บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1054

บทที่ 1054 ดินแดนจักรพรรดิแห่งการต่อสู้

บทที่ 1054 ดินแดนจักรพรรดิแห่งการต่อสู้

พวกเฉินซีจากไปได้ไม่นาน ชายชราผู้ดูแลโถงวิญญาณยุทธ์พลันหัวเราะออกมาเสียงเบา สีหน้าไม่พอใจแปรเปลี่ยนเป็นพึงพอใจ

เขาค่อย ๆ เดินไปยังโต๊ะตัวที่นั่งเมื่อก่อนหน้า ก่อนจะหยิบผลึกหยกโปร่งแสงก้อนกลมเกลี้ยงออกมา พื้นผิวมันส่องประกายแสง มีรายชื่อเรียงรายอยู่บนนั้น มันก็คือกำแพงลอยแห่งแสงที่ถูกลดขนาดลงมานั่นเอง!

จักรพรรดิสิ่งประดิษฐ์เมื่อครั้งบรรพกาลสร้างกำแพงลอยแห่งแสง ส่วนจักรพรรดิแห่งการต่อสู้ก็แจกจ่ายป้ายคำสั่งวิญญาณยุทธ์ แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าป้ายคำสั่งวิญญาณยุทธ์เองก็มาจากฝีมือจักรพรรดิสิ่งประดิษฐ์เช่นกัน?

“หึ! อย่าคิดว่าจะปิดบังข้าได้!”

ชายชราพึมพำน้ำเสียงพึงพอใจ พริบตาต่อมาก็จ้องผลึกหยกในมือเขม็ง มีแสงกะพริบสีทองส่องประกายราวกับกำลังจะล้นออกมาเพียงไม่กี่อึดใจ

ชายชราหรี่ตาลงก่อนยกมือขึ้นปัดแสงสีทองออกไป จากนั้นอักษรแถวหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า เฉินซี ขอบเขตเซียนสวรรค์ขั้นต้น อันดับที่สองร้อยสามสิบเก้า บนเทียบอันดับเซียนภาคพื้นทวีปแห่งทวีปทักษิณา…

“ขอบเขตเซียนสวรรค์ขั้นต้น? อันดับที่สองร้อยสามสิบเก้า?” ตัวอักษรบรรทัดนี้ทำเอาชายชราเกือบตาบอด เขาตกใจถึงขนาดผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปมาด้วยสีหน้าตกใจ

“อยู่แค่ขอบเขตเซียนสวรรค์ขั้นต้น จะเป็นไปได้อย่างไรกัน… จะเป็นไปได้อย่างไร…?” ชายชราย่อมรู้ดีว่าชายหนุ่มอยู่เพียงขอบเขตเซียนสวรรค์ขั้นต้น แต่ที่ตกใจก็เพราะอันดับของชายหนุ่มผู้นั้นบนเทียบอันดับเซียนภาคพื้นทวีปนับว่าสูงเกินไป

เมื่อรวมกับจิตต่อสู้ของเฉินซีที่ได้เห็นไปก่อนหน้า ก็ยิ่งทำให้ชายชราสะท้านใจเป็นอย่างยิ่ง

“ไม่คิดเลยว่าเวลาล่วงเลยไปหลายปี ข้าจะได้พบต้นกล้าชั้นยอดเช่นนี้… ” ไม่รู้ว่าต่อมาชายชรานึกอะไรออก จู่ ๆ ก็เดินไปปิดประตูโถงวิญญาณยุทธ์ ก่อนจะหันกลับมาแล้วเดินไปยังกำแพงด้านทิศตะวันออกเฉียงใต้ แล้วยกมือขึ้นกดบนกำแพงช้า ๆ ทำให้ปรากฏเป็นประตูบานหนึ่ง

ชายชราเดินก้าวเข้าไปอย่างไม่ลังเล

นี่คือห้องลับ มีเพียงค่ายกลหินโบราณตั้งอยู่ใจกลางห้องเท่านั้น เหมือนเป็นแท่นบูชายัญ คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นอายโบราณ

ชายชราจ้องค่ายกลหินโบราณอยู่นาน ก่อนจะกัดฟันแน่นแล้วพึมพำ “ดูท่าความโลภของข้าก็คงเปลี่ยนแปลงปัญหานี้ไม่ได้ ช่างมันเถอะ ข้าจะยอมให้เจ้าบัดซบหวังต้าวหลูได้ประโยชน์ในครั้งนี้ไปก็แล้วกัน!”

