บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 107
บทที่ 107 ฝ่ามือมหาดารา
ขอบเขตปฐพีที่ห้า!
อักขระจ้าววิญญาณขั้นปฐพีที่ห้า!
ในขณะที่เขาสัมผัสได้ถึงขอบเขตปฐพีที่ห้าอันบริสุทธิ์และเข้มข้นที่ไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ปราณจ้าววิญญาณที่อยู่ระหว่างเลือดเนื้อและผิวหนังก็ทะยานขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จากนั้นเฉินซีก็ตระหนักได้ในทันที
เห็นได้ชัดว่าที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับการบ่มเพาะที่ปรมาจารย์ได้เตรียมไว้สำหรับศิษย์ของเขา!
ไม่น่าแปลกใจที่ผู้อาวุโสจี้อวี๋ จะขอให้เขาขัดเกลากายาให้ไปถึงขอบเขตตำหนักอินทนิล ก่อนจะอนุญาตให้เข้าไปทดสอบด้านใน เพราะขอบเขตปฐพีที่ห้านี้เป็นการทดสอบและทดลองจริง ๆ แต่ก็ยังมีประโยชน์ต่อปราณจ้าววิญญาณที่มีในร่างกายอย่างมาก!
“ตายซะ!” เสียงโห่ร้องดังกังวาน เท้าของเฉินซีเหยียบย่ำลงบนพื้นอย่างมั่งคง เขาสามารถปรับตัวให้เข้ากับพลังปฐพีที่ห้าได้อย่างไร้ที่ติและรวมเป็นหนึ่งเดียวกับมัน
ในเวลานี้ เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นจ้าวผู้ครองโลกทั้งใบ
ทันใดนั้น เฉินซีก็ปล่อยหมัดออกไป ก่อให้เกิดวังวนที่ไร้ลักษณ์จำนวนมากโดยรอบ และด้วยพลังของหมัดอันรุนแรง ทำให้สรรพสิ่งภายในระยะราวร้อยจั้งถูกดูดเข้าหากันคล้ายกับจะกลืนกินทุกสรรพสิ่ง
“ทลาย!” เขาเก็บสะสมพลังไว้ เมื่อถึงขีดสุดก็ปล่อยออกไปอย่างเต็มแรง
พลังหมัดโปร่งแสงพุ่งออกมา จนเกิดเสียงหวีดหวิวในอากาศ ไม่นานเสียงระเบิดที่ฉีกนภาก็ดังขึ้น ซึ่งเสียงเช่นนี้จะเกิดได้ก็ต่อเมื่อพลังงานมหาศาลหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
รูเลือดปรากฏบนร่างอสูรปรสิตหกปีกทั้งสิบสองตัว สีหน้าของมันยังคงแข็งทื่อด้วยไม่อาจทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
พรึ่บ!
ในชั่วพริบตา เฉินซีชกหมัดออกไปถึงสองหน เนื่องจากหมัดนี้รวดเร็วเกินไปจึงเกิดเสียงดัง ‘พรึ่บ’ และในกลุ่มของอสูรปรสิตหกปีกก็ปรากฏแผลโชกเลือดในเวลาเดียวกัน
ช่างเป็นพลังทะลุทะลวงที่ไม่มีใครเทียบ!!
เฉินซีปล่อยหมัดออกไปเพียงสามครั้งเท่านั้น แต่อสูรปรสิตหกปีกทั้งสามสิบหกตัวก็ร่วงระนาวพร้อมกับบาดแผลฉกรรจ์ทั่วร่าง
“ช่างน่าพอใจยิ่งนัก!” หัวใจของชายหนุ่มเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ เขารู้สึกว่าร่างกายเต็มไปด้วยพลังไร้ขอบเขต เมื่ออสูรปรสิตหกปีกที่พุ่งออกมาทุกแห่งหนได้กลายเป็นเป้าที่เขาจะระบายพลังที่สะสมอยู่!
ฆ่า!
เฉินซีเริ่มโต้กลับและลงมือเข่นฆ่า!
…
ที่ด้านล่างของแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว จี้อวี๋เงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มในแววตา “ทำได้ดีมากเจ้าหนู! ในที่สุดก็เข้าใจความลึกซึ้งของขอบเขตปฐพีที่ห้าแล้ว ในที่สุดฝ่ามือมหาดาราก็ได้เฉิดฉายอีกครา!”
เคร้ง!
