ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 96

ไป่ชิงหลิงถือหีบยาเดินผ่านนางไปและก้าวออกจากห้องไป

ฮูหยินเสิ่นโกรธจัด

ขณะที่ไป๋ชิงหลิงเดินผ่านนางไปนั้น นางได้รีบหันกลับไปตะคอก "ฝ่าบาทสั่งให้เจ้ามารักษาอาการป่วยของโหรวเม่ย เจ้าจะกลับออกไปเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะไปฟ้องฝ่าบาทให้ลงโทษเจ้าอย่างนั้นหรือ"

ฝีเท้าของไป๋ชิงหลิงหยุดชะงัก จากนั้นได้หันกลับไปมองฮูหยินเสิ่นและกล่าวอย่างขบขัน "ฮูหยินเสิ่น เรามาพูดกันด้วยเหตุจะดีกว่า สามวันก่อนข้าอยากจะทำการรักษาอาการป่วยของคุณหนูเสิ่น แต่ท่านกลับกักขังข้าไว้ในห้องนี้ ข้าถูกขังอยู่ที่นี่โดยไม่มีข้าวและน้ำมาตลอดสามวัน ข้าคิดว่าหากข้าต้องตายในจวนเสิ่นนี้ เช่นนั้นข้ากลับไปรับโทษกับฝ่าบาทจะดีเสียกว่า อย่างน้อยข้าก็ไม่ต้องตายโดยที่ไม่ผิดอะไร"

ฮูหยินเสิ่นสำลักอีกครั้งเพราะคำพูดของไป๋ชิงหลิง

และพิสูจน์แล้วว่าไป๋ชิงหลิงช่างรู้จักพูดจาหาเหตุผลอย่างไร

เห็นได้ชัดว่าตระกูลเสิ่นมีเหตุผลและกฎเกณฑ์ แต่วันนี้กลับไม่เหลือเหตุผลอะไร หากถูกพูดออกไป เช่นนั้นคนภายนอกจะมองตระกูลเสิ่นอย่างไร

บอกว่าตระกูลเสิ่นของนางยิ่งใหญ่กว่าฝ่าบาท ฝ่าบาทได้ส่งหมอหลวงมารักษาอาการป่วยให้กับลูกสาวของตระกูลเสิ่น แต่คนในตระกูลเสิ่นกลับกักขังคนที่ฝ่าบาทส่งมา

นี่เรียกว่าอะไร?

หากไม่ใช่เพราะเจตนาคิดกบฏ เช่นนั้นก็คงเพราะจงใจเพิกเฉยต่อจักรพรรดิ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฮูหยินเสิ่นก็รู้สึกตกตะลึงด้วยความหวาดกลัว

นางตกหลุมพรางของผู้หญิงคนนี้เข้าให้แล้ว

"พาหมอหญิงไป๋ไปอาบน้ำและรับประทานอาหาร" ฮูหยินเสิ่นฝืนเก็บความโกรธไว้และกล่าวออกไป

"ขอบคุณฮูหยินเสิ่นสำหรับการต้อนรับ" ไป๋ชิงหลิงตอบรับอย่างสุภาพ

อย่างไรเสีย บาดแผลของเสิ่นโหรวเม่ยนั้นไม่ถึงตาย

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงอาบน้ำและรับประทานอาหารที่คนของจวนเสิ่นส่งมาเสร็จเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงได้เดินตามฮูหยินเสิ่นไปที่เรือนของเสิ่นโหรวเม่ย

เมื่อหมอหญิงของสำนักหมอหลวงเห็นไป๋ชิงหลิงเข้า พวกนางก็แสดงสีหน้าดีใจ

ความสามารถของไป๋ชิงหลิงในการรักษานั้นได้ถูกพูดกันอย่างกว้างขวางในสำนักหมอหลวง พวกนางเชื่อมั่นในทักษะการแพทย์ของไป๋ชิงหลิง

"บาดแผลติดเชื้อแล้ว" ไป๋ชิงหลิงตรวจสอบบาดแผลของเสิ่นโหรวเม่ย และถามหมอหญิงที่อยู่ข้างๆ "ยังมีไข้อีกหรือไม่?"

