ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 902

แม่นมเลี่ยวก้าวไปข้างหน้าแล้วถามว่า ：“พวกเจ้าทำอะไรอยู่หน้าบ้านตระกูลสวี่?”

ผู้หญิงคนหนึ่งหันกลับมาแล้วพูดว่า ：“พี่สาว ท่านยังไม่รู้เหรอ ตระกูลสวี่ถูกฆ่าล้างตระกูล ตั้งแต่คนแกฮูหยินผู้เฒ่า ไปจนถึงเด็กเล็กคุณชายน้อย ไม่มีใครรอดชีวิตเลย”

“ไม่สิ ได้ยินมาว่ามีสาวใช้คนหนึ่งที่ฉลาด ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงของนายผู้เฒ่า จึงหลีกเลี่ยงจากเคราะห์ครั้งนี้ อย่างไรก็ตาม นางก็กลายเป็นคนสติเลอะเลือน”

ดวงตาของแม่นมเลี่ยวเบิกกว้าง ราวกับว่านางถูกแช่อยู่ในห้องใต้ดินน้ำแข็ง และนางก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

จากนั้นนางก็เบียดตัวเข้าไปในฝูงชน และวิ่งเข้าไปในบ้านตระกูลสวี่

ในลานบ้านตระกูลสวี่ มีเลือดนองอยู่ทุกแห่งหน

แม่นมเลี่ยวไปที่ลานบ้านของฮูหยินผู้เฒ่า เตียงที่ฮูหยินผู้เฒ่าเคยนอน มีเลือดเปียกโชกผ้าห่ม ภาพที่เห็นช่างน่าสังเวชยิ่งนัก

นางกลับไปที่ตำหนักฮุ่ยหนิงด้วยน้ำตา และคุกเข่าลงอย่างแรงต่อหน้าไทเฮา

เมื่อไทเฮาเห็นนางน้ำตาอาบหน้า หัวใจของไทเฮาก็เต้นแรงขึ้น แล้วพูดว่า：“ แม่นมเลี่ยว เจ้าเป็นอะไรไป ฮูหยินผู้เฒ่าทำให้เจ้าลำบากใจหรือ?”

“ไทเฮา ท่านโปรดไปพบนายผู้เฒ่าเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเถิด........” แม่นมเลี่ยวพูดพร้อมสะอื้น และน้ำเสียงของนางก็ดังขึ้น สะอื้นแล้วพูดว่า ：“บ้านตระกูลสวี่นับร้อยถูกฆ่าล้างตระกูล มีเพียงสาวใช้ตระกูลกวนรอดชีวิตเพียงผู้เดียว แม้แต่พี่ชายเจ็ดก็ถูกฆ่าและแยกชิ้นส่วน ได้ยินมาว่าฆาตกรตัดหัวของฮูหยินผู้เฒ่า ในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ บนเตียงอาบไปด้วยเลือด”

“ตุบ！”

ไทเฮาเป็นลมหมดสติไป

แม่นมเลี่ยวตะโกน ：“ไทเฮา——”

แม่นมเลี่ยวยืนขึ้น รีบพุ่งเข้าไปหาไทเฮา ประคองร่างของนาง แล้วให้แรงกดลงที่ช่องระหว่างจมูก

ไทเฮาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ฟื้นขึ้นมา

นางคว้าแขนของแม่นมเลี่ยว ถามขณะที่หายใจหอบว่า ：“ปี้.........ปี้อวี้.........ล่ะ........”

“ไม่รู้ว่าอยู่หนใด！”

“หา........ตามหา........ปี้อวี้ และพานางมา........มาหาข้า........”

“ไทเฮา ทรงดื่มน้ำก่อน” นางกำนัลยกน้ำเข้ามา

แม่นมเลี่ยวรับน้ำอุ่นมาและป้อนให้ไทเฮาดื่มสองสามคำ

แม้ว่าสีหน้าของไทเฮายังไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ดีขึ้นบ้างแล้ว นางเป็นคนที่เคยผ่านมรสุมมามากมาย นางสงบสติอารมณ์และตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว ：“ไม่ ข้า......ข้าจะไปที่จวนท่านอ๋องเซ่อเจิ้งด้วยตัวเอง”

นางต้องการไปยืนยันคำถามข้อหนึ่งด้วยตัวเอง

ในไม่ช้า ข่าวที่ไทเฮาออกจากวัง ก็แพร่ไปถึงตำหนักเฟิงอี๋

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า ：“ไทเฮาออกจากวัง?”

“เพคะ กำลังไปยังจวนอ๋องเซ่อเจิ้ง” อิงเหลียนรายงาน

ไป๋ชิงหลิงแอบพูดว่า ：ไม่ได้การละ！

“ช่างเป็นหลุมพรางที่ใหญ่มาก อีกฝ่ายต้องการเดินหมากเช่นนี้นี่เอง”

“เหนียงเหนียง ท่านหมายถึงอะไร? ฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังการฆ่าล้างตระกูลสวี่ พวกเขาต้องการทำอะไร?” หยุนหยินถามด้วยความสงสัย

ไป๋ชิงหลิงพูดว่า ：“ไทเฮา ฮองเฮา และจักรพรรดิ ต่างก็รวมใจกันเป็นหนึ่งเดียว เป็นกำแพงที่ไม่อาจทำลายได้ พวกเขาต้องการให้เชื้อพระวงศ์แตกแยกกัน และแสวงหาผลประโยชน์ที่พวกเขาต้องการจากเรื่องนี้ เช่น.........”

เธอเงยหน้าขึ้นมองคนสนิทที่อยู่ข้างหน้า ：“ความมั่งคั่ง！”

ทันใดนั้นหยุนหยินก็นึกถึงกวนปี้อวี้ ：“กวน...........”

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้าง หยุนหยินรีบหุบปากโดยเร็ว

“จัดเตรียมเสื้อผ้าของใช้ให้ข้า ข้าจะออกจากวังไปจัดการปัญหาบางอย่างที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้ง”