กระบี่ไผ่ทองคำนิลในมือของเขากำลังสั่นไหวจนเกิดเสียงดังสนั่น
“เอ๊ะ ความสามารถในการเข้าใจของวิญญาณกระบี่นี่ก็นับว่าไม่เลว เขาเริ่มหลอมรวมจิตวิญญาณกับกระบี่อย่างรวดเร็วแล้ว…” จี้อวี๋ก้มหน้ามองไปยังกระบี่ไผ่ทองคำนิล ที่ปกคลุมด้วยประกายแสงสีดำกำลังสั่นไหว และเกิดระลอกคลื่นผันผวนอย่างไม่มีสิ้นสุด
“ด้วยความเร็วเช่นนี้ มันจะใช้เวลาน้อยกว่าครึ่งปี ในการหลอมรวมดวงวิญญาณของเขาให้เป็นหนึ่งเดียวกับกระบี่”
“โฮกกก!” สัตว์ตัวเล็กที่มีขนสีขาวราวกับหิมะ ซึ่งดูคล้ายสิงโตแต่ไม่ใช่ ร้องโหยหวนอย่างกระสับกระส่ายอยู่ในอ้อมกอดของจี้อวี๋
มันมองดูกระบี่ไผ่ทองคำนิลอย่างกระตือรือร้น ในขณะที่น้ำลายสีใสไหลออกมาจากมุมปาก เพราะมันไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งปีแล้ว ดังนั้นจึงหิวกระหายยิ่งนัก
“ไป๋คุย!” มือของจี้อวี๋กดลงบนศีรษะมัน จากนั้นก็ดุพร้อมกับแย้มยิ้ม “เมื่อเฉินซีสามารถออกจากเคหาไปได้ ข้าจะขอให้เขาพาเจ้าไปกินสมบัติทั่วทั้งโลกเพื่อสนองความตะกละ ดีหรือไม่ ฮึ?!
“อู้ ๆ~” ไป๋คุยแลบลิ้นสีชมพูเล็ก ๆ ออกมาเลียฝ่ามือของจี้อวี๋ ก่อนที่จะร้องด้วยความยินดี เห็นได้ชัดว่ามันเข้าใจคำพูดของเขา เจ้าตัวน้อยนี่ช่างเฉลียวฉลาดยิ่งนัก
…
บนแผ่นหลังของชายหนุ่มเวลานี้ ปรากฏอักขระจ้าววิญญาณแห่งปฐพีที่ห้าอันแสนลึกลับแผ่กระจายไปทั่ว
พลังปฐพีที่ห้าจากสวรรค์และผืนดินกำลังหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง และถูกแปรเปลี่ยนเป็นปราณจ้าววิญญาณพลังปฐพีที่ห้าอันแข็งแกร่ง ที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเฉินซี
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ชายหนุ่มไม่ต้องกังวลถึงการป้องกันอีกต่อไป เขาสามารถลงมืออย่างเต็มกำลัง เมื่อใช้หมัดถล่มทลาย พลังของมันก็จะแข็งแกร่งขึ้นเอง
ตุบ! ตุบ!
ขณะนี้ ฝูงอสูรปรสิตหกปีกร่วงหล่นลงบนพื้น ภายใต้พลังทำลายล้างของกำปั้นที่ควบแน่นปราณจนสุดขีด มันสามารถบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางทางให้ราบเป็นหน้ากลอง!
“ช่างทรงพลังยิ่งนัก ไม่แปลกใจเลยที่มีคนกล่าวไว้ว่า …หากผู้บ่มเพาะทั้งคู่มีขอบเขตบ่มเพาะในระดับเดียวกัน ผู้ที่บ่มเพาะทักษะขัดเกลากายาเทพจะสามารถบดขยี้ผู้บ่มเพาะทักษะการขัดเกลากายาอื่นได้อย่างง่ายดาย”
เฉินซีรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ และรู้สึกได้ว่าหากซัดหมัดออกไป แม้แต่ผู้บ่มเพาะขอบเขตเคหาทองคำก็ไม่กล้าแบกรับความรุนแรงนี้!
เวลาเคลื่อนผ่าน เฉินซีเป็นเหมือนปรมาจารย์ผู้อยู่ยงคงกระพันที่หมกมุ่นอยู่กับการต่อสู้ เขาลืมเลือนวันเวลาและทุกสิ่งรอบตัวไปหมดสิ้น
ไม่ทราบว่าผ่านไปนานเพียงใด
“ไม่มีอีกแล้วหรือ” เฉินซีเงยหน้าขึ้นด้วยความผิดหวัง ก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ ทว่ากลับมีแต่ความเงียบงัน มันช่างเงียบสนิท ขณะนี้ไม่หลงเหลืออสูรปรสิตหกปีกเลยแม้แต่ตัวเดียว
อวัยวะส่วนต่าง ๆ ที่ถูกตัดขาดกองอยู่บนพื้นดินมลายหายไปสิ้นแล้ว สวรรค์และโลกยังคงไร้ขอบเขตดังเดิม เช่นเดียวกับตอนที่เขาเข้ามาในครั้งแรก
ซู่!
ในเวลานี้เองที่คลื่นเสียงประหลาดดังก้องไปทั้งสวรรค์และโลก ดินบนพื้นก่อตัวตัวกลายเป็นร่างขนาดมหึมาที่มีความสูงเกือบสองพันห้าร้อยจั้งในทันที
ร่างนั้นสวมชุดผ้ากระสอบและเท้าเปลือยเปล่า ผมยาวสลวยประบ่า ส่งกลิ่นอายความมีสง่าราศี ขณะเดียวก็ให้ความรู้สึกอ้างว้างจนใจหาย
บนศีรษะของร่างนั้นมีวงแหวนสีเหลืองที่ปล่อยลำแสงราง ๆ ออกมานับไม่ถ้วน
วงแหวนนั้นราวกับแผ่นยันต์ขนาดมหึมาที่มีศิลา ดวงดาว แผ่นดิน และภูเขาหมุนวนอยู่ชั่วนิรันดร์ แม้พวกมันจะดูเชื่องช้า แต่ฉากต่าง ๆ กลับแปรเปลี่ยนนับไม่ถ้วนในชั่วพริบตา!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇]