บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1047

บทที่ 1047 ยันต์อักขระต้องห้ามทั้งเจ็ด

บทที่ 1047 ยันต์อักขระต้องห้ามทั้งเจ็ด

ในสายตาของเฉินซี การต่อสู้เช่นนี้นอกจากไม่น่าสนใจ ทั้งยังน่าเบื่อมาก

สิ่งเดียวที่ดึงดูดความสนใจของเฉินซีได้คือ ชายผมทอง ตาสีฟ้าที่มีร่างกายกำยำ หากเดาไม่ผิด ชายคนนี้น่าจะเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ระดับจ้าวแม่ทัพของเผ่าพันธุ์ต่างพิภพ และอีกฝ่ายก็มีตัวตนเทียบเท่ากับขอบเขตเซียนสวรรค์

หากนี่คือภพมนุษย์ ผู้เยี่ยมยุทธ์เผ่าพันธุ์ต่างพิภพ ย่อมเป็นการดำรงอยู่ที่สามารถควบคุมลมและเมฆได้ อีกทั้งยังทำให้ผู้คนหน้าซีดเพียงแค่เอ่ยถึง แต่ในภพเซียนที่มีเซียนสวรรค์จำนวนมากพอ ๆ กับสุนัขข้างถนน และเซียนลึกลับเต็มไปหมด คนผู้นี้จะนับเป็นอะไรได้?

แน่นอนว่าชายหนุ่มในชุดสีน้ำเงินบนสนามประลองก็ค่อนข้างสะดุดตา จากการคาดคะเนของเฉินซี การบ่มเพาะของชายหนุ่มคนนั้นจะต้องอยู่ที่ขอบเขตเซียนลึกลับอย่างแน่นอน อีกทั้งยังเหนือกว่าสยงหมิงเล็กน้อย

ประกอบกับรูปลักษณ์อันหล่อเหลาของเขา ท่วงท่าสง่างาม และดุดัน จึงไม่น่าแปลกใจ ที่หญิงสาวทุกคนต่างคลั่งไคล้ ชายหนุ่มที่หล่อเหลาและกล้าหาญอย่างหาที่เปรียบมิได้เช่นนี้ เป็นอันตรายต่อจิตใจของเหล่าหญิงสาวอย่างแท้จริง

“ชายคนนั้นถูกจับตัวมาจากพิภพแสงศักดิ์สิทธิ์จากนอกพิภพ เดิมถูกเรียกว่าอัศวินโต๊ะกลม มีสถานะที่ค่อนข้างสูงส่งในพิภพแสงศักดิ์สิทธิ์ พอมาถึงก็เอาแต่เห่าว่าเข่นฆ่าไปทั้งสามภพ ช่างน่าหัวเราะเสียจริง”

เถิงหลานที่อยู่ใกล้เคียงหัวเราะออกมาเบา ๆ และไม่ปิดบังความรังเกียจของเขาแม้แต่น้อย “ไม่ต้องกล่าวถึงอัศวินโต๊ะกลม แม้แต่อัศวินศักดิ์สิทธิ์หรือเทวทูตก็เป็นเพียงตัวตลกสำหรับผู้ยิ่งใหญ่แห่งภพเซียนเท่านั้น”

เฉินซีตระหนักดีว่าไม่ใช่แค่เถิงหลาน แต่สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในภพเซียนล้วนมองพวกเผ่าพันธุ์ต่างภพ เป็นคนป่าเถื่อนโง่เขลา ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจกับเรื่องนี้

ในขณะเดียวกัน เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นในสนามประลอง ชายร่างกำยำจากพิภพแสงศักดิ์สิทธิ์คำรามอย่างโกรธเกรี้ยว จากนั้นเขาก็ถือหอกสัมฤทธิ์ไว้ในมือ และแทงมันไปที่ชายหนุ่มอย่างดุเดือด

โอม!

หอกสัมฤทธิ์เปล่งประกายด้วยพลังอันรุนแรงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ และแสดงเจตนาที่จะจัดการชายหนุ่มไปพร้อมกับเขา ทำให้หญิงสาวทุกคนที่อยู่ที่นี่ หวีดร้องออกมาเสียงแหลม

“น่าเบื่อ” ชายหนุ่มส่ายศีรษะและถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะใช้ปลายนิ้ว ปัดปลายหอกของชายร่างกำยำผู้นั้นด้วยท่วงท่าอันสง่างามยิ่ง

ปัง!

