ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 899

“พวกเขาจะขังเจ้าไว้ที่นี่หรือ？” ชายร่างเงาถอดหน้ากากออกเผยใบหน้ามุมแหลมมีรอยแผลเป็นลึกและยาวที่ด้านขวาของใบหน้า

เขาอุ้มกวนปี้อวี้ไว้ในอ้อมแขน แล้วจูบผมของนาง

กวนปี้อวี้พูดอย่างเสียใจ : “ข้าเกือบจะรักษาลูกของเราไว้ไม่ได้แล้ว ฮองเฮาต้องการให้พระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งทำแท้งลูกของข้า แต่พระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งคงเป็นห่วงอ๋องเซ่อเจิ้ง และยังไม่ได้แตะต้องลูกของเรา แต่ข้าเกรงว่า……ถ้าเกิดอ๋องเซ่อเจิ้งเขาไม่ชอบ แล้วหันกลับมาทำร้ายลูกของเรา จะทำอย่างไร？”

ดวงตาของเกาเหยียนมืดลง และเขาก็แสดงความรู้สึกลำบากใจ ：“ในเมื่อพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งต้องการรอให้อ๋องเซ่อเจิ้งมาจัดการกับเด็กในท้องของเจ้า นั่นเป็นเรื่องง่าย ข้าจะหาเรื่องให้เขานิดหน่อย เพียงแต่……”

เกาเหยียนก้มศีรษะลงและจูบหน้าผากของนางสองสามครั้ง : “เจ้าเป็นนางสนมผู้ต่ำต้อยในจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง และสถานะของเจ้าไม่สูงส่ง ลำบากเจ้าและก็ลำบากลูก ๆ ของพวกเราด้วย ไม่เช่นนั้น เจ้าและข้า……”

“ข้าอยากให้ลูกชายของเราสืบทอดจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง！” จู่ ๆ กวนปี้อวี้ก็ยกมือขึ้นปิดปากของอีกฝ่าย ความเย็นชาแวบเข้ามาในดวงตาของนาง และพูดอีกครั้งว่า : “หรือว่าเจ้าอยากให้ลูกของเรามีพ่อผู้ลี้ภัยตลอดไปอย่างนั้นหรือ”

เกาเหยียนเหมือนมีอะไรติดอยู่ในลำคอ เขารู้สึกอึดอัดกับคำพูดของกวนปี้อวี้จริง ๆ

กวนปี้อวี้รู้ว่าคำพูดเหล่านี้ทำร้ายจิตใจของเขา

นางยกมือขึ้นแล้ววางบนหน้าอกของเขา ลูบไล้เขาเบา ๆ : “พี่เกาเหยียน ข้าอยากให้ลูกของเรากลายเป็นวีรบุรุษที่ดีที่สุดในหมู่ผู้คน เจ้าไม่อยากเห็นเขาร่ำรวยและมีอำนาจหรือ”

เกาเหยียนหลับตาลง พยักหน้าแล้วพูดว่า : “ตกลง ข้าจะฟังเจ้า ส่วนอ๋องเซ่อเจิ้ง ข้าจะพาเขาออกจากจวนท่านอ๋องแทน เพื่อที่ช่วงนี้เขาจะได้ไม่มีเวลาคิดถึงเด็กในท้องของเจ้า”

“พี่เกาเหยียน ขอบคุณเจ้ามาก！”กวนปี้อวี้ซุกหน้าของนางไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างมีความสุข และมีความเย็นยะเยือกแผ่ไปทั่วมุมริมฝีปากของนาง____

หลังจากงานเลี้ยงจบลง หรงเฉินก็เดินเข้าไปในห้องใหม่ พร้อมกับอาการเมาสุราไป 60 – 70 เปอร์เซ็นต์