ว่าแล้วก็นำหยิบถุงเก็บของออกมาแล้วตบมันเบา ๆ ศิลาอมตะจำนวนมากไหลออกมาราวกับธารน้ำ ไหลเข้าไปสู่ค่ายกลหินโบราณ

ทั้งหมดนี้กินเวลายาวนานเกือบหนึ่งเค่อ อย่างน้อยก็ใส่ศิลาอมตะเข้าไปไม่น้อยกว่าแสนชิ้น ก่อนจะได้ยินเสียงหึ่งดังขึ้น ค่ายกลหินโบราณพลันปลดปล่อยพลังออกมาเหมือนตื่นจากการหลับใหล

“ข้าจ่ายไปตั้งมาก อย่างน้อยก็ต้องได้ประโยชน์กลับมาสักสิบเท่า…” ชายชราเลียริมฝีปากด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย จากนั้นก็จินตนาการภาพแล้วหัวเราะออกมา

ทันใดนั้น แท่นศิลาโบราณก็สั่นสะท้าน มีเสียงหนึ่งดังออกมา “เถี่ยชิวอวี้? หากมีเรื่องจะพูดก็บอกมาตามตรง ข้ากำลังร่ำเรียนอยู่ ให้เวลาเจ้าครึ่งเค่อเท่านั้น”

ช่างเป็นน้ำเสียงที่เย็นชาเหมือนเหล็กกระทบกัน ทั้งยังหนักหน่วง ชวนให้สัมผัสถึงพลังบางอย่างที่สลักลงกลางใจ

“หึ ๆ เพื่อนยาก ที่นี่มีหน่ออ่อนชั้นดี อยากฟังเรื่องของเขาไหมเล่า?” ชายชราหัวเราะ เอ่ยคำพูดอย่างไม่รีบร้อน

“อ้อ?” อีกคนตอบเพียงง่าย ๆ มาคำเดียว

“แต่เจ้าก็รู้ว่าข้าใช้ศิลาอมตะนับแสนเพื่อติดต่อเจ้า…”

ชายชราพูดยังไม่ทันจบก็ถูกขัดขึ้นมา “ว่ามาตามตรงเลยดีกว่า”

“ก็ได้ ให้ตายสิ เจ้านี่ยังอารมณ์ร้ายไม่เปลี่ยน ทำเหมือนข้าไปติดเงินเจ้าเสียอย่างนั้น” ชายชราไม่ติดใจที่ถูกขัดคำพูดหลายครั้งเลยสักนิด ยังคงแย้มยิ้มขณะกล่าว “ข้ารู้ว่าตั้งแต่เด็กน้อยหลิงชิงอู๋ถูกนักพรตเต๋านันเจียงพาตัวไปกว่าพันปีก่อนนั้น เจ้ารู้สึกขุ่นเคืองใจและมองหน้านักพรตเต๋านันเจียงไม่ติดมาโดยตลอด…”

“หากยังไม่เลิกไร้สาระข้าจะไปแล้วนะ!” อีกฝ่ายขัดชายชราขึ้นอีกครั้งไอรีนโนเวล

ชายชราถึงกับใบหน้าแข็งค้าง ในที่สุดก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาบ้าง “ไม่มีอะไรมาก วันนี้ได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เรื่องพรสวรรค์ไม่ด้อยไปกว่าหกสุริยันอันเจิดจ้าเลยสักนิด หากเจ้าสนใจข้าสามารถแนะนำให้ได้ เจ้าเองก็รู้ว่าหาคนเช่นเด็กคนนี้ได้ยาก”

“หมายความว่าอย่างไร?” เสียงอีกฝ่ายคลายอารมณ์ลงอย่างเห็นได้ชัด เหมือนจะสนใจอยู่บ้าง

ชายชราย่อมจับสังเกตได้ ให้รู้สึกมีกำลังวังชาขึ้นมา หัวเราะพลางกล่าวว่า “ข้าต้องการสมบัติอมตะระดับวีรบุรุษ แน่นอนว่าเป็นสมบัติที่เจ้าได้มาจากสุสานเทพเจ้าเมื่อหลายปีก่อน เจ้าว่าอย่างไร? สมบัติอมตะกับอนาคตสุริยันอันเจิดจ้า เป็นข้อตกลงที่ไม่แย่เลยใช่ไหมเล่า?”

ชายชราทุบหน้าอกผอมแห้งและพูดอย่างภาคภูมิใจ “เพื่อนยาก ถึงตัวข้าเถี่ยชิวอวี้จะเป็นคนโลภ แต่ข้าเคยหลอกลวงเจ้าหรือ?”

ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงดังโครมครามดังมาจากค่ายกลหินโบราณ

ชายชราชะงักไป “นี่ ยังอยู่หรือไม่?”

หลังจากถามไปนาน ค่ายกลหินก็ยังส่งเสียงดังออกมาไม่หยุด

ชายชราได้ยินแล้วก็เป็นกังวลจึงตะโกนถามว่า “หวังต้าวหลู ไอ้แก่บัดซบ! ตัดการติดต่อไปในจังหวะสำคัญเช่นนี้ได้อย่างไร สรุปยังอยู่หรือไม่?”