BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 42

​

"พริษฐ์ เที่ยงนี้กายมีนัดที่ไหนรึเปล่าครับ? " นาวินเอ่ยถามเลขาของเพื่อนรักเสียงเรียบ

"ไม่มีครับ ท่านประธานแจ้งจะกลับเร็ว" พริษฐ์ตอบผู้เป็นเจ้านายเสียงเรียบ แต่สายตาเขากลับมองที่เจ้าของใบหน้าสวยข้างนาวินด้วยความประหลาดใจที่ทั้งคู่เดินจับมือกันเข้ามา

"แล้วตอนนี้ว่างอยู่ไหม"

"ถ้าท่านประธานก็น่าจะเคลียร์งานอยู่ครับ" พริษฐ์ตอบออกไปตามความจริงเพราะช่วงนี้กายน่าจะรีบเคลียร์งานและรีบกลับไปหาภรรยาของเขา

"งั้นผมรบกวนคุณหาเลขาคนใหม่ให้ผมหน่อยนะ ขอเป็นผู้ชาย ไม่เอาผู้หญิงเด็ดขาด" เขาทำเพื่อความสบายใจของตัวเองและผ้าแพร ไม่อยากมานั่งกังวลว่าแฟนสาวจะคิดมากรึเปล่า

"แล้วคุณผ้าแพรล่ะครับ? "

"อีกสามเดือนผ้าแพรจะออกจากที่นี่ครับ ระหว่างนี้ให้เลขาใหม่ ผมเป็นผู้ช่วยคุณไปก่อนแล้วกัน" เขาเองก็ไม่อยากให้ผ้าแพรทำงานและก็ไม่อยากให้เลขาใหม่ที่เป็นผู้ชายมาวุ่นวายกับเธอด้วยจึงดลือกให้เป็นผู้ช่วยของเลขาเพื่อนรักไปก่อน

"รับทราบครับ เรื่องนี้จะให้ผมเรียนท่านประธานด้วยไหมครับ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็น่าจะรู้พร้อมๆ กับคนอื่น" เพราะว่าเขาเองก็ตั้งใจจะบอกข่าวดีให้กับบรรดาเพื่อนสนิทรับรู้เกี่ยวกับผ้าแพรและลูกของเขาด้วย

"ครับคุณนาวิน" นาวินพยักหน้ารับก่อนจะหันหลังจูงมือผ้าแพรเดินมาที่ลิฟต์เพื่อลงมายังห้องของตัวเอง

"ทำไมต้องเลือกเลขาด้วยอะ"

"อยากให้ฉันทำงานกับผู้หญิงหรอ"

"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่"

"แล้วถ้าผู้หญิงสวยเหมือนเธอล่ะ ไม่หึง? " นาวินเลิกคิ้วถามแฟนสาวด้วยความกวนประสาท

"ก็หึงแต่มันเป็นงานก็เข้าใจ"

"แต่ถ้าเป็นฉันไม่มีทางเข้าใจหรอก ถ้าเธอทำงานกับผู้ชายคนอื่นน่ะ" นาวินโพล่งออกมาทันทีเพราะเขาคิดแบบนี้ เขาจึงคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าผ้าแพรจะไม่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเพราะเอาหึงหวงเขา

"เป็นอย่างนี้ทุกที ถ้าลูกเป็นผู้ชายหวังจะไม่หึงนะ" ผ้าแพรพูดประชด

"ก็ถ้ามาแย่งเมียฉัน ฉันก็หึง"

"ถามจริง!? " เธอชะงักเท้าตวัดสายตามองพ่อของลูกด้วยอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"ฮ่าๆๆ พูดเล่น" นาวินหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเอื้อมมือขยี้หัวแฟนสาว

"ตกใจหมด ถ้านายหึงฉันกับลูกแบบนั้นก็ไม่ไหวปะ" คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่คิดว่านาวินจะคิดแบบนั้นจริงๆ

"ถึงฉันจะขี้หวงมาก แต่กับลูกฉันก็ไม่ได้เป็นขนาดนั้นหรอก"

"อือฮึ...แล้วถ้าเรามีลูกสาวนายก็คงจะไปหวงลูกแทนใช่ไหม"

"หึ..." นาวินรีบส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะพูดต่อ

"อย่ามารู้ทัน..." ชายหนุ่มพูดก่อนจะเดินไปล้มตัวนอนบนตักแฟนสาวอย่างออดอ้อน เขารู้ว่าเวลาอ้อนน่ะ คนตัวเล็กมักจะใจอ่อนเสมอ

"ก็นายมันเจ้าเล่ห์นิ" ใบหน้าเล็กก้มมองพ่อของลูกด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำพูดกระแนะกระแหนก็ตาม

"วันนี้ไปบ้านเธอกันไหม เรื่องที่เธอท้องฉันพร้อมจะรับผิดชอบ อยากทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง..."

"...อยากให้เกียรติทั้งพ่อแม่ของเธอแล้วก็แม่ของลูกฉันด้วย" เขาไม่อยากปล่อยเวลามันผ่านไปนานกว่านี้ ถึงแม้ว่าพ่อแม่ของผ้าแพรจะโอเคกับเขา แต่เขาก็ต้องเกรงใจพวกท่านด้วยเหมือนกัน

"..." ผ้าแพรมองใบหน้าหล่อนิ่ง เธอรู้ว่านาวินเป็นผู้ชายทร่ดีมาก เป็นผู้ชายที่เธอไม่เคยเจอที่ไหน แต่ก็ไม่คิดว่านาวินจะเป็นคนที่ดีมากขนาดนี้ เขาใส่ใจทุกความรู้สึกของเธอหรือแม้แต่คนรอบข้างของเธอเขาเองก็ใส่ใจมากไม่แพ้กัน

"ว่าไง ตกลงไหม? " นาวินหยัดตัวขึ้นมานั่งก่อนจะลูบผมหนาของผ้าแพรเบาๆ คนตัวเล็กพยักหน้าตกลงก่อนจะถามบางอย่างที่ต้องการอยากจะรู้ออกมา

"นายทำอะไรให้ฉันตั้งมากมาย..."

"...นายอยากได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทนบ้างไหม" เพราะทุกสิ่งที่นาวินทำล้วนแต่เป็นเรื่องที่ดีที่เธอไม่เคยได้รับจากใคร ไม่เคยเลยสักครั้ง นาวินเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ทำทุกอย่างให้เธอโดยที่เขาเองก็ไม่เคยปริปากร้องขออะไรจากเธอเลยสักครั้ง

"ฉันได้สิ่งตอบแทนมาแล้ว ฉันไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว"

"สิ่งตอบแทน? " คนตัวเล็กขมวดคิ้วถามเจ้าของใบหน้าหล่อด้วยความไม่เข้าใจ เธอเองก็ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นจริงเป็นจังให้กับเขาเลยสักครั้ง

"สิ่งตอบแทนที่ฉันได้จากเธอก็คือความรักไง ฉันคาดหวังมากเลยนะว่าเธอจะรักฉันตอบรึเปล่า แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ทำให้ฉันผิดหวัง..."

"...แถมยังมอบของขวัญเป็นเจ้าตัวเล็กในท้องให้กับฉันอีกต่างหาก แล้วแบบนี้ฉันจะต้องการอะไรจากผู้หญิงคนที่ยอมเสียสละทุกๆ อย่างเพื่อฉันได้อีกล่ะ"