ฉางเล่อเหยียนเห็นเขาเข้ามา และกำลังจะลุกขึ้น แต่หรงเฉินรีบหยุดนางไว้ : “พระชายา เจ้าไม่ต้องลุกขึ้น นั่งอยู่ตรงนั้น ข้าจะไปหาเจ้าเอง”

เขาปิดประตูและเดินโซเซไปหานาง เมื่อเขามาถึงเตียงเขาก็คุกเข่าลง และจับข้อเท้าของฉางเล่อเหยียนไว้

ฉางเล่อเหยียนตกใจและตะโกน : “ท่านอ๋อง ท่าน……ท่านจะทำอะไร ข้า……”

“ทำไมเจ้าไม่พักผ่อน เจ้ายังสวมรองเท้าอยู่ และนั่งอยู่แบบนี้กำลังรอข้าหรือ ให้ข้านวดเท้าให้เจ้า”

“อย่า！” ฉางเล่อเหยียนต้องการหยุดเขา แต่นางไม่สามารถสู้เขาได้เลย

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็บีบฝ่าเท้าของนางแล้วนวดอย่างนุ่มนวล

ฉางเล่อเหยียนพบว่าเทคนิคของเขาดีมาก และนางไม่รู้สึกอึดอัดใด ๆ เลย ในทางตรงกันข้ามมันช่วยบรรเทาอาการปวดเท้าของนางที่บวมมาหนึ่งวันได้

แต่นางเป็นหญิงสาวสมัยก่อน และนางไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่ง สามีของนางจะรับใช้นางแบบนี้ และในตอนที่นางนางแต่งงานกับตระกูลฉิน ฉินหย่วนอี้ก็ไม่เคยมีน้ำใจขนาดนี้มาก่อน นับประสาอะไรกับท่านอ๋องที่อยู่ตรงหน้านาง

นางผลักไหล่ของเขาทันทีและพูดว่า : “ท่านอ๋อง ไม่เป็นไรแล้ว ท่านดื่มเมาแล้ว ข้าจะให้คนไปเตรียมซุปแก้เมามาให้ท่าน”

“นวดอีกหน่อย！” หรงเฉินบีบเท้าของนางอย่างหลงใหล โดยไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อย

ฉางเล่อเหยียนรู้สึกอบอุ่นในใจ นางกัดฟัน แต่ทันใดนั้นก็ร้องออกมาเบา ๆ

หรงเฉินปล่อยมืออย่างประหม่าและถามว่า : “ข้านวดเจ้าเจ็บ！”

“นวดเจ็บแล้ว！” ฉางเล่อเหยียนพูดเบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม

หรงเฉินวางเท้าเล็ก ๆ ของนางลง ยืนขึ้น และนั่งข้างนาง : “เช่นนั้นก็ไม่นวดแล้ว”

“ข้าจะให้คนไปเตรียมซุปแก้…อึก……”

หรงเฉินกอดนางแน่น ล้มตัวลงบนเตียงพร้อมกับนาง และจูบริมฝีปากนางอย่างเร่าร้อน

ร่างกายของฉางเล่อเหยียนแน่นมาก

ในพระราชวัง ไป๋ชิงหลิงเคยพูดกับนางถึงการมีเพศสัมพันธ์ ในช่วงสามเดือนแรกและสามเดือนสุดท้ายไม่ควร ตอนนี้มันก็เข้าสู่ช่วงใกล้คลอดแล้ว พวกเขาทั้งสองคนควรยับยั้งชั่งใจ

เมื่อนางคิดถึงเรื่องนี้ เฉินเล่อเหยียนก็ผลักเขาอย่างแรง

หรงเฉินล้มลงด้านข้างด้วยความงุงงง และมองดูนางด้วยความตกตะลึง: “พระชายา เหตุใดเจ้าจึงผลักข้า！”

“ข้า……” ฉางเล่อเหยียนรู้สึกว่าหน้าของนางร้อนมาก นางกัดริมฝีปากแล้วยกมือขึ้นจับท้อง : “เกือบจะเจ็ดเดือนแล้ว”