ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 901

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย และไม่ได้ปิดบังอะไรไทเฮา ：“นั่นเป็นเรื่องจริง”

“ตามกฎของราชวงศ์ นางสนมชั้นต่ำไม่สามารถให้กำเนิดทายาทได้ แต่แรกแม่นมที่จวนอ๋องจัดการเรื่องนี้อย่างไร ทำไมถึงให้นางสนมชั้นต่ำตั้งครรภ์สายเลือดของท่านอ๋องเซ่อเจิ้งได้！” หลังจากไทเฮาพูดจบ สีหน้าของนางก็ไม่แสดงอาการใดๆ

ไป๋ชิงหลิงมองดูนางอย่างระมัดระวัง ก็ไม่เห็นความผูกพันที่ไทเฮามีต่อกวนปี้อวี้แม้แต่น้อยเลยจริงๆ

แต่เธอก็ไม่ต้องการจะพูดถึงกวนปี้อวี้ ：“แม่นางกวนถูกจับและนำตัวกลับไปที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้งแล้ว ส่วนจะจัดการกับเด็กในครรภ์ยังไง ให้ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งและพระชายาเป็นคนตัดสินใจ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไทเฮาก็พยักหน้าเล็กน้อย ：“เจ้าทำได้ดีมาก เรื่องของสามีภรรยา แม้ว่าเจ้าจะเป็นฮองเฮาก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องหลังบ้านในจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง หากเกิดอะไรขึ้นมา พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจข้า ไม่ต้องคอยดูแลแม่นางกวน หากเก็บเด็กไว้แล้วรู้สึกไม่สบายใจ ก็ควรตัดปัญหาโดยเร็วที่สุด หากต้องการเก็บสายเลือดของท่านอ๋องเซ่อเจิ้งไว้ ต่อไปแม่นางกวนก็ไม่สามารถเลี้ยงดูลูกเองได้”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกอึดอัดมากยิ่งขึ้น

หากเธอแอบลำเอียงสักหน่อย ปกป้องกวนปี้อวี้ เธอก็คงอาจจะรู้สึกดีขึ้น

เธอเหลือบมองแม่นมเลี่ยว แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรที่เกี่ยวกับตระกูลสวี่

“เสด็จแม่ ข้าขอพาอาหวงกลับตำหนักเฟิงอี๋ก่อน”

“ได้！”

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้น โค้งคำนับ และรีบออกจากตำหนักฮุ่ยหนิง

ไทเฮาเต๋อมองตามร่างของไป๋ชิงหลิง แล้วถามแม่นมเลี่ยวว่า ：“ข้ามักจะรู้สึกว่า ฮองเฮามีบางอย่างจะพูดกับข้า แต่นางก็ไม่ยอมเอ่ยปาก เจ้าลองส่งคนออกไปสืบดูข้างนอก ว่าตระกูลสวี่ได้สร้างปัญหาอะไรให้กับฮองเฮาหรือไม่?”

“เมื่อไม่กี่วันก่อนฮองเฮาเพิ่งจะไปเยี่ยมนายผู้เฒ่าสวี่ และยังให้หมอหลวงหลายคนอยู่ดูแลอาการของนายผู้เฒ่า คิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าสวี่คงยังไม่กล้าสร้างปัญหา แม้ว่านางจะสร้างปัญหา มันก็อาจจะเกี่ยวข้องกับคุณหนูกวน แต่ว่าตอนนี้ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งแต่งงานกับพระชายาที่เขารักแล้ว หากฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ยังสร้างปัญหาอีก อาจทำให้ภาพลักษณ์ของตระกูลสวี่ดูไม่ดีได้” แม่นมเลี่ยวพูดเบาๆ

ไทเฮาพยักหน้า แสดงให้เห็นว่ารับรู้ในสิ่งที่แม่นมเลี่ยวพูด

เมื่อแม่นมเลี่ยวเห็นว่านางยังเป็นกังวล จึงพูดว่า ：“ถ้าเช่นนั้น หม่อมฉันจะเดินทางไปบ้านตระกูลสวี่ ถือเป็นการไปเตือนคนตระกูลสวี่ด้วย จะได้ไม่ทำให้ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งขุ่นเคืองใจ และก่อให้เกิดปัญหาตามทีหลัง”

“ก็ดี！”

แม่นมเลี่ยวไปเตรียมตัว และออกจากวัง

ส่วนเรื่องที่แม่นมเลี่ยวออกจากวัง ก็ไปถึงหูของไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว

วั่นฝูพูดว่า ：“เหนียงเหนียง เราสามารถหาข้ออ้าง เพื่อที่จะขวางไม่ให้แม่นมเลี่ยวไป เพราะตอนนี้แม่นมเลี่ยวยังอยู่ในวัง”

ไป๋ชิงหลิงอุ้มอาหวง และมองดูลูกน้อยอย่างเหม่อลอย ：“ไม่จำเป็นต้องไปขวาง คิดว่าน่าจะเป็นไทเฮาสั่งให้นางออกจากวังเพื่อกลับไปที่บ้านตระกูลสวี่”

“นี่.........” วั่นฝูคิดแทนเจ้านายตัวเอง ：“ความหมายของจักรพรรดิคือ ตอนนี้ยังไม่ให้ตำหนักฮุ่ยหนิงรู้เรื่องนี้ หากไทเฮารู้ว่าตระกูลสวี่โดนฆ่าล้างตระกูลตอนนี้ เกรงว่า.........”