เสียงปังดังก้องกังวาน พร้อมกับหอกสัมฤทธิ์ที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เหมือนค้อนขนาดใหญ่ทุบใส่ชายผมทองและตาสีฟ้า ร่างกำยำถูกแรงระเบิดผลักออกจากสนามประลอง เขากระอักโลหิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นล้มอย่างแรงจนพื้นกระเทือน

ชายผมทองพยายามกระเสือกกระสนลุกขึ้น แต่กลับถูกใส่กุญแจมือโดยกลุ่มผู้คุมที่โผล่มาจากไหนก็ไม่ทราบ แล้วถูกลากออกไป

“คนเถื่อนก็เป็นเพียงคนเถื่อนอยู่วันยังค่ำ และมันไม่สามารถต้านทานการโจมตีได้แม้แต่ครั้งเดียว” ชายหนุ่มชุดสีน้ำเงินตบมือของเขาและหัวเราะเบา ๆ

หญิงสาวที่อยู่รอบข้างต่างหวีดร้องเมื่อเห็นสิ่งนี้ ใบหน้าของพวกนางแดงก่ำ สายตาที่จับจ้องไปยังชายหนุ่มก็เผยให้เห็นถึงความรักอันเร่าร้อน

“สหายคนนั้นกล่าวถูกแล้ว การต่อสู้เช่นนี้ค่อนข้างน่าเบื่อ ข้าสงสัยว่าหญิงสาวเหล่านั้นตื่นเต้นกับอะไร… ” เฉินซีขมวดคิ้วและไม่ชอบสถานที่อึกทึกครึกโครมแบบนี้เล็กน้อย ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนลึกลับรังแกผู้เยี่ยมยุทธ์ระดับจ้าวแม่ทัพจากเผ่าพันธุ์ต่างภพที่มีพลังเทียบเท่ากับเซียนสวรรค์ ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ใหญ่รังแกเด็ก และมันน่าเบื่อเกินไป

“ชายหญิงเหล่านี้เป็นผู้สืบเชื้อสายจากมหาอำนาจต่าง ๆ ในเมืองจตุรเทพ และย่อมไม่ขาดแคลนผู้มีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา แต่ส่วนใหญ่เป็นคุณชายจอมเสแสร้งนิสัยเสียและคุณหนูจอมเอาแต่ใจ พวกเขาไม่เคยเผชิญหน้ากับการฆ่าฟัน จึงตื่นเต้นเป็นธรรมดา” เถิงหลานยิ้มขณะอธิบาย

เฉินซีเข้าใจในทันที

“แต่เจ้าอย่าได้ประเมินอู๋อี้ฟ่านต่ำไป” เถิงหลานจ้องมองไปยังชายหนุ่มในชุดสีน้ำเงินบนสนามประลอง และเผยสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อัจฉริยะหนุ่มคนนี้เป็นแขกที่ได้รับเชิญจากคนตระกูลเหลียงสายรอง เขามาจากทวีปนภาเหมันต์ ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่มหาทวีป และเป็นปรมาจารย์ยันต์อักขระอายุน้อยที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงที่นั่น ว่ากันว่า เขามีคุณสมบัติที่จะเป็นปราชญ์ค่ายกลยันต์อักขระ และอาจก้าวไปสู่การเป็นสุดยอดปราชญ์ค่ายกลยันต์อักขระในอนาคต ช่างเป็นอนาคตอันไร้ขีดจำกัดจริง ๆ”

ขณะที่กล่าว คำพูดของเถิงหลานก็ไม่เคยขาดคำชม แต่น้ำเสียงของเขากลับเผยให้เห็นถึงความเย็นชา

เฉินซีครุ่นคิดและเข้าใจในทันที เนื่องจากบุคคลนี้ได้รับเชิญจากคนตระกูลเหลียงสายรอง ดังนั้นเขาจึงนับว่าเป็นตัวแทนของกลุ่มอื่นในตระกูลเหลียง

ตระกูลหรือขุมพลังใด ๆ จะไม่อนุญาตให้พวกสายรองสร้างความแข็งแกร่งให้กับตัวเองและคุกคามสถานะของผู้สืบทอดสายตรงได้ ดังนั้นการที่คนตระกูลเหลียงสายรองที่เชื้อเชิญอู๋อี้ฟ่านมา ย่อมมีเจตนาที่แปลกประหลาด

เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ เฉินซีก็อดที่จะมองไปยังที่ที่ห่างไกลออกไป เหลียงปิงนั่งอย่างสง่างามบนเก้าอี้นุ่ม ใบหน้าแต้มยิ้มจาง ๆ และเผยท่าทีสง่างาม แต่ถ้าหากสังเกตดี ๆ จะสังเกตได้ว่าสายตาของนางที่มองไปยังอู๋อี้ฟ่านนั้น เต็มไปด้วยความเย็นชาและเฉยเมย

เฉินซีสังเกตเห็นทั้งหมดนี้อย่างชัดเจน และหัวเราะในใจ “ถ้าเจ้ารู้ว่าสิ่งนี้กำลังจะเกิดขึ้น ไฉนยังต้องจัดงานเลี้ยงเช่นนี้?”

ในขณะเดียวกัน อู๋อี้ฟ่านที่ยืนอยู่บนสนามประลองก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้น ทำให้เสียงร้องแหลมสูงในห้องโถงเงียบลงทันที แขกบางคนที่อยู่ไกลออกไปก็มิอาจละสายตาจากเขาได้