ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 96

ไป่ชิงหลิงถือหีบยาเดินผ่านนางไปและก้าวออกจากห้องไป

ฮูหยินเสิ่นโกรธจัด

ขณะที่ไป๋ชิงหลิงเดินผ่านนางไปนั้น นางได้รีบหันกลับไปตะคอก "ฝ่าบาทสั่งให้เจ้ามารักษาอาการป่วยของโหรวเม่ย เจ้าจะกลับออกไปเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะไปฟ้องฝ่าบาทให้ลงโทษเจ้าอย่างนั้นหรือ"

ฝีเท้าของไป๋ชิงหลิงหยุดชะงัก จากนั้นได้หันกลับไปมองฮูหยินเสิ่นและกล่าวอย่างขบขัน "ฮูหยินเสิ่น เรามาพูดกันด้วยเหตุจะดีกว่า สามวันก่อนข้าอยากจะทำการรักษาอาการป่วยของคุณหนูเสิ่น แต่ท่านกลับกักขังข้าไว้ในห้องนี้ ข้าถูกขังอยู่ที่นี่โดยไม่มีข้าวและน้ำมาตลอดสามวัน ข้าคิดว่าหากข้าต้องตายในจวนเสิ่นนี้ เช่นนั้นข้ากลับไปรับโทษกับฝ่าบาทจะดีเสียกว่า อย่างน้อยข้าก็ไม่ต้องตายโดยที่ไม่ผิดอะไร"

ฮูหยินเสิ่นสำลักอีกครั้งเพราะคำพูดของไป๋ชิงหลิง

และพิสูจน์แล้วว่าไป๋ชิงหลิงช่างรู้จักพูดจาหาเหตุผลอย่างไร

เห็นได้ชัดว่าตระกูลเสิ่นมีเหตุผลและกฎเกณฑ์ แต่วันนี้กลับไม่เหลือเหตุผลอะไร หากถูกพูดออกไป เช่นนั้นคนภายนอกจะมองตระกูลเสิ่นอย่างไร

บอกว่าตระกูลเสิ่นของนางยิ่งใหญ่กว่าฝ่าบาท ฝ่าบาทได้ส่งหมอหลวงมารักษาอาการป่วยให้กับลูกสาวของตระกูลเสิ่น แต่คนในตระกูลเสิ่นกลับกักขังคนที่ฝ่าบาทส่งมา

นี่เรียกว่าอะไร?

หากไม่ใช่เพราะเจตนาคิดกบฏ เช่นนั้นก็คงเพราะจงใจเพิกเฉยต่อจักรพรรดิ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฮูหยินเสิ่นก็รู้สึกตกตะลึงด้วยความหวาดกลัว

นางตกหลุมพรางของผู้หญิงคนนี้เข้าให้แล้ว

"พาหมอหญิงไป๋ไปอาบน้ำและรับประทานอาหาร" ฮูหยินเสิ่นฝืนเก็บความโกรธไว้และกล่าวออกไป

"ขอบคุณฮูหยินเสิ่นสำหรับการต้อนรับ" ไป๋ชิงหลิงตอบรับอย่างสุภาพ

อย่างไรเสีย บาดแผลของเสิ่นโหรวเม่ยนั้นไม่ถึงตาย

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงอาบน้ำและรับประทานอาหารที่คนของจวนเสิ่นส่งมาเสร็จเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงได้เดินตามฮูหยินเสิ่นไปที่เรือนของเสิ่นโหรวเม่ย

เมื่อหมอหญิงของสำนักหมอหลวงเห็นไป๋ชิงหลิงเข้า พวกนางก็แสดงสีหน้าดีใจ