“เรื่องแบบนี้จะปิดบังได้อย่างไร” น้ำเสียงของไป๋ชิงหลิงฟังดูจริงจัง ：“ปิดบังได้เพียงไม่กี่วัน ให้ไทเฮาไปสืบและรู้คำตอบด้วยตัวเองดีกว่า ส่วนหมอหลวงต้าน เจ้าไปที่นั่นด้วยตัวเอง แล้วถามให้ละเอียดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”

“พะย่ะคะ！” วั่นฝูโค้งคำนับ และออกจากตำหนักเฟิงอี๋

ณ ที่ว่าการ

เมื่อไฉ่หยวนเห็นท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง ก็ดูเหมือนนางจะถูกอะไรกระตุ้น นางกรีดร้อง และซ่อนตัวอยู่ใต้เก้าอี้

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งก็ได้พาผู้หญิงที่ตั้งครรภ์เจ็ดเดือนที่อยู่ข้างนอกกลับมา และแต่งงานกับนางในฐานะพระชายา

บังเอิญ ที่ตระกูลสวี่ถูกฆ่าล้างตระกูลในวันที่ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งเข้าพิธีแต่งงาน แม้ว่าคนในจวนอ๋องเซ่อเจิ้งจะเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ที่ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งจะเป็นผู้ถูกสงสัย

สิ่งที่เป็นปัญหามากที่สุดคือ ตระกูลสวี่เป็นครอบครัวของไทเฮา ดังนั้นคดีฆ่าล้างตระกูล จึงได้รับความสนใจจากผู้คนมากยิ่งขึ้น

ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง ：“เมื่อคืนข้าไม่เคยก้าวออกจากจวนอ๋องเซ่อเจิ้งเลย！”

“แต่การฆ่าคนไม่จำเป็นต้องออกไปยังสถานที่นั้นด้วยตัวเอง”

“...........” ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งสำลักกับคำพูดของหรงเยี่ย ：“ฝ่าบาท ท่านก็ทรงสงสัยว่าน้องจะฆ่าล้างตระกูลสวี่หรือ แต่น้องจะทำเช่นนั้นทำไม อะไรคือแรงจูงใจทำให้น้องทำเช่นนั้น แค่แม่นางกวนเพียงคนเดียว ทำไมน้องต้องเสี่ยงขนาดนั้นด้วย”

“คำพูดของเจ้าฟังแล้วมีเหตุผลมากก็จริง บางทีเหล่าข้าราชการ และเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายก็ไม่เชื่อว่าเจ้าจะทำสิ่งที่โง่เขลาเช่นนี้ แต่ความคิดของประชาชนไม่ซับซ้อน ไม่คิดไตร่ตรองขนาดนั้น พวกเขาเห็นแค่เรื่องผิวเผินเท่านั้น เจ้าไม่โปรดปรานแม่นางกวน และแต่งงานกับผู้หญิงที่ตั้งครรภ์เจ็ดเดือนให้เป็นพระชายาของเจ้า และแม้แต่เด็กในครรภ์ของพระชายาท่านอ๋องเซ่อเจิ้งก็จะถูกวิจารณ์อย่างหนัก แม้ข้าจะเชื่อเจ้าก็ไร้ประโยชน์！”

คำพูดประโยคสุดท้ายของหรงเยี่ย ปลุกให้หรงเฉินได้สติ

เขากำหมัดแน่น กัดฟันแล้วพูดว่า ：“น้องเข้าใจแล้ว”

“พาตัวเขาไป！” หรงเยี่ยโบกมือ ไม่ได้ให้เจ้าหน้าที่ศาลเป็นคนคุมตัว แต่ให้องครักษ์เหยี่ยวดำเป็นคนคุมตัวท่านอ๋องเซ่อเจิ้งไปที่ศาลต้าหลี่เป็นการส่วนตัว

ในไม่ช้า เรื่องนี้ก็แพร่กระจายไปทั่วแคว้นจิงโจว

ประชาชนคิดว่าจักรพรรดิและท่านอ๋องเซ่อเจิ้งเป็นพี่น้องกัน อาจจะเข้าข้างกัน แต่ไม่คาดคิดว่าจักรพรรดิจะเป็นคนแรกที่สั่งให้คุมตัว ท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง

ส่วนแม่นมเลี่ยวที่กำลังเดินทางไปที่บ้านตระกูลสวี่ เมื่อถึงบ้านตระกูลสวี่ นางก็เห็นผู้คนมากมายมุงล้อมอยู่หน้าบ้านตระกูลสวี่