บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1078

บทที่ 1078 สังเกตโดยละเอียด

บทที่ 1078 สังเกตโดยละเอียด

ในเวลาเดียวกันนั้น ภายในห้องโถงตระกูลหลัว

ผู้นำตระกูลหลัว หลัวตู่ฟู มองไปยังหลัวจื่อเฟิงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าต้องการคำอธิบาย”

หลัวตู่ฟูมีรูปร่างผอมจนเห็นกระดูก คิ้วบาง ดูแล้วเหมือนคนแก่ธรรมดาคนหนึ่ง แต่เมื่อเอ่ยคำพูดกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายทรงอำนาจ ไม่สมกับรูปลักษณ์ภายนอกเลยสักนิด

เหมือนว่าภายในร่างมีพลังพร้อมปะทุอยู่อย่างไรอย่างนั้น

หลัวจื่อเฟิงที่ยืนอยู่ด้านล่างมีสีหน้านิ่งสงบ เหมือนไม่สังเกตเห็นแววความโกรธภายในน้ำเสียงหลัวตู่ฟู เขาคลี่ยิ้มเอ่ยขึ้นว่า “ท่านพ่อ ข้าว่าครั้งนี้ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะเฉินซีคู่ควรให้ข้าต้องทำเช่นนั้น”

หลัวตู่ฟูยังคงสีหน้าไร้อารมณ์เอาไว้แล้วมองหลัวจื่อเฟิงเงียบ ๆ

เขาต้องการคำอธิบายจริง ๆ ไม่ได้อยากรู้ว่าคุ้มค่าหรือไม่ เพราะอย่างไรเรื่องขัดแย้งระหว่างพวกตนและตระกูลอินก็เกิดขึ้นเพราะชายหนุ่มคนเดียว ซึ่งไม่ใช่เรื่องของตระกูลหลัวเลยด้วยซ้ำ

“เฉินซีมีพรสวรรค์และมีฝีมือในการต่อสู้เหนือกว่าอัจฉริยะทั่วไป ตั้งแต่ที่ข้าเริ่มบ่มเพาะมาจนถึงตอนนี้ก็นับเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคนที่มีฝีมือไม่ธรรมดาเช่นเขา” หลัวจื่อเฟิงรู้จุดยืนของบิดาตนเองดี ดังนั้นจึงคิดอยู่นานก่อนเอ่ยอธิบาย “แน่นอนว่าข้ารู้ดีว่าหากมีเพียงเท่านี้ก็เป็นเพียงบุคคลที่น่าผูกมิตรด้วยเท่านั้น แต่พอข้าได้เห็นอาวุธที่เขามี ข้าเลยตัดสินใจว่าควรช่วยเหลือเขา!”

พูดจบชายหนุ่มก็ใช้ศาสตร์เซียนล้ำลึก กลั่นรวมกันเป็นภาพซึ่งโอบล้อมไปด้วยหมอกสีขาวหยก ก่อนกระบี่เซียนธรรมดาเล่มหนึ่งจะปรากฏอยู่ในนั้น

กระบี่เซียนนั้นมีสีดำสนิทไม่ได้ดูพิเศษอะไร ตัวกระบี่ยาวสามฉื่อ อยู่ในมือเรียวสีขาวแกร่ง อยู่ในท่ากำลังฟันลงมากลางอากาศ สามารถสัมผัสได้จาง ๆ ว่าคมกระบี่เต็มไปด้วยอักขระยันต์หนาแน่นส่องแสงสว่างจ้า

หลัวตู่ฟูเคลื่อนสายตาประเมินสิ่งนั้นเงียบ ๆ

หลัวจื่อเฟิงไม่พูดอะไรอีกแล้วรอไปเช่นนั้น เขารู้ว่าท่านพ่อกำลังประเมินความสามารถของอีกฝ่ายอยู่ และต้องสังเกตเห็นบางอย่างแน่

และก็เป็นไปเช่นนั้น ไม่นานนัยน์ตาของหลัวตู่ฟูก็เป็นประกาย เหมือนตะวันกรุ่นสำแดงอำนาจอันยิ่งใหญ่

