บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1050

บทที่ 1050 ธารดาราพร่างพรายเต็มนภา

บทที่ 1050 ธารดาราพร่างพรายเต็มนภา

เฉินซีชำเลืองดูยันต์ดาราเริงระบำสองชิ้นบนโต๊ะอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า “คุณชายอู๋ยังมีเวลาที่จะหยุดในตอนนี้ เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าไม่ต้องการทบทวนอีกครั้ง?”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของแขกทุกคนก็เปลี่ยนไป “คนผู้นี้ช่างเย่อหยิ่งเหลือเกิน หรือว่าเขาไม่กลัวที่จะพ่ายแพ้หรือถูกทำให้ขายหน้า?”

ความเดือดดาลอัดแน่นอยู่เต็มอกอู๋อี้ฟ่าน มุมปากกระตุกวูบ ขณะมองเฉินซีด้วยสายตาเย็นชา “ข้าจะตั้งตารอดูเจ้าแสดงฝีมือ อย่าทำให้ทุกคนต้องผิดหวังจะดีกว่า!”

ทุกถ้อยคำที่เขากล่าว ล้วนแฝงไปด้วยความโกรธที่ไม่สามารถปิดบังได้

เฉินซีเพียงพยักหน้าและไม่กล่าวอะไรอีก ทั้งยังไม่นั่งบนเก้าอี้ เขาเพียงหยิบพู่กันขึ้นมาและจุ่มลงในหมึกอย่างลวก ๆ ก่อนที่จะเริ่มจารึกบนแผ่นหยกที่ว่างเปล่า

ขณะจารึก เฉินซีก็เงยหน้าขึ้นและถามด้วยรอยยิ้ม “คุณชายอู๋ เจ้าเคยเห็นธารดาราพร่างพรายเต็มนภาหรือไม่?”

“คนผู้นี้คิดจะทำอันใดกันแน่!?”

แขกในห้องโถงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เมื่อเห็นเขากล่าวในขณะสร้างยันต์อักขระ

“คนผู้นี้เป็นปราชญ์ค่ายกลยันต์อักขระหรือไม่? ไยไม่แสดงความเป็นมืออาชีพเอาเสียเลย หรือว่าเขาจงใจมาสร้างปัญหา?”

อู๋อี้ฟ่านก็ตกตะลึงเช่นกัน แต่ไม่เหมือนกับแขกคนอื่น ๆ เขาเพียงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ว่าเหตุใดเฉินซีถึงยังคงยั่วยุตน และรู้สึกกังวลอยู่ลึก ๆ ว่าอาจมีบางสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น และจะทำให้ตนตกที่นั่งลำบาก

แต่เมื่อเห็นท่าทีของเฉินซีแล้ว มันทำให้ความกังวลเล็กน้อยในใจหายไปอย่างสิ้นเชิง และเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยม เขาจึงครุ่นคิดในใจ “ไอ้แมลงวันโสโครก! ไว้มารอดูกันว่าข้าจะฉีกหน้าเจ้าอย่างไร!”

เขาแค่นหัวเราะเสียงเย็น และไม่ได้สนใจคำพูดของเฉินซีอีก

อู๋อี้ฟ่านจะไม่ยอมหลงกลเฉินซี และจะไม่เปิดโอกาสให้เฉินซีโทษว่าเหตุที่ตนพ่ายแพ้และล้มเหลวในการสร้างแผ่นยันต์อักขระ เกิดขึ้นเพราะสนทนากับเขา

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเฝ้าดูอย่างใจเย็น ไม่ให้เฉินซีสร้างปัญหา เพราะมั่นใจว่าภายใต้สายตาของแขกทุกคน เฉินซีจะไม่มีโอกาสใช้ลูกเล่นอันน่าไร้ยางอายเป็นอันขาด

เฉินซีรู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก และลงมือจารึกยันต์อักขระ พร้อมกับกล่าวว่า “เนื่องจากนี่เป็นการแสดง ข้าย่อมอยากให้ทุกคนประหลาดใจ เจ้าไม่คิดอย่างนั้นหรือคุณชายอู๋?”

อู๋อี้ฟ่านตอบกลับด้วยความเงียบงัน ในใจลอบหัวเราะเย้ยหยัน และยิ่งมั่นใจว่าคนผู้นี้ไม่เหลือเล่ห์เหลี่ยมอันใดให้ใช้อีกแล้ว

ในขณะเดียวกัน แขกในห้องโถงก็เริ่มเข้าใจเมื่อเห็นสิ่งนี้ พวกเขารู้สึกว่าเฉินซีจงใจมาสร้างปัญหา และไม่ใช่การประลองฝีมือใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะเห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มผู้นี้ตั้งใจมาเพื่อก่อกวนเท่านั้น!

“เหลียงปิงจะปล่อยให้บริวารของนางแสดงความอัปยศโดยไม่ทำอะไรอย่างนั้นน่ะหรือ?”

“หรือเพื่อหลีกเลี่ยงการประลองกับอู๋อี้ฟ่าน นางจึงไม่สนใจสิ่งอื่นใดอีก? แต่หากนางกระทำเช่นนี้ นางจะกลายเป็นที่หัวเราะเยาะของผู้คน ทั้งยังส่งผลร้ายต่อฐานอำนาจและอิทธิพลของนางด้วย”

ทุกคนต่างครุ่นคิดในใจต่าง ๆ นานาและไม่สามารถคาดเดาเหตุผลที่แท้จริงได้

“เหลียงปิง บริวารของเจ้าคนนี้ช่างประหลาดนัก เจ้าไปพบเขาที่ใดกัน?”

เหลียงผิงหัวเราะออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

“ประหลาดหรือ?” สายตาของเหลียงปิงกลายเป็นเย็นชาทันที “ข้าท้าให้เจ้ากล่าวอีกครั้ง”

ใบหน้าของเหลียงผิงพลันแข็งทื่อ ความโกรธพลุ่งพล่านออกมาจากส่วนลึกของเขา ชายหนุ่มสะกดกลั้นไฟโทสะแล้วถอนหายใจออกมาแทน “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องปกป้องบริวารของตน แต่ช่างไม่มีเหตุผลเสียเลย ดูสิ ผ่านไปยี่สิบลมหายใจแล้ว แต่เจ้าหมอนี่ยังพูดไปจารึกไปอยู่เลย นี่มันไร้สาระยิ่ง”

“ไร้สาระหรือ?”

เฉินซีไม่ได้ตั้งใจแข่งขันด้วยซ้ำ เพราะเขาไม่คู่ควร!

ใบหน้าของเหลียงปิงยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และไม่ได้กล่าวอะไรอีก

เมื่อถึงลมหายใจที่ยี่สิบห้า ทุกคนก็สังเกตเห็นด้วยความตกใจ เมื่อเฉินซีวางแผ่นหยกชิ้นนั้นลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน

เขาหยุดแล้ว?

หรือคนผู้นี้สำนึกได้แล้ว จึงตั้งใจจะไม่สร้างปัญหาอีก?

แขกทุกคนตะลึง แม้ส่วนใหญ่จะไม่ได้บ่มเพาะในวิถีของเต๋าแห่งยันต์อักขระ แต่ขณะสร้างยันต์อักขระ การถูกรบกวนจากสภาพแวดล้อมเป็นเรื่องต้องห้าม แล้วนับประสาอะไรกับการสนทนากับใครบางคน

ดังนั้นพวกเขาจึงแน่ใจแล้วว่า เฉินซีเป็นมือสมัครเล่นที่จงใจสร้างปัญหาอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าเฉินซียอมรับความพ่ายแพ้อย่างเปิดเผย และหยุดสร้างปัญหา แขกทุกคนก็ไม่สามารถปรับตัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วได้

“โอ้ สวรรค์ เจ้าคนประหลาดนี้มาจากที่ใดกัน?”

“พี่ชาย อย่างน้อยก็ยืนหยัดจนถึงที่สุดเถิด มันขี้ขลาดเกินไปที่จะยอมรับความพ่ายแพ้กลางคันเช่นนี้”

“ถูกต้อง เป็นลูกผู้ชายหน่อยสิ!”

“ฮ่า ฮ่า! ข้ารู้ว่ามันจะต้องเป็นเช่นนี้ คนผู้นี้เป็นตัวตลกที่จงใจเล่นกลสร้างความบันเทิงให้พวกเรานี่เอง”