

เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ถูกหามกลับไปที่จวนตระกูลสวี่ นางก็เกือบเอาตัวไม่รอด

อย่างไรก็ตาม การลงโทษเหล่านี้ยังถือว่าเบา

แม่นางจังเพิ่งกลับมาจากข้างนอก และรีบวิ่งไปที่ลานบ้านของฮูหยินผู้เฒ่าฉินด้วยสีหน้ากังวล แล้วตะโกนว่า ：“ท่านแม่ ท่านแม่ แย่แล้ว แย่แล้ว！”

ฮูหยินผู้เฒ่านอนหมอบอยู่บนเตียง โดยมีแม่นางเจิ้งคอยทายาให้ นางจึงไม่มีเวลาสนใจแม่นางจัง

แม่นางหลิวหันกลับมาถามแม่นางจังว่า ：“พี่สะใภ้ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น?”

“ท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง คือท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง”

เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ได้ยินเช่นนั้น นางก็ยืดคอขึ้นเล็กน้อย แล้วตะโกนด้วยความโกรธว่า ：“รีบพูดมา เกิดอะไรขึ้นกับท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง?”

“เขาหาปี้อวี้ไม่เจอ จวนอ๋องเซ่อเจิ้งแขวนอักษรมงคลสมรส สามวันจากนี้จะจัดพิธีแต่งงานที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้ง”

ทันทีที่แม่นางจังพูดจบ พ่อบ้านตระกูลสวี่ก็วิ่งเข้ามา ：ฮูหยินผู้เฒ่า คนของจวนอ๋องเซ่อเจิ้งมาแล้ว！”

“คนของจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง แล้วท่านอ๋องเซ่อเจิ้งมาด้วยไหม พวกเจ้ารีบ......มาช่วยพยุงข้า.........”

“โอ๊ย！” ขณะนางกำลังจะพลิกตัว นางก็รู้สึกปวดตุบๆที่บั้นท้าย ：“ไม่ไหว แม่นางเจิ้งเจ้าออกไปต้อนรับก่อน ถามว่ามีเรื่องอะไร！”

“ก็ได้ ลูกสะใภ้จะออกไปดูก่อน！” แม่นางเจิ้งออกไปที่ลานบ้าน

คนที่มาที่บ้านตระกูลสวี่ก็คือแม่นมเถียน

นางไม่ได้เข้าไปในห้องโถง แต่มองไปรอบๆบริเวณลานบ้าน

หลังจากที่แม่นางเจิ้งมาถึงลานหน้าบ้าน นางก็ปฏิบัติต่อแม่นมเถียนด้วยท่าทางระมัดระวังเล็กน้อย ยิ้มแล้วพูดว่า ：“แม่นม ข้าคือลูกสะใภ้คนที่สามของตระกูลสวี่ ท่านอ๋องให้ท่านมารับคุณหนูกวนกลับไปเป็นพระชายารองที่จวนอ๋องใช่หรือไม่”

หลังจากที่แม่นมเถียนได้ยินคำพูดประโยคหลังของนาง ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ และพูดว่า ：“คนตระกูลสวี่ช่างกล้าฝันกลางวันจริงๆ”

“เอ่อ.......นี่........” แม่นางเจิ้งฟังคำพูดเสียดสีของนางออก และอดไม่ได้ที่จะรำคาญเล็กน้อย แต่นางก็ไม่กล้าที่จะทำให้คนของจวนอ๋องเซ่อเจิ้งขุ่นเคือง ：“ถ้างั้น ไม่ทราบว่าวันนี้แม่นมเถียนมาบ้านตระกูลสวี่ ด้วยเรื่องอะไร?”

แม่นมเถียนพูดว่า ：“ที่ข้ามาวันนี้ รับคำสั่งจากว่าที่พระชายาในอนาคต เพื่อนำคำสองสามประโยคมาบอกคุณหนูกวน”

“พระชายาของข้าบอกว่า ในเมื่อคุณหนูกวนมีทางเลือกที่ดีกว่า และตั้งครรภ์ลูกของชายอันเป็นที่รัก จวนอ๋องก็ยินดีจะปล่อยนางไป คืนอิสระให้กับนาง นับจากนี้ไป คุณหนูกวนก็ไม่ใช่นางสนมชั้นต่ำของจวนอ๋องเซ่อเจิ้งแล้ว และไม่มีความจำเป็นต้องกลับไปที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้งอีก ให้นางแต่งงานกับชายอื่นได้อย่างสบายใจ นอกจากนี้ สิ่งของเหล่านี้พระชายาของข้าชดเชยให้แก่คุณหนูกวน ว่าที่พระชายาท่านอ๋องเซ่อเจิ้งของข้าบอกว่า คุณหนูกวนแม้จะไม่มีผลงานแต่ก็ทำงานหนัก พระชายาขอบคุณนาง ในระหว่างที่พระชายาไม่สามารถกลับมาดูแลท่านอ๋องได้ คุณหนูกวนก็คอยรับใช้อยู่เคียงข้างท่านอ๋อง แต่ว่า ตอนนี้นางก็ไม่กล้ารบกวนคุณหนูกวนให้อยู่ต่อ”

“อะ.......อะไร.........” สีหน้าของแม่นางเจิ้งขาวซีด

หลังจากนั้นก็เห็นทหารของจวนอ๋องถือหีบใบใหญ่เข้ามา

แม่นมเถียนเปิดหีบด้วยตัวเอง ข้างในมีทองคำและเงินแท้ที่ส่องประกายแวววาว

ดวงตาทั้งคู่ของแม่นางเจิ้งแทบถลนออกมา

ความเป็นอยู่ปัจจุบันของตระกูลสวี่ ดูดีแค่เปลือกนอก แต่ในความเป็นจริงแล้วความเป็นอยู่ยังไม่ดีเท่าคนฐานะธรรมดา

ลูกชายทั้งสามของฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ ลูกชายคนโตเป็นข้าราชการทั่วไป และนั่นเป็นตำแหน่งที่ไทเฮายังเป็นฮองเฮาอยู่ จักรพรรดิผู้ล่วงลับทรงแต่งตั้งให้