"เมื่อคืนไข้ขึ้นสูงสองครั้ง และเพิ่งจะลดลงไปเมื่อครู่" หมอหญิงกล่าว

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงทำความเข้าใจกับอาการป่วยของเสิ่นโหรวเม่ยจากปากของหมอหญิงแล้ว จากนั้นจึงได้หยิบยาออกมาจากกล่องยา

นางเตรียมจะให้น้ำเกลือกับเสิ่นโหรวเม่ย และจำเป็นต้องให้ยาต้านการอักเสบที่แผล

ฮูหยินเสิ่นรู้สึกเพียงแค่เครื่องมือนั้นแปลกประหลาด และนางไม่เจอพบเคยเจอมาก่อน "เจ้าจะทำอะไรกับโหรวเม่ยอย่างนั้นหรือ"

"ฮูหยินเสิ่น ข้ายังยืนยันคำนั้น หากท่านไม่เชื่อใจข้า เช่นนั้นต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายกันไป แต่หากท่านเชื่อใจข้า เช่นนั้นก็ดูเฉยๆ โดยไม่ซักถามอะไร หากข้าทำให้คุณหนูเสิ่นต้องตาย เช่นนั้นข้าก็ต้องสังเวยชีวิตตัวเองให้กับคุณหนูเสิ่นด้วย ตอนนี้อนาคตของข้ากำลังไปได้ดี ข้าคงไม่จำเป็นต้องทำร้ายคุณหนูเสิ่นให้ถึงตาย แต่ในทางกลับกัน หากข้ารักษาคุณหนูเสิ่นจนหายดี ฝ่าบาทจะยิ่งยกย่องชื่นชมในความสามารถของข้า"

ไป๋ชิงหลิงพูดทะลุผ่านทุกความสงสัยและการขัดขวางของฮูหยินเสิ่น

ทำให้คำพูดของฮูหยินเสิ่นติดอยู่ที่ลำคอ จากนั้นจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยสายตาโหดเหี้ยมและกล่าวว่า "เจ้ารู้ก็ดีแล้ว หากเม่ยเอ๋อร์เป็นอะไรไปภายใต้เงื้อมมือของเจ้า ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นแม้แต่ไทเฮาก็ไม่อาจปกป้องเจ้าได้"

เมื่อพูดจบ ฮูหยินเสิ่นก็เห็นไป๋ชิงหลิงหยิบเข็มเงินขึ้นมาหนึ่งอันและเจาะเข้าไปยังเส้นเลือดของเสิ่นโหรวเม่ย

นางสูดลมหายใจเข้า และยื่นมือออกไปชี้หลอดที่อยู่ในมือของไป๋ชิงหลิง และกำลังจะอุทานออกมา

ไป๋ชิงหลิงทันกลับไปทันทีและกล่าวว่า "ฮูหยินเสิ่น อย่าส่งเสียงเอะอะโวยวาย ยาน้ำประเภทนี้ให้ผลลัพธ์ดีและเร็วกว่ายาต้ม รบกวนท่านสั่งให้คนไปต้มน้ำแกงโสมเข้ามาสักเล็กน้อย เพื่อนำมาป้อนนาง"

ฮูหยินเสิ่นจ้องมองเข็มหลอดนั้นอย่างเหม่อลอย ในใจของนางยังคงไม่เชื่อมั่นในไป๋ชิงหลิง แต่ก็คิดว่าไป๋ชิงหลิงพูดถูก

หากนางทำร้ายเม่ยเอ๋อร์ เช่นนั้นนางก็ต้องตายไปด้วยเช่นกัน

แต่หากนางสามารถช่วยชีวิตของเม่ยเอ๋อร์สำเร็จ เช่นนั้นนางก็สามารถได้รับรางวัลตอบแทนจากฝ่าบาท

"เจ้าต้องสัญญาว่าจะทำให้เม่ยเอ๋อร์หายดีขึ้นอย่างรวดเร็ว" ฮูหยินเสิ่นพูดข่มขู่ จากนั้นจึงสั่งให้คนไปเตรียมน้ำแกงโสม!

เวลาผ่านไปกว่าห้าชั่วยาม เสิ่นโหรวเม่ยไม่มีไข้สูงอีกต่อไป......