“ยันต์ศัสตรา!” เขาเอ่ยขึ้นมาทีละคำด้วยน้ำเสียงตกตะลึง เหมือนเสียงฟ้าดังก้องไปทั่วห้องโถง

หลัวจื่อเฟิงเองก็ตกใจเช่นกัน ก่อนหน้านี้เขาเพียงสงสัย มั่นใจเพียงเจ็ดถึงแปดส่วนเท่านั้นว่าเป็นยันต์ศัสตรา แต่พอได้ยินท่านพ่อยืนยันมาเช่นนี้ นอกจากในใจจะรู้สึกคลายกังวลลงแล้ว ยังรู้สึกตกตะลึงด้วย เป็นไปอย่างที่ข้าคิดจริง ๆ เป็นของจริงสินะ!

“ใช่แล้ว เป็นยันต์ศัสตราจริง มันมียันต์เทวะและมีผังอักขระยันต์อยู่ ไม่อาจนำสมบัติอมตะมาเทียบได้เลย…” หลัวตู่ฟูมองมันโดยละเอียดอีกครั้ง น่าเสียดายที่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงภาพที่มาจากศาสตร์เซียน ไม่ใช่ของจริง ดังนั้นจึงไม่สามารถมองอะไรได้มากนัก

แต่เขามั่นใจว่ามันเป็นยันต์ศัสตราแน่นอน!

“หรือว่าตระกูลเหลียงนั่นจะได้วิธีการสร้างมันขึ้นมาแล้วอย่างนั้นหรือ?” หลัวตู่ฟูเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ เขาหรี่ตาลง ตกอยู่ในภวังค์ความคิด พลางพึมพำออกมา

หลัวจื่อเฟิงได้ยินก็รู้ว่าท่านพ่อคงเข้าใจผิด จึงรีบเอ่ยแย้ง “ท่านพ่อ นั่นเป็นสิ่งที่ตระกูลเหลียงไม่สามารถสร้างขึ้นมาได้อย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นเหลียงปิงก็คงสร้างกระสวยแสงเงินของนางขึ้นมาได้อีกครั้งแล้ว”

เขาหยุดไปเล็กน้อยแล้วกล่าวต่อ “ไม่ใช่เพียงตระกูลเหลียง กระทั่งตระกูลหลัวของเราและตระกูลกู่ก็ยังไม่สามารถล่วงรู้ถึงวิธีสร้างยันต์ศัสตราได้เลย”

“อ้อ?” หลัวตู่ฟูมุ่นคิ้วหัวเราะ “หรือเจ้าคิดว่าชายหนุ่มผู้นั้นเป็นคนสร้างมันขึ้นมา?”

หลัวจื่อเฟิงเอ่ยเสียงเครียด “ถูกต้องแล้วขอรับ”

หลัวตู่ฟูยิ่งมุ่นคิ้วแน่นกว่าเดิม เห็นได้ชัดว่าตัวเขารู้สึกว่ามันไร้สาระ แต่ก็ยังอุตส่าห์ถามขึ้นว่า “มีเหตุผลอะไร?”

“ท่านพ่อดูนี่ก่อน” หลัวจื่อเฟิงหยิบป้ายหยกแล้วเปิดใช้งานมัน มันเผยให้เห็นภาพหลากฉาก และมันเป็นภาพงานเลี้ยงของเหลียงปิงเมื่อหลายวันก่อน

มันเป็นภาพชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังยืนอยู่บนลานประลอง เขาถือพู่กันยันต์อักขระไว้ในมือแล้วเขียนบางอย่างไม่หยุด จากนั้นก็วางมันลง ใช้เวลาเพียงชั่วยี่สิบห้าลมหายใจเท่านั้น

ถัดจากภาพนั้นป้ายหยกก็ส่องสว่างขึ้นอีก เผยให้เห็นภาพธารดารากระจายทั่วฟ้า ประกายดาวแผ่ไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน ส่องแสงดาวประกายระยับ

จากนั้นภาพจากป้ายหยกก็หายไป

ทว่าหลัวตู่ฟูตกอยู่ในภวังค์ เขาจ้องมองมันด้วยสายตาว่างเปล่าและไม่พูดอะไร ยืนนิ